Μακαριώτατε Ἀδελφὲ Πατριάρχα κ. Δανιήλ,
Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,
Εὐσεβῆ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας!
Τὸ ἡμερολόγιον σημειώνει 27 Ὀκτωβρίου καὶ ἡ Ἐκκλησία πανηγυρίζει τὴν μνήμην τοῦ Ὁσίου Δημητρίου τοῦ Νέου, προστάτου τοῦ Βουκουρεστίου.
Δημήτριος καὶ χθὲς εἰς τὸ προσκήνιον, Δημήτριος καὶ σήμερον! Χθὲς ὁ ἀρχαῖος Μεγαλομάρτυς, ὁ Θεσσαλονικεύς, ὁ Μυροβλύτης, ὁ Θαυματουργός, ὁ περικλεής, τὸ καύχημα τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων, τὸ κόσμημα τῶν Μαρτύρων! Σήμερον ὁ Ὅσιος, ὁ Νέος, ὁ ἐκ Βεσσαραβίας, ὁ ἐπίσης Θαυματουργός, τὸ κλέος τοῦ Μητροπολιτικοῦ τούτου Ναοῦ, ἡ καταφυγὴ τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τοῦ Βουκουρεστίου, ἡ παρηγορία ὅλων τῶν Ρουμάνων!
Ἠγάπησεν ὁλοψύχως τὸν Χριστὸν ὁ πρῶτος. Ἀκριβῶς τὸ αὐτὸ ἔπραξε καὶ ὁ δεύτερος. Ἠγωνίσθη τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς εὐσεβείας μὲ πολλὴν φιλοτιμίαν ὁ πρῶτος. Ἀκριβῶς τὸ αὐτὸ ἔπραξε καὶ ὁ δεύτερος. Ἐδόξασε τὸν Θεὸν ἔργῳ καὶ λόγῳ ὁ Μεγαλομάρτυς. Ὁμοίως καὶ ὁ Ὅσιος. Ἠγάπησε πολὺ τὸν ἄνθρωπον ὁ πρῶτος. Τὸ αὐτὸ ἔπραξε καὶ ὁ δεύτερος. Ἐστάθη ἄξιος τῆς κλήσεως ὁ πρῶτος. Ἄξιος τῆς κλήσεως καὶ ὁ δεύτερος. Ἐδέχθη πλουσίως τὴν θείαν χάριν ὁ πρῶτος. Ὁμοίως καὶ ὁ δεύτερος. Ὁ πρῶτος ἠξιώθη τοῦ μαρτυρίου τοῦ αἵματος. Ὁ δεύτερος ἠξιώθη τοῦ μαρτυρίου τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς διὰ βίου ὁσιακῆς ἀσκήσεως. Τὴν χάριν τῶν θαυμάτων ἔλαβεν ἀπὸ τὸν Θεὸν ὁ Μεγαλομάρτυς. Τὴν χάριν τῶν θαυμάτων ἔλαβεν ἀπὸ τὴν ἰδίαν πηγὴν καὶ ὁ Ὅσιος. Μῦρον ἅγιον ἀνέβλυσεν ἀπὸ τὸν τάφον τοῦ Θεσσαλονικέως. Εὐωδίαν πνευματικὴν ἀναδίδει ὁ βίος καὶ τὸ ἱερὸν λείψανον τοῦ Ρουμάνου. Καὶ οἱ δύο μετέχουν τῆς ἁγιότητος τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ, καὶ οἱ δύο φωτίζονται ἀπὸ τὸ ἄκτιστον φῶς Του, καὶ οἱ δύο συμβασιλεύουν μαζί Του, καὶ οἱ δύο ἀντανακλοῦν τὴν θείαν ἀγάπην εἰς τοὺς ἀνθρώπους διὰ τῶν θαυμάτων. Δόξα τῷ Θεῷ, λοιπόν, ὁ Ὁποῖος εἰς κάθε ἐποχὴν καὶ εἰς πᾶν γένος Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων ἀναδεικνύει Ἁγίους, διαχρονικῶς φανερώνει εἰς τὸν κόσμον τοὺς καρποὺς τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!
Τὸν Μεγαλομάρτυρα Δημήτριον ἐχαρακτήριζεν ὁ νεανικὸς ἐνθουσιασμός, ὁ ἱερὸς ζῆλος διὰ τὴν διάδοσιν τοῦ Εὐαγγελίου μεταξὺ τῶν νέων καὶ ἡ ἑτοιμότης πρὸς θυσίαν. Τὸν Ὅσιον Δημήτριον ἐχαρακτήριζεν ἡ σιωπηλὴ ὑπομονή, ἡ προσευχητικὴ ἐγρήγορσις, ἡ θυσιαστικὴ αὐταπάρνησις τῆς κατὰ Θεὸν ἡσυχίας. Καὶ τῶν δύο τὸν βίον ἐχαρακτήριζεν ἡ θερμότης τῆς πίστεως εἰς τὸν Χριστόν, ἡ ἀκρίβεια εἰς τὴν ἐφαρμογὴν τοῦ θείου θελήματος, ἡ προσοχὴ εἰς τὴν μαρτυρίαν τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας. Ἀπὸ δύο διαφορετικὰς ἀτραποὺς ἐβάδιζον καὶ οἱ δύο ἀκριβῶς τὴν ἰδίαν ὁδόν: Τὴν ὁδὸν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Ὀρθοπραξίας. Δηλαδὴ ἐβίωναν ἐξ ἴσου τὸν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ μόνη Ὁδὸς ποὺ ὁδηγεῖ πρὸς τὸν Πατέρα. Ἡ ἀλήθεια τὴν ὁποίαν ἐκφράζει τὸ ἱερὸν Σύμβολον Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως ἦτο τὸ περιεχόμενον τῆς ψυχῆς καὶ τῶν δύο, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ πρῶτος ἔζησε πρὶν ἀπὸ τὴν συνοδικὴν ἀποκρυστάλλωσιν τῆς δογματικῆς ἀκριβείας. Διὰ τοῦτο καὶ ἐπλήρωσεν ἐξ ἴσου ἀμφοτέρους ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τί μαρτυρεῖ ἡ μυροβλυσία τοῦ πρώτου; Τί διακηρύττει ἡ ἀφθαρσία ἐπὶ τόσους αἰῶνας τοῦ λειψάνου τοῦ δευτέρου; Τί σημαίνει ὁ ποταμὸς τῶν θαυμάτων ποὺ ἐπιτελοῦνται καὶ ἀπὸ τοὺς δύο; Τί φανερώνει ἡ χαρὰ καὶ ἡ παρηγορία ποὺ αἰσθανόμεθα ὅταν προσκυνοῦμε τὰς ἱερὰς λάρνακας καὶ τὰ λείψανά των; Ὅτι καὶ οἱ δύο ἦσαν σκεύη ἐκλογῆς τοῦ Παρακλήτου καὶ χωρία εὐρύχωρα τῆς Χάριτός Του! Αὐτὴ ἡ Χάρις ἐκφράζεται ὡς μῦρον, ὡς ἀφθαρσία, ὡς θαῦμα, ὡς χαρά, ὡς παρηγορία. Χάρις ἄκτιστος, θεουργική, ἡ ὁποία ἐπλήρωσεν ὄχι μόνον τὴν ψυχὴν τῶν Ἁγίων, ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα των, διὰ νὰ βλέπουν ὅσοι ἔχουν καθαρὰν πνευματικὴν ὅρασιν ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι μεθεκτὸς κατὰ τὰς ἀκτίστους Ἐνεργείας Του καὶ ὄχι ἀπρόσιτος καὶ ἀπροσπέλαστος εἰς τὴν μεγαλειότητά Του! Θεὸς ἅπαξ ἐνανθρωπήσας, ἀλλὰ καὶ διαρκῶς σαρκούμενος κατὰ Χάριν εἰς τοὺς Ἁγίους Του! Δι’ αὐτὸ οἱ Ἅγιοι εἶναι ὅ,τι πολυτιμότερον ἔχομεν! Ὅ,τι παραμυθιτικώτερον! Ὅ,τι βεβαιοτικώτερον διὰ τὴν δυνατότητα τῆς σωτηρίας μας! Δι’ αὐτὸ καὶ εὐγνώμων ἡ σκέψις τοῦ λαοῦ τοῦ Βουκουρεστίου στρέφεται ἰδιαιτέρως σήμερον πρὸς τὸν ἀείμνηστον Δημήτριον Χατζῆν, ἡ ἀποφασιστικὴ ἐπέμβασις τοῦ ὁποίου πρὸ διακοσίων τριανταὲξ ἐτῶν, ἐματαίωσε τὴν ἐκ Ρουμανίας ἀπομάκρυνσιν τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ὁσίου Δημητρίου καὶ οὕτω ὁ Ἅγιος εὑρίσκεται ἕως τῆς σήμερον καὶ σωματικῶς ἐν μέσῳ τῶν τέκνων τοῦ λαοῦ του!
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ!
Ἡ περίεργος οἰκονομικὴ κρίσις, ἡ ὁποία σοβεῖ εἰς τὰς ἡμέρας μας ἀνὰ τὸν κόσμον, εἶναι, ὅπως σοφώτατα σᾶς ἔχει πρὸ πολλοῦ ἐπισημάνει ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ρουμανίας καὶ λίαν ἡμῖν ἀγαπητὸς Ἀδελφὸς καὶ Συλλειτουργὸς κ. Δανιήλ, ἀπότοκον τῆς πνευματικῆς καὶ ἠθικῆς κρίσεως, ἡ ὁποία πρὸ πολλοῦ μαστίζει τὴν ἀνθρωπότητα. Ἐλησμόνησαν οἱ ἄνθρωποι τὸν Θεόν, ἀγνοοῦν τὸ θέλημά Του, περιφρονοῦν τὰ δικαιώματά Του. Ἔτσι ἐλησμόνησαν καὶ τὸν ἄνθρωπον, δηλ. τὸν συνάνθρωπον, τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἐλησμόνησαν καὶ τὴν Δημιουργίαν ὅλην, τὸ καλὸν ἔργον τοῦ Θεοῦ. Ἐκλείσθησαν εἰς τὴν «αἴθουσαν τῶν κατόπτρων» τοῦ ἐγωϊσμοῦ των, βλέπουν μόνον τὸν ἑαυτόν των μὲ τὰς ἀπαιτήσεις τῆς πεπτωκυΐας φύσεως, ἔγιναν ἄπληστοι, αὐτάρκεις ἐν τῇ μωρᾷ σοφίᾳ τοῦ κόσμου τούτου, ἐκρέμασαν ὅλας τὰς ἐλπίδας των εἰς τὴν οἰκονομίαν, τὴν ἐπιστήμην καὶ τὴν τεχνολογίαν, ἀνεζήτησαν ἐν τῷ σκότει τοῦ νοὸς των φῶς εἰς τὴν φιλοσοφίαν καὶ τὰς ἰδεολογίας καὶ προσπαθοῦν νὰ παρηγορηθοῦν μὲ τὴν τέχνην, τὸν ἀθλητισμόν, τὰς περιηγήσεις κ.ο.κ. Ἀλλ’ ὅλα αὐτά, ὅταν δὲν εἶναι εἴδωλα καὶ ἐκμαγεῖα τοῦ πατρὸς τοῦ ψεύδους, εἶναι πολὺ ὀλίγα καὶ πολὺ μικρὰ διὰ νὰ πληρώσουν τὸ κενὸν τῆς ψυχῆς, νὰ νοηματοδοτήσουν τὸν βίον, νὰ χαρίσουν φῶς καὶ ζωήν, νὰ ἐξορκίσουν τὸν θάνατον. Ἀντιθέτως λειαίνουν περισσότερον τὴν ὁδὸν τῆς ἀπωλείας καὶ κατατρώγουν τὴν ψυχὴν τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἀποκλίνει τοῦ προορισμοῦ του καὶ ἀστοχεῖ ὅλον καὶ περισσότερον, ἕως ὅτου εἰς τὸ τέλος κυριολεκτικῶς δαιμονοποιεῖται. Ἡ κρίσις, λοιπόν, τῶν ἡμερῶν μας εἶναι μία δαιμονικὴ κατάστασις, ἀπὸ τὴν ὁποίαν δὲν ἠμπορεῖ νὰ μᾶς ἐξαγάγῃ μία οἰκονομικὴ ἐξισορρόπησις. Χρειάζεται πνευματικὴ ἀποκατάστασις! Χρειάζεται ὑπομονή! Χρειάζεται ἀσκητικὴ ἐγκράτεια! Χρειάζεται πνεῦμα θυσίας! Χρειάζεται σταυρικὸν φρόνημα! Χρειάζεται ἀγάπη! Δηλαδή, χρειάζεται Χριστός! Ὁ Σαρκωθείς, καὶ Παθών, καὶ Σταυρωθείς, καὶ Ἀναστάς, καὶ εἰς αἰῶνας Ζῶν Ἰησοῦς Χριστός! Αὐτός, ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Πατρός, λογοποιεῖ καὶ νοηματοδοτεῖ τὸν βίον, καταργεῖ τὰς ἀποστάσεις τῆς ἁμαρτίας, ἑνώνει τὰ διεστῶτα, χαρίζεται δικαιοσύνην, διαλύει τὸν θάνατον, κάνει πραγματικότητα τὴν κατὰ τὰ ἄλλα «οὐτοπίαν» τῆς ἀγάπης! Αὐτὸν τὸν Χριστόν, τὴν ἐνυπόστατον Ἀγάπην, μᾶς φανερώνει ὁ ἑορτάζων Ὅσιος Δημήτριος. Αὐτὸν μᾶς καλεῖ νὰ ἀκολουθήσωμεν διὰ νὰ ἐξέλθωμεν ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα τῶν ποικίλων κρίσεων. Αὐτὸν προβάλλει ὡς τὴν μοναδικὴν «Ὁδόν», καὶ «Ἀλήθειαν», καὶ «Ζωήν». Ὁ ἁγιασμός του διασαλπίζει ὅτι ἔχει δίκαιον! Οἱ πατέρες μας, οἱ ὁποῖοι ἐν ταπεινώσει ἐβίωσαν τὸν Χριστόν, ἤκουσαν τὴν σιωπηρῶς κραυγαλέαν φωνὴν τοῦ Ἁγίου καὶ ἐβάστασαν ἀγογγύστως τὸν σταυρόν των, ἠκολούθησαν τὸν Κύριον, καὶ Αὐτὸς δὲν ἐπρόδωσε τὴν ἐλπίδα των. Τὸ εὐσεβὲς Γένος τῶν Ὀρθοδόξων ἀπεδέχθη ἐν πίστει τὸν Γολγοθᾶ καὶ διὰ τοῦτο ἔγινε καὶ γίνεται καθ’ ἡμέραν κοινωνὸν τοῦ φωτὸς καὶ τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως! Μὲ σταυροαναστάσιμον, λοιπόν, βίωμα καὶ ἱστορίαν, καλούμεθα νὰ προχωρήσωμεν καὶ σήμερον, «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθέμενοι».
Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, χαίρουσα ἐπὶ τῇ μνήμῃ τοῦ προστάτου τοῦ Βουκουρεστίου Ὁσίου Δημητρίου καὶ ἐπὶ τῇ συμπληρώσει αἰῶνος καὶ τετάρτου τοῦ αἰῶνος ἀπὸ τῆς ἀνακηρύξεως τοῦ Αὐτοκεφάλου τῆς πεφιλημένης Θυγατρὸς καὶ ἤδη Ἀδελφῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, δὲν ἠθέλησεν, ἀγαπητοί, νὰ ἐκπροσωπηθῇ εἰς τοὺς ἱεροὺς ἑορτασμούς σας δι’ ἑνὸς διακεκριμένου στελέχους Αὐτῆς, ἀλλ’ ἀπέστειλεν αὐτὸν τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην διὰ νὰ διερμηνεύσῃ προσωπικῶς τὴν ἀγάπην της, τὴν στοργήν της, τὴν χαράν της, τὴν ἱκανοποίησίν της ἐφ’ οἷς πράσσετε ἀγαθοῖς, καὶ νὰ δαψιλεύσῃ εἰς ἅπαν τὸ πλήρωμα τῆς κατὰ Ρουμανίαν Ἐκκλησίας τὴν εὐλογίαν της καὶ τὰς εὐχάς της εἰς τὸ «περισσεύειν μᾶλλον» ἐν Κυρίῳ!
Λοιπόν, ἀδελφοὶ ἀγαπητοὶ καὶ τέκνα προσφιλέστατα ἐν Κυρίῳ, «χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τὸ αὐτὸ φρονεῖτε, εἰρηνεύετε, καὶ ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν» (Β΄ Κορ. 13: 11), διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ὁσίου Δημητρίου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμήν!
Ο Μ Ι Λ Ι Α ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ ΑΥΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΜΑΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ κ. ΔΑΝΙΗΛ
(Βουκουρέστι, 27 Ὀκτωβρίου 2010)
