Της Μαρίκας Λυσιάνθη, ειδική συνεργασία με το Statesmen.gr
Πολύ καιρό μετά τη διδασκαλία του Κομφούκιου, και τις συγκινησιακές αναφορές στην επιρροή από τον Σωκράτη και τους υπόλοιπους σοφούς της αρχαιότητας, η Ελλάδα… ανακαλύπτει και πάλι την Κίνα.
Κατά δήλωση του «εθνικού ταμία» Γιώργου Παπακωνσταντίνου, η χώρα μας βρίσκεται σε συζητήσεις με… εκείνους πέρα μακριά, προκειμένου να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα, και κατά ένα σημαντικό μέρος να μας βοηθήσουν οικονομικά.
Ας μην θυμηθούμε βέβαια το γεγονός ότι πέρσι τέτοια εποχή, η Κίνα είχε προσφερθεί, εθελοντικά, να βοηθήσει την Ελλάδα, η Κυβέρνηση του Γιώργου όμως ήταν… υπεράνω, δεν καταδέχτηκε τη συνδρομή, και μερικούς μήνες αργότερα τρέχαμε γονυπετείς στο ΔΝΤ.
Ας μην θυμηθούμε επίσης όσα κωμικοτραγικά συνέβαιναν στο λιμάνι του Πειραιά, επί πρωθυπουργίας του δυστυχή Κώστα Καραμανλή, όταν διατυπώθηκε η πρόθεση στρατηγικής συνεργασίας με την Cosco, για τον ΟΛΠ. Το ΠΑΣΟΚ έριξε στη μάχη τα βαρέα όπλα, δηλαδή τους κομματικούς συνδικαλιστές, όταν έγινε Κυβέρνηση όμως, έσπευσε να υποδεχθεί τους Κινέζους ως αποικιοκράτες επενδυτές.
Για ένα έθνος τόσο μεθοδικό και συνεπές, όπως είναι οι Κινέζοι, όλα αυτά φαντάζουν πλέον λεπτομέρειες, και παρελθόν που ανήκει στο χθες. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τον «Κινέζο» της ελληνικής πολιτικής.
Ο Κώστας Σημίτης, απέχει προφανώς παρασάγγας από το να… αγοράσει ομόλογα. Επέλεξε συνειδητά να λύσει την επί μακρόν σιωπή του, και να αναδείξει τις μοιραίες ευθύνες του διαδόχου του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, για τη μεταμόρφωση της «ισχυρής Ελλάδας της ΟΝΕ», σε χώρα μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Σε χώρα που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά.
Και, μεταξύ μας, όσους αυτόχθονες Κινέζους κι αν καταφέρει να πείσει ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα, τον «Κινέζο» Σημίτη θα τον έχει απέναντί του. Μια πραγματικότητα που ροκανίζει αργά αλλά σταθερά την πολιτική υπεροχή του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Και φωτίζει με μελανά χρώματα τα… ταξίδια χωρίς περιεχόμενο, του Γιώργου.
