Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης
ΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ Ελληνες πολίτες παρακολούθησαν με πρωτόγνωρη στωικότητα τα δραματικά γεγονότα που ξετυλίχτηκαν από την 31η Οκτωβρίου όταν ο (τις οίδε πόθεν και προς τι υποκινούμενος), Γεώργιος Παπανδρέου ανάγγειλε το λίαν ύποπτο δημοψήφισμά του μέχρι τις πρωινές ώρες του Σαββάτου. Τριήμερο κατά το οποίο τα πάντα άλλαξαν και μία και δύο και τρεις φορές και κατάληξη δεν έχουν ακόμη…
ΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ Ελληνες πολίτες πήραν βαθιά, βαθύτατη, ανάσα ανακούφισης όταν πείστηκαν ότι επί τέλους η χειρότερη κυβέρνηση από μεταπολιτεύσεως και ο πιο επικίνδυνος πρωθυπουργός από εποχής Βούλγαρη (άλλως «τζουμπέ») αποτελούν ούτως ή άλλως ολέθριο παρελθόν και μαύρο εφιάλτη για τη δόλια πατρίδα…
ΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ Ελληνες πολίτες πείστηκαν ότι ο τροχός της ιστορίας πήρε ιλιγγιώδεις στροφές την 28η Οκτωβρίου όταν ο οργισμένος κόσμος εξεδήλωσε θεαματικά στις παρελάσεις την αγανάκτησή του, αποδοκιμάζοντας την εξουσία, ακόμη και με κάποιους γραφικούς τύπους που κατέλαβαν τις πολυθρόνες των επισήμων, σκηνές που παραπέμπουν στ
η γαλλική επανάσταση της 14ης Ιουλίου 1789 με τους «αβράκωτους» να σκαρφαλώνουν στη Βαστίλη για να την γκρεμίσουν…
ΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ Ελληνες πολίτες, αδυσώπητοι όσο ποτέ, έκαναν αυτό το τριήμερο «ταμείο» και βρήκαν την άμοιρη πατρίδα τελείως κατεστραμμένη οικονομικά, ντροπιασμένη πολιτιστικά, μαγαρισμένη πολιτικά, ρεζιλεμένη διπλωματικά, υποδουλωμένη εθνικά, ξεσηκωμένη κοινωνικά, αγνώριστη κυριολεκτικά. Ολα δε αυτά λίαν επαυξημένα στα δύο τελευταία χρόνια, πριν από τα οποία οι ξένοι προστάτες (αυτοί που μεθόδευσαν εν κρυπτώ και παραβύστω την εναλλαγή Καραμανλή – Παπανδρέου στην εξουσία) έριξαν την Ελλάδα βορά στους αδηφάγους δανειστές. Που, ναι μεν δεν θα την αφήσουν να ξεψυχήσει αλλά τη θέλουν γονατιστή να πληρώνει τοκοχρεωλύσια εφ’ όρου ζωής..
ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ πολίτης και του λόγου μου, με μια πέννα στα χέρια επί 71 χρόνια, θεώρησα πατριωτικό καθήκον να σταθώ στο πλευρό των ξεσηκωμένων Ελλήνων που υψώνουν ανάστημα στην κατοχική κυβέρνηση και είναι έτοιμοι για αντίσταση μέχρις εσχάτων, αφού «δεν έχουν πια τίποτε να χάσουν έξω από τις αλυσίδες», όπως λέγαμε στους αγώνες του 1941-44 και όπως θυμάται και ο τότε 15χρονος Κάρολος Παπούλιας!
ΕΓΡΑΨΑ λοιπόν την περασμένη Κυριακή άρθρο με τίτλο: «Η Ελλάδα τελεί υπό κατοχή. Ο λαός της ξεκινάει αντίσταση». Και την προπερασμένη Κυριακή: «Οι πολίτες είναι σε ετοιμότητα. Από αύριο όλα αλλάζουν». Και στις αρχές Οκτωβρίου ότι: «Μια σπίθα μένει και τότε αλίμονο στην κυβέρνηση της συμφοράς». Και λίγες μέρες πιο πριν: «Η ανατροπή θα γίνει, ο κόσμος να χαλάσει!..». Να που η ανατροπή γίνεται, έστω και με… Κανταφική αργοπορία…
ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ του τριημέρου διαδέχθηκαν η μία την άλλη, με απόκρυφο σενάριο ότι και τούτη τη φορά οι ξένοι «προστάτες» πετάνε στα σκουπίδια σαν στυμμένες λεμονόκουπες, ακόμη και πρωθυπουργούς που εκτέλεσαν τις εργολαβίες τους, άρα δεν χρειάζονται πλέον. Αλλά και με ολοφάνερο δεδομένο ότι οι αγανακτισμένοι και αγρίως καταδιωκόμενοι πολίτες έχουν «βάλει μυαλό». Και δεν θα ησυχάσουν αν δεν ιδούν όλο το παλαιό πολιτικό σύστημα (πελατεικό και φαυλοκρατικό) τιναγμένο στον αέρα, μέσω αλλεπαλλήλων εκλογών…
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ το σημερινό άρθρο θα επαναλάβω τα γραφόμενά μου προ ημερών ότι ο Νοέμβριος είναι ο μήνας μερικών από τα σπουδαιότερα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα της χώρας. Αλλά και την αθάνατη πρόβλεψη του μεγάλου Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι για τα γεγονότα του 1917 στη Ρωσία του τσάρου:
«ΕΧΩ κάποιο προαίσθημα» (έγραφε το 1880 ο συγγραφέας του «Εγκλημα και τιμωρία») «πως ο κύβος ερρίφθη. Και πως δεν μπορεί ένα μέρος της ανθρωπότητας να κρατά σκλαβωμένη όλη την υπόλοιπη». Ακολούθησαν οι μεγάλες κοινωνικές ανατροπές και η Οκτωβριανή επανάσταση… Ο Γεώργιος Παπανδρέου θύμισε τον τσάρο της Ρωσίας που καρφώθηκε στο θρόνο του αλλά στο τέλος έφαγε το κεφάλι του, όπως το έφαγε και ο Λουδοβίκος της Γαλλίας με την Αντουανέτα του. Για να μη θυμίσω και αυτόν τον παλαιό φίλο του «οίκου Παπανδρέου», τον Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης, που μέχρι το τραγικό τέλος του πίστευε ότι ήταν (με το αζημίωτο) ο μέγας ευεργέτης του λαού του…
