Του Μάριου Ευρυβιάδη
Στον αισώπειο μύθο για την αλεπού και τον κροκόδειλο διδασκόμεθα ότι τους ψεύτες τους ξεσκεπάζουν τα γεγονότα – «Ψευδολόγων ανθρώπων έλεγχος εστί τα πράγματα».
Και στην Ελλάδα καθημερινά πλέον και με τη μορφή χιονοστιβάδας τα γεγονότα μας αποκαλύπτουν, ξεχωριστά αλλά και μαζί, τους ψεύτες και τους απατεώνες. Όλοι αυτοί υπό τον προστατευτικό μανδύα του (ψευδο)σοσιαλισμού και του (ψευδο)εκσυγχρονισμού πτώχευσαν τη χώρα σε τέτοιο βαθμό ώστε ένας εργαζόμενος μετά από σχεδόν σαράντα χρόνια εργασίας να καταλήγει με μια σύνταξη πραγματικής φτώχειας – κάτω από 500 ευρώ το μήνα.Όχι, την Ελλάδα δεν την πτώχευσε ο Κώστας Σημίτης. Την πτώχευσε ο σημιτισμός. Όλες οι νοσηρές νοοτροπίες του παρασιτισμού, της αρπαχτής, της απάτης, της λαμογιάς, της αδιαφάνειας, της πνευματικής τρομοκρατίας, της ιστορικής και εθνικής αποδόμησης, της ξενόδουλης χαμέρπειας ακόμη και του δωσιλογισμού, που αναπόφευκτα σε κάποιο βαθμό υπάρχουν σε κάθε κοινωνία, αλλά και πότε κυρίαρχες, κυριάρχησαν της εποχή του σημιτικού εκσυγχρονισμού 1996-2004. Η πενταετία Καραμανλή που ακολούθησε, με κάποιες στιγμιαίες εξαιρέσεις, κυρίως στην εξωτερική πολιτική (που δεν κράτησαν δηλαδή), υπήρξαν συνέχεια του «εκσυγχρονιστικού πειράματος» της οκταετίας που προηγήθηκε. Γι’ αυτό και ο Νεοκλής Σαρρής σε μια εύστοχη αποστροφή του λόγου του αποκάλεσε τη Νέα Δημοκρατία «τραβεστί ΠΑΣΟΚ».
Η παθογένεια του εκσυγχρονιστικού πειράματος είναι τέτοια ώστε και σήμερα ακόμη ο πρώην πρωθυπουργός Σημίτης όχι μόνο αρνείται να απολογηθεί, να πει και αυτός ένα “mea culpa” στον ελληνικό λαό, επιμένει ότι «παρήγαγε έργο» στην Ελλάδα το οποίο «αμαυρώνουν», λέει, κάποιοι άπιστοι και διεφθαρμένοι. Ποιοι; Ο εξ’ απορρήτων του πολιτικού του Γραφείου, Γραμματέας του Υπουργικού του Συμβουλίου, Υφυπουργός στην κυβέρνησή του και τελικά Υπουργός Μεταφορών – Τάσος Μαντέλης που χρηματίζετο από τον διαχρονικό διαφθορέα της ελληνικής πολιτικο-οικονομικής ελίτ της Ελλάδας, τον γερμανικό επιχειρηματικό κολοσσό της Ζίμενς. Και ποιος άλλος; Ο Θεόδωρος Τσουκάτος, ο για χρόνια «Στρατηγός» του σημιτικού εκσυγχρονισμού. Η περίπτωση του τελευταίου είναι χειρότερη από αυτή του Μαντέλη. Διότι αν γίνει πιστευτός ο «Στρατηγός» του Σημίτη, τις μίζες της Ζίμενς τις παρέδιδε στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο με τη σειρά του διακινούσε «μαύρο χρήμα» κάθετα και οριζόντια σε ολόκληρο το σύστημα. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και επί Καραμανλή καθώς επίσης και με τα «αρχαία» καθεστώτα της μεταπολίτευσης του Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Η δημόσια οργή και θλίψη του Σημίτη για τις «αθλιότητες» των συνεργατών του θυμίζει την οργή και το σοκ του διεφθαρμένου Αστυνομικού Διοικητή της Καζαμπλάνκα, στην ομώνυμη κλασσική ταινία με πρωταγωνιστή τον Humphrey Bogart. Όταν οι γερμανικές αρχές του Μαρόκου του έδωσαν εντολή να κλείσει το Rick’s Café, αυτός που τα έπαιρνε από τον Rick το κλεισε αναφωνώντας “I am shocked, shocked that gambling in going on here”.
Αλλά γνωρίζετε κάτι; Ο κάθε απατεώνας στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη θα την έβγαζε καθαρή αν δεν συνέβαινε κάτι το 1977 στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Ναι, στην Αμερική. Το 1977 θεσμοθετήθηκε το Foreign Corrupt Practices Act. Η νομοθεσία αυτή απαγόρευε δια ροπάλου (φυλάκιση και υπέρογκα πρόστιμα) τον χρηματισμό ξένων πολιτικών και επιχειρηματιών από Αμερικανούς για να εξασφαλίζονται συμβόλαια.
Ωστόσο, για κάποιο χρονικό διάστημα η νομοθεσία αυτή «επέτρεψε» σε Ευρωπαίους απατεώνες αλά Ζίμενς να λαδώνουν ανενόχλητα. Ως αποτέλεσμα κατάφερναν με τον αθέμιτο αυτόν τρόπο να εκτοπίζουν τους Αμερικανούς από τις ευρωπαϊκές αγορές.
Ήταν θέμα χρόνου να αντιδράσουν οι αμερικανικές αρχές. Άρχισαν το κυνηγητό των απατεώνων στην Ευρώπη και, με το «πάρα πολύ μακρύ χέρι» που διαθέτει η αμερικανική δικαιοσύνη, άρχισε να βάζει τον κάθε Ευρωπαίο κατεργάρη στη θέση του. Έτσι μάθαμε και εμείς τους Ευρωπαίους και Έλληνες απατεώνες. Αλλιώς θα συνέχιζαν να μας βγάζουν την γλώσσα και να μας παραδίδουν μαθήματα ηθικής και εκσυγχρονισμού.
Υ.Γ: Ο κατά καιρούς και ευκαιρίας δοθείσης λοιδορός του κυπριακού ελληνισμού, Ι.Κ. Πρετεντέρης, έγραψε ένα βιβλίο διθύραμβο για τον Κώστα Σημίτη Η Δεύτερη Μεταπολίτευση (Πόλη, 1996) όπου, μεταξύ άλλων, μας τον παρουσιάζει λίγο πολύ ως τον «νέο Βενιζέλο». Τι θα πρέπει να το κάνει σήμερα το βιβλίο αυτό ο μεγάλος σχολιαστής και δημοσιογράφος κ. Πρετεντέρης; Να το βάλει εκεί που ξέρει, όπως υβριστικά έγραφε για τους Κύπριους;
