«Στην ανάγκη νέου καταστατικού χάρτη της χώρας, που να θεσπίζει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που θα προκύψει μέσα από την λαϊκή σύμπραξη και θα αντανακλά την βούληση της ελληνικής κοινωνίας αναφέρθηκε ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς μιλώντας σήμερα στην συνεδρίαση της Επιτροπής για την αναθεώρηση του Συντάγματος του κόμματος».
Σαμαράς, Τσεκερίδης και πολιτική τράμπα Νέας Υόρκης
Σε κάθε εποχή κρίσης, νέες ιδέες αναδύονται, ενώ κάποιες παλιές και δυσλειτουργικές απορρίπτονται. Στρατηγική είναι η πραγματοποίηση σειράς αποφάσεων που οδηγούν σε πράξη, υπό συγκεκριμένους όρους σύζευξης με το περιβάλλον και το πλαίσιο ενός κοινωνικού οργανισμού, είτε είναι τούτος μία επιχείρηση είτε είναι ένα ολάκαιρο έθνος όπως, π.χ., το ελληνικό.
Επειδή οι αποφάσεις δράσεων της ίδιας της στρατηγικής είναι η δράση, η στρατηγική δεν είναι μόνον μία περιγραφή της δράσης. Δυστυχώς, στον κόσμο της παραδοσιακής πλέον στρατηγικής, οι περιγραφές (πληροφορίες) έχουν αντικαταστήσει την δράση (γνώση).
Ξεκινώ με την παραδοχή ότι η στρατηγική ενός κοινωνικού οργανισμού είναι αυτό που κάνει, και αυτό που κάνει είναι η στρατηγική του. Δεν μπορεί όμως κανένας κοινωνικός οργανισμός να λειτουργεί μόνον με περιγραφές που πλαισιώνουν τις δηλώσεις αποστολής του (mission statements).
Ο ρόλος της κοινωνίας είναι ζωτικής σημασίας: η κοινωνία διαμορφώνει τη στρατηγική και ενεργοποιεί τις εταιρικές πράξεις κοινωνίας και πολιτικής. Χωρίς σεβασμό στην κοινωνία και την βούλησή της δεν υπάρχει βιώσιμη στρατηγική.
Αυτός είναι ο λόγος που επισημαίνω τα μέτρα που βασίζονται στην στρατηγική σκέψη ως κοινωνική αντι-τράμπα. Οι κοινωνίες δεν θέλουν τράμπες (tradeoffs) και, συνεπώς, πραγματικά αποτελεσματική στρατηγική δεν μπορεί να στηριχτεί σε κοινωνικές και πολιτικές τράμπες.
Ορίστε ένα απτό παράδειγμα από τον ελληνικό μας κόσμο της διασποράς, εδώ στην Νέα Υόρκη. Τούτο είναι το αποτέλεσμα μίας κοινωνικής και πολιτικής τράμπας (tradeoff).
Τον κάνανε πρόεδρο οι τυφλά πιστοί της καθεστικυίας τάξης και φίλοι της δεσποτικής κομματοκρτίας που καταδυναστεύει την Ελλάδα. Μεγαλοπιάνεται λίγο, αλλά είναι συνήθως φιλικός και πρόσχαρος. Αδαής, αφελής και όργανό τους μπορεί επίσης να είναι, αλλά μπορεί ίσως και να μην έχει καν συν-αίσθηση του τι είπε:
Τοποθέτηση δεν κάνω. Απλά θέλω να μπουν μερικά πράγματα σκορπισμένα με μεγάλη αταξία σε μία σειρά.
Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα ιστορικά. H Magna Carta είχε αρχικά εκδοθεί το έτος 1215 από τον βασιλιά Ιωάννη της Αγγλίας. Επανεκδόθηκε αργότερα στον 13ο αιώνα σε τροποποιημένες εκδόσεις, που παραλείπουν ορισμένες προσωρινές διατάξεις όπως, π.χ., την άμεση αμφισβήτηση της εξουσίας του μονάρχη.
H Magna Carta πρώτα πέρασε σε νόμο το 1225. Η έκδοση του 1297, με το μακρύ τίτλο (αρχικά στα λατινικά) «Η Μεγάλη Χάρτα των Ελευθεριών της Αγγλίας, καθώς και των Ελευθεριών του Δάσους», εξακολουθεί να παραμένει υψίστης δικανικής σημασίας γιά την Αγγλία και την Ουαλία.
Το 1651, ο Thomas Hobbes του Malmesbury ή Malmsbury (5 April 1588 – 4 December 1679) έγραψε το βιβλίο του ‘Leviathan’. Με βάση πάντα την μοναρχία, το βιβλίο τούτο καθιέρωσε την πολιτική φιλοσοφία γιά τις περισσότερες χώρες της Δύσης, από την σκοπιά της κοινωνικής θεωρίας σύμβασης ή του κοινωνικού συμβολαίου.
Παρά τις αμφιβολίες του, ο Jean-Jacques Rousseau (28 June 1712 – 2 July 1778) δεν είχε άλλη επιλογή παρά να ακολουθεί πιστά την γραμμή σκέψης του Thomas Hobbes. Λίγα ίσως έργα έχουν επηρεάσει τόσο πολύ την πολιτική σκέψη όσο το κοινωνικό συμβόλαιο του Ρουσσώ, που έγινε το ευαγγέλιο της γαλλικής επανάστασης, καθώς η Γαλλία βγήκε από την καθαρή φεουδαρχία.
Αυτά που λαλεί λοιπόν ο βραδυφλεγής Σαμαράς περί κοινωνικού συμβολαίου, δεν είναι τίποτε άλλο από την μοναρχική ή έστω μετα-φεουδαρχική γραμμή σκέψης της Magna Carta. Ως ένας νέος Jean-Jacques Rousseau δηλαδή, αλλά και ως ένα τυφλά πιστό παιδί της δεσποτικής κομματοκρατίας, όπως ακριβώς ο φοβικός Τσεκερίδης, έτσι και ο Σαμαράς δεν είχε άλλη επιλογή παρά να ακολουθεί τυφλά την γραμμή σκέψης της Magna Carta και του Thomas Hobbes.
Αυτό είναι ένα σενάριο. Είναι το σενάριο ‘Α: κρυφό καπέλο’. Βλέποντας δηλαδή τις επιλογές της να μειώνονται, η δεσποτική κομματοκρατία στην Ελλάδα και στον ελληνικό κόσμο της διασποράς παίζει τα ρέστα της, με τον πρόεδρο της ΝΔ, Αντώνη Σαμαρά, και με τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων ΝΥ, Ηλία Τσεκερίδη.
Ένα δεύτερο σενάριο ή σενάριο ‘Β: κρίση επανελλήνισης’, θέλει τον πρόεδρο της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά πολύ μπροστά από την εποχή του και, ως εκ’ τούτου, πρέπει να τον πιστέψουμε ίσως όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι Έλληνες. Μέσα σε μία προσωπική κρίση επανελλήνισης, ο Σαμαράς θέλει να γράψει ιστορία το 2011, ακολουθώντας την γραμμή σκέψης του Σόλωνα (594 π.Χ.), του Κλεισθένη (508-7 π.Χ.) και του Εφιάλτη (462 π.Χ.), που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της αυθεντικής των Αθηναίων δημοκρατίας.
Με βάση αυτά που λαλεί ο Σαμαράς, γιά να παίξει το σενάριο ‘Β: κρίση επανελλήνισης’, ο Σαμαράς πρέπει να διαγραφεί από την ΝΔ. Διότι επανελλήνιση σημαίνει να σημαίνεις και όχι απλά να λαλείς.
Και μάλλον είναι κάπως δύσκολο τούτο, μιάς και η αναθεώρηση του καταστατικού χάρτη που προτείνει ο Σαμαράς παρουσιάζεται ως πρόταση της ΝΔ, με ένα άψογο λεξιλόγιο βραδυφλεγούς θρυαλλίδος: «δεν θα πρέπει να είναι ερήμην της ελληνικής κοινωνίας. Ο καταστατικός χάρτης της χώρας πρέπει να είναι απόρροια της λαϊκής σύμπραξης, να αντανακλά την βούληση της κοινωνικής πλειονότητας…»
Επιμένω όμως γιά το κοινό καλό της Ελλάδος και του ελληνικού μας έθνους όλης της διασποράς. Ποιό σενάριο παίζει η ‘δημωδία’ Jeffrey-Σαμαρά-Τσεκερίδη;
Το σενάριο ‘Α: κρυφό καπέλο’ ή το σενάριο ‘Β: κρίση επανελλήνισης’; και τι επιπτώσεις θα έχει το ποιό σενάριο παίζει γιά τον ελληνικό μας κόσμο της διασποράς; Τι άλλο θα δούμε άραγε εδώ, στην Νέα Υόρκη;
Οψόμεθα κομματόσκυλα… Ελλάς ή κόμμα;
