(Η περίπτωση Δημαρά)
Του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου, Εφημερίδα “Αποκαλύψεις”
Στο «Βήμα» της προηγούμενης Κυριακής, ο Θόδωρος Πάγκαλος ρωτήθηκε για τον υποψήφιο περιφερειάρχη Αττικής Γιάννη Δημαρά. Και απάντησε: «Είναι μία ‘‘μη υπαρκτή’’ υποψηφιότητα. Κανείς δεν ξέρει τίποτε γι’ αυτόν πέραν του ότι είναι συμπαθητικό και καλό παιδί».
Πόση ταραχή μπορεί να κρύβεται σε δεκαεννιά λέξεις – όσες, δηλαδή, κι εκείνες της δήλωσης του αντιπροέδρου της κυβέρνησης; Οση, θα μου πείτε, κρύβεται και στον εκλογικό εκβιασμό του πρωθυπουργού που έχει προσλάβει, πλέον, χαρακτηριστικά συγκεκριμένης απειλής, δεδομένου, μάλιστα, πως το επιτελείο του Μαξίμου έχει φροντίσει να ενημερώσει τα συμπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης και για την ακριβή ημερομηνία –12 Δεκεμβρίου– τέλεσης του εγκλήματος.
Ομως, στη δήλωση του αντιπροέδρου συμπυκνώνεται ο ίδιος ο τρόμος του θνήσκοντος πολιτικού συστήματος. Από τους ευφυέστερους εκπροσώπους του οποίου είναι, αναμφισβήτητα, ο κ. Πάγκαλος, ο οποίος, εξαιτίας της αυτάρκειάς του και της ευφυΐας του λειτουργεί ενίοτε ως άλλοθι γι’ αυτό το πολιτικό σύστημα (στο οποίο περισσεύουν, δυστυχώς, οι ανεπαρκείς και οι ηλίθιοι).
Ποιος είναι αυτός ο τρόμος; Οι εκπρόσωποι του παλαιοκομματικού και διεφθαρμένου κατεστημένου φοβούνται πως η εκδίκηση της κοινωνίας επέρχεται σταδιακά με τη μεταβατική υποστήριξη οιουδήποτε πάει κόντρα στο ρεύμα. (Μεταβατική, εννοείται, μέχρις ότου εκδηλωθεί κάποια πιο συγκροτημένη και με ανατρεπτικά πολιτικά χαρακτηριστικά κίνηση ή υποψηφιότητα).
Οιουδήποτε; Ναι, οιουδήποτε. Ως προς αυτό έχει δίκιο ο κ. Πάγκαλος. Η υποψηφιότητα Δημαρά μπορεί να είναι μία «μη υπαρκτή» υποψηφιότητα. Ελάχιστα γνωρίζουμε για την πολιτική του συγκρότηση, τις ιδέες του, τις πολιτικές του προτάσεις.
Αυτό ακριβώς που επικαλείται, λοιπόν, ο αντιπρόεδρος για να πλήξει την υποψηφιότητα Δημαρά είναι κι αυτό που τρέμει. Διότι, πόσο τραγικό και κωμικό, ταυτοχρόνως, θα είναι να ηττηθεί η αυτοκρατορία ΠΑΣΟΚ και η δυναστεία ΝΔ από ένα «συμπαθητικό και καλό παιδί»;
Επί σαράντα χρόνια το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει ενσωματώσει την έννοια της ιδεολογικής και πολιτικής ήττας στο μηχανισμό της εκλογικής εναλλαγής. Οι ιδέες, κατά τους εκπροσώπους της πολιτικής μας μιζέριας και υπανάπτυξης, ουδέποτε ηττώνται. Μόνο οι συσχετισμοί και τα εκλογικά συστήματα αλλάζουν ώστε τα δύο μεγάλα κόμματα να εναλλάσσονται, απλώς, στην εξουσία.
Κανένα πρόβλημα, λοιπόν, εάν η ΝΔ χάνει από το ΠΑΣΟΚ και το ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ. Το πρόβλημα, όμως, είναι σαφές και επικίνδυνο όταν και οι δύο χάνουν από κάποια «συμπαθητικά και καλά παιδιά», από κάποιους «μη υπαρκτούς».
Αυτό που είπε χαριτωμένα ο κ. Πάγκαλος για τον υποψήφιο περιφερειάρχη Αττικής Γιάννη Δημαρά, το είπε πολύ λιγότερο κομψά ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν έβαζε το δίλημμα «ή Σγουρός ή χρεοκοπία».
Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι για την (επικείμενη;) χρεοκοπία της χώρας δεν φταίει, φυσικά, ο κάθε Δημαράς. Φταίνε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ (ποιος περισσότερο ποιος λιγότερο ας τα βρουν μεταξύ τους), υποψήφιοι των οποίων στην Αττική είναι –δυστυχώς γι’ αυτούς– ο Σγουρός κι ο Κικίλιας.
Εάν, ως εκ τούτου, αυτοί φταίνε για τη χρεοκοπία, και κατεβάζουν συγκεκριμένους υποψηφίους, ποιος τρόπος υπάρχει για τους πολίτες να εκφράσουν την αγανάκτησή τους στο παλαιοκομματικό τους μοντέλο; Προφανώς να καταψηφίσουν τους υποψηφίους τους.
Αυτό, λοιπόν, το απλούστατο και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του πολίτη, ο πρωθυπουργός της «συμμετοχικής Δημοκρατίας» και της «κοινωνίας των πολιτών» φρόντισε να το ενοχοποιήσει. Επιχειρεί να μεταφέρει στους πολίτες την ευθύνη για την πιθανότητα χρεοκοπίας της χώρας, δίχως, όμως, να μπορεί να υποσχεθεί πως εάν υποστηρίξουμε τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ η χώρα θα διασωθεί από τη χρεοκοπία.
Πού καταλήγουμε; Τούτο το πολιτικό σύστημα φοβάται την κοινωνία. Τη φοβάται και δεν την καταλαβαίνει. Το χειρότερο είναι πως δεν την υπηρετεί, δεν την αντιπροσωπεύει, όπως υποτίθεται πως υπάρχει στο DNA του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να κλονιστεί και να καταλάβει. Εάν, βεβαίως, υπάρχουν ακόμα τέτοια περιθώρια, κάτι για το οποίο ουδείς μπορεί να είναι απολύτως σίγουρος.
Ο τρόπος αυτός είναι να πάθουν αυτό που τρέμουν. Την εξέγερση μέσα από τους μηχανισμούς που προσφέρει το ίδιο το πολίτευμα (παρότι οι ίδιοι συχνά το παραβιάζουν). Και όσο οι μηχανισμοί του πολιτεύματος προσφέρουν δυνατότητες σε κάποιους «συμπαθητικούς και καλά παιδιά» να κατέρχονται ως υποψήφιοι, ας τους υποστηρίξουμε. Μέχρις ότου ανακαλύψουμε κάποιους άλλους που θα είναι κάτι περισσότερο και σπουδαιότερο απ’ αυτό. Ή μέχρις ότου θρυμματιστεί η αλαζονεία αυτών που μας κυβερνούν.
Γι’ αυτό αύριο και την επόμενη Κυριακή ψηφίζουμε «συμπαθητικούς» ανεξάρτητους κι όχι μουχλιασμένους «φρέσκους» ή εκείνους που μας βάζουν εκβιαστικά διλήμματα για να μας πετάξουν τις ευθύνες που θα έπρεπε οι ίδιοι να είχαν προ πολλού αναλάβει.
Αυτά και ΚΑΛΗ ΨΗΦΟ…
