Ισως και μισόν αιώνα πίσω, στη δεκαετία του 1960, τότε που ο Γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκολ εκβίαζε με την τακτική της «άδειας καρέκλας» τη Δυτική Γερμανία να αποδεχθεί την εισαγωγή του δικαιώματος του «βέτο».
Μια ματιά στις χθεσινές ξένες εφημερίδες ήταν αρκετή για να αντιληφθεί κανείς τι εννοούμε. Κηδεία ήταν η πρώτη σελίδα της γαλλικής «Μοντ» εν όψει της συνόδου κορυφής των 27 ηγετών της ΕΕ: «Το Βερολίνο επιβάλλει την άποψή του για την οικονομική Ευρώπη» ήταν ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος, ενώ το ρεπορτάζ της άρχιζε με την πιο υποτελή ίσως φράση που είχε εκστομίσει ο Φρανσουά Μιτεράν: «Δεν λέει κανείς ποτέ «όχι» στον καγκελάριο της Γερμανίας»! Ο υπότιτλος διευκρίνιζε τα πάντα: «Μετά το τέλος της συνάντησής της με τον Νικολά Σαρκοζί στο Βερολίνο, η Γερμανίδα καγκελάριος ανακοίνωσε ότι το πιλοτάρισμα της ευρωπαϊκής οικονομίας συμπεριλαμβάνει τους «27» και όχι μόνο την ευρωζώνη», όπως σφοδρότατα επιθυμούσε η Γαλλία.
«Ναυάγιο» ήταν ο τίτλος πρωτοσέλιδου άρθρου της γερμανικής «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», η οποία διαπίστωνε ότι «ανάμεσα στο Παρίσι και στο Βερολίνο υπάρχει βαθιά διαφωνία για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η κρίση του ευρώ» και κατέληγε προειδοποιώντας: «Δεν υπάρχει καμιά διέξοδος από αυτή την κρίση όσο οι περιβόητες – διαβόητες αγορές δεν λαμβάνουν κανένα καθαρό σήμα ότι οι δύο σημαντικότερες χώρες της ευρωζώνης έχουν τον ίδιο σκοπό και ότι η ΕΕ δεν βρίσκεται σε μια διαδικασία αποσύνθεσης».
«Και πάλι η Μέρκελ εναντίον του Σαρκοζί» ήταν ο τίτλος της σχετικής ανάλυσης της επίσης γερμανικής εφημερίδας «Ντι Βελτ». Πάμπολλα είναι τα δημοσιεύματα αυτού του τύπου.
Ο νέος Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος θα συμμετάσχει για πρώτη φορά σε σύνοδο κορυφής της ΕΕ, μεταβαίνει στις Βρυξέλλες κρατώντας δύο σημαίες της πολιτικής του.
Η πρώτη είναι η σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας της Βρετανίας – γνωστής και ως… «σκυλίτσας των ΗΠΑ» λόγω της αέναης υποταγής της στην πολιτική της Ουάσινγκτον: ο Κάμερον θα απορρίψει κατηγορηματικά την απόφαση – πρόταση των Γερμανών και των γραφειοκρατών των Βρυξελλών να υποβάλλουν όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ τους προϋπολογισμούς τους στην Κομισιόν και στα υπόλοιπα κράτη – μέλη κάθε άνοιξη για να τους γίνονται υποδείξεις, τις οποίες να ενσωματώνουν πριν παρουσιάσουν τους προϋπολογισμούς στα εθνικά κοινοβούλια. Η δεύτερη σημαία του δεξιού Βρετανού πρωθυπουργού είναι η σημαία της κοινωνικής αναλγησίας της κυβέρνησής του: ο υπουργός Οικονομικών Τζορτζ Οζμπορν ανακοίνωσε ήδη τη διακοπή της παροχής δωρεάν φαγητού στα σχολεία σε 500.000 παιδιά των πιο φτωχών οικογενειών της Βρετανίας για λόγους οικονομίας και περιστολής των ελλειμμάτων!
Εχουν αγανακτήσει ακόμη και οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου, η κορυφαία οικονομική εφημερίδα της Ευρώπης που αποτελεί τη «Βίβλο» του επιχειρηματικού κόσμου και του κεφαλαίου.
Χαρακτηρίζουν «σκυθρωπή νέα ορθοδοξία που αγκαλιάζουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις» την υστερική μανία της λιτότητας και υπογραμμίζουν: «Η διαδικασία δημοσιονομικής προσαρμογής στην ευρωζώνη είναι τόσο αυθαίρετη, τόσο ασυντόνιστη και τόσο άγρια -σε χώρες όπως η Ιρλανδία και η Ελλάδα- ώστε η θεραπεία είναι τόσο πιθανό να σκοτώσει τον ασθενή όσο και η αρρώστια»!
Μέσα στο κλίμα αυτό, οι εκβιασμοί που ασκούνται από τη Γερμανία και την Κομισιόν επί των κρατών για να προχωρήσουν σε νέα, ακόμη σκληρότερα μέτρα λιτότητας είναι ατελείωτοι, με την Ισπανία κύριο θύμα αυτή τη φορά. Προχθές ο Θαπατέρο υπέκυψε στην απαίτηση της ΕΕ να κάνει πρόσθετες περικοπές 19 δισεκατομμυρίων ευρώ το 2011.
Γάλλοι
Το ευρώ βαθαίνει την κρίση
Καμία απολύτως προστασία δεν παρέχει το ευρώ απέναντι στις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και επιδεινώνει επιπλέον τις αρνητικές συνέπειές της. Αυτό είναι το συμπέρασμα δημοσκόπησης της γαλλικής κοινής γνώμης που διενεργήθηκε για λογαριασμό της «Μοντ» και τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύθηκαν στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας. Το 62% των ερωτηθέντων απάντησε ότι το ευρώ επιδεινώνει τις συνέπειες της κρίσης, ενώ μόνο το 28% πιστεύει ότι παρέχει προστασία. Οσο για το προς τα πού πιστεύουν οι Γάλλοι ότι πηγαίνει η οικονομική κατάσταση, το 78% εκτιμά ότι θα χειροτερεύσει και μόνο το 20% νομίζει ότι θα υπάρξει βελτίωση.
