Του Μάνου Οικονμίδη, ειδική συνεργασία με το Statesmen.gr
Η βρετανική πολιτική ζωή έχει συνηθίσει να πορεύεται με σταθερές, χωρίς φυσικά η παραπάνω πραγματικότητα να αποτρέπει ή να αναιρεί τις εκπλήξεις. Κάποτε ήταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Αργότερα, η Μάργκαρετ Θάτσερ. Για να σηκώσει τη σκυτάλη της προφανούς πολιτικής ηγεμονίας ο Τόνι Μπλερ.
Ο Ντέιβιντ Κάμερον απολαμβάνει σήμερα μια σχετικά αντίστοιχη άνεση. Το πολιτικό ταλέντο του και τα ηγετικά προτερήματά του δεν μπορούν ενδεχομένως να συγκριθούν με εκείνα των προαναφερθέντων πρωθυπουργών της Μεγάλης Βρετανίας. Σε ένα πολιτικό περιβάλλον στο οποίο… σεργιανίζουν μεταξύ άλλων ο Εντ Μίλιμπαντ και ο Νικ Κλεγκ, είναι εύλογο ο Ντέιβιντ Κάμερον να φαντάζει… ογκόλιθος.
Χθες ωστόσο, ο αρχηγός των Τόρις είδε την εικόνα του να σημειώνει την πρώτη σημαντική ρωγμή, από τότε που κέρδισε τις εκλογές. Το βρετανικό Κοινοβούλιο απέρριψε μεν την πρόταση που είχε κατατεθεί για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με θέμα την αποχώρηση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η κοινοβουλευτική ομάδα των Τόρις όμως μέτρησε σχεδόν 80 διαρροές.
Οι βουλευτές-«αντάρτες» θέλησαν να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα στον αρχηγό τους, ενδεχομένως ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο Κάμερον απ’ την άλλη, μπορεί να εμφανίζεται «γρατζουνισμένος» πολιτικά, έχει ωστόσο τη δυνατότητα να αξιοποιήσει αυτή την αμφισβήτηση προς όφελός του, σε μακροπρόθεσμο επίπεδο.
Και να διεκδικήσει με περίσσευμα αποφασιστικότητας και ορμής, την αλλαγή των πολιτικών Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απλώνοντας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το ειδικό βάρος της Μεγάλης Βρετανίας. Άλλωστε, είναι κάτι που επιθυμούν και οι Ηνωμένες Πολιτείες, για να διατηρούν ακέραιη την παρεμβατική δυνατότητά τους στην Ευρώπη.
