JOANNA MASTROIANNH: Η Ελληνίδα σχεδιάστρια υψηλής ραπτικής που σέβονται και αγαπούν Ιταλοί Παρισιάνοι και Αμερικανοί

Νέα Υόρκη. Τα σχέδια υψηλής ραπτικής  με ρούχα που έχει σχεδιάσει  έχουν ντύσει   διάσημα  top  model όπως  την  Alicia Keys  την Eva Longoria την Christina Ricci  την  Jane Seymour  την   Rose  Byrne  διάσημα  ονόματα του αμερικανικού κινηματογράφου όπως η  Sarah Jessica Parker  η Soledad O’brien  και φυσικά  10αδες άλλες  γυναίκες του διεθνούς  jet set  στην Αμερική το Παρίσι και την Ιταλία.   10αδες εξώφυλλα στον αμερικανικό περιοδικό τύπο μόδας όπως το Harper’s Bazaar, το  Ebony, το  Uptown και άλλα επίσης διεθνούς κύρους αμερικάνικα ιταλικά και γαλλικά περιοδικά μόδας. Τα άρθρα στον αμερικανικό τύπο για την δουλειά και την λεπτομέρεια που συνθέτει τις δημιουργίες της, σε ρούχα και αξεσουάρ, είναι που την κάνουν  να ξεχωρίζει από άλλους εξίσου μεγάλους δημιουργούς της υψηλής ραπτικής στο παγκόσμιο φωτεινό σκηνικό της μόδας. Αμερικάνοι και Ιταλοί την διαχωρίζουν και την προβάλλουν ως κάτι ιδιαίτερο μοναδικό και ξεχωριστό.  Στην διάσημη πια εβδομάδα μόδας (fashion week) που γίνεται το πρώτο 15ήμερο του Σεπτεμβρίου στην Νέα Υόρκη έχει την δική της ημέρα που συγκεντρώνει τα φώτα των προβολέων της δημοσιότητας σε περιοδικά τηλεόραση και διαδίκτυο.

Τα ρούχα της έχουν φορεθεί από τις  γυναίκες  της γνωστής τηλεοπτικής παραγωγής  “sex end the city” ενώ  πρόσφατα έκανε μια σειρά ρούχων για ταινία του αμερικάνικου κινηματογράφου και  οι παραγγελίες στο ατελιέ που διατηρεί στην  7η λεωφόρο της μόδας  (fashion avenue) στο Manhattan διαδέχονται η μια την άλλη όχι μόνο για κυρίες με υψηλό βαλάντιο αλλά και απαιτήσεις με ακόμα υψηλότερες προσδοκίες .

Στα μοντέλα που σχεδιάζει η θηλυκότητα αναδεικνύεται με ένα γλυκό αισθησιακό αέρα σε διάφορα σημεία. Εκπέμπουν ένα δυναμισμό χωρίς να προκαλεί. Αναβλύζουν  ένα αέρα και  ένα άρωμα,  ξεχωριστό κάθε φορά κάνοντας την φαντασία του άνδρα να οργιάζει…

Η ίδια είναι σεμνή, λιτή  με ύφος γνήσιας  αρχαιοελληνικής ομορφιάς, με πολύ προσεγμένη προσωπικότητα και παρόλο που δεν χρησιμοποιεί όλα τα σύγχρονα καλλυντικά εν τούτοις δυο πινελιές πάνω της από δικά αξεσουάρ την κάνουν να ξεχωρίζει ανάμεσα σε εξίσου άλλες δυναμικές γυναίκες.    Η ίδια σπάνια μιλά για τον εαυτό της παρά μόνο για τις δημιουργίες της και πάντα δεν παραλείπει να μιλήσει για την Ελλάδα παρόλο που, στην Ελλάδα είναι σχεδόν «άγνωστη»  και  σχεδόν πάντα,  εδώ και μια 20ετία απέφευγε να μιλήσει σε Ελληνικά ΜΜΕ. Για την Ακρίβεια μιλά για πρώτη φορά σε Ελληνικό περιοδικό! Ο λόγος για την Ιωάννα Μαστρογιάννη.  Μια γυναίκα που παρά την φήμη, τις γνωριμίες και τις υψηλές διασυνδέσεις της εν τούτοις ζει απλά στην Νέα Υόρκη. Λιτά.  Δηλώνει ερωτευμένη με την Ελλάδα.  Όση ώρα την κοιτώ καθώς μιλώ μαζί της στο ατελιέ της,  παρά την ήρεμη σιγανή  φωνή της εν τούτοις βγάζει ένα πάθος για την Ελλάδα. «…πρέπει να κάνουμε κάτι για την πατρίδα. Όλοι μαζί. Ενωμένοι.  Ο κάθε ένας μας αυτό που έμαθε να κάνει καλύτερα. Εμείς ας πούμε σε αυτή την δουλειά που βλέπουμε ένα σωρό ανθρώπους σε διάφορες θέσεις είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάτι δυνατό για την Ελλάδα! Να μαζευτούμε ας πούμε κάπου όλοι οι έλληνες δημιουργοί και να οργανώσουμε ένα event που τραβήξει το ενδιαφέρον του κόσμου σε όλο τον κόσμο. .. Με πληγώνει..Με στεναχωρεί που μιλάνε έτσι για την πατρίδα μου. Την αγαπώ τόσο πολύ μα τόσο πολύ! Θα ήθελα να προσφέρω. Ό, τι μπορώ και όπως μπορώ! Μαζί με όλους τους συναδέλφους μου. Να δουλέψουμε για ένα σκοπό όλοι μαζί. Να γίνει κάτι εδώ στην Νέα Υόρκη αλλά και στην  Αθήνα! Ναι και στην Αθήνα! Να έρθουν από όλο τον κόσμο και μαζί με τα δικά μας έργα (σ.σ εννοεί τα ρούχα) να δούνε την Ελλάδα.  Αλλά και εμείς οι έλληνες πρέπει να κάνουμε κάτι. Να δείξουμε ένα διαφορετικό πρόσωπο στους καλεσμένους μας. Η Ελλάδα είναι η δεύτερη μητέρα μου. Η Ελλάδα είναι ο οργανισμός, το ίδρυμα αν θέλετε που έδωσε στην ανθρωπότητα πολλά. Προσέφερε  τις βάσεις για να  στηθούν όλα τα υπόλοιπα. Τις βάσεις και τα θεμέλια για την δημοκρατία. Την ελευθερία. Την δικαιοσύνη. Την παιδεία. Ναι αυτό είναι που μας κάνει και ξεχωρίζουμε η παιδεία. Τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων. Τα κείμενα και η ζωή όλων των Ελλήνων που έζησαν πριν από εμάς για εμάς. Ήταν η Ελλάδα κάτι σαν ένα foundation  για τον κόσμο. Πρέπει να κάνουμε focus σε αυτό που μπορεί να κάνει καλύτερα ο κάθε ένας και το προσφέρουμε στην Ελλάδα.  Να ανεβάσουμε το όνομα της Ελλάδος. Όλοι μαζί μπορούμε. Και ξέρετε όλα αυτά τα event μπορούν με πολλούς τρόπους να στηρίξουν και να βοηθήσουν στην πατρίδα. Να κοιτάξει η Ελλάδα όλα αυτά τα παιδιά που έχουν φύγει στο εξωτερικό και να τα καλέσει πίσω να κάνουν πράγματα για την Ελλάδα.  Έχουμε τόσα να κάνουμε τόσα να προσφέρουμε στην ανθρωπότητα. Η Ελλάδα βασίζεται στην ιστορία της. Στον πολιτισμό της. Στις τέχνες της.  Η δουλειά που κάνουμε είναι μια τέχνη που έχει τις ρίζες της στα βάθη των αιώνων» μου λέει και με ξεναγεί στο ατελιέ με τις δημιουργίες της που ετοιμάζει για την εβδομάδα μόδας τον Σεπτέμβριο. Δηλαδή σε λίγες ημέρες από σήμερα για αυτό αν και Κυριακή το ατελιέ είναι σε πλήρη οργασμό εργασίας με τα νέα πατρόν που θα ενσαρκώσουν τις νέες δημιουργίες της  στο fashion week .  Είναι Αύγουστος, για την ακρίβεια δεύτερη εβδομάδα, και πίνουμε καφέ μαζί με τον σύζυγο της, τον διάσημο φωτογράφο από το Ισραήλ   Gideon Lewin,  και μου μιλά ώρες ατέλειωτες για τα παιδικά της χρόνια. Τις μνήμες της από την Ελλάδα που άφησε πίσω της όταν ήταν πετά χρονών κοριτσάκι ακολουθώντας τους γονείς της στην αναζήτηση του ονείρου και της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή. Μια νέα ζωή. «…πήγαινα με τις ώρες στα μουσεία. Μου άρεσε να βλέπω πίνακες. Αγάλματα.  Πράγματα που ξεχώρισαν και έμειναν στην ιστορία. Μετά  έπιανα ένα χαρτί και έκανα το δικό μου σχέδιο για αυτά που είδα όπου και αν πήγαινα. Όπως το φανταζόμουν. Μόνη μου. Μου άρεσε η λάμψη των υφασμάτων. Τα σχέδια.  Έβλεπα την μητέρα μου να ράβει και άρχισα να φτιάχνω δικά μου πράγματα. Κάθε Σαββατοκύριακο το περνούσα στο Metropolitan museum. Κάθε φορά που κοιτώ μια φωτογραφία ανακάλυπτα κάτι διαφορετικό. Το ίδιο κάνω και τώρα. Οι επισκέψεις μου στα μουσεία της Νέας Υόρκης όταν ήρθα εδώ ήταν κάτι σα μια θρησκεία για μένα. Σταματούσα σε βιτρίνες και κοιτούσα ώρες ατέλειωτες. Έβλεπα βιτρίνες στα πιο διάσημα μαγαζιά και σκεφτόμουν. Σήμερα πολλές από αυτές τις βιτρίνες σήμερα τις γεμίζω με δικά μου ρούχα. Χρωστάω πολλά στους γονείς μου. Στον πατέρα μου που αν και δεν πρόλαβε να μάθει γράμματα αλλά τα αγαπούσε πολύ, με έμαθε να προχωρώ. Να διαβάζω. Να συγκρίνω. Να μελετώ. Το ίδιο και στην  μητέρα μου. Έφυγα από την Ελλάδα και ξεκίνησα ένα μεγάλο ταξίδι στον κόσμο που ακόμα συνεχίζεται. Δεν πιστεύω ότι έχω κάνει κάτι μεγάλο και σπουδαίο όμως πάντα θα ήθελα να κάνω και κάτι καινούργιο. Θα ήθελα να πάω στην Ελλάδα και να δείξω την δουλειά μου. Να την δούνε οι συνάδελφοι μου έλληνες τους οποίους επίσης τιμώ και σέβομαι πολύ»

Την ρωτώ. Τις σας λένε σήμερα για την Ελλάδα οι άνθρωποι του κύκλου σας; Η παρέα των ανθρώπων που συναναστρέφεστε μαζί τους.

«  με όσα ακούνε από τα media,  μιλάνε  για την οικονομία, τα προβλήματα που έχει… Μιλάνε   με τρόπο κάπως υποτιμητικό πολλές φορές. Κάνουν κάποιο χιούμορ… Ξέρετε λένε διάφορα, για να μας πειράξουν όχι μόνον εμένα αλλά και άλλους που είμαστε από την Ελλάδα,  όμως αυτό με ενοχλεί. Με πονά. Με πικραίνει…  Για αυτό πιστεύω πως όπως ήρθαν τα πράγματα οφείλουμε όλοι να κάνουμε κάτι. Όλοι μαζί για την πατρίδα μας. Εμείς όλοι που ζήσαμε μακριά από την πατρίδα και κάναμε ο κάθε ένας κάτι δικό του. Μια δική του δουλειά. Με επιτυχία και που ο κόσμος την αναγνώρισε αυτό όλο οφείλουμε να το προσφέρουν στην Ελλάδα για την Ελλάδα! Είναι χρέος μας. Καθήκον ιερό αν και σας λέω δεν είμαι αυτό που λένε θρησκευόμενη βαθιά κρατώ όσα μου έδωσαν οι γονείς μου αλλά πρέπει να δουλέψουμε με πίστη για την Ελλάδα και να δώσουμε την μεγάλη σημασία που χρειάζεται το να προβάλλουμε την πατρίδα μας σαν πράγματι να είναι κάτι ιερό… »

-Θα θέλατε να κάνετε ένα fashion show στην Αθήνα;

– και βέβαια! Το θέλω πολύ. Ίσως το κάνω κάποια στιγμή. Θέλω να κάνω όσο περισσότερα μπορώ. Να προσφέρω. Η Ελλάδα δεν ακούγεται σε αυτό τον τομέα παρόλο που έχει δυνατά ονόματα ακούγεται το Παρίσι η Νέα Υόρκη το Μιλάνο αλλά όχι η Αθήνα. Αν το οργανώσουν θα είναι μια καλή ιδέα να τραβήξει κόσμο. Μπορούν να καλέσουν έλληνες σχεδιαστές από όλο τον κόσμο και να γίνει ένα μεγάλο event.

Τα σχέδια που ετοιμάζει, προσπαθεί να μην επηρεάζεται από την δουλειά άλλων για αυτό αποφεύγει να μιλά για την δουλειά άλλων την ρωτώ από τι εμπνέεστε;

–          Από ό,τι δήποτε μπορείς να φανταστείς. Από μια ταινία από μια φωτογραφία. Από ένα αντικείμενο… το μυαλό τρέχει συνέχεια. Στις πιο απίθανες στιγμές…

–          Με τον ανταγωνισμό πως τα πάτε;

–          Κάθε φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πρέπει να σκεφθώ κάτι διαφορετικό. Οι σχέσεις μας, παρά τα όσα λέγονται και ακούγονται, είναι ευγενικές. Προσπαθώ να μιλώ μόνο μέσα από την δουλειά μου. Την τέχνη μου. Νιώθω ότι αυτό  που κάνω είναι μια τέχνη. Η γυναίκα θέλει να ξεχωρίζει  μέσα στο σώμα της. Το ρούχο πρέπει να αναδεικνύει το σώμα της γυναίκας. Έχω την ευθύνη να βγάλω νέα σχέδια. Να δώσω έμφαση στο γυναικείο σώμα στο σύνολο.  Ξέρετε θα σας πω προ λίγων ημερών στο Metropolitan παρουσιάστηκε μια ξεχωριστή έκθεση με ρούχα παλαιών σχεδιαστών, ήρθε περισσότερος από 500.000 κόσμος. Περίμεναν στην ουρά για να δούνε δυο και τρεις ώρες. Νομίζω ότι και στην Ελλάδα θα μπορούσε κάποιο μουσείο να δημιουργήσει ένα ειδικό τμήμα με αυτού τους είδους την τέχνη.

Μιλώντας, μεταξύ καφέ και μηλόπιτας,   αναπόφευκτα η κουβέντα μας πάει και στα της ελληνικής κοινότητας στην Αμερική στα λεγόμενα ομογενειακά δρώμενα.  Το χρώμα και το μέταλλο της φωνής της  αλλάζει… το ίδιο και το  ύφος της  και  με ένα style που βγάζει πικρία μου λέει:  « ..Δεν είναι καθόλου οργανωμένη η ελληνική κοινότητα. Καθόλου! Δεν με έχει πλησιάσει ποτέ κανείς για να κάνω κάτι. Οι Ιταλοί οι Αμερικανοί έτρεξαν να συνεργαστούν μαζί μου. Δεν το λέω γιατί νιώθω κάποια αλλά ξέρω από άλλες κοινότητες ότι είναι οργανωμένες, και ξέρουν τα μέλη  της κοινότητας. Τα καλούν και τα προσκαλούν. Δεν βλέπω Έλληνες από Ελληνικά ΜΜΕ στο fashion week. Πίστευα ότι κάποιος θα έρχονταν αλλά ποτέ κανείς δεν ήρθε όχι μόνο σε μένα αλλά σε κανέναν μας…  Θα ήθελα να με είχαν πλησιάσει εδώ οι άνθρωποι της κοινότητας. Η Εκκλησία… Όλοι  αυτοί όλοι που λένε ότι είναι ηγέτες. Όμως ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο. Ποτέ κανείς δεν ήρθε όχι μόνον σε μένα αλλά και σε άλλους έλληνες που έχουν ξεχωρίσει… που έχουν  διαπρέψει να  μας μιλήσει. Να ζητήσει την βοήθεια μας.  Ποτέ δεν ήρθε κανείς! Λυπάμαι που το λέω, γιατί παρακολουθούσα μέχρι πρόσφατα που αρρώστησε βαριά η μητέρα μου,   τα της Ελληνικής κοινότητας, και αυτό που έχω να πω είναι αυτό που λέμε και όταν βρισκόμαστε μεταξύ μας, δεν είμαστε ενωμένοι! Ο ένας κοιτά να βγάλει το μάτι του άλλου. Να του κάνει κακό. Να τον πολεμήσει ενώ ίσα-  ίσα που είμαστε σε μια ξένη πατρίδα θα έπρεπε να είμαστε ενωμένοι. Αγαπημένοι είναι μεγάλη κουβέντα δεν θα το πω αλλά τουλάχιστον να συνεργαζόμαστε. Που είναι όλοι αυτοί που τους βλέπουμε μόνον στην παρέλαση στην 5^η λεωφόρο; Που είναι αυτοί που λένε ότι είναι ηγεσία να προσφέρουν;  Αντιθέτως αυτά που βλέπω με διώχνουν από την Ελληνική κοινότητα. Διαρκώς τσακώνονται.  Μιλά άσχημα ο ένας για τον άλλο!  Έχουμε μέσα ενημερώσεως εδώ; Δεν ξέρω. Ποτέ δεν ήρθε κανείς να με βρει… Μόνο  πριν από χρόνια ο Εθνικός Κήρυκας επειδή είχα μια σχέση παλιά με την Φανή την Πεταλίδου (σ.σ. εκδότρια της ΠΡΩΙΝΗΣ) αυτό ήταν. Ούτε και ξέρω τι έγραψαν και αν έγραψαν. Ούτε μου το έστειλαν να το δω. Το ίδιο και όλοι οι άλλοι…  από εσάς έμαθα ότι υπάρχουν και  άλλα ΜΜΕ εδώ στην Ομογένεια. Να σας πω χρειάζεται πολύ δουλειά. Αυτοί όλοι που εργάζονται για την κοινότητα σε διάφορες θέσεις. Λυπάμαι αλλά δεν έχουμε υποστήριξη μεταξύ μας. Βλέπεις αυτή την άσχημη κατάσταση σε όλους τους τομείς. Ίσως έχουν μια εξήγηση όλα αυτά επειδή το βλέπω από τον εαυτό μου, δουλεύουμε πολλές  ώρες για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε αλλά χάνουμε την ουσία. Την επικοινωνία μεταξύ μας αλλά και όταν την έχουμε και εκεί τσακώνονται. Δεν ήρθε η Ελληνική πρεσβεία να ενδιαφερθεί να μας τραβήξουν και εμάς μέσα στην κοινότητα. Βλέπω τι κάνουν οι άλλες κοινότητες οι άλλες πρεσβείες  που με καλούν σε διάφορα event. Μπορούμε να κάνουμε το καλύτερο πρώτα για τον εαυτό μας για τα παιδιά μας. Πρέπει να υπάρξει ενότητα. Εκπαίδευση. Νέο αίμα. Είμαι αισιόδοξη».

Για να αναφερθούν σε τίτλους μόνον  όλα αυτά που έχει κάνει η Ιωάννα Μαστρογιάννη  και όσα  έχει καταφέρει  από το 1986 μέχρι σήμερα ένα κοριτσάκι που ήρθε από το όμορφο νησί της Νισύρου με το μεγάλο δεύτερο μεταναστευτικό κύμα της δεκαετίας του 1960 θα χρειάζονταν ενδεχομένως ένα ολόκληρο τεύχος.  Το μοναδικό που θεωρεί καύχημα της είναι η συνεργασία της με την Lillian Bassman.   Συνεργάζεται μαζί της   εδώ και αρκετά χρόνια. Πρόκειται για την πιο διάσημη φωτογράφο της  Αμερικής, σήμερα 93 ετών την Lillian Bassman.  Την γυναίκα που ανέδειξε την μόδα μέσα από τις σελίδες των New York Times δουλεύοντας αποκλειστικά και μόνο το ασπρόμαυρο, για αυτό και η πολιτεία της έχει αφιερώσει μια ημέρα κάθε 17 Φεβρουαρίου είναι ημέρα αφιερωμένη στην Lillian Bassman. Με την γυναίκα αυτή η Ιωάννα Μαστρογιάννη, είναι πολύ κοντά διαπροσωπικά για αυτό και το ατελιέ της είναι γεμάτο με δουλειά της,  με έργα και δημιουργίες της από το παρελθόν της διάσημης  φωτογράφου αλλά  και από το σήμερα και φυσικά από  μοντέλα και σχέδια της Ιωάννας Μαστρογιάννη που κοσμούν όλους τους τοίχους.