Του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου, ειδική συνεργασία με την εφημερίδα “Αποκαλύψεις”
Εάν αθροίσει κανείς τα εκτός έδρας (οδοιπορικά) των υπουργών –ακόμα κι όταν επισκέπτονται τις εκλογικές τους περιφέρειες-, τα bonus του κ. Τσαμάζ στον ΟΤΕ, του κ. Σπανουδάκη στον ΟΠΑΠ και αρκετών άλλων στις κερδοφόρες (αλλά και προς εκποίηση) ΔΕΚΟ, τα χρήματα που σπατάλησαν κάποιοι γαλάζιοι υπουργοί σε ταξίδια χλιδής και όσα χαριστικά έδωσαν οι κατά καιρούς Υπ.Εξ. (του ίδιου του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου) σε κάτι απίθανες ΜΚΟ-σφραγίδες, τότε θα συγκεντρώσει εύκολα τα αναγκαία κονδύλια ώστε να μη μένουν από βενζίνη τα περιπολικά της αστυνομίας, να εκπαιδεύονται σωστά οι αστυνομικοί (συνάδελφοι των αδικοχαμένων του Ρέντη) και να επισκευάζονται κανονικά οι μοτοσικλέτες της ομάδας ΔΙΑΣ.
Λαϊκισμός θα πουν ορισμένοι. Είναι γνωστό, όμως, πως η ύβρις περί λαϊκισμού λειτουργεί ενίοτε ως ψευδοεπιχείρημα-ασπίδα για τους ανίκανους και αδιάφορους. Οπως για κάποια στελέχη του ΥΠΡΟΠΟ, που παρεξήγησαν τη μετονομασία του υπουργείου τους (Προστασία του Πολίτη) και αφήνουν τους αστυνομικούς να σκοτώνονται στους δρόμους από τα πολλά αδέσποτα καλάσνικοφ που κυκλοφορούν ελεύθερα.
Η κυβέρνηση θα ισχυριστεί πως τα προβλήματα αυτά αποτελούν «παράπλευρες απώλειες» (collateral damage) του Μνημονίου.
Λάθος. Σε μία χώρα που χρεοκοπεί, που οι άνθρωποι υποφέρουν και χιλιάδες ωθούνται βίαια στην ανεργία, η κατάρρευση ενός στοιχειώδους ιστού δημόσιας ασφάλειας δεν μπορεί να θεωρείται «παράπλευρη απώλεια». Και ούτε μπορεί να θεωρηθεί λογική η εκ των υστέρων (μετά την τραγωδία, δηλαδή) απαίτηση του Χρήστου Παπουτσή στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου να εξαιρεθούν τα σώματα ασφαλείας από τη δημοσιονομική πειθαρχία.
Οπως ο αρμόδιος υπουργός βρήκε μερικές δεκάδες εκατομμύρια για να στήσει τον φράχτη στον Εβρο, έτσι θα έπρεπε να βρει τον τρόπο να έχουν βενζίνη και λάστιχα τα περιπολικά της αστυνομίας και να μην επισκευάζονται ρεφενέ από το υστέρημα των αστυνομικών.
Κι αν δεν βρίσκει ο Παπακωνσταντίνου να το καταγγείλει δημοσίως και να απειλήσει με παραίτηση. Διότι, εν τέλει, τι να το κάνει κανείς να είναι στρατηγός εάν δεν έχει στρατό;
Το ίδιο θα έπρεπε να συμβεί και με τον υπουργό Υγείας, όταν τα νοσοκομεία έχουν ξεμείνει από γάζες και σύριγγες, ή με τον Δ. Δρούτσα όταν οι πρεσβείες απειλούνται με έξωση (ούτε εκείνες της Μποτσουάνα αντιμετωπίζουν παρόμοια διαπόμπευση).
Τι δείχνει, όμως, όλο αυτό το χάος. Οτι η χώρα δανείζεται για να εξυπηρετήσει τις πολύ βασικές υποχρεώσεις της. Μισθούς και συντάξεις –αν και οι τελευταίες καθυστερούν ήδη δραματικά, τα δε εφάπαξ δεν δίνονται λόγω στάσης πληρωμών από κάποια Ταμεία.
Εάν, λοιπόν, έπρεπε να υπογράψουμε το Μνημόνιο και να υπερδανειστούμε –εκτοξεύοντας κι άλλο το χρέος– για να περιπολούν οι αστυνομικοί με… γαϊδούρια και ποδήλατα, τότε, μάλλον κάτι δεν έχουμε καταλάβει όλοι εμείς.
Κι αν η κυβέρνηση μας μαστιγώνει καθημερινά με νέους φόρους αλλά, ταυτόχρονα, αυξάνει κρυφά από 18 σε 34 εκατομμύρια ευρώ τα μυστικά κονδύλια του Υπ. Εξ. (όπως αποκαλύπτουν σήμερα οι «Α»), τότε κάτι δεν έχει καταλάβει ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του.
Μπορεί να γίνει κάτι; Πρώτον, ας ξαναδούν το Μνημόνιο. Εάν δεν λειτουργεί κάτι, πρέπει να αλλάξει τώρα. Και, δεύτερον, ας συμμαζέψουν τις σπατάλες τους για να εκπαιδεύσουν καλύτερα τους αστυνομικούς και να βελτιώσουν την υλικοτεχνική υποδομή τους. Το χρωστάνε, τουλάχιστον, στα παιδιά που δολοφονήθηκαν…
