Του Δαμιανού Βασιλειάδη, Ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ
Ανοιχτή επιστολή προς σύντροφο του ΠΑΣΟΚ
Φρόνιμα και ταπεινά πάω με κείνον που νικά. Αν θέλεις να χαρείς τη λευτεριά νωρίς, γίνε προδότης, γίνε. Θα ‘ναι μαζί σου οι νόμοι και η πλερωμένη γνώμη. Πέτα την ανθρωπιά σου. Κι απ’ τον αφέντη πιάσου. Κι άμα σε φτύσει αυτός, να κάθεσαι σκυφτός. Και θα ‘χεις τα πρωτεία στη σάπια πολιτεία».
Κώστας Βάρναλης «Των φρονίμων τα παιδιά»
Σύντροφε,
Γνωρίζεις πολύ καλά πόσο σε εκτιμώ, τόσο για το ήθος σου, όσο και για τη συγκρότηση και τις ικανότητές σου.
Γνωρίζω πολύ καλά επίσης, ποια θα είναι η καριέρα σου, εφόσον τελικά μείνεις στο ΠΑΣΟΚ.
Από στέλεχος σήμερα, πιθανός σύμβουλος αύριο, ίσως Γενικός Γραμματέας σε Υπουργείο μεθαύριο, μετά βουλευτής, ύστερα Υφυπουργός, κατόπιν Υπουργός και τελικά – και γιατί όχι- και πρωθυπουργός, άμα δώσεις «γην και ύδωρ στους ατλαντικούς και υπεραντλαντικούς «φίλους και συμμάχους μας!».
Ο Γιώργος, όπως πολύ καλά ξέρεις, είναι ένα μεσαίο στέλεχος ή και πιο κάτω. Δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσά σας. Έχουμε όλοι μας εμπειρίες ότι ακόμη και μηδενικά έγιναν υπουργοί και πρωθυπουργοί, αρκεί να έκαναν δήλωση υποταγής στα γνωστά αφεντικά εντός και εκτός Ελλάδας.
Το θέμα είναι, αν θα συμβιβαστείς, όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο άρθρο του: Οι συμβιβασμένοι και προσεταιρισμένοι (εφημ. «Εξόρμηση», 18.3.1977) και αν ενταχτείς με τη θέλησή σου στην κατηγορία των προσεταιρισμένων, όπως ανέφερε ο ίδιος.
Τότε ο δρόμος σου είναι ανοιχτός, για να φτιάξεις μια λαμπρή καριέρα, με όλα τα πλεονεκτήματα που προσφέρει το σύστημα.
Πολύ πιθανόν οι γονείς σου και το περιβάλλον σου να το επιθυμούν διακαώς και το θέμα αυτό περιπλέκει τα πράγματα.
Όμως εσύ πρέπει παρ’ όλα αυτά να αποφασίσεις για τη δική σου ζωή και το δικό σου μέλλον, καθώς επίσης και για τη δική σου ιστορική διαδρομή, για την οποία φέρεις ακεραία την ευθύνη και όχι οι γονείς σου.
Βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή σ’ ένα σταυροδρόμι.
Είναι ο δρόμος της αρετής και της κακίας, που έπρεπε να επιλέξει και ο Ηρακλής, όπως γράφει η μυθολογία. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Εκείνος, ως Ηρακλής, γνωρίζοντας τις άπειρες δυσκολίες στην επιτέλεση των άθλων του και αποδυόμενος σ’ έναν τιτάνιο αγώνα, ενάντια σ’ όλα τα στοιχεία της φύσης, επέλεξε τον δρόμο της αρετής. Απαρνήθηκε τα βασίλεια, στερήθηκε τις επίγειες απολαβές.
Τελικά νίκησε, κατακτώντας με την αξία του την αθανασία στους ουρανούς! Έτσι έμεινε στις ψυχές μας.
Είναι γνωστό ότι οι διαχρονικές αρχές και αξίες, όπως αυτές εκφράστηκαν και από τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη, δηλαδή Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση και Δημοκρατικές Διαδικασίες είναι ακόμη ζητούμενα και μάλιστα από την εποχή της επανάστασης του 1821.
Προδόθηκαν πάντοτε από τις εκάστοτε ηγεσίες, οι οποίες είτε ήταν ανεπαρκείς και ανίκανες, είτε υπόδουλες και υποτακτικές στον ξένο παράγοντα, ασχέτου χρώματος, ή το πιθανότερο και τα δυο μαζί.
Εσύ ποιον δρόμο θα επιλέξεις;
Οι σύντροφοί σου ήδη έκαναν την επιλογή τους. Θα τους εγκαταλείψεις, ακολουθώντας το δρόμο της κακίας;
Το τυχόν επιχείρημα ότι «εγώ κάνω όσο καλύτερα μπορώ τη δουλειά μου στο πόστο που είμαι», όπως προσπαθούν να δικαιολογηθούν και κάποιοι άλλοι σύντροφοί μας, δεν ευσταθεί.
Σε κάτι τέτοιους του κρατικού μηχανισμού στηρίχτηκε και ο Χίτλερ, ώστε να δουλεύει απρόσκοπτα η κρατική μηχανή, για να αιματοκυλίσει, μετά, με αυτήν την μηχανή, την ανθρωπότητα.
Εσύ παρέμεινες στο κυβερνητικό στρατόπεδο, ενώ άλλοι σύντροφοί σου προτίμησαν να κάνουν την υπέρβαση, εγκαταλείποντας το πραγματικά και ουσιαστικά αντεθνικό, αντιλαϊκό και νεοταξικό ΠΑΣΟΚ.
Αυτό το πολιτικό ΠΑΣΟΚ, όχι το κοινωνικό, είναι ήδη ο ταξικός μας αντίπαλος. Γιατί η κοινωνική αριστερά βρίσκεται σε όλους τους πολιτικούς χώρους, για να το πω σχηματικά. Μιλάω για την πολιτική εκπροσώπηση, για τις ηγετικές ομάδες που καθορίζουν την πορεία. Μιλάω για το συγκρότημα εξουσίας, για να μην υπάρχει καμία παρεξήγηση.
Συνεπώς πρέπει να έχεις συνείδηση, τι πράττεις. Η ανοχή ήδη έχει κλείσει τον κύκλο της. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν, για να στηρίξουν οποιοδήποτε άλλοθι.
Από μέσα από το ΠΑΣΟΚ δεν είναι δυνατή καμία διεργασία, η οποία μπορεί να αναστρέψει την παρούσα κατάσταση και δημιουργήσει προϋποθέσεις επανόδου στις ρίζες. Η μετάλλαξή του είναι οριστική και αμετάκλητη.
Στο ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει ούτε ίχνος από τις διακηρυγμένες αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη, για να δικαιολογεί οποιαδήποτε ταύτιση μαζί του.
Το δίλημμα είναι τελικά αμείλικτο; Ή είσαι με την αντίδραση ή με την πρόοδο! Τα μεσοβέζικα δεν ισχύουν πια, αν υποθέσουμε, ότι ίσχυαν κάποτε.
Εσύ, ως ώριμο και συγκροτημένο πολιτικό άτομο, το γνωρίζεις πολύ καλά, όπως το γνώριζα κι’ εγώ εδώ και μερικές δεκαετίες, δηλαδή ακόμη και πριν την παραίτησή μου από το ΠΑΣΟΚ το 1997, γιατί από τότε θεώρησα ότι το ΠΑΣΟΚ πρόδωσε τις διακηρυγμένες μας αρχές.
Τι άλλο τραγικό πρέπει να συμβεί, ώστε να καταλάβει κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ μας οδηγεί κατευθείαν στον εθνικό όλεθρο;
Πρέπει μήπως να αφανιστεί πρώτα η πατρίδα μας και μετά να δράσουμε για να αντιστρέψουμε τα πράγματα; Μα τότε θα είναι αργά. Θα έχει συντελεστεί η καταστροφή και θα έχει επέλθει το τέλος.
Τότε και σ’ αυτή την περίπτωση δεν έχει σημασία, που ανήκει και που βρίσκεται κανείς.
Τελικά επιλέγεις την καριέρα, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, υπηρετώντας την προσωπική, ιδιοτελή σου στρατηγική, ενάντια στα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου.
Ή θέλεις να ταυτιστείς με το λαϊκό κίνημα, που τώρα μεν βρίσκεται σε υποχώρηση, για να μην πούμε σε ήττα, αλλά δεν θα αργήσει, για να το εκφράσουμε μεταφορικά, μετά τον χειμώνα να έρθει η άνοιξη;
Ήδη τα σημάδια δεν είναι μακριά για μια αντίστροφη πορεία. Για μένα δεν τίθεται θέμα, ότι θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες, ναι, στάχτες, ένα νέο κίνημα. Το πρόβλημα, που με απασχολεί είναι, πώς το νέο λαϊκό κίνημα δεν θα ξαναπροδοθεί.
Οι εξελίξεις στην εποχή μας είναι ραγδαίες και αύριο μπορούν να’ ρθουν τα πάνω κάτω.
Θα μετάσχεις στην κοινή με τους παλιούς σου συντρόφους πορεία, που είναι πορεία στο δρόμο της αρετής ή θα παραμείνεις στα πλαίσια του ΠΑΣΟΚ και του περιγράμματος, όπως το εκφράζει ο Κώστας Βάρναλης, για να μην αναφέρω και τον Κωνσταντίνο Καβάφη με τα γνωστά του ποιήματα, που συμπληρώνουν πλήρως το ποίημα του Βάρναλη και περιγράφουν ποιητικά την σκληρή πραγματικότητα, θέτοντας επί τάπητος το αμείλικτο σε τελευταία ανάλυση υπαρξιακό ερώτημα; Απελευθέρωση ή υποταγή, ελευθερία ή δουλεία;
ΑΣ ΦΡΟΝΤΙΖΑΝ
ΚΑΤΗΝΤΗΣΑ σχεδόν ανέστιος και πένης.
Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.
Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα.
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πείς).
Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξη μήνες, πέρσι.
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.
Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.
Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα οφέλιμος. Αυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Άν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους-
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.
Θ’απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι άν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι άν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Αλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.
ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ
Κι αν δεν μπορείς να κάμνεις τη ζωή σου
Όπως τη θέλεις
Τούτο προσπάθησε τουλάχιστον,
Όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις
Μες την πολλή συνάφεια του κόσμου,
Μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίσεις πηγαίνοντάς την,
Γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την,
Στων σχέσεων και των συναναστροφών,
Την καθημερινή ανοησία,
Ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Ένα τελευταίο σχόλιο από μέρους μου για όλα τα προαναφερόμενα: Στο κάτω κάτω της γραφής θα πρέπει να δρα κανείς σ’ αυτόν τον κόσμο με μια κάποια «αξιοπρέπεια», για να έχει νόημα η ζωή.
