«Ωδυνεν όρος και έτεκεν μυν». Έτσι θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν οι συνομιλίες του πρώτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδος-Τουρκίας, αν δεν σηματολογούσαν κάτι πολύ πιο σοβαρό για τη χώρα μας. Ενώ οι συζητήσεις διεξήχθησαν πάνω σε θέματα χαμηλής πολιτικής, που έχουν σχέση με οικονομικά και πολιτιστικά θέματα και μόνον η διενέργεια του πρώτου μικτού Συμβουλίου Συνεργασίας νομιμοποιεί από μόνη της, έστω και δια της σιωπής:
α/ την αποδοχή του “casul beli”, δεδομένου ότι οι συζητήσεις έγιναν κάτω από ορυμαγδό παραβιάσεων και παραβάσεων του Ε.Ε.Χ και του FIR Αθηνών από τα τουρκικά Α/Φ και τις προκλητικές κινήσεις του τουρκικού στόλου.
β/ αποδοχή του καθεστώτος κατοχής και διχοτόμησης της Κύπρου.
γ/ αποδοχή των Τουρκικών απαιτήσεων στο Αιγαίο και Θράκη.
δ/ αποδοχή σιωπηρής συνομοσπονδιοποίησης της χρεωκοπημένης Ελλάδος με την ισχυρά γείτονα μας. Τούτο ερμηνεύθηκε από τον κ. Ερντογάν, με τις παραινέσεις του προς τα κόμματα και τους Έλληνες πολίτες για την στήριξη του Δ.Ν.Τ, ωσάν να επρόκειτο για τουρκικό βιλαέτι. Το χειρότερο ότι δεν προηγήθηκε από την Τουρκία η αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού (1916-1923), του οποίου η Ημέρα Μνήμης συμπίπτει με την 19 Μαΐου. Σιγή ιχθύος εκ μέρους του κ. Ερντογάν, έστω και αν τούτο δεν βλάπτει τα «ζωτικά συμφέροντα» της Άγκυρας στο Αιγαίο, όπως τις αναγνωρίσθηκαν από τον κ. Σημίτη στην Διάσκεψη του ΝΑΤΟ στην Μαδρίτη. Επίσης δεν ακούστηκε ούτε μια λέξη συμπαθείας για τους ξεκληρισμένους Τούρκους υπηκόους, δηλαδή τους Έλληνες της Ιωνίας.
Χωρίς την διευθέτηση αυτών των σοβαρών ζητημάτων κάθε προσπάθεια αναθερμάνσεων των Ε/Τ σχέσεων είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Θλιβερή η δήλωση Παγκάλου για «φανταστική απειλή» εκ μέρους της Τουρκίας. Θα του απαντήσω με τα τελευταία λόγια ενός έμπειρου διπλωμάτη, του αείμνηστου πρέσβη Παπαδάκη το 1968, δηλαδή σε ανύποπτο χρόνο που ακόμη η Τουρκία δεν είχε προβάλλει τις αμφισβητήσεις της στο Αιγαίο. Αυτός σε διάλεξη που μας έκανε στην Σχολή Πολέμου Αεροπορίας για τις Ε/Τ σχέσεις, είπε μεταξύ άλλων τα εξής προφητικά: «Η τελική μάχη θα δοθεί στο Αιγαίο. Αυτή θα είναι η «μητέρα των μαχών» για την ύπαρξη της Ελλάδος. Και θα την κερδίσει όποιος είναι ισχυρότερος στον αέρα και στη θάλασσα. Και όποιος κερδίσει τη μάχη αυτή θα αναδειχθεί κυρίαρχος και των δύο ακτών του Αιγαίου. Διότι το Αιγαίο είχε και θα έχει ΕΝΑ και μόνο αφεντικό. Η εμάς ή τους Τούρκους» Εμείς μείναμε αποσβολωμένοι διότι το Αιγαίο τότε ήταν Ελληνική λίμνη. Όμως δικαιώθηκε! Να που «Πάγκαλοι» και «Γεωργάκηδες» το παραδίδουν τώρα αμαχητί. Έτσι, μόνον με τον εκβιασμό της Τουρκίας. ‘Οσον αφορά τις συμφωνίες οι Τούρκοι τις τηρούν όσο τους βολεύουν. Όταν αποκτήσουν πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου τις παραβιάζουν, γράφοντας τες στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Αλλά για άλλο ξεκίνησα.
Ημέρα Μνήμης του Ποντιακού Ελληνισμού
Είναι μια από τις θλιβερότερες σελίδες της νεώτερης ελληνικής ιστορίας που δεν πρέπει να ξεχασθεί. Ο Ποντιακός Ελληνισμός ξεκινά από την προϊστορία με το Χρυσόμαλλο Δέρας, την Αργοναυτική εκστρατεία, τον Προμηθέα και την Κολχίδα και φθάνει στο βασίλειο των Μιθριδατών, τον φιλόσοφο Διογένη, τον Στράβωνα, τους Κομνηνούς, την αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, την Φιλική Εταιρεία ως τις μέρες μας, που αγωνίζεται ακατάπαυστα με πείσμα για την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας και την εθνική του αποκατάσταση στην πατρώα γη. Φαίνεται όνειρο, αλλά κάποια ημέρα θα το επιτύχουν. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Ο Πόντος βρίσκεται στα παράλια του Ευξείνου, στο Β.Α τμήμα της Μικράς Ασίας από το Βατούμ ως την Ινέπολη σε βάθος 150 χλμ από τις ακτές. Έχει έκταση 140.000 τετρ. χλμ.
Η ειδεχθής Ποντιακή Γενοκτονία
Το 1916-1923 εκατοντάδες χιλιάδες γυναικόπαιδα, άνδρες και γέροντες δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ με φρικτά βασανιστήρια, περίπου ο μισός καταγεγραμμένος Ελληνισμός του Πόντου. Στις 19 Μαΐου 1919 ο σφαγέας (ντονμές=εξισλαμισθείς εβραίος) Κεμάλ Μουσταφά (ατατουρκ) αποβιβάζεται στην Αμισσό (Σαμψούντα) για να ολοκληρώσει τη δεύτερη φάση της γενοκτονίας. Επισήμως ο απολογισμός είναι 353.000 νεκροί, αλλά αυτός είναι πολύ μεγαλύτερος. Οι Πόντιοι πολέμησαν ηρωικά εντελώς μόνοι στα βουνά του Πόντου, πριν παραδοθούν αβοήθητοι στην σφαγή. Όσοι γλύτωσαν έφυγαν σε διάφορες χώρες του κόσμου. Είναι όπως πάντα χαρακτηριστική η υποκρισία και αδιαφορία των μεγάλων δυνάμεων, αλλά και της Ελληνικής Κυβερνήσεως του Ελευθ. Βενιζέλου, οι οποίες διευκόλυναν το έγκλημα. Οι τυχεροί που σώθηκαν ενσωματώθηκαν στον απελευθερωμένο ελλαδικό χώρο, ενώ οι άλλοι προσφυγοποιήθηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος (Ευρώπη, Ρωσσία, ΗΠΑ, κλπ) αφήνοντας πίσω εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, τα πατρογονικά τους εδάφη, ναούς χιλιετιών, τάφους των προγόνων τους και την ψυχή τους. Με καθυστέρηση δεκαετιών, το 1994, μετά από μακροχρόνιο και επίπονο αγώνα η Ελληνική Βουλή καθιέρωσε επισήμως την 19ην Μαίου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Το κεμαλικό καθεστώς δεν υποχρεώθηκε ποτέ να λογοδοτήσει για το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα που δεν είναι το μοναδικό. Το ίδιο αυτό εγκληματικό καθεστώς διέπραξε τις Γενοκτονίες: των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ελλήνων της Ιωνίας, Κούρδων (η οποία συνεχίζεται). Εσχάτως διέπραξε και την Κυπριακή Καταστροφή (που ισοδυναμεί με Γενοκτονία) με την εισβολή και κατοχή της Βόρειας Κύπρου που συνεχίζεται ακόμη και σήμερον με την σκανδαλώδη στήριξη της διεθνούς κοινότητος.
Αυτό το καθεστώς υποδεχθήκαμε χθες –όχι φυσικά ο ελληνικός λαός– αλλά μια διεφθαρμένη και σάπια ψωρο πολιτικό-οικονομική ελίτ, που θυσιάζει τα πάντα στο βωμό του κέρδους. Όμως ας γνωρίζουν όλοι αυτοί ότι αν δεν γεφυρωθούν τα ψυχολογικά χάσματα με την συγνώμη εκ μέρους των θυτών προς τα θύματα τους, ό,τι και να κάνει η κάθε κ. Διαμαντοπούλου είναι σπιτάκια στην άμμο και γκρεμίζονται την επομένη. Ακόμη υπάρχει σοβαρό έλλειμμα εμπιστοσύνης και τούτο δείχνει η επιθετική στάση της Αγκύρας και η επίδειξη στρατιωτικής ισχύος στην Κύπρο και Αιγαίο. Με την κάνη των όπλων δεν σφυρηλατούνται δεσμοί φιλίας κ. Διαμαντοπούλου. Σφυρηλατείται είτε κατοχή και δουλεία, είτε μόνιμη εχθρότης. Όμως ο ελληνικός λαός απεχθάνεται τη δουλεία. Η φιλία και συνεργασία εδράζεται στους πυλώνες: αμοιβαίου σεβασμού, άρσεως των τραυμάτων του παρελθόντος με την ειλικρινή και εμπράγματη συγνώμη, με την τήρηση των συνθηκών και του διεθνούς δικαίου, με την αποφυγή των προκλήσεων και φυσικά και με το αμοιβαίο συμφέρον.
