Λεωνίδας Λοϊζίδης: Η Ελλάδα δεν είναι σουβλάκι, Τζατζίκι και μπακλαβάς γαμώτο!

“Να κοινωνήσουμε τον κόσμο Ελλάδα.  Η Ελλάδα δεν είναι οι απατεώνες που την κυβέρνησαν! Η Ελλάδα δεν είναι σουβλάκι, Τζατζίκι και μπακλαβάς γαμώτο!  Η Ελλάδα είναι ο Πολιτισμός της”

Νέα Υόρκη «…δεν το βάζω κάτω! Θα συνεχίσω να εκπέμπω Ελλάδα και ελληνικό φως σε όλο τον κόσμο γιατί η Ελλάδα είναι φως! Η Ελλάδα είναι ο πολιτισμός της! Η Ελλάδα δεν είναι λαμόγια.  Μιλώ στους Αμερικανούς που έρχονται να δουν τις παραστάσεις μας και τους σφίγγω το χέρι λέγοντας τους ότι η Ελλάδα είναι αυτό που μόλις είδατε στην παράσταση μας. Η Ελλάδα -τους λέω- δεν είναι οι απατεώνες που την κυβέρνησαν και την κυβερνούν! Η Ελλάδα είναι η ήρωες της. Είναι τα κόκκαλα των μαρτύρων  της.  Η Ελλάδα είναι ο Ευριπίδης. Είναι ο Αισχύλος. Ο Αριστοφάνης. Ο Σοφοκλής.  Η Ελλάδα είναι ο πολιτισμός της. Είναι  η τέχνη! Η Ελλάδα είναι  οι τέχνες της!  Η Ελλάδα είναι η  σύγχρονη Ιφιγένεια . Είναι η  Ορέστεια. Είναι η αρχαία ελληνική  τραγωδία που ξεπηδά η φλόγα  το πάθος και το μεγαλείο της!»

Κυρίες και Κύριοι, με μεγάλη εκτίμηση στο πρόσωπο Του,  δέος και σεβασμό στο έργο που παράγει, σκληρά εργαζόμενος, θυσιάζοντας ώρες και προσωπικές στιγμές, για να διαπαιδαγωγεί και να κοινωνεί  τον κόσμο ολόκληρο από τα νάματα της Μεγάλης Ελλάδας, της  Ελλάδας των πολιτισμών και της Τέχνης, σας παρουσιάζω τον Λεωνίδα Λοϊζίδη. Τον Κύπριο Έλληνα καταξιωμένο  σκηνοθέτη που, χρόνια τώρα περιδιαβαίνει την γη ως ταξιδιώτης της τέχνης  που   έργο ζωής του έχει αναγάγει να  σπουδάζει  τους ανθρώπους-απλούς και  επώνυμους, μεγαλόσχημους και  «άσημους»-  Ελλάδα! Την Ελλάδα εκείνη που έμεινε και πέρασε στην ιστορία  για όσα προσέφερε στην ανθρωπότητα. Την Ελλάδα που γέννησε την δημοκρατία. Τις μεγάλες τέχνες της υποκριτικής, και της αρχαίας τραγωδίας.

Τον άνθρωπο καλλιτέχνη  για τον οποίο οι αμερικανικές κριτικές δεν φείδονται καλών λόγων ενώ με περισπούδαστη κριτική στην προσέγγιση των έργων και των παραστάσεων που εκπέμπουν αυθεντικότητα Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας έχουν  γράψει και οι ευρωπαίοι που τον γνώρισαν. Χαίρει εκτίμησης και σεβασμού στον καλλιτεχνικό κόσμο της διεθνούς θεατρικής  σκηνής και μιλούν για το έργο του με λόγια αντάξια της προσφοράς του αν και ο ίδιος παραμένει απλός,  σεμνός και λιτός σε όλα του. Στην εμφάνιση. Στις διαπροσωπικές  σχέσεις του.  Στην δουλειά του.

Μιλά για πρώτη φορά σε  μια συνέντευξη εξομολόγηση ξέσπασμα! Απευθύνεται με στεντορεία τη φωνή προς τους «ηγέτες» της Ομογένειας και τους λέει λόγο αληθινό! Μιλά για όλους και για όλα. Έξω από τα δόντια. Δεν χαρίζεται. Σε κανέναν! Λέει αλήθειες που καίνε με  λόγο που επιχειρεί να αφυπνίσει. Να ξυπνήσει συνειδήσεις.  Σε κάποια σημεία της συζήτησης μας σπάει… ξεσπάει…

«Θα συνεχίζω να μεταδίδω, στα πέρατα της οικουμένης μέσα από τις περιοδείες μου  τον ελληνικό πολιτισμό δια της  τέχνης και της αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας  έστω και αν χρειασθεί να δώσω, να πουλήσω το νεφρό μου για να χρηματοδοτώ αυτές τις παραστάσεις μου  για να εκπαιδεύσω τον κόσμο, γιατί για μένα κάθε παράσταση αρχαίας ελληνικής τραγωδίας είναι ένα σεμινάριο ή μάλλον το καλύτερο σεμινάριο για την Ελλάδα.!   Η Ελλάδα έχει να επιδείξει έργο. Ιστορία. Πολιτισμό.»

Τον συνάντησα στο κέντρο της Αστόριας στον  Ωκεανό, εκείνην την όμορφη γωνία στην Οδό Ditmars  με τις όμορφες  γεύσεις που παράγει η κουζίνα   του Θανάση Παπασπύρου ενός άλλου μεγάλου απλού  Έλληνα από το Καρπενήσι που συνεχίζει να προσφέρει, με λόγο οξυδερκή αλλά αληθινό, στον Ελληνισμό  αθόρυβα χωρίς τυμπανοκρουσίες. Δίπλα του τα τελευταία χρόνια στέκει αθόρυβα η δική του προσωπική μούσα… Η Ευτυχία όνομα και πράξη ζωής…  Η σύντροφος της ζωής του και πάνω από όλα καλή του φίλη, συνοδοιπόρος  και συνάδελφος του νεαρή ηθοποιός την οποία μυεί «μυστικά» στην τέχνη της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας.

Ο Λεωνίδας Λοϊζίδης στην συνέντευξη συζήτηση που ακολουθεί μιλά ελεύθερα. Εκπέμπει αισιοδοξία και θαυμασμό για αυτό που υπηρετεί. Υπηρετεί όχι μόνο την τέχνη αλλά την Ελλάδα.  Το έθνος των Ελλήνων που είναι διασκορπισμένο στους πέντε ηπείρους. Μιλά για την Ελλάδα των πέντε ηπείρων.

«Πιστεύω ότι η Ελλάδα θα παίξει ρόλο στο μέλλον… Τίποτα δεν γίνεται τυχαία…»

Εγείρει ερωτηματικά για την σημερινή κατάσταση στην πατρίδα και με λόγο αληθείας επαναστατεί.  «Οι έλληνες οφείλουν να ξεσηκωθούν! Να επαναστατήσουν. Κανονικά. Η μεγάλη επανάσταση είναι ο διαχρονικός πολιτισμός μας. Αυτό είναι το όπλο μας! Αυτό έχουμε να δείξουμε!…»

Απευθύνεται προς την ηγεσία της Ομογένειας όποια(;) και αν είναι  προς όποιον αυτοτιτλοφορείται ως ηγέτης του Ελληνισμού στην Αμερική και με λόγο αιχμηρό που κόβει σα  το σπαθί του Αρχαίου Τραγωδού που ζει το δράμα την θυσία τον Θάνατο  και την ανάσταση μαζί,   τονίζει « … εδώ είναι που η ομογένεια, η οργανωμένη ομογένεια έχει αποτύχει δυστυχώς! Το λέω μετά λόγου γνώσεως γιατί και εγώ παιδί ανάθρεμμα και ανάστημα του Ελληνισμού της Αμερικής είμαι! Αλλά λυπάμαι που το λέω  όλοι αυτοί οι κύριοι στις Ομοσπονδίες και τους άλλους οργανισμούς  έχουν αποτύχει οικτρά! Δεν έχουν προσφέρει τίποτα απολύτως!  Κανένα έργο ουσίας! Μόνο λόγια!  Θα έπρεπε τώρα που η Ελλάδα είναι στόχος να ενισχύουν την Ελλάδα με κάθε μέσο. Με κάθε τρόπο και όχι λόγια! Μπούχτισε ο κόσμος λόγια. Υποσχέσεις. Θα έπρεπε να χρηματοδοτούν   την τέχνη!  Γιατί η Ελλάδα τι είναι; Ο διαχρονικός πολιτισμός, η τέχνη της  και ο τουρισμός της! Αυτό είναι η Ελλάδα!   Και όμως ο μεγάλος απών από αυτή την μεγάλη εκστρατεία που κάνουν απλοί άνθρωποι  οι οποίοι χρηματοδοτούν όχι μόνον της δικές μας παραστάσεις αλλά και κάθε άλλη μορφή τέχνης είναι η «οργανωμένη»  ομογένεια! Αυτό που εσείς  πολύ σωστά έχετε ονομάσει ως δήθεν!

Ναι την οργανωμένη ομογένεια, αυτούς που ξέρουμε ως οργανωμένη ομογένεια, πρόεδρους παρά-προέδρους  ηγέτες και διάφορους άλλους  τους ενδιαφέρει μόνον το προεδριλίκι. Το παραγοντιλίκι. Η φωτογραφία.» μου λέει και συνεχίζει ακάθεκτα.  «Η σημερινή ηγεσία όποια και αν είναι αυτή  είναι ο καθρέπτης της αποτυχημένης Ελληνικής πολιτικής κουλτούρας των τελευταίων ετών όλων εκείνων που κυβέρνησαν το πλοίο της πατρίδας μας και το έριξαν σε ξέρες. Σε βράχια επικίνδυνα!  Τι κάνουν όλοι αυτοί οι κύριοι εκτός κάποιων μεγάλων φωτεινών εξαιρέσεων; Τίποτα! Πετάνε κάποια ψίχουλα για να εξασφαλίσουν μια θέση στο κάδρο και ουσία ; ΜΗΔΕΝ!»   αυτά και άλλα πολλά λέει στην συνέντευξη ποταμό  που μας παραχώρησε, μετά από αρκετά χρόνια σιωπής  o γνωστός και   διεθνούς φήμης Κύπριος Σκηνοθέτης καλλιτέχνης και δημιουργός Λεωνίδας Λοϊζίδης.

Τον Λεωνίδα Λοϊζίδη που έχει κάνει γνωστή την αρχαία ελληνική τραγωδία, συνεχίζοντας ως άλλος Κάρολος Κουν το έργο αυτό στο δρόμο που είχε χαράξει η μεγάλος μας θεατράνθρωπος,  σε όλο τον  κόσμο με τις συνεχείς περιοδείες του.

Τα τελευταία χρόνια τον  έχουν υποδεχθεί  τα  Αμερικάνικα , Αγγλικά και διεθνή ΜΜΕ με τις καλύτερες κριτικές που θα μπορούσαν να έχουν γραφεί για έναν σύγχρονο Απόστολο του Ελληνικού πολιτισμού όπως ο Λ. Λοϊζίδης. Τον  έχουν υμνήσει ως τον σύγχρονο έλληνα σκηνοθέτη και δημιουργό της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας.  Ως  άξιο  συνεχιστή  του Καρόλου Κουν.   Ο Λεωνίδας Λοϊζίδης ο οποίος  πολύ σπάνια- έως και καθόλου –  δίδει τέτοιου είδους προσωπικές  συνεντεύξεις. Συνεντεύξεις  που ασχολούνται όχι με τα έργα που ανεβάζει κάθε φορά αλλά με την Ελληνική ψυχή,  μίλησε μετά από πολλά χρόνια συνειδητής σιωπής και σιγής αποκλειστικά στο GreekAmericanNewsAgency.

Μια συνέντευξη – συζήτηση και ένα εκ βαθέων  ξέσπασμα που αφορά όχι μόνο τον χώρο της τέχνης αλλά κυρίως και πρωτίστως   την Ελληνική Κοινότητα των ΗΠΑ  την οποία  καυτηρίασε με λόγο οξύ, αλλά αληθινό, θίγοντας τα καίρια προβλήματα που αντιμετωπίζει τις τελευταίες δυο 10ετιες. Μιλά για την σκληρή πραγματικότητα  στο εσωτερικό της κοινότητας των ΗΠΑ, για την ανυπαρξία ενότητας και το έλλειμμα ηγεσίας αλλά και για την σημερινή ελληνική πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα. Απευθυνόμενος  προς την ηγεσία του υπουργείου πολιτισμού λέει:

«…δεν δέχομαι ούτε ένα ευρώ ως επιχορήγηση από το Ελληνικό υπουργείο πολιτισμού την στιγμή που κόβονται συντάξεις και  μισθοί. Θα προτιμήσω να δώσω πουλώντας ζωτικά μέρη του σώματος μου το ένα μου χέρι, το ένα μου μάτι το ένα μου πόδι, για να μπορώ να παίζω πάνω στην σκηνή παρά να πάρω έστω και ένα σεντς από το ελληνικό κράτος την στιγμή που σήμερα στενάζει ο κόσμος. Πεινά κυριολεκτικά! Οι έλληνες οφείλουν στην ιστορία μας και τον πολιτισμό μας να ξεσηκωθούν. Να ξεσπάσουν. Να δημιουργήσουν από την αρχή μέσα από τα ερείπια…»

Απευθύνεται προς τους νέους Έλληνες μετανάστες που έρχονται στην Αμερική αναζητώντας την ελπίδα το όνειρο για μια καλύτερη ζωή  και τους λέει «…απευθυνθείτε στους Αμερικανούς. Ενσωματωθείτε. Μιλήστε για την Ελλάδα! Κάντε κοινωνούς του πολιτισμούς μας τον κάθε ένα που γνωρίζετε! Ο Έλληνας δεν είναι σουβλάκι και τζατζίκι όπως μέχρι  σήμερα, δυστυχώς αυτοί όλοι (σ.σ. αναφέρεται στην προηγούμενη γενιά Ελλήνων μεταναστών και την σημερινή υπάρχουσα ανύπαρκτη «ηγεσία» της ομογένειας) είναι όλο το άλλο! Ο έλληνας είναι  ο πολιτισμός του! Είναι η ιστορία του. Οι ομογενείς έχουν μείνει στην παλιά νοοτροπία τους. Θα πρέπει να αλλάξουν μυαλά! Πρέπει να απευθυνθούμε στην εξουσία της Αμερικής με αυτό που μας ξέρει. Πρέπει να βάλουμε στα σχολεία τους την αρχαία Ελληνική τραγωδία. Τι άλλο καλύτερο; Πως θα σκέφτονταν οι Αμερικανοί για εμάς σήμερα; Πως θα αντιμετώπιζαν. Να μυήσουμε τους Αμερικανούς στον πολιτισμό μας! Τι κάνουμε; Πρέπει να κατηχήσουμε τον κόσμο αυτό(σ.σ. της Αμερικής). Να τους κάνουμε κοινωνούς του πολιτισμούς μας. Πρέπει να κοινωνήσουμε τον κόσμο Ελληνισμό. Νιώθουμε μαζί με την συζύγου μου την Ευτυχία ως Ιεροκήρυκες του Ελληνικού πολιτισμού. Ζητούμε συνοδοιπόρους και συγκοινωνούς στο έργο μας και μακάρι να υπάρξουν και άλλοι καλύτεροι! Θα τους στηρίξουμε! Έχουμε ανάγκη να εκπαιδεύσουμε τον κόσμο να κοινωνήσουμε τον κόσμο Ελλάδα. Αυτός είναι ο δρόμος προς την πνευματική ανάταση της χώρας και πάλι. Η Ελλάδα θα ξανά βγει στην επιφάνεια. Δυνατή.»

Επί χρόνια τώρα ανεβάζει αρχαία Ελληνική τραγωδία σε όλα τα μέρη τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου ταξιδεύοντας σε μια αδιάκοπη παγκόσμια τουρνέ. Έχει συνεργαστεί με ιστορικά πρόσωπα της ελληνικής τέχνης και μουσικής όπως ο Μίκης Θεοδωράκης ο αείμνηστος Μ. Κακογιάννης, και πάντα οι παραστάσεις του αποπνέουν ένα αληθινό μοναδικό  άρωμα αρχαίας Ελληνικής άθιχτης από τον χρόνο Ελληνικής τραγωδίας.  Τα έργα του μετουσιώνουν την γνησιότητα του Αρχαίου Ελληνικού Λόγου με την σημερινή σύγχρονη κατάσταση του κόσμου μας χρησιμοποιώντας όλα τα σύγχρονα μέσα που του παρέχει η τεχνολογία.  Παρακολουθώντας τα έργα που σκηνοθετεί, λένε οι αμερικανοί που ξέρουν από τέχνη, μεταφέρεσαι νοερώς στην εποχή που περιγράφει το έργο. Ζεις τις στιγμές της Μεγάλης Ελλάδας. Της Ελλάδας του πολιτισμού και της δημοκρατίας.

Τελευταία, βρίσκεται για ακόμα μια φορά στην αγαπημένη του πόλη,   την Νέα Υόρκη, προετοιμάζοντας την παράσταση του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Ταύροις». Μια παράσταση πολυδάπανη η οποία θα αρχίσει να ανεβαίνει από τον ερχόμενο Οκτώβριο στην Νέα Υόρκη μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου. Νωρίτερα θα έχει κάνει περιοδείες σε χώρες τις Ευρώπης.  Ολόκληρη η αποκλειστική  συνέντευξη έχει ως εξής:

Με δυνατή  φωνή γεμάτη πάθος καθώς μου μιλά, με κοιτά στα μάτια ευθεία, και μου λέει:

«Αυτό το χρέος(σ.σ. της τέχνης και της διαπαιδαγώγησης του κόσμου με τον Ελληνικό Πολιτισμό), όσο ζω και όσο έχω τις πνευματικές δυνατότητες, θα το υπηρετώ μέχρις ότου δώσω και το τελευταίο μου νεφρό. Και δίχως να έχω κανέναν υποστηριχτή».

Σταματά για λίγο… το πρόσωπο του αλλάζει όψη… γεμίζει πικρία..θλίψη… αλλά και ικανοποίηση και αισιοδοξία.   Παίρνει μια βαθιά  ανάσα και συνεχίζει…

«Θα έχετε δει τα προηγούμενα χρόνια αιγίδες, παρά-αιγίδες. Αυτό δεν αντιπροσωπεύεται με καμία οικονομική υποστήριξη! Αυτό είναι περισσότερο κάτι ως  authority (σ.σ. εγγύηση) ότι αυτή η παράσταση έχει τα εχέγγυα της ποιότητας. Από την στιγμή όμως που πέρυσι παρουσιάζω την «Ορέστεια» με ένα κόστος παραγωγής της τάξεως των 90,000 δολαρίων, φέρνοντας ηθοποιούς από την Ελλάδα για 3 ολόκληρους μήνες, να έχω την σίτιση, τις μεταφορές, την παραγωγή, το θέατρο, τις μετακινήσεις, με αποτέλεσμα να μπω μέσα οικονομικά. Αλλά δεν το βάζω κάτω. Θα συνεχίσω.

Το συνεχίζω και το δείχνω και σε όλη αυτή την προσπάθεια συνοδοιπόρος είναι η γυναίκα μου. Η Ευτυχία Παπαδοπούλου, που φέτος έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, κάνει την Ιφιγένεια, και τα προηγούμενα χρόνια είχε τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ζήσαμε λοιπόν αυτή την διαδικασία και θα είμαστε με την Ιφιγένεια φέτος, μια παραγωγή εξολοκλήρου δική μας, στην καρδιά του Manhattan, ως έχω χρέος με την οικογένειά μου να προσφέρουμε αυτό το θέαμα. Πιστεύω ότι είμαστε στο είδος μοναδικοί. Αυτό ζητά τον Manhattan. Δεν έχω την υποστήριξη από μεγαλοσχήμονες παράγοντες, ώστε να πω «παίρνω βοήθεια σε αυτή την παραγωγή μου».

Είπες δεν έχω υποστήριξη….

Ναι, δεν έχω υποστήριξη οικονομική ώστε να πω πήρα ένα ευρώ ως χορηγία. Αυτό το πράγμα το παλεύω και προσπαθώ να προβάλω όσο μπορώ αυτό που πιστεύω. Θέλω μόνο να ευχαριστήσω κάποιους ανθρώπους που συνέβαλαν, αγοράζοντας εισιτήρια. Ήταν ο Τσάρλυ ο Μαραγκουδάκης, που στάθηκε στο πλευρό μου…

Σε ποια από τις παραστάσεις;

Από την προτελευταία παράσταση, την Ορέστεια που στάθηκε στο πλευρό μου και θέλω να τον ευχαριστήσω. Ήταν ο Θόδωρος ο Σπυρόπουλος πέρυσι που αγόρασε εισιτήρια, έδωσε μια χορηγία των 5,000 δολαρίων, ο μόνος που έδωσε πέρυσι την χορηγία αυτή. Ο Πανίκος ο Παπανικολάου, αγόρασε σαν Κυπριακή Ομοσπονδία εισιτήρια της τάξεως των 5,000 δολαρίων, ο Χρήστος ο Χριστάκης πάλι αγόρασε πέρυσι εισιτήρια της τάξεως των 5,000 δολαρίων και αυτός, και ο φίλος Θανάσης ο Παπασπύρου, που συνέβαλε και αυτός με την χορηγία του. Φέτος, κρατώντας τον σταυρό ψηλά, πάω και έχω πάλι κοντά μου τον Θανάση τον Παπασπύρου με τον «Ωκεανό», έχω κοντά μου τον Τσάρλυ τον Μαραγκουδάκη, και κανέναν άλλον. Πιστεύω ότι στην πορεία θα δικαιωθώ με αυτό που κάνω, και αν είναι πάλι να χάσω οικονομικά, αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Θέλω να έχω την ποιότητα αυτή που αξίζει ο ελληνικός πολιτισμός. Έχω δείξει γραφές, έχω πάρει κριτικές από μεγάλες εφημερίδες, όπως είναι οι New York Times, που γράφει διθυραμβικά για την παράσταση πέρυσι, για την «Ορέστεια» και πιστεύω ότι και η «Ιφιγένεια» θα είναι αντίστοιχα μια τόσο αξιόλογη παράσταση, που θα προκαλέσει το ενδιαφέρον για να κρατηθεί και να συνεχιστεί αυτό το έργο. Θα ξεκινήσουμε από το Portland, με οργανωτή τον Στέφανο τον Βρετόπουλο και τους συνεργάτες του, και θα κάνουμε μια μικρή περιοδεία στο Seattle και στο Vancouver. Εκεί θα μείνουμε από τις 14 Σεπτεμβρίου έως και τις 9 Οκτωβρίου. Εκεί φιλοξενούμαστε, με διαμονή, μεταφορές και σαν αμοιβή για έναν ολόκληρο μήνα, όλοι οι άνθρωποι που θα φύγουν από την Νέα Υόρκη, θα πάρουν 1500 δολάρια ο καθένας. Αυτό είναι το πλάνο μου και είμαι σε θέση να πω ότι και το επόμενο έργο μου θα είναι η Αντιγόνη για του χρόνου.

Είπατε μια πολύ μεγάλη κουβέντα. Είπατε ότι «θα συνεχίσω μέχρι να δώσω και το τελευταίο μου νεφρό». Αυτή είναι μια θυσία που καθημερινά κάνετε για την προσφορά στην τέχνη ή στον ελληνισμό. Διαπαιδαγωγείτε τον ελληνισμό εκτός Ελλάδος; Γιατί όλη η δραστηριότητά σας και η αναγνώριση ήρθε από τις περιοδείες που κάνατε εκτός Ελλάδος, στην Νέα Υόρκη και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.

Είναι  ένας αγώνας που κάνω για τον ελληνικό πολιτισμό, και αυτό που κάνω δεν είναι μόνο παραστάσεις. Είναι σεμινάρια που πηγαίνω στις πόλεις και διδάσκω σε πανεπιστήμια που γίνονται παραστάσεις. Γιατί, ξέρετε, έγιναν κλασικές έδρες ελληνικών σπουδών, δίνονται χρήματα της τάξεως των 6-7 εκατομμυρίων δολαρίων και έχουν 2-3 φοιτητές και αναρωτιέμαι, γιατί. Τι κάνουν, και οι εκπαιδευτικοί που κρατούν τις έδρες αυτές για να μην χαθούν και τα χρήματα όλα αυτά από τους επενδυτές που δίνονται για να δημιουργούνται, τι κάνουν για τις προβάλουν ώστε να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κόσμου. Είναι μια τρύπα στο νερό. Ή θα πρέπει, λοιπόν, να παρουσιάζονται και να γίνονται πράγματα, ώστε να τραβήξεις το ενδιαφέρον του κόσμου, ώστε να πάει να γραφτεί και να γίνει φοιτητής σου, ή δεν έχει νόημα. Ή κοροϊδεύεις τον οποιονδήποτε και κρατάς την έδρα με 3-4 φοιτητές και 5 το πολύ κοροϊδεύεις τον ελληνισμό. Και λειτουργείς αριθμητικά, και λες άλλη μια έδρα ανοίγω. Εγώ δεν είναι από αυτούς. Είμαι από αυτούς που θα προκαλέσω το ενδιαφέρον να γίνει φιλέλληνας, να γνωρίσει τον ελληνικό πολιτισμό, να πάρει το βιβλίο και να ενθουσιαστεί με αυτό που έχουμε δείξει. Και τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται. Γιατί και εδώ παρουσιάζονται, αρχαίες ελληνικές τραγωδίες. Αλλά μοντέρνες με εκδοχές διαφορετικές, ώστε δεν μπορεί να τις καταλάβει κανείς. Εγώ κρατάω την φόρμα και τον τρόπο, όπως σχεδόν παρουσιάζεται στην αρχαία Ελλάδα. εν ολίγοις, δεν κάνω μεταμοντερνισμούς. Σέβομαι τον λόγο των ποιητών μας. είναι τόσο δυνατός που οι ίδιοι χρησιμοποιούσαν μάσκες κοθόρνους και ήταν βασισμένοι μόνο στο λόγο. Δεν έκαναν τίποτε άλλο.

Σημείωσα ότι είπατε δυο-τρεις φορές ότι δεν έχετε την υποστήριξη από τους μεγαλόσχημους οικονομικά. Και η ελληνική κοινότητα είναι μια από τις πλέον  εύρωστες οικονομικά στην Αμερική. Τι θα περιμένατε; Σε ποιους απευθύνεστε με αυτή την δημόσια παρέμβασή σας; Γιατί καταγράφω και εισπράττω και μια πικρία… δεν θα έλεγα απογοήτευση, γιατί βλέπω αισιοδοξία.

Είμαι πολύ αισιόδοξος, γιατί απευθύνομαι στο αμερικάνικο κοινό. Δεν απευθύνομαι στους μεγαλόσχημους και στους «μεγαλό παράγοντες», ώστε να είμαι εξαρτημένος ή να είμαι ένα δεκανίκι του οποιουδήποτε. Κανενός! Μόνος μου αγωνίστηκα και έφτασα εδώ, 23 χρόνια πορείας, δίχως την υποστήριξη κανενός. Και δεν θέλω να την έχω και τώρα. Και δεν είναι πικρία. Αλλά δίνω το έναυσμα, τέλος πάντων, να δούμε τι κάνουμε. Δηλαδή δημιουργούμε έδρες και έχουμε τρεις φοιτητές; Τι κάνουν οι εκπαιδευτικοί; Τι πρέπει να κάνουν για να τραβήξουν το ενδιαφέρον; Γιατί δημιουργούμε έδρες ή να χαθούν σε 5 χρόνια, επειδή δεν θα υπάρχουν φοιτητές; Και θα χαθούν τα χρήματα;

Σε αυτό που λέτε, αυτό είναι η μία πλευρά. Η άλλη πλευρά είναι ότι σε αυτή την περίοδο που η Ελλάδα βάλλεται πανταχόθεν, εδώ και δυο χρόνια βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς επικαιρότητας με πολύ σκληρή γλώσσα, θα έπρεπε ο πολιτισμός που είναι η προμετωπίδα μας μαζί με τον τουρισμό να είναι το ισχυρό όπλο, ο βασικός πυλώνας, που θα αποτελεί το αντιστάθμισμα σε αυτόν τον πόλεμο, σε αυτή την διεθνή κατακραυγή εναντίον του πειράματος που γίνεται στην Ελλάδα και τις ευθύνες που έχει η Ελλάδα για την κακή διαχείριση, επομένως…

Πολύ σωστά…   Αυτό γιατί δεν προβάλλεται; Αυτό γιατί δεν γίνεται; Δεν το ξέρουν οι «μεγαλό σχήμονες» εδώ; Δεν έχουν αυτή την υποχρέωση; Δημιουργούνται σύλλογοι, εδώ και τόσα χρόνια, πού απευθύνονται αυτοί οι σύλλογοι; Σε μας; Στους ομογενείς; Δεν απευθύνονται να δημιουργήσουν φιλέλληνες;   Πού αναφέρονται στα προβλήματά μας; Πού έχουν δημιουργήσει φιλέλληνες; Πού έχουν  κατεβάσει το πρόβλημά τους; Οι εβραίοι, το 1940 με το Ολοκαύτωμα, μέχρι τις μέρες μας, δημιουργούν ταινίες και γεγονότα που κρατούν φρέσκο το γεγονός του Ολοκαυτώματος.  Εμείς πού είμαστε; Τι κάνουμε; Τι παράγουμε;! Οι σύλλογοι μας, οι άνθρωποι που κρατούν τους συλλόγους που δημιουργούν καθημερινά εκδηλώσεις, για ποιους; Για τους Έλληνες! Έχετε πάει σε κάποια εκδήλωση κάποιου πολιτιστικού συλλόγου, σε αυτούς που λέγονται Χιώτες, Κορίνθιοι, Σαμιώτες, Νίσυροι, Κρητικοί, Κύπριοι,  Έλληνες, και να δείτε έναν Αμερικανό;  Έναν Ισπανόφωνο; Ένας Εβραίο;  Και παίρνουν επιχορηγήσεις από την Ελλάδα. Πού απευθύνονται όλοι αυτοί; Είναι για να είναι «πρόεδροι» για την Ομογένεια; Είναι αμαρτία από Θεό. Απαράδεκτο! Απαράδεκτο! Απαράδεκτοι! Να λέμε ζήτω και να σηκώνεται η τρίχα, μεταξύ μας; είναι ντροπή, είναι ντροπή το λιγότερο! Δεν κουραστήκαμε μεταξύ μας να λέμε, είμαστε έλληνες και έχουμε πολιτισμό; Και να λέμε «μπράβο, ωραία τα είπες». Μα σε ποιον; Τι  είπε και του λέμε μπράβο; Σε μένα ή στην γριούλα που τα ακούει εδώ και 20 χρόνια;

Δεν δημιουργούνται εκδηλώσεις μέσα στο Manhattan! Εκδηλώσεις που θα φέρουν  ξένους μη έλληνες σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις! Τις κάνουμε για τους δήθεν μεγαλοσχήμονες και μεγαλοπαράγοντες! Γίνονται  για να γίνονται αυτά! Αν τα δείτε, θα τα επικροτήσω. Θα είμαι ο πρώτος γονυπετής που θα τους προσκυνήσω. Θα είμαι γονυπετής που θα πω σε αυτόν τον Έλληνα που προβάλλει την Ελλάδα και δεν λέει ότι ο έλληνας είναι λαμόγιο. Σε όλους προς τα έξω λέγεται ότι αυτή η διεθνής κρίση ότι ο έλληνας την έκανε και ότι οι έλληνες είμαστε λαμόγια. Ε δεν είμαστε λαμόγια! Λαμόγια θεωρούνται οι μεγαλοσχήμονες και οι άνθρωποι που χειρίζονται τα χρήματα και την εξουσία, απευθύνονται μόνο σε γριούλες και γέρους. Και τους δουλεύουν.

Έχετε αισθανθεί… έχετε πολύ δίκιο σε αυτά που λέτε…

Τα έχω πει και στην κρατική  ΕΡΤ… είμαι αποφασισμένος και δεν εξαρτώμαι από κανέναν. Μόνος μου και θα συνεχίσω μόνος μου. Θα δώσω, σας είπα, το ένα μου νεφρό, το ένα μου μάτι, το ένα μου χέρι για να συνεχίσω να υποστηρίζω αυτό που πιστεύω. Δίχως να έχω κανέναν.

Ναι, δίνετε μια μάχη υπέρ της Ελλάδος και του διαχρονικού Πολιτισμού μας….

Δηλαδή αυτό, είναι η Ελλάδα;  όχι  η τέχνη δεν απευθύνεται μόνο στον Έλληνα να του λέει μπράβο και ζήτω!

Και δεν είναι λαμόγια, όπως είπατε…

Και δεν είμαστε λαμόγια!

Έχετε αισθανθεί όλο αυτό το διάστημα, με όλους αυτούς τους σαφείς υπαινιγμούς που κάνατε για την δήθεν οργανωμένη ομογένεια –και καλά τα είπατε-, ότι χρησιμοποιούν τον Λεωνίδα τον Λοϊζίδη μόνο και μόνο για την φωτογραφία, μόνο και μόνο για την προβολή τους, χωρίς ουσιαστικά να βοηθάνε;

Ένιωσα ότι –καλύτερα να μην πω ότι χρησιμοποιείται- ο Λεωνίδας ο Λοϊζίδης είναι άλλο ένα βιογραφικό μέσα στις προσπάθειες αυτές κάποιων ότι «α! σας φέραμε και τον Λεωνίδα τον Λοϊζίδη» και ο κόσμος δεν ξέρει ότι εγώ τον πληρώνω τον βαρκάρη. Δεν γνωρίζει ο κόσμος ότι αυτός που υπέστη όλη την παραγωγή και έρχεται ο χ-ψ οργανωτής και το παρουσιάζει για 1500 δολάρια. Φαίνεται καμιά φορά ότι ο Λεωνίδας ο Λοϊζίδης έχει αυτούς τους ογκόλιθους και αυτούς τους ανθρώπους πίσω, και αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν συμβάλει…. Σας είπα σας τα λέω με αριθμητική ακρίβεια τα πράγματα. και έχω υποχρέωση να τα πω και θα συνεχίσω να τα λέω. Και το λέω και ενώπιο σας: σε 2-3 χρόνια θα είμαι στο Broadway με μεγάλο ηθοποιό. Και πραγματικά σας λέω, η ομογένεια έχει πρόβλημα και πρέπει να το λύσει και να το προβάλει στους αμερικάνους. Εδώ είναι Αμερική. Δεν είσαι Ελλάδα να απευθύνεσαι στον έναν. Δεν είμαστε στην Καρδίτσα να απευθυνόμαστε στον Καρδιτσιώτη. Είμαστε στο Manhattan στο κέντρο της εξουσίας και πρέπει να πούμε της εξουσίας ποιοι είμαστε. Εμείς αυτό που κάνουμε τόσα χρόνια είναι να δουλεύουμε τους ομογενείς. Γινόμαστε μόνο πρόεδροι, βάζουμε μια ωραία γραβάτα και πάμε και δουλεύουμε τον άλλο ομογενή. Όμορφα και ωραία. Τίποτε άλλο. κάνουν αυτό που κάνουν οι εβραίοι; Κάνουν αυτό που πρέπει στο Manhattan; Εδώ έχουμε εγκλωβιστεί στην Αστόρια, έχουμε κάνει ένα γκέτο και λένε όπως είναι οι ισπανόφωνοι, όπως είναι οι μεξικάνοι, λένε και οι Greeks. Δεν είμαστε οι Greeks έτσι. Εγώ δεν είμαι με αυτούς τους Greeks. Εγώ θα πάω στο Manhattan. Θα μιλήσω με τους εβραίους, με τους Γερμανούς, το ίδιο. Θα τους κοιτάω στα μάτια, είμαι το ίδιο. Δεν θα πάω να δημιουργήσω έναν σύλλογο και να δουλεύω τους έλληνες και να τους λέω γκέτο 1821, πάει τέλειωσε αυτό. Δεν θα τους λέω για το 1940. Τέλειωσε. Θα τους μιλάω για το τώρα και δεν θα τους δουλεύω. Θα μιλήσω στην εξουσία. Στους βουλευτές. Στους αμερικάνους τους επιχειρηματίες. Θα κάνω Happening γι’ αυτούς. Γι’ αυτούς χρειάζεται να το κάνω εκεί θα δείξουμε την Ελλάδα και τον πολιτισμό μας. Καλή είναι η  γριούλα που θα την κουβαλήσουν με το καροτσάκι, όμως  γιατί την κουβαλάνε και την βασανίζουν οι πρόεδροι; Απάντησέ μου. Για να γεμίσουν μια καρέκλα; Ας φέρουν ένα λεωφορείο πορτορικάνους! Ισπανόφωνους,  και ας μιλάει ο κάθε  πρόεδρος. Το ίδιο πράγμα δεν είναι; Ή θέλουν να επιχορηγούνται από την Ελλάδα. αυτό είναι το ζήτημα. Η επιχορήγηση κάθε είδους. Και τώρα που η Ελλάδα δεν μπορεί τι κάνουμε;

Μου λέγατε πριν ότι «εγώ δεν θα τολμήσω ποτέ να πάρω μια επιχορήγηση, ειδικά αυτή την περίοδο, γιατί αισθάνομαι ότι θα πάρω χρήματα από το στόμα του συνταξιούχου, του μισθωτού… Θα ήθελα και δημοσίως αυτή σας την άποψη να την καταγράψω.

Απολύτως. Αυτή την στιγμή που η χώρα μου… ξέρω ανθρώπους που έχουν δουλέψει 40 χρόνια και τους έχει κάνει τα 700 ευρώ 500, να πάω να πάρω επιχορήγηση για να παρουσιάσω έργο, το θεωρώ εγκληματική πράξη. Το θεωρώ ότι είμαι λαμόγιο. Και αυτοί που παίρνουν θα πρέπει να τα επιστρέψουν. Όταν η χώρα μου αυτή τη στιγμή, όταν τα γεροντάκια που έχουν δουλέψει μες την Ελλάδα έπαιρναν 700 και τώρα 500, και πάνε και τους τα παίρνουν από την πίσω πόρτα με επιχορηγήσεις σύλλογοι, οργανώσεις και διάφορα λαμόγια, αυτό είναι εγκληματική πράξη. Αυτούς πρέπει να τους στήνει στον τοίχο ο ελληνικός λαός και να τους πυροβολεί. Δεν θα πάρω, λοιπόν, επιχορήγηση από το ελληνικό κράτος για να παρουσιάσω κάτι που πιστεύω. Θα βρω ανθρώπους και φίλους για να το υποστηρίξουν.

Το αμερικανικό κοινό, όταν έρχεστε σε επαφή, ειδικά τώρα που η Ελλάδα είναι στην πρώτη γραμμή της ειδησεογραφίας, τις σας λέει, πώς σας αντιμετωπίζει;

Ήμουν sold out πέρυσι, -δεν είναι σωστό να χρησιμοποιώ τον όρο αλλά έχει επικρατήσει, η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια-, λοιπόν είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια. Και φέτος η προπώληση πάει εξαιρετικά. Από αμερικανούς. Έρχονται πανεπιστήμια με καθηγητές, αμερικάνικες στρατιωτικές σχολές έχουν κλείσει. Η σχολή των πεζοναυτών που επανδρώσει τις αμερικάνικες πρεσβείες ανά τον κόσμο έχουν κλείσει για 2 μέρες. Αυτό έχω μόνο να πω. Είναι καλλιεργημένοι οι αμερικάνοι. Όχι όλοι. Εγώ δεν απευθύνομαι σε όλους. Σε αυτούς τους λίγους που ξέρουν. Ξέρουν περισσότερα από εμένα για Πλάτωνα, Αριστοτέλη, για Αριστοφάνη, για Ευριπίδη και δυσκολεύομαι πολλές φορές να τους απαντήσω. Αυτό είναι το χρέος και όχι η ταυτότητα ότι είσαι έλληνας. Αυτές οι ταυτότητες –συγνώμη για την έκφραση- αλλά είναι για τον κώλο!  Αυτή η ταυτότητα ότι είσαι έλληνας είναι σαν να είσαι Αιθίοπας, από τι στιγμή που δεν γνωρίζεις τι είναι. Αυτή η ταυτότητα έχει ένα βάρος. Άμα δεν το ξέρεις…

Σε αυτό το δεύτερο μέρος, επειδή ο κόσμος σε αισθάνεται σαν δικό του παιδί, είμαστε στην καρδιά της ελληνικής Αστόριας…

Εδώ ήρθα και εδώ έκανα και τις σπουδές μου. Εδώ έμενα Ditmars & Crescent Street. Εδώ γεννήθηκα. Είμαι σπλάχνο της ομογένειας. Είμαι σπλάχνο των Ελλήνων. Αλλά τα λάθη πρέπει να τα λέμε για να προχωρήσουμε.

Επειδή λοιπόν είσαι παιδί της ομογένειας. Γέννημα-θρέμμα, σπλάχνο της ομογένειας, σπουδαγμένος, ό,τι και να κάνεις, εδώ γυρίζεις και δίνεις τον αγώνα σου, αυτόν τον αγώνα που περιέγραψες και εν πάση περιπτώσει λίγο-πολύ στην Ελλάδα οι άνθρωποι της τέχνης τον γνωρίζουν και οι υψηλά ιστάμενοι και ο οποιοσδήποτε που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τον εαυτό του παράγοντα της τέχνης. Την ξέρουν την ιστορία σου, όπως και εσύ ξέρεις την ιστορία των συμπρωταγωνιστών σου, στο κόσμο της τέχνης. Όμως είσαι στην καρδιά της ομογένειας, είσαι παιδί της ομογένειας,  συμμετέχεις πολλές φορές στα κοινά, και είδα ότι σκιαγράφησες με μελανά χρώματα την κατάσταση στην ομογένεια. Θα ήθελα πιο ειδικά να απευθυνθείς και να σε δει και να σε ακούσει ο ομογενής, ποια είναι η δική σου πρόταση; Ποιο είναι το επόμενο βήμα. Πώς οι έλληνες εδώ θα προχωρήσουν; Στο ρωτάω αυτό, γιατί τους τελευταίους μήνες, το νέο μεταναστευτικό κύμα, το τρίτο ή τέταρτο ιστορικά στην σειρά είναι σε έξαρση. Μέχρι στιγμής –μέσα Αυγούστου- η Νέα Υόρκη έχει κατακλειστεί από νέους μετανάστες πάνω από 70.000. και περιμένουν άλλες 150.000 ζητώντας να μπουν στην χώρα, αναζητώντας το όνειρο την ελπίδα. Άλλης ποιότητας κόσμου, διαφορετικός από αυτό του πρώτου και του δεύτερου μεταναστευτικού κύματος. Τι έχεις να πεις στην υποτιθέμενη οργανωμένη ομογένεια, αλλά κυρίως στο έλληνα που θα σε δει από το διαδίκτυο, στον έλληνα που ήρθε τώρα, τι να προσέξει, αλλά κυρίως αυτός που λέει ότι είναι πρόεδρος στην ομοσπονδία, σε έναν δευτεροβάθμιο ή τριτοβάθμιο οργανισμό. Ας ξεκινήσουμε από εκεί και μετά απευθύνεσαι στους έλληνες που ήρθαν.

Να ενσωματωθεί με την εδώ αμερικάνικη κουλτούρα και πραγματικότητα.

-Μιλάς για την υποτιθέμενη οργανωμένη ομογένεια…

-Ακριβώς! Η υποτιθέμενη οργανωμένη ομογένεια και εξουσία θα πρέπει να βρει τρόπο στις εκδηλώσεις της να απευθύνεται και να προσεγγίζει πάντα τον αμερικάνο πολίτη. Αυτό είναι το ζητούμενο. Το να απευθυνόμαστε στους ίδιους και στους ίδιους, και να του λέμε «είσαι έλληνας» δεν έχουμε να πετύχουμε τίποτε. Δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτε. Είμαστε γκέτο, γινόμαστε γκέτο, γίνεται μια συρρίκνωση και αυτό είναι πολύ εις βάρος μας. θα πρέπει να απευθυνθούμε σε αυτό το κοινό, που λέγεται Αμερική, να του μιλήσει η ομογένεια, να του πει ποια είναι τα προβλήματά μας, να τον φέρει και να τον κάνει κοινωνό της δικής μας κουλτούρας. Δηλαδή είναι πολύ σημαντικό, όταν σε ρωτά ο αμερικανός από πού είσαι και του λες «από Ελλάδα» και σου απαντά με μια ευκολία «σουβλάκι και τζατζίκι» και γελάει, και εκνευρίζομαι. Ε δεν είναι ο έλληνας σουβλάκι και τζατζίκι. Δεν είναι αυτό. Είναι όλο το άλλο. είναι το σύμπαν.

Γιατί όμως; Γιατί δυστυχώς οι ομογενείς έχουν μείνει μεταξύ τους, και αγκαλιάζει ο ένας τον άλλον, και ασπάζεται ο ένας τον άλλον, και του λέει «μπράβο πρόεδρε, συγχαρητήρια». Και δεν πάμε πουθενά δυστυχώς. Θα πρέπει να ανοίξουν τα μυαλά, και στις καινούργιες συμπράξεις θα πρέπει να απευθυνθούμε σε αυτόν τον λαό που είμαστε, σε αυτό που είναι η εξουσία. Γιατί το να απευθυνθώ στον απλό έλληνα εργαζόμενο στην Αμερική, που πουλάει λουλούδια, που έχει ένα εστιατόριο, που έχει οτιδήποτε, καταλαβαίνεις ότι αυτό το πράγμα δεν μπορεί να βοηθήσει την Ελλάδα. Τα κέντρα εξουσίας είναι άλλα.  Σιγά-σιγά θα πρέπει να μπει στα σχολεία τα αμερικάνικα η αρχαία τραγωδία. Αν αυτό το αγαπούσε το αμερικανάκι από παιδί και γνώριζε τον πολιτισμό της Ελλάδας θα ήταν μεγάλο επίτευγμα. Τι άλλο να προτείνω από το να μπει ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, η αρχαία τραγωδία να διδάσκεται εδώ από 20 ηθοποιούς, ανθρώπους θεατρανθρώπους, να μπουν στα σχολεία και να την διδάσκουν. Αυτά τα παιδάκια αύριο, θα γίνουν βουλευτές, δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι. Σε αυτούς απευθύνομαι. Προχωράει ο πολιτισμός μου. Προχωράει η κουλτούρα μου.  Τον κάνω μύστη. Αυτό έκανε ο πάπας. Ο πάπας τι έκανες; Έστελνε έναν ιεροκήρυκα για τρεις μαύρους για να τους κατηχήσει στον καθολικισμό. Εμείς τι κάνουμε σαν έθνος; Εμάς ως ομογένεια, ποιο είναι το χρέος μας; δεν πρέπει να κατηχήσουμε τον κόσμο γι αυτόν τον πολιτισμό που έχουμε; Κατηχώ… δηλαδή θα εκπαιδεύσω τον Κώστα, τον Γιώργο, τον Λεωνίδα; Αυτός είναι, έστω και τυπικά στην ταυτότητά του γράφει ότι είναι έλληνας.

Εγώ θέλω την εξουσία. Εγώ θέλω να είναι στην εξουσία, στα θέματα ουσίας, σε αποφάσεις, να μη θίγεται η εδαφική μου κυριαρχία. Να μη θίγεται η οικονομία μου, να μην θίγεται η αξιοπρέπειά μου. Η οικογένειά μου. Η γυναίκα μου και το παιδί μου. Αυτό είναι το χρέος μου. Και είμαι συνοδοιπόρος με την γυναίκα μου, εδώ και τρία χρόνια αγωνιζόμαστε γι αυτό. Πρέπει να κοινωνήσουμε τον κόσμο. Νιώθουμε και οι δυο ότι είμαστε «ιεροκήρυκες» (μεταφορικά) και προσπαθούμε να κοινωνήσουμε τους ξένους λαούς με αυτό που έχουμε κληρονομήσει. Τίποτε άλλο. δεν έχουμε να τους πούμε τίποτε άλλο. τώρα το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα σε αυτούς του καλούς ή τους κακούς με τον κουβά την λάσπη που κάθονται και κρίνουν αν είναι καλό ή κακό το αποτέλεσμα, τους λέω να κάνουν μόνοι τους και εκείνοι αυτό που κάνω εγώ. Μια «απάντηση» δική μου και της γυναίκας μου. Έχω να απαντήσω σε αυτούς αν είναι καλύτεροι ή χειρότεροι, έχω να τους πω: εδώ η Ρόδος, εδώ και το πήδημα. Ζητούμε συνοδοιπόρους σε αυτό και συγκοινωνούς. Είμαστε οι μόνοι αυτή τη στιγμή. Αυτό το έκανε παλαιότερα ο Κάρολος Κουν με το Εθνικό και σταμάτησε. Είμαστε οι μόνοι που ταξιδεύουμε και πάμε στην Γαλλία, στην Αγγλία, στην Ιταλία, στην Κύπρο, στην Φρανκφούρτη. Γυρνάμε τον κόσμο και γυρνάμε 27 πολιτείες μέσα στα αμερικάνικα πανεπιστήμια για να δείξουμε αυτό. Ας το κάνουν, λοιπόν, και άλλοι. Και ας το κάνουν και καλύτερα από μας, χαρά μας. αυτή τη στιγμή, όμως είμαστε οι μόνοι. Αυτά…

-Κ. Λοϊζίδη, σας ευχαριστώ. Είσαστε ποταμός σκέψεων. Εξομολόγηση πραγματική. Ήρθα για κάτι άλλο, και βρήκα κάτι άλλο. Ωστόσο, θα ήθελα να κλείσουμε με ένα αισιόδοξο μήνυμα. Αυτό το διάστημα δουλεύετε για να προετοιμάσετε την παράσταση σας από τις πλέον γνωστές, τις παραδοσιακές της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Θα δούμε κάτι καινούργιο;

-Θα δούμε. Το μήνυμα της Ιφιγένειας είναι απλό. Αυτό είναι το μήνυμα του Λεωνίδα του Λοϊζίδη. Δεν θέλουμε καμία Ιφιγένεια να θυσιαστεί. Θα θυσιαστούν λαοί, θα θυσιαστούν πολιτισμοί. Δυστυχώς η Ιφιγένεια είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο θυσιάστηκε για να κερδηθεί ένας  πόλεμος. Το δικό μου μήνυμα είναι ότι αυτή τη στιγμή θα θυσιαστούν λαοί και πολιτισμοί και πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση. Αυτή η σχηματική κρίση των μεγάλων, αυτοί αποφασίζουν και αυτοί θα αποφασίζουν ποιοι θα φύγουν από το χάρτη. Θέλει προσοχή από όλους. Έχω αισιοδοξία ότι αφού κατέρρευσε το κομμουνιστικό κράτος, είναι στα σπάργανα να καταρρεύσει και το καπιταλιστικό. Άλλη μορφή πολιτεύματος βλέπω να δημιουργείται και βλέπω τον ελληνικό λαό και τους έλληνες πνευματικούς ανθρώπους τους διορατικούς, και όχι τους κερδοσκόπους να είναι και να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων. Από τον έλληνα θα ξαναγεννηθεί και το καινούργιο σύστημα. Αυτή είναι η αισιοδοξία μου. Δεν θα χαθούμε, έχουμε έναν ήλιο, και έχουμε μια πνευματική ατομική (ως άτομα) δυνατότητα, και όχι ως σύνολο, ως ομάδα, μια τέτοια ευστροφία που δεν μπορεί να μας αντιμετωπίσει κανείς λαός. Αν αυτές τις δυνατότητες τις κάναμε συλλογικές, θα είμαστε ανυπέρβλητοι. Αν είμαστε συλλογικοί, θα είμαστε ογκόλιθοι. Θα μπορούσαμε να εξουσιάζουμε όλον τον κόσμο.

-Δεν είναι όμως το ζητούμενο αυτό…

-Όχι βέβαια και δεν πιστεύω σε αυτό. Πιστεύω ότι κανείς πρέπει να γνωρίζει και να σέβεται τους διάφορους πολιτισμούς, θρησκείες, ιδεολογίες, ταυτότητες, χρώματα, να τα σέβεται, με την υποχρέωση να κάνει κοινωνούς και να διατηρεί αυτό που έχει κληρονομήσει. Είναι αχαριστία το να σας έχει δώσει ο πατέρας σας μια κληρονομιά και εσείς να την έχετε φάει στα ζάρια. Ε! δεν μπορώ να παίξω τον Ευριπίδη και τον Αισχύλο στα ζάρια! Δεν το κάνω! Ας το κάνουν άλλοι!

-Κλείνοντας θα ήθελα να απευθύνω θερμότατες ευχαριστίες σε όλους τους  απλούς έλληνες Ομογενείς σε όλο τον κόσμο και ιδιαιτέρως να ευχαριστήσω τους ονομαστικά και ας μου επιτραπεί να αναφέρω και τα ποσά που έδωσαν ο κάθε ένας ξεχωριστά για το 2010 και το 2011 για την φετινή παράσταση.

1,GERRY RANGLAS 2010  3000$ 2011  ME 7000 DOLARIA

2 THANASIS  PAPASPIROU 2010  7000$,  2011  7000

3. ,XRISTOS XRISTAKIS    2010  6000

4 SPYROPOULOS TED 5000 DOLARIA 2010

5 CYPRUS FETERATION OF AMERIKAN 5000, 2010

6. CHAL MARAGKOUDAKIS 2000 2010, KAI 2000$  2011

7 Οικογένεια Φιοντοδημητράκη 2010 6000$  2011  5000$

8. Τσάρλυ Μαραγκουδάκης

-Τι θέλεις να πεις στο κλείσιμο αυτής της συζήτησης μας;

-Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους Έλληνες που με τιμάνε. Με στηρίζουν. Με υποστηρίζουν. Με αγαπούν. Με συνδράμουν ο κάθε ένας με το δικό του τρόπο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εκείνους που ακόμα δεν γνώρισα και δεν μπόρεσα να τους σφίξω το χέρι ακόμα.  Και μια υπόσχεση. Υπόσχεση ζωής. Μένω εδώ και συνεχίζω αντλώντας από την δική τους δύναμη! Την αγάπη και την συνεχή υποστήριξη τους.

Ακούστε Live τον Λεωνίδα Λοιζίδη ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Ακούστε Live τον Λεωνίδα Λοιζίδη ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Ποιος είναι όμως ο Λεωνίδας Λοϊζίδης;

Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του με τα εξής:

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λευκωσία, και αφ ης στιγμής τελείωσα τις στρατιωτικές υποχρεώσεις μου, το 1983 έρχομαι στην Νέα Υόρκη για να σπουδάσω στο NYU σκηνοθεσία-κινηματογράφο. Παράλληλα με το NYU, παρακολουθώ μαθήματα στη σχολή της Σόνιας Μούρ, όπου και τελειώνω υποκριτική-ηθοποιία.  Το 1988-αρχές του 1989 επιστρέφω στην Αθήνα, στο πλευρό της Άννας Συνοδινού, η οποία, στάθηκε στο πλευρό του σαν πνευματική μητέρα, ένας άνθρωπος που πραγματικά με βοήθησε σε ολόκληρη την σταδιοδρομία μου στην Αθήνα.   Εκεί γνώρισα και τον Μίνωα   Βολονάκη, θήτευσα μαζί του ως βοηθός σκηνοθέτη, ξεκινώντας μια πολύ μεγάλη παραγωγή με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην «Αντιγόνη» στην Επίδαυρο. Μετά με την Άννα την Συνοδικού στις «Φόνισσες» στην Επίδαυρο, το 1991 δημιουργώ την δική μου θεατρική ομάδα και έκτοτε σκηνοθετώ μεγάλους θεατρικούς συγγραφείς, αλλά και σύγχρονους (Σαίξπηρ, Μολιέρος). Από το 2008 ξεκινώ την καριέρα μου με τραγωδία, αφιερώνομαι ψυχή τε και σώματι, επενδύοντας προσωπικά μου χρήματα για να προβάλω αυτό που πιστεύω. Τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Ρευστοποιώ ακίνητη περιουσία του και έρχομαι να κάνω το δικό μου ταξίδι στην Νέα Υόρκη, ξεκινώντας με τις «Βάκχες». Ήταν μια παράσταση , χρηματοδοτούμενη εξολοκλήρου από μένα –σκηνικά, κοστούμια, ηθοποιοί, αεροπορικά εισιτήρια, μουσική-. Παραγωγή, πρόβες μέχρι ο θίασος να φτάσει στην Νέα Υόρκη. Οι «Βάκχες» έγιναν υπό την αιγίδα του ιδρύματος «Παιδεία» και του ΣΑΕ, πραγματοποιήθηκαν 27 παραστάσεις σε 27 Πολιτείες, χωρίς κανένα οικονομικό όφελος για μένα ή τους συντελεστές της παράστασης. Ουσιαστικά ήταν ένας τρόπος για να δείξω την δουλειά μου στους ομογενείς, και να τους πω ποιος είμαι.

Φυσικά κάτι ανάλογο δεν μπορούσε να συμβεί την δεύτερη χρονιά. Ανεβάζω τις Τρωάδες του Ευριπίδη σε μουσική Μ. Θεοδωράκη, μετάφραση Μιχάλη Κακογιάννη, και με ένα εξαίρετο επιτελείο ηθοποιών από την Ελλάδα. Η παράσταση δουλεύεται και στις δυο γλώσσες, ελληνικά, αγγλικά, ώστε στην περιοδεία να υπάρχει η δυνατότητα για αγγλικούς υπέρτιτλους. Η δεύτερη χρονιά με την παράσταση «Τρωάδες» δεν ήταν εντελώς δωρεάν προς τους οργανωτές, οι οποίοι την πρώτη χρονιά προσέφεραν φαγητό, στέγη και αεροπορικά εισιτήρια, αλλά όχι αμοιβή για τους ηθοποιούς. Η αμοιβή για τους ηθοποιούς που ζητείτο εφάπαξ ήταν της τάξεως των 150 δολαρίων το άτομο, για 10 ηθοποιούς ήτοι 1500 δολάρια για κάθε παράσταση. Ωστόσο, συνάντησα κάποιες διαφορετικές αντιμετωπίσεις, οπότε την τρίτη χρονιά με την «Ορέστεια» αποφάσισα να οργανώσω πλέον μόνος μου παραστάσεις για τους Αμερικάνους. Εγκλωβίζοντάς με η ομογένεια και οι άνθρωπο της ομογένειας στο να μπορώ να παρουσιάσω μόνος μου μέσα στην καρδιά του Μανχάταν αυτό που κληρονόμησα. Περισσότερα για τον Λεωνίδα Λοϊζίδη και το  έργο του ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ

Δείτε  σε βίντεο αποσπάσματα επιλεγμένα σημεία  από την συνέντευξη του σκηνοθέτη  Λεωνίδα Λοϊζίδη.

{youtube width=”640″ height=”510″}XsBdiI6fIk8[/youtube]{youtube width=”640″ height=”510″}GOgrMSygHy8[/youtube]{youtube width=”640″ height=”510″}VNDQ448M8PA[/youtube]

Διαβάστε εδώ τι έγραψε πρόσφατα το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ