Πριν από ενάμισι χρόνο ο κ. Παπανδρέου κέρδισε το βραβείο Quadriga. Ο νέος τότε πρωθυπουργός είχε μόλις ολοκληρώσει τον πρώτο του γύρο του κόσμου διαλαλώντας την ελληνική διαφθορά. Για το επίτευγμα αυτό τιμήθηκε, στην κατηγορία «Δύναμη της Ειλικρίνειας». Μάλλον, όμως, βιάστηκαν οι Γερμανοί. Γιατί στο Λουξεμβούργο, ο κ. Παπανδρέου υπερέβαλε εαυτόν, αποκαλύπτοντας όλη την αλήθεια στη διεθνή κοινότητα: Οι Έλληνες, εκτός από διεφθαρμένοι, είναι και ανίκανοι.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός εμφανίστηκε να ομολογεί ότι η χώρα δεν μπορεί να αναμορφωθεί ένδον. Ο Δημόσιος Τομέας δεν μπορεί να περιοριστεί, οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί να λειτουργήσουν, οι αποκρατικοποιήσεις να προχωρήσουν, η Υγεία και η Παιδεία να μεταρρυθμιστούν, όσο οι εθνικές αυτές υποθέσεις παραμένουν στα χέρια Ελλήνων. Ο πρωθυπουργός ζητά τη συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της και κάθε χώρας της ξεχωριστά για να πραγματοποιηθούν όσα η εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση αδυνατεί να επιτελέσει.
Ο πρωθυπουργός δεν αναγνωρίζει προσωπική ανικανότητα. Η ανικανότητα αφορά τον αγαπημένο του «Ελληνισμό». Η δική του ανικανότητα και η ανικανότητα των συνεργατών του απλώς απορρέει από τη συλλογική ανικανότητα. Ο πρωθυπουργός μπορεί να προβαίνει σε τέτοιες δηλώσεις με το αγνό χαμόγελο μιας καθυστερημένης ιδιοφυίας. Ωστόσο, δεν πρόκειται για καθαρή βλακεία.
Αν η ευθύνη για όσα η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιτελέσει μετατεθεί σε ξένους υπουργικούς επιτρόπους, το ΠΑΣΟΚ δεν θα λερώσει άλλο τα χέρια του. Όλα θα συμβούν υπό την πίεση της δραματικής συγκυρίας που εκμηδένισε ντε φάκτο την «εθνική κυριαρχία» μας. Οι ιδιωτικοποιήσεις και οι απολύσεις θα γίνουν χωρίς η ελληνική κυβέρνηση να ιδιωτικοποιεί και να απολύει. Περνάμε έτσι στο στάδιο της «ψιλής διακυβέρνησης», όπου ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του διατηρούν τα αξιώματά τους αλλά η ευθύνη για τη βρώμικη δουλειά αναλαμβάνεται από τους δανειστές, που βεβαίως ενσωματώνουν το κόστος της στο γενναιόδωρο πακέτο που προσφέρεται στους ιθαγενείς.
