Της Νόνης Kαραγιάννη, ειδική συνεργασία με το Statesmen.gr
Είθισται το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου, να βρίσκεται στην κορυφή της τρέχουσας ειδησεογραφίας σε «συνθήκες έκτακτης ανάγκης». Συζητήσαμε δημόσια για το Πανεπιστημιακό άσυλο, στα θλιβερά γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, ξαναβρέθηκε στο «τραπέζι» της συζήτησης-κυρίως της αντιπαράθεσης- ένα χρόνο αργότερα και, μπαινοβγαίνει στην ειδησεογραφία κάθε φορά, που «εκρηκτικά» γεγονότα, εξελίσσονται μέσα, έξω ή πέριξ Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Προσπαθώ να θυμηθώ κάποια δημόσια συζήτηση, που να έγινε σε συνθήκες νηφαλιότητας. Και δεν θυμάμαι. Ενδεχομένως κι αυτό να είναι μία από τις αιτίες για την αδυναμία μας να προσεγγίσουμε με σοβαρότητα και χωρίς ακρότητες το θέμα της άρσης η μη του πανεπιστημιακού ασύλου.
Ας αποδεχθούμε λοιπόν ως βάση συζήτησης, ότι οι ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας της χώρας είναι τεράστιες. Κυρίως γιατί υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους, αρνείται χρόνια τώρα να συζητήσει, τι είναι και τι δεν είναι πανεπιστημιακό άσυλο. Που αρχίζει και που τελειώνει το όριο της «ακαδημαϊκής ελευθερίας» και, που ο «μανδύας» του πανεπιστημιακού ασύλου μετατρέπεται σε θεσμό για τη δημιουργία ζωνών παράνομων δραστηριοτήτων.
Προφανώς στα όσα στρεβλά έχουν ειπωθεί και διεδραματισθεί μέχρι τώρα, έχουν ευθύνες τα κόμματα της Αριστεράς, που υπό το πρίσμα μίας ψευδεπίγραφης ανάγνωσης, για την προστασία της ελευθερίας διακίνησης ιδεών, εξέθρεψαν φαινόμενα παραλυσίας και –γιατί όχι – και συνδιαλλαγής στις σχέσεις μεταξύ φοιτητικής κι εκπαιδευτικής κοινότητας.
Όμως προκαλεί κατάπληξη και, σε χρονική περίοδο , όπου όλοι μας αναζητούμε την αλήθεια, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι να επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους, ρόλο Πόντιου Πιλάτου. Ακουσα με κατάπληξη, τον κ. Θ. Πελεγρίνη, Πρύτανη του Πανεπιστημίου της Αθήνας, να αναφέρεται σε «κατάχρηση του πανεπιστημιακού ασύλου» και συγχρόνως να ασκεί κριτική στην πολιτική ηγεσία, για τα όσα διαδραματίζονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στο ιστορικό κτίριο της Νομικής Σχολής.
Και είναι απορίας άξιον, πώς ένας πανεπιστημιακός που διαπιστώνει «κατάχρηση» του ασύλου «νίπτει τας χείρας του», επιχειρώντας να μετακυλήσει τις ευθύνες αλλού, βρίσκοντας την «κατάλληλη στιγμή»(;), να αναφερθεί στο μεταναστευτικό πρόβλημα.
Εσκεμμένη σύγχυση στην πλάτη των 230 εξαθλιωμένων ανθρώπων, που ορισμένοι υποστηρίζουν ότι υποκινήθηκαν, κι άλλοι ότι η απελπισία τους έσπρωξε στο κτίριο της οδού Σόλωνος; Τα συμπεράσματα γι αυτό το «μπαλάκι» των ευθυνών τα έχουμε βγάλει όλοι, θα περιμέναμε όμως, αυτές τις δύσκολες ώρες, τουλάχιστον οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, να μην πολιτικολογούν.
Υ.Γ.1 Εδώ κι ένα χρόνο το υπουργείο Παιδείας, έχει ζητήσει από τις Πρυτανικές αρχές της χώρας, να προσδιορίσουν, ποιοι χώροι των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων καλύπτονται από τον θεσμό του Πανεπιστημιακού ασύλου. Απαντήσεις έχουν σταλεί;
Υ.Γ.2 Είναι εξαιρετικά δυσάρεστη για όσους φοιτήσαμε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, η εικόνα φοιτητών της Νομικής που κουνούν το δάκτυλο στις τηλεοπτικές κάμερες, και παρουσιάζουν επιχειρήματα, που πόρρω απέχουν από τις βασικές αρχές του Δικαίου, το οποίο και διδάσκονται. Κι εν τέλει, ας ενημερώσει κάποιος αυτά τα παιδιά, ότι το κτίριο της οδού Σόλωνος, είναι μετα το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, ένα κτίριο υψηλού πολιτικού συμβολισμού.
