Σχολιάζει ο Παναγιώτης Ηφαιστος,
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων
Επιτρέψτε μου να κάνω μερικές επισημάνσεις για τον Χάμπερμανς. Λυπάμαι αλλά αν είναι να περιμένουμε από τον Χάμπερμανς να μας φωτίσει για ελευθερία και δημοκρατία είμαστε προγραμματικά όλοι χαμένοι. Η αντιφατική και αυθαίρετα αλματώδης πορεία του είναι μνημείο που καταμαρτυρεί την απελπισία και την απόγνωση του «κριτικού» συνονθυλεύματος που τις τελευταίες δεκαετίες (με αφετηρία τις απαρχές του αιώνα) ένωνε τα νήματα παρακμασμένων κομμουνιστών, προπετών νεοφιλελευθέρων και παρωχημένων φασιστών όλου του φάσματος.
Το πιο εκλαϊκευμένο Χαμπερμανιανό σλόγκαν είναι ο «πατριωτικός του συντάγματος», δηλαδή «κοσμοπολίτικη» πλην κρυπτοδιεθνιστική ή καλύτερα μεταμφιεσμένη παρανοϊκή αντίληψη ότι κάτω από κάποιο «καλό νόμο» ή κάποιο «καλό θεσμό» [έλεος, ποιος θα τον ορίσει αν δεν προσδιοριστεί μέσα στον Πολιτικό Δήμο κάθε έθνους!], όλοι οι άνθρωποι, ως μια περίπου αγέλη αδιαφοροποίητων ατομιστών θα «συνομιλούν» και θα συγκροτούν αενάως αδιατάραχτη συνύπαρξη. Αγαστά, ειρηνικά και αδιατάραχτα. Ως και τα συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης, ο τρόπος ζωής και η πολιτική ανθρωπολογία κάθε έθνους να μην έχει τις δικές της ιστορικές κοινωνικοοντολογικές προϋποθέσεις! Εξίσωση και εξομοίωση των πάντων με τα πάντα και εγγύηση του κάθε Χάμπερμανς ότι όλα πάνε καλά. Κατασκευές της ιδεολογικής δογματικής φαντασίας του καθενός χωρίς οντολογικό-ανθρωπολογικό αντίκρισμα οι οποίες όποτε γίνουν πιστευτές προκαλούν αβάστακτες καταστροφές. Η ΟΝΕ είναι χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιων πύργων κτισμένων πάνω στην άμμο της οποίας οι προεκτάσεις της κατάρρευσης είναι ακόμη μπροστά μας. Οι κάθε Χάμπερμανς είναι πολιτικοστοχαστικές παρεούλες της μεταμοντέρνας φάσης όπου κυριαρχούν εθνομηδενιστικές ασυναρτησίες άλλοτε στρατευμένες άλλοτε αφελείς και αυτοεκπληρούμενες. Ευθύνονται για την ηθική και πολιτική σήψη στις δυτικές κοινωνίες.
Η πολιτική έχει ονοματεπώνυμο και δεν χρειαζόμαστε «κριτικούς» για να μας το πουν: «Δημοκρατία ως ελευθερία». Και θα εμπιστευόμουν τον ημέτερο ωκεανό παράδοσης πολιτικού πολιτισμού που μετά το Βυζάντιο κατασυκοφαντήθηκε από τον μονοσήμαντο υλισμό και όχι τους ξεπεσμένους και παραπαίοντες δυτικούς διανοούμενους. Τον Κονδύλη ή τον Κοντογιώργη θα εμπιστευόμουν, για παράδειγμα. Όχι πάντως τον Χάμπερμανς.
Για να αφήσουμε κατά μέρος την φαιδρή υπόθεση του «δημοψηφίσματος» που ο τελευταίος φαίνεται να εκθειάζει. Στοιχειώδης σοβαρότητα ως προς τόσο σοβαρά ζητήματα δεν βλάπτει. Καθότι αποτελεί ηλίθιο και γι’ αυτό αήττητο επιχείρημα εάν κανείς ισχυριστεί πως αποτελεί δημοκρατικό βήμα ένα βιαστικό κάλεσμα για δημοψήφισμα όταν μετά από δύο χρόνια κατήφορο και δημιουργία ενός λαβυρίνθου υποχρεώσεων, χρεών και μνημονίων (την ίδια στιγμή που αντί πάλης για το εθνικό συμφέρον κάποιοι εμφανίζονταν θιασώτες της … παγκόσμιας κυβέρνησης) τα μπερδεμένα δεδομένα που θα καλούμασταν να πούμε ναι ή όχι δεν χωρούν ούτε μέσα σε μεγάλο ηλεκτρονικό υπολογιστή. Έλεος που θα ήταν βήμα δημοκρατίας ένα τέτοιο δημοψήφισμα. Πολιτικός εκβιασμός θα ήταν. Για να επικυρώσουμε την θανατική καταδίκη μας ή για να δικαιολογήσουμε επί χάρτου τα φρικτά διαπραγματευτικά λάθη των δύο τελευταίων ετών, καθότι οι δράστες θα μπορούσαν έτσι να επικαλούνται την «λαϊκή ετυμηγορία όταν αναπόδραστα όπως φαίνεται λόγω αυτών των λαθών θα διολισθαίνουμε στο τέλμα, στην υπερχρέωση και στην εκποίηση του δημόσιού μας πλούτου.
