Άρθρο του Νίκου Κοτζιά
Στη χώρα κυριαρχεί η δικτατορία των αριθμών επί των ανθρώπων. Προηγείται η επιτυχία των αριθμών της επιβίωσης των πολιτών. Η κυβέρνηση, οι δανειστές, οι τραπεζίτες, τα λαμόγια και η διαπλοκή επιβάλλουν τις επιλογές τους στο όνομα των αριθμών. Πίσω από τα τύμπανα, όμως, της αριθμητικής, κρύβεται μια πολιτική δύο ανακατανομών πλούτου. Από την Ελλάδα στους δανειστές, και εντός της Ελλάδας από τους πολλούς στους ολιγαρχικά λίγους.
1.Η δικτατορία των αριθμών μέσω των οποίων επιβάλλονται τα συμφέροντα των έξω και των λίγων, έχει ως αφετηρία της τη θέση ότι πρέπει να λυθούν τα προβλήματα χρέους και ελλειμμάτων, ακόμα και ενάντια στην κοινωνία και στον άνθρωπο. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν μπορεί να υπάρξει μέλλον σε αυτή τη χώρα, όταν θα καταστραφεί ο κοινωνικός ιστός, περιέλθει ο εργαζόμενος άνθρωπος σε κατάθλιψη, νιώσει ότι όλα είναι αδιέξοδα και δεν έχουν προοπτική. Όταν οι πολίτες πάψουν να έχουν προσδοκίες και προσμονές. Ας το πω διαφορετικά, έχει μέλλον μια χώρα χωρίς την ενέργεια, τη δημιουργικότητα και το ταλέντο των ανθρώπων; Η δική μου απάντηση είναι όχι. Αν αυτή είναι ορθή, τότε δεν μπορεί να λαμβάνονται μέτρα ικανοποίησης των αριθμών και καταστροφής των πολιτών και του μέλλοντος της νέας γενιάς. Ας μας πουν κυβέρνηση και τρόικα ποια είναι κατά τη γνώμη τους τα όρια της εσωτερικής υποτίμησης που οδηγεί σε υποτίμηση ανθρώπους, δημοκρατία, εθνική κυριαρχία.
2. Η χώρα δεν διαθέτει σχέδιο εξόδου από την κρίση με τρόπο διασφάλισης της ανάπτυξης. Περισσότερο λειτουργεί με το μεροδούλι –μεροφάι. Κάθε τρεις μήνες γίνεται αξιολόγηση της κατάστασης των αριθμών στο πεδίο της νομισματικής πολιτικής και κατόπιν λαμβάνονται μέτρα σε βάρος της κοινωνικής πολιτικής και των ανθρώπων. Οι αρνητικοί αριθμοί, δηλαδή η πορεία του χρέους και του ελλείμματος προτάσσονται όλων των άλλων αριθμών, όπως των επενδύσεων, της ανάπτυξης, της παιδείας και έρευνας, της απασχόλησης. Αυτή είναι μια πολιτική επιλογή με ποιους αριθμούς θα πάει κανείς και ποιους θα αφήσει. Δεν είναι απλά η νομοτελειακή ισχύς της πραγματικότητας των αριθμών.
3. Οι κυβερνητικές επιλογές είναι σαφείς: δανειζόμαστε προκειμένου να ξεπληρώσουμε τους δανειστές. Και μάλιστα συγκεκριμένους δανειστές, εκείνους που εκπροσωπεί η τρόικα. Διότι το ελληνικό δημόσιο έχει και άλλους δανειστές, τους οποίους όχι απλά δεν προτίθεται να πληρώσει η κυβέρνηση μέχρι το ακέραιο, αλλά τους τα παίρνει. Επί παραδείγματι, οι συνταξιούχοι επί δεκαετίες πληρώνουν τις εισφορές τους για τα ταμεία, ασφαλιστικά και επικουρικά. Για συντάξεις και εφάπαξ. Αυτά τα ποσά τα έχουν προκαταβάλει στο ελληνικό δημόσιο. Δηλαδή, του τα έχουν κατά κάποιο τρόπο δανείσει. Όμως, εκείνο, τους τα βουτά με τα μέτρα που προωθεί προκειμένου να πληρώσει κάποιους τρίτους. Και εδώ οι αριθμοί δεν είναι αμείλικτοι, αλλά αποτελούν πολιτικές επιλογές.
4. Η επιλογή να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια και να μην υπάρξει μεγάλο κούρεμα είναι η πραγματική αιτία που η χώρα εξακολουθεί να δανείζεται με τους ρυθμούς που δανείζεται. Το κυβερνητικό κόλπο είναι να παρουσιάζεται αυτός ο δανεισμός ως αναγκαιότητα προκειμένου να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Εδώ πρόκειται για μια αναστροφή της σχέσης εσωτερικά έσοδα για εσωτερικές δαπάνες και εξωτερικές δανεισμός για πληρωμές στους εξωτερικούς δανειστές. Ο δανεισμός εμφανίζεται ως να καλύπτει και να διασφαλίζει τις εσωτερικές δαπάνες και έτσι εμφανίζεται να καθίσταται αναγκαίος για το μεροκάματο του έλληνα. Με αυτό τον τρόπο, επιπλέον, αποκρύπτονται σειρά εναλλακτικών λύσεων ως προς το χρέος, όπως είναι πριν από όλα το ουσιαστικό κούρεμα του χρέους σε ύψος 50-60% με ταυτόχρονη αγορά των ελληνικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στις τιμές της αγοράς, δηλαδή, στο ήμισυ των ονομαστικών τους αξιών. Εάν αυτό γινόταν θα δινόταν μια τρομερή δυνατότητα επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας, στηριγμένη πριν από όλα σε δημόσιες επενδύσεις μακρόχρονων σύγχρονων υποδομών (όχι πάλι δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, αλλά λεωφόροι πληροφορικής, ανάπτυξης της νανοτεχνολογίας και βιογενετικής στην έρευνα και παραγωγή κοκ). Αλλά η κυβέρνηση, η τρόικα και οι τραπεζίτες δεν επιθυμούν κουρέματα.
5. Η κυβέρνηση και η τρόικα, θα μου αντιτείνει κάποιος, συμφώνησαν σε ένα κούρεμα κατά μέσο όρο 21%. Αυτό είναι αλήθεια, που κρύβει μια πιο σημαντική για τις τύχες της χώρας αλήθεια. Πρώτα – πρώτα το κούρεμα είναι μικρό και δεν λύνει κανένα πρόβλημα της χώρας. Είναι κούρεμα, δεύτερον, που γίνεται με την υπεραύξηση των εγγυήσεων της χώρας έναντι των δανειστών της, δίνοντας εγγυημένες τιμές στα χρεόγραφα που βρίσκονται πάνω από τις τιμές που θα έπαιρναν οι δανειστές στην αγορά. Το σημαντικότερο είναι ότι το κούρεμα που γίνεται δεν είναι ένα αριθμητικά αποδεκτό κούρεμα για τους ξένους δανειστές, αλλά ένα ουσιαστικό πολιτικό όπλο για αυτούς. Όταν η Ελλάδα προσήλθε στο ΔΝΤ και δημιουργήθηκε η τρόικα και οι συμφωνίες με αυτήν, πάνω από το 90% των ελληνικών ομολόγων υπόκειντο στην ελληνική νομοθεσία και κατά προέκταση στην πολιτική θέληση της Ελλάδας. Η τύχη τους καθοριζόταν από τον ελληνικό νόμο και πολιτική θέληση.Ο τρόπος που γίνεται το περιορισμένο κούρεμα έχει ως θεμέλιο την αποδοχή από την Ελλάδα ότι οι διαφορές της θα καθορίζονται από το βρετανικό δίκαιο, δηλαδή στο Λονδίνο. Αυτό συνεπάγεται ότι η Ελλάδα χάνει το όπλο να αποφασίζει εκείνη με βάση το εθνικό της συμφέρον το οποιοδήποτε κούρεμα. Αυτό θα γίνεται, πλέον, με βάση αλλοδαπό νόμο, σε αλλοδαπό δικαστήριο και υπό την υψηλή πολιτική εποπτεία της τρόικας.
6. Όλες οι μελέτες δείχνουν ότι οι αριθμοί της υπόθεσης ελληνικό χρέος δεν βγαίνει. Κάποια στιγμή θα υπάρξουν μέτρα για αυτό. Το ερώτημα είναι ποιος θα είναι ο κυρίαρχος των αριθμών που θα αποφασίζει για αυτούς. Στην αρχή του 2010 ήταν η Ελλάδα. Όσο περνά ο χρόνος γίνονται οι δανειστές της, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει το χρέος. Αυτό σημαίνει ότι η αριθμητική του χρόνου είναι σε βάρος των δικών μας συμφερόντων. Η καθυστέρηση ουσιαστικής λύσης του προβλήματος, σημαίνει μεγαλύτερο χρόνο, βαρύτερο χρέος, δυσκολότερη κατάσταση για την χώρα.
7. Οι ίδιες μελέτες, ακόμα και των ινστιτούτων που συμβουλεύουν την Γερμανική κυβέρνηση, όπως είναι αυτό του Κιέλου, διαπιστώνουν ότι η «επιχείρηση Ελλάδα» αν συνεχίσει έτσι δεν έχει καμία προοπτική. Ο λόγος αριθμητικά απλός. Στην ύφεση μικραίνει το ΑΕΠ κατά 15%, το χρέος αυξάνει, άρα το κλάσμα ΑΕΠ / χρέους αλλάζει σε βάρος μας κάθε μέρα που περνά. Είναι κατά συνέπεια αδιέξοδο. Επιπλέον, η φοροκλοπή και φοροδιαφυγή αυξάνουν και κατά προέκταση περιορίζονται τα κρατικά έσοδα. Οφείλουμε, όμως, όλοι μας να θυμόμαστε ότι η κυβέρνηση προτρέπει σε φοροδιαφυγή εκείνους που μπορούν και έχουν. Πώς; Μα με την περαίωση, αλλά και τις παράλογες απαιτήσεις που κτίζει νομοθετικά. Στο όνομα της ανόητης αριθμητικής των εσόδων, η κυβέρνηση δεν έχει αφήσει τίποτα που να μην το νομιμοποιεί. Αυθαίρετα; Παραβάσεις; Φοροδιαφυγή; Για όλα αυτά τούτη η κυβέρνηση διαθέτει αριθμητική πληθώρα νομιμοποίησης του παράνομου. Ας προσέχει ο πολίτης της νομιμότητας.
8. Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης συνεχίζεται. Εάν στην πρώτη φάση αφορούσε τους μισθούς και τις συντάξεις, στη δεύτερη αφορά την ιδιοκτησία. Οι αξίες των ακινήτων μικράς και μεσαίας αξίας μικρών και ακινήτων θα αρχίσουν να πέφτουν με αυξανόμενη επιτάχυνση. Τα πολλαπλά φορολογικά και άλλα μέτρα σε βάρος της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας προκειμένου να βγουν οι αριθμοί των Μνημονίων και των Μεσοπρόθεσμων σχεδίων, η μείωση εισοδημάτων θα έχει μια διττή επίπτωση. Αφενός θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη η διατήρηση ιδιοκτησιών και σιγά αλλά σταθερά θα αρχίσει η πώλησή τους που με το χρόνο θα γίνεται πιο μαζική, με αποτέλεσμα τη μείωση αξιών και τιμών. Αφετέρου θα πωλούνται προκειμένου να καλύψουν τις ελλείψεις σε άμεσο εισόδημα. Γεγονός που θα «συμβάλλει» επίσης στην απαξίωση ιδιοκτησιών. Και θα συμβεί ότι συνέβη και επί κατοχής: οι φοροφυγάδες, οι φοροκλέπτες, τα λαμόγια και οι ξένοι θα διαθέτουν υπερεπάρκεια κεφαλαίων για την εξαγορά της απαξιωμένης ιδιοκτησίας. Μετά την ανακατανομή εισοδημάτων θα έρθει και η ανακατανομή περιουσίας.
9. Οι αριθμοί είναι σε βάρος του μέλλοντος της χώρας. Χρησιμοποιούνται ως προπέτασμα καπνού για πολιτικές σε βάρος της αριθμητικής της κοινωνικής πλειοψηφίας. Για ανακατανομές μεγάλων αριθμών σε εισόδημα και περιουσία. Για δικαιολόγηση χρήσης βίας. Για παράδοση στον ξένο της δημόσιας εξουσίας. Το χειρότερο είναι η έλλειψη λογικής και ηθικής από βουλευτές της πλειοψηφούσας αριθμητικής, που στηρίζουν την αριθμητική που οδηγεί σε αύξηση των αριθμό των αυτοκτονιών.
