Γράφει η Νάνσυ Καλαφάτη
Αγαπητοί συνάδελφοι, επειδή η ταπεινοφροσύνη θαρρώ ότι είναι γεναιότητα,θέλω να ζητήσω μία μεγάλη συγνώμη.
Αν στα τόσα χρόνια παρουσίας μου στο επάγγελμα, κάποιους εν ώρα δουλειάς πίκρανα, πιστέψε μου δεν ήταν από πρόθεση…
Ωριμάζοντας έμαθα να ασκώ αυστηρή αυτοκριτική κι έχω μετανιώσει για πολλά πράγματα. Όμως ΔΕ μετάνιωσα για τον έρωτα που εξακολουθώ να νιώθω για τη δουλειά μας. Αγάπησα με πάθος αυτό το επάγγελμα, από παιδούλα. Ανήκω στην μειοψηφική ομάδα που με πάθος υποστηρίζει ότι «η δημοσιογραφία είναι λειτουργία φωτός».
Ίσως ναμαι και τυχερή γιατί πρόλαβα μεγάλους δασκάλους που με έμαθαν ότι η δημοσιογραφία είναι μια μαγική αλχημεία της σκέψης, της φαντασίας της έμπνευσης…Ασχέτως ποιό εργαλείο μεταχειριζόμαστε στη δουλειά μας για να μεταφέρουμε την είδηση, να ενημερώσουμε , να αναλύσουμε, να εκπαιδεύσουμε ή να διαφωτίσουμε, παραμένουμε αυτό που ετυμολογικά σημαίνει η λέξη δημοσιογράφος: Απλοί γραφείς μυνημάτων προς το λαό.
Οφείλουμε να στεκόμαστε ανάμεσα στον ειδικό και τον απλό πολίτη. Χωρίς να προσβάλουμε τη γνώση και χωρίς να παραπληροφορούμε τον πολίτη. Η ευχή και η κατάρα μας είναι ότι είμαστε η τέταρτη ελεγκτική εξουσία. Όλοι προβλέπουμε ότι σε λίγο θα έρθουν οι σφήγκες.
Ότι θα σκάσει η φούσκα των ΜΙΝΤΙΑ, για τα οποία όλοι βάλαμε το χεράκι μας για να γιγαντωθούν.
Θα πληγωθούμε, αλλά θα κολυμπήσουμε.Θα συρρικνωθούμε αλλά στο τέλος η Δημοσιογραφία θα σταθεί και πάλι όρθια. Και μεις, από μισητά κοινωνικά σαπρόφυτα -όπως μας κατάντησαν- θα αναρρώσουμε. Θα επανέλθουμε, ως ευγενικοί μαχητές της αλήθειας. Θα αντέξουμε εκεί, που δεν αντέχουν τα τσιράκια.
Θα περπατήσουμε και θα αναγνωρίζουμε το ρεπορτάζ, όπως δεν θα μπορούν οι εξαρτημένοι από τους σωφέρ. Θα βρούμε τη μαγεία της ανθρωπιάς, αυτής που δεν είχαν ποτέ «οι εφιάλτες της ενημέρωσης».
Θα ξαναβούμε τη χαρά γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, θα ξαναγίνουμε άνθρωποι!
Συνάδεφοι, ζούμε σε σιχαμερή εποχή. Έχουμε άνευρη αντίδραση για το χαντάκωμα της Ελλάδας και τον αφανισμό των Ελλήνων. Για εμένα προσωπικώς σήμερα καθε φτωχός συνάδελφος, είναι αξιοσέβαστος. Για μένα σε μεγάλοβαθμό, σημαίνει ότι δεν έκλεψε, δε συμβιβάστηκε ή ξεγελάστηκε από τους δαίμονες και τους εφιάλτες του σιναφιού.
Συνάδελφοι , προσοχή από όλους μας: Οι προεκλογικές σειρήνες ηχούν και πάλι στην οδό Ακαδημίας. Από εγκατεστημένους, βολεμένους, φιλόδοξους ή μωροφιλόδοξους, εγκάθετους ή συμφεροντολόγους. Με το ίδιο ξεκούρδιστο βιολί
και το ίδιο τέμπο!
Εμείς όμως «οι αμνοί» δε θα ξεγελαστούμε και πάλι από ξεφτισμένες ή χρωματισμένες ιδέες και από πολυφορεμένα πρόσωπα. Αντί για φανατικές συνδικαλιστικές «ηλεκτρικές καμπάνες» θα προτιμήσουμε αυτές,
οι οποίες έχουν ανθρώπους για κωδωνουκρούστες, αντί για κουμπιά…
Θα διαλέξουμε πρόσωπα ικανά και -ει δυνατόν- αλώβητα αντί για θεωρίες και αχυράνθρωπους. Πάθαμε και ελπίζω ότι μάθαμε. Δε θα σκύψουμε σε κανέναν το κεφάλι. Γιατί η λαιμητόμος έχει ήδη στηθεί για το δικό μας κεφάλι. Και μάλιστα την έχουν καμουφλάρει με άχυρο αντί για χρυσόσκονη, αυτή τη φορά.
Δημοσιογράφοι ψηλά το κεφάλι.Θα ματώσουμε , αλλά δε θα μας τελειώσουν!
Το πιστεύω ακράδαντα και ΔΕΝ πρόκειται να είμαι υποψήφια!
