Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τις εξεταστικές επιτροπές μας. Στην υπόθεση της Ζημενς δεν βγήκε ούτε θα βγει ποτέ άκρη. Γιατί απλούστατα κανείς δεν θέλει να βγει. Όχι οι ενδεχομένως ενεχόμενοι πολιτικοί. Πριν απ’ όλα δεν θέλουν τα δυο μεγάλα κόμματα- αν και ορισμένα από τα μικρότερα δεν πάνε πίσω. Και δεν θέλουν για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Ο ένας αφορά το παρελθόν. Όλοι ξέρουν ότι στις εκλογές τα κόμματα εξουσίας κυρίως έχουν δαπανήσει ιλιγγιώδη ποσά. Από πού προήλθαν αυτά τα λεφτά; Προφανώς από επιχειρηματίες. Οι οποίοι δεν ελέησαν τα κομματικά ταμεία για την ψυχή τους. Υπήρχε αντάλλαγμα κάθε φορά. Και φυσικά δεν αφορά μόνο τη Ζημενς και τις συμβάσεις της αυτή η συναλλαγή. Αφορά δεκάδες συμβάσεις και δεκάδες επιχειρηματίες.
Ο δεύτερος λόγος αφορά το μέλλον. Αν υποθέσουμε ότι βρίσκεται ένας τρόπος να αποκαλυφθεί ποιος μέχρι σήμερα έχει χρηματοδοτήσει κόμματα. Ή έστω ότι βρίσκεται ένας τρόπος να έλθει στο φως η χρηματοδότηση της Ζήμενς. Ποιος θα ξανάδινε λεφτά σε κόμμα εάν επρόκειτο να γίνει γνωστό ή πολύ περισσότερο να έχει συνέπειες γι αυτό; Ποιος θα έστελνε «τούβλα» στα κομματικά ταμεία, αν υπήρχε έστω και η παραμικρή πιθανότητα να βρεθεί εκτεθειμένος; Άρα δεν είναι μόνο τα κόμματα, είναι οι οικονομικοί αιμοδότες τους που θα ανησυχούσαν αν έπεφτε φως στην υπόθεση της Ζήμενς. Ποιος δεν θα φοβόταν ότι έρχεται η σειρά του αν έβγαινε άκρη με ονόματα και διευθύνσεις στην «καλλιέργεια του πολιτικού περιβάλλοντος», όπως αποκαλούσε τα λαδώματα ο Χριστοφοράκος;
Αν είχαμε σκεφτεί λίγο έξυπνα θα καταλαβαίναμε ότι δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ που πήγαν οι μίζες της Ζήμενς από τη στιγμή που οι πρωταγωνιστές της διανομής τους βρέθηκαν, όπως βρέθηκαν, εκτός του βεληνεκούς της ελληνικής Δικαιοσύνης. Και είμαστε κάπως πιο υποψιασμένοι θα καταλάβουμε ότι η αδιαφάνεια είναι όρος επιβίωσης αυτού του μοντέλου κόμματος εξουσίας.
