Του Μάνου Οικονομίδη
Ο Νικολά Σαρκοζί ανέβηκε πρώτος στο βήμα, για να πιστωθεί την… ιδέα της χθεσινής συμφωνίας των Βρυξελλών, που οι Ευρωπαίοι προσδοκούν ότι θα δώσει μόνιμη λύση στην κρίση χρέους της ευρωζώνης.
Ο Χέρμαν Φαν Ρόμπεϊ και ο Ζοζέ Μπαρόζο, λειτούργησαν βάσει πρωτοκόλλου, και έχοντας δίπλα τους τον Γιώργο Παπανδρέου, έστειλαν το μήνυμα ότι η Ελλάδα παραμένει στην αγκαλιά της Ευρώπης, έστω και ως… προβληματική περίπτωση.
Η Άνγκελα Μέρκελ μίλησε για να την ακούσουν οι ψηφοφόροι της στη Γερμανία, ώστε να δώσει το έναυσμα για την καλλιέργεια του μύθου, με τον οποίο θα επιδιώξει την επανεκλογή της στην Καγκελαρία: Υποχρέωσε την υπόλοιπη Ευρώπη να συναινέσει στις βασικές επιδιώξεις της.
Εκείνος ωστόσο που εκφώνησε την «ομιλία της ημέρας», έστω και κοντά στα μεσάνυχτα, ήταν ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ. Επειδή από τα χείλη του απερχόμενου προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, περίμεναν οι αγορές να ακούσουν ένα… φάλτσο, προκειμένου να ενεργοποιήσουν τα ασφάλιστρα κινδύνου, τα θρυλικά πλέον CDS της χρεοκοπίας. Και κατά συνέπεια, να θησαυρίσουν τα μεγάλα δικηγορικά γραφεία του εξωτερικού και οι εν Ελλάδι αντιπρόσωποί τους, ώστε στη συνέχεια να ποντάρουν τα κέρδη τους στην κατάρρευση της Ιταλίας ή της Ισπανίας.
Ο Γάλλος τραπεζίτης κέρδισε το στοίχημα με την προσωπική υστεροφημία του. «Χάρισε» στις σαρκοφάγες αγορές την αξιολόγηση της «επιλεκτικής χρεοκοπίας», την απαξίωσε πλήρως, και είπε τη λέξη-κλειδί, που δεν ήθελαν να ακούσουν οι κερδοσκόποι: «Αυτή η στρατηγική, δεν συνιστά πιστωτικό γεγονός». Στη γλώσσα των αγορών, αυτό σημαίνει ότι τα ασφάλιστρα κινδύνου παραμένουν «κλειδωμένα».
Στο τέλος της ημέρας, ο κεντρικός τραπεζίτης της Ευρώπης αποδείχτηκε ο πραγματικός ρυθμιστής της σωτηρίας του ευρώ. Πρώτα εγγυήθηκε τη ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών, παρά τη μερική αναδιάρθρωση του χρέους κατά 25%, και στη συνέχεια έστειλε στις αγορές το μήνυμα ότι η πολιτική βούληση των Βρυξελλών να μην καταρρεύσει το ευρώ, έχει πίσω της «ζεστό χρήμα» που μπορεί και θα επενδυθεί ως ασπίδα.
