Του Γεωργίου Δουδούμη, οικονομολόγου-συγγραφέα
Μετά τη δεκαετία των ψευδαισθήσεων, όπως απεδείχθη για την Ελλάδα η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα με τη λάμψη των πετυχημένων Ολυμπιακών Αγώνων, την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, «την ισχυρή Ελλάδα» με «ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης από τους πιο ψηλούς της Ευρώπης» και άλλα παρεμφερή ηχηρά, προσγειωθήκαμε στην εποχή των μνημονίων «βουτηγμένοι στα σκατά», όπως χαρακτηριστικά είπε ο φίλος μας Στρος Καν.
Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ελλάδος διότι οι αριθμοί που αντανακλούσαν την πραγματική οικονομική της κατάσταση αποκαλύφθηκαν εύκολα και σε κοινή θέα πλέον μας έσπρωξαν στη Λεωφόρο Αβύσσου. Ο πρωθυπουργός με το επίθετο του θείου ως μόνο προσόν τράπηκε σε φυγή παραδίδοντας τη διακυβέρνηση της χώρας σε έναν άλλο ανεπαρκή με προσόν το επίθετο του παππού και του μπαμπά. Όπως και το μη ελεύθερο ακόμη Κουρδιστάν έχει επί δεκαετίες ηγέτες τους φυλάρχους Μπαρζανί και Ταλαμπανί, έτσι και η ελεύθερη Ελλάς κυβερνάται επί δεκαετίες σχεδόν αποκλειστικά από τις δύο οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου. Αν υποθέσουμε, ότι ο θείος Κ. Καραμανλής, ο γέρος Γ. Παπανδρέου και ο Α. Γ. Παπανδρέου είχαν κάποια ποιότητα πολιτικού ηγέτη ανεκτή έστω για την εποχή τους, τα «βλαστάρια» των οικογενειών τους απεδείχθησαν από πολιτική άποψη ό, τι χειρότερο. Ειδικότερα φάνηκε η πλήρης ακαταλληλότητα του σημερινού πρωθυπουργού, λόγω του ότι κλήθηκε να κυβερνήσει σε μια εποχή που η συγκυρία (οικονομική-πολιτική-κοινωνική) απαιτεί κυβερνήτες της ποιότητας του Ι. Καποδίστρια. Αντίθετα, η κρίση βρήκε την Ελλάδα με ένα πολιτικό σύστημα πλήρως σαπισμένο, μια κοινωνία σε βαθιά παρακμή, μια οικονομία-φούσκα και μια κυβέρνηση, η οποία δεν χρειάζεται «συστάσεις».
Δύο χρόνια νεο-πασοκικής διακυβέρνησης υπήρξαν υπεραρκετά για να εξασφαλίσουμε με σιγουριά την οικονομική μας πτώχευση, η οποία με τη σειρά της εξασφαλίζει την καταστροφή του μέλλοντος εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, πολλοί των οποίων οδηγούνται στη μετανάστευση και κάποιοι ακόμη και στην αυτοκτονία. Την «ισχυρή» Ελλάδα εγκαταλείπουν πλέον και πολλοί απελπισμένοι ξένοι μετανάστες, που την είχαν επιλέξει για να ζήσουν τον «μύθο» τους.
Η πτώση είναι τελείως κατακόρυφη, τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του προέδρου του, ο οποίος παραμένει με πείσμα γαντζωμένος στην πρωθυπουργική καρέκλα μιμούμενος(;) τους προέδρους Σάλεχ (της Υεμένης) και Άσαντ (της Συρίας) και των μέχρι πρόσφατα «αδελφών» Μουμπάρακ και Καντάφι. Πριν λίγους μήνες κόντεψε να πάρει μια σωστή απόφαση εκδηλώνοντας την πρόθεσή του να παραιτηθεί, αλλά ελέχθη ότι δεν τον άφησε η οικογένειά του. Προφανώς πείστηκε ότι είναι αστέρι και αναντικατάστατος και ότι η χώρα δεν θα είχε πια μέλλον χωρίς αυτόν. Εξ Αμερικής ορμώμενος πιθανόν να μην έχει ακούσει ποτέ του, ότι τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους. Ο πρωθυπουργός μας ήταν και παραμένει μια αινιγματική προσωπικότητα. Έχει μια ροπή στα οριζόντια. Δεν είναι μόνο το κανό που χαρακτηρίζει τις οριζόντιες προτιμήσεις του. Από τότε που προσπαθεί να σώσει την Ελλάδα από τη χρεοκοπία έχει μειώσει τις αποδοχές του κοσμάκη με τα απανωτά οριζόντια μέτρα. Οριζόντια είναι και η κυβέρνησή του. Άνευρη τελείως, αναποτελεσματική, μια οριζόντια σανίδα που πλέει σαν ακυβέρνητο κανό. Τόσους μήνες, που έπρεπε να είχε σηκώσει τα μανίκια μαζί με τους δεκάδες κυβερνητικούς μαϊντανούς και να τρώνε χώμα προκειμένου να πετύχουν το ποθητό για τους Έλληνες, ο πρωθυπουργός μας, σε οριζόντια θέση πέτυχε το μηδέν. Όσο για την πράσινη ανάπτυξη, δεν έγινε αντιληπτή ούτε καν ως φρέσκο γρασίδι. Αντί ανάπτυξης φούντωσε η ανεργία. Ρεκόρ ανεργίας για όλες τις δεκαετίες από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα χωρίς να έχουμε φθάσει ακόμη στην κορυφή του λόφου της συμφοράς. Το ποσοστό ανεργίας όλο και ανεβαίνει παρά τα κυβερνητικά τρικ και τις εφευρέσεις τύπου «εφεδρείας», στην οποία έπρεπε να είχε βγει πρώτος ο ίδιος ο Παπανδρέου ως ανεπαρκής, αλλά και ως επικίνδυνος για το μέλλον της χώρας, αν κρίνει κανείς από τους πανηγυρισμούς του για το ότι μας δόθηκε το μεγαλύτερο δάνειο που χορηγήθηκε ποτέ στον πλανήτη!
Σαν να μη μας έφτανε ο δικός μας πρωθυπουργός έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την αυξανόμενη ανευθυνότητα και επικινδυνότητα του κουμπάρου του Κ. Καραμανλή του νεώτερου (αλλά και κολλητού του σημερινού μας πρωθυπουργού), του πρωθυπουργού της Τουρκίας Τ. Ερντογάν, ο οποίος αφού έχει θέσει γερά θεμέλια για τη σουννιτικού τύπου ισλαμοποίηση της χώρας του, ως αντίβαρο στη σιιτική «ισλαμική δημοκρατία» του Ιράν, φαίνεται να υποκύπτει στα θέλγητρα της αλαζονείας της ισχύος και να επιθυμεί να κυριαρχήσει ως νεο-οθωμανική δύναμη στα Βαλκάνια και κυρίως στην Ανατ. Μεσόγειο και ευρύτερα στην Εγγύς Ανατολή εκμεταλλευόμενος την κατάρρευση των απολυταρχικών καθεστώτων της περιοχής παίζοντας ακριβώς το ισλαμικό χαρτί, που αποτελεί και τον μόνο συνδετικό κρίκο των Τούρκων προς τους Άραβες. Παρά τη σαθρή βάση της εξαρτώμενης από ενεργειακούς πόρους και τεχνολογία τουρκικής οικονομίας, ο Ερντογάν στην άκρως φιλόδοξη προσπάθειά του να ηγηθεί η Τουρκία ως ισλαμική δύναμη στην περιοχή δεν δίστασε να κηρύξει εχθρό της το Ισραήλ και να ρισκάρει να απωλέσει την κάλυψη του θείου Σαμ, αποβλέποντας με πονηριά να βάλει χέρι στις ενεργειακές πρώτες ύλες της περιοχής αξιοποιώντας προς όφελός της το πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε από την κατάρρευση της Αιγύπτου και της Λιβύης. Από την άλλη μεριά δεν διστάζει να θυσιάσει τη Συρία, τον πρόσφατα αποκτηθέντα σύμμαχο κατά των Κούρδων, προκειμένου να δείξει δήθεν συμμορφούμενος στις αμερικανικές υποδείξεις αποβλέποντας όμως στην πραγματικότητα να εξουδετερώσει πλήρως έναν μέχρι πρόσφατα ενοχλητικό γείτονα, ένα χοντρό αγκάθι στο μαλακό υπογάστριο της χώρας του. Τα καρπούζια στη μασχάλη της Τουρκίας έγιναν ήδη πολλά. Οι πρόσφατες απειλές κατά του Ισραήλ και της Κύπρου, η συνεχιζόμενη κατοχή εδάφους χώρας-μέλους της Ευρ. Ένωσης, οι «παλληκαριές» στο Αιγαίο, η συνεχιζόμενη εκκρεμότητα που αφορά την τουρκική αναγνώριση της γενοκτονίας σε βάρος των Αρμενίων, το ανοικτό μέτωπο με τους Κούρδους εντός και εκτός Τουρκίας και το στρατιωτικό/δικαστικό κατεστημένο της Τουρκίας να καραδοκεί, συνθέτουν ένα μωσαϊκό προβλημάτων, δύσκολο να επιλυθεί από ένα νταή ιμάμη και την αναιδή παρέα του. Τα αρνητικά μηνύματα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού αυξάνονται, ενώ και οι Ευρωπαίοι έχουν αρχίσει να κάνουν προχωρημένες σκέψεις για την Τουρκία, την οποία δεν επιθυμούν να δουν ως ηγέτιδα δύναμη στην Εγγύς Ανατολή.
Ως ενεργειακός διάδρομος προς τη δυτική Ευρώπη η Τουρκία εκβιάζει με το παραπάνω την Ευρ. Ένωση. Μεγαλύτερο βαθμό εξάρτησης από τον «έμπορο χαλιών της Ανατολίας» δεν επιθυμεί και δεν φαίνεται διατεθειμένος να δεχθεί κανείς. Η Ρωσσία επίσης θα έχει τις αντιρρήσεις της σε μια ενδεχόμενη αναβάθμιση της τουρκικής παρουσίας σε ευαίσθητες περιοχές. Πρόσθετα, το Ισραήλ ως ανάχωμα στην ισλαμική τρομοκρατία φαίνεται χρήσιμο για τη Ρωσσία. Ο Ερντογάν είναι πολύ πιθανόν να καταλήξει ο μοιραίος άνθρωπος για την Τουρκία. Η «κρυφή» ισλαμική ατζέντα του έχει πάψει να είναι κρυφή και οι επιλογές της Τουρκίας φαίνεται όλο και πιο καθαρά ότι δεν είναι και επιλογές της Δύσης. Όσον αφορά την Ελλάδα, το κενό πολιτικής εξουσίας που έχει ως μοιραίο συνεπακόλουθο εξωτερικής πολιτικής την αναξιοπρεπή συνταγή του κατευνασμού όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει όπως πρέπει την τουρκική προκλητικότητα, αλλά ενεργεί ως κίνητρο για επαύξηση του τουρκικού θράσους. Ελπίζεται βάσιμα, ότι με τον Γ.Α. Παπανδρέου λίαν προσεχώς στην «εφεδρεία» η αναμενόμενη Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας θα ακολουθήσει ελληνική εθνική εξωτερική πολιτική πιο αποτελεσματική από τις πολιτικές των ζεϊμπέκικων και των κουμπαριών, που επέλεξαν τα «βλαστάρια» των «φυλάρχων» μας
