Του ΝΙΚΟΥ ΡΟΥΣΣΗ
Μπορεί να ‘ναι κι άλλοι στη θέση μου, δεν ξέρω και γι’ αυτό ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το προσωπικό ύφος αυτής της παρέμβασης. Εχουμε και λέμε λοιπόν…
Εκεί γύρω στο 2004-2005, ένα σαραβαλάκι Ντάτσουν του… 1962 που είχα στην κατοχή μου και -τρόπος του λέγειν- κυκλοφόραγα, τα έφτυσε τελείως και παρέμενε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μου στον Κορυδαλλό, μέχρι τη στιγμή που τα λάστιχά του ξεφούσκωσαν, κάποιοι έσπασαν τα τζάμια του και η λαμαρίνα του άρχισε να σκουριάζει.
Τηλεφώνησα στο δήμαρχο να στείλει τη δημοτική αστυνομία να το πάρει για παλιοσίδερα.
Οπερ και εγένετο…
Δεν σκέφθηκα να βγάλω τις πινακίδες να τις παραδώσω και μέσα στο άγχος μου ν’ απαλλαγώ από μια εστία μόλυνσης που ήταν στην πόρτα του σπιτιού μου, δεν ζήτησα κάποιο χαρτί από τον δήμο.
Τον Δεκέμβριο του 2006 εγκατέλειψα την Ελλάδα και ήλθα στο Στρασβούργο, απ’ όπου εργάζομαι ως ανταποκριτής της εφημερίδας EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.
Το συμπέρασμα που βγαίνει μέσα απ’ αυτή τη… συγκινητική ιστορία είναι ότι από το 2004 δεν έχω αυτοκίνητο, δεν βρίσκομαι στην Ελλάδα, αλλά φορολογούμαι στην Ελλάδα, διότι από εκεί προέρχονται τα ετήσια εισοδήματά μου.
Σε όλες μου τις φορολογικές δηλώσεις, από το 2004 μέχρι και σήμερα, δεν δηλώνω κάτοχος αυτοκινήτου διότι, απλούστατα, δεν έχω. Αρα -κατά την κοινή λογική- δεν υποχρεούμαι να πληρώνω και τέλη κυκλοφορίας.
Αυτά κατά την κοινή λογική…
Διότι κατά την εισπρακτική λογική του υπουργείου Οικονομικών, ύστερα από οκτώ χρόνια, πρέπει να πληρώσω γύρω στα 600 ευρώ για τέλη κυκλοφορίας παρελθόντων ετών, επειδή στα «χαρτιά» -και επειδή δεν υπάρχει απόδειξη ότι το αυτοκίνητο κατεστράφη από τις δημοτικές υπηρεσίες- εξακολουθώ να φαίνομαι κάτοχος ενός αυτοκινήτου που… κυκλοφορεί στην Ελλάδα με οδηγό εμένα που βρίσκομαι στο Στρασβούργο.
Φέρτε μας αποδεικτικό απόσυρσης ή καταστροφής, μου λέει αυστηρά η ΔΟΥ του Κορυδαλλού.
Πού να το βρούμε, κύριε, το πιστοποιητικό καταστροφής του «οχήματος» ύστερα από τόσα χρόνια, μου διεμήνυσαν εν απογνώσει οι υπηρεσίες του δήμου.
Και τι θα κάνω, ρε παιδιά, λέω εγώ.
Αυτό είναι δικό σας πρόβλημα, μου λένε και οι δύο υπηρεσίες εν χορδαίς και οργάνω.
Και σκέφτομαι, τώρα, εγώ…
Είναι πράγματι δικό μου το πρόβλημα που δεν μπορώ ν’ αποδείξω στους κυνηγούς ευρώ ότι δεν είμαι ελέφαντας ή έχει να κάνει με τ’ αδιόρθωτα χάλια της ελληνικής δημόσιας και δημοτικής διοίκησης στην Ελλάδα;
Και πώς γίνεται να μου κοινοποιείται μια οφειλή 600 ευρώ, τουλάχιστον μία εξαετία μετά τη βεβαίωσή της, όταν κάποιοι μεγαλοσχήμονες συμπατριώτες μου, που χρωστάνε εκατομμύρια ευρώ στην εφορία, δεν θα πληρώσουν μία επειδή η επιστολή βεβαίωσης της οφειλής τους κοινοποιήθηκε έπειτα από πέντε χρόνια;
Καλού-κακού, πάντως, άρχισα να μαζεύω λεφτά για να πληρώσω τα τέλη κυκλοφορίας του 2012.
