“Αγαπητή και σεβαστή κυρία Μαρία Χούκλη διάβασα με πολύ προσοχή το γράμμα σας.
Με συγκινήσατε και με κάνατε να κλάψω.
Καθώς ένας κόμπος ανεβοκατέβαινε στο λαιμό μου και δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου έκανα και μια ευχάριστη σκέψη:
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι!
Ανθρωποι με συναισθήματα,αρχές,αξίες και ιδανικά.
Ανθρωποι που σκέφτονται το συνάνθρωπο,πονάνε και λυγάνε μπρος στην ανθρώπινη τραγωδία.
Ανθρωποι που μιλάνε ακόμα για δικαιοσύνη και ισότητα,που αγαπάνε τη ζωή κι ελπίζουν σ’ ένα καλύτερο αύριο.
Σας ευχαριστώ και για όσα εν είδει παραμυθιού με πληροφορήσατε για τα καθέκαστα στην πατρίδα μου,για τους φόβους της κοινωνίας,τους πολιτικούς,τα κόμματα,τους επιχειρηματίες,την ανισότητα και το μίσος που αφανίζει ζωές.
Προσπαθώντας να σας φέρω στη μνήμη μου ανέτρεξα στην αναζήτηση της google (εδώ πάνω ξέρετε μόνο ηλεκτρονική ενημέρωση υπάρχει) κι έπεσα σε κάτι παλιοblogs που γράφανε για τη λίστα της ντροπής με τους μισθούς στην ΕΡΤ!
Εκεί βρήκα και τ’ όνομά σας να φιγουράρει στην τρίτη θέση.
Αντιλαμβάνεστε ότι δεν διαθέτω κριτική σκέψη και ως εκ τούτου δεν μπορώ να πάρω θέση για το αν δικαίως ή αδίκως εισπράττετε το ποσόν που αναγράφεται.
Μάλιστα εκεί γράφει πως σας ταϊζουμε αλλά,πως μπορεί να γίνεται αυτό αφού εμείς δεν έχουμε λεφτά;
Εξ άλλου άκουσα και κάτι γονείς που είναι άνεργοι να δοξάζουν το Θεό που ζουν ακόμα οι παππούδες κι έχουν τη σύνταξή τους (ως πότε;) και μπερδεύτηκα περισσότερο!
Με καταλαβαίνετε πιστεύω,γιατί εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι άνεργους του σιναφιού σας που λένε για κάποιους συναδέλφους σας με 3 και 4 αργομισθίες.
Πιθανόν ο κόσμος μεσ’ την ανασφάλειά του βγάζει και κακίες,λένε για παράδειγμα πως εσείς οι δημοσιογράφοι είστε φερέφωνα των αφεντικών σας και των κυβερνήσεων κι αναλαμβάνετε εργολαβικά τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης!
Κάποιοι πιο ψύχραιμοι λένε πάλι:
Πριν αγανακτήσεις σκέψου τι έκανες εσύ;
Αγαπητή κυρία δεν θέλω να σας κουράσω άλλο.Μόνο να σας πω κάτι εμπιστευτικά:
Δεν λυπάμαι για μένα,εσάς λυπάμαι που ζείτε ως ζωντανοί νεκροί!
Χάρηκα για την επικοινωνία και να τα λέμε -τα λέτε- συχνότερα και χωρίς τραγικές αφορμές.
Με σεβασμό στο πρόσωπό σας και στο λειτούργημά σας,
ένα “Αγγελούδι” “
