Με τον Κωστάκη Αντωνίου
Όπως διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό, μετά τις βουλευτικές εκλογές, το Δημοκρατικό Κόμμα παραμένει μεν η μεγαλύτερη κεντρώα δύναμη, αλλά δεν έχει πλέον τον απόλυτο ρυθμιστικό ρόλο. Και αυτό αποδεικνύεται με τις όλες διεργασίες που έγιναν και θα γίνουν, στο θέμα της εκλογής Προέδρου της Βουλής. Τον ρυθμιστικό ρόλο εδώ, τον έχει το Κίνημα Οικολόγων, με τη μια έδρα! Και έτσι πια θα παίζεται το παιγνίδι. Πότε θα ρυθμίζουν τις εξελίξεις, η ΕΔΕΚ, πότε το ΕΥΡΩΚΟ, πότε οι Οικολόγοι και πότε το ΔΗΚΟ.
Απ’ εκεί και πέρα, οι ψηφοφόροι του Δημοκρατικού Κόμματος πρόσφεραν στο κόμμα τους, κυρίως στην ηγεσία του, την τελευταία ευκαιρία. Το ποσοστό του 16% σχεδόν, που πήρε το κόμμα, είναι ποσοστό που δεν το περίμενε κανένας στο κόμμα. Υπό τις περιστάσεις, και τα όσα έγιναν, η παρουσία του ΔΗΚΟ στις εκλογές ήταν επιτυχής. Αν αναλογιστεί κανείς τις πολυφωνίες, τη διαίρεση της ηγετικής ομάδας, τις συγκρούσεις, τις διαφωνίες αν το κόμμα πρέπει να παραμείνει στην Κυβέρνηση ή να αποχωρήσει, και τόσα άλλα, που σχημάτιζαν μια εικόνα καθόλου κολακευτική για μια κομματική παράταξη, το 16% δίνει το στίγμα μιας συμπαγούς μάζας ψηφοφόρων, που τη διακρίνει ο κομματικός πατριωτισμός. Όμως, αυτή η εικόνα δεν θα διατηρηθεί επ’ άπειρον, εάν συνεχιστεί η ενδοκομματική σύγκρουση και η εσωστρέφεια.
Οι ψηφοφόροι του ΔΗΚΟ έδωσαν στην ηγεσία την ευκαιρία να κτίσει πάνω στο ποσοστό που έλαβε, και επιφέροντας τις αλλαγές που πρέπει, τερματίζοντας τις ενδοοικογενειακές έριδες και την κτυπητή πολυφωνία, να προχωρήσει στην περαιτέρω ενίσχυση του κόμματος.
Όσα διαδραματίζονται όμως τώρα στο ΔΗΚΟ, με τις προθέσεις ανταρσίας που διατυπώνει ο Ζαχαρίας Κουλίας, με την αποτυχία πρωτοκλασάτων στελεχών της “απορριπτικής τάσης”, την οποία αποδίδουν σε παρεμβάσεις του κομματικού μηχανισμού, και με τα πιθανολογούμενα ότι θα ακολουθήσουν, δεν δημιουργούν ευοίωνες προοπτικές. Αντίθετα προλειαίνουν το έδαφος για συνέχιση και πάρα πέρα όξυνση της κατάστασης μέσα στο κόμμα.
Το θέμα Κουλία είναι καθαρό, για όσους δεν το αντιμετωπίζουν από άλλες σκοπιές, πέραν εκείνης που υπαγορεύει η ομαλή κομματική λειτουργία και η κομματική πειθαρχία. Βασική αρχή για να ανήκεις σε ένα κόμμα, είναι να πειθαρχείς στις συλλογικές αποφάσεις, ανεξαρτήτως προσωπικών απόψεων. Δικαιούται το κάθε στέλεχος να διατηρεί διαφορετικές απόψεις, να τις εκφράζει, να διαφωνεί με τις κομματικές αποφάσεις, αλλά από τη στιγμή που λαμβάνεται μια απόφαση, και κυρίως όταν αφορά καίρια θέματα, οφείλει να πειθαρχεί.
Ο Ζαχαρίας Κουλίας έχει δηλώσει ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει τον Πρόεδρο του Κόμματος στην εκλογή Προέδρου της Βουλής, εφόσον στηρίζεται από το ΑΚΕΛ. Αλλά δεν είναι ΑΚΕΛικό υποψήφιο, στηριζόμενο από το ΔΗΚΟ, που καλείται να ψηφίσει. Είναι τον Πρόεδρο του κόμματός του. Επικαλείται το εθνικό συμφέρον. Αλλά έχει ενεργήσει ο Μάριος Καρογιάν εναντίον του εθνικού συμφέροντος; Εάν, όντως, έτσι πιστεύει ο κ. Κουλίας, τότε νομιμοποιείται να μην τον ψηφίσει. Αλλά, προηγουμένως, οφείλει να βγει και να δηλώσει ότι αυτό το κόμμα, υπό τη σημαία του οποίου εξελέγη βουλευτής, αυτός ο Πρόεδρος του κόμματος, δεν εξυπηρετούν το εθνικό συμφέρον. Κατά συνέπειαν, δεν θέλει να είναι μέρος ενός κόμματος και ενός Προέδρου, που ενεργούν ενάντια στο εθνικό συμφέρον. Και να αποχωρήσει.
Αυτή είναι η έντιμη τακτική και ο Ζαχαρίας Κουλίας μάς έχει συνηθίσει σε έντιμες συμπεριφορές. Δεν φοβάται να πει τις απόψεις του ούτε να τοποθετηθεί πάνω σε θέματα εθνικού ενδιαφέροντος. Αυτό πρέπει να πράξει και τώρα. Είτε να πειθαρχήσει στην κομματική απόφαση είτε να αποχωρήσει και ν’ απαγκιστρωθεί από ένα κόμμα και ένα αρχηγό για τους οποίους πιστεύει ότι δεν εξυπηρετούν το εθνικό συμφέρον…
σημερινή
