Της Mαρίκας Λυσιάνθη, ειδική συνεργασία με το Statesmen.gr
Το γεγονός ότι η Ελληνική Στατιστική Αρχή… πείραξε το έλλειμμα του 2009, όπως περιγράφουν οι σχετικές επώνυμες καταγγελίες τις οποίες διερευνούν οι οικονομικοί εισαγγελείς, δεν σημαίνει και ότι έχει απολέσει το συγκριτικό πλεονέκτημα της καταγραφής αριθμητικών στοιχείων που οδηγούν σε εύγλωττα πολιτικά συμπεράσματα.
Το επιβεβαιώνει αυτό εξάλλου η χθεσινή ανακοίνωση για τα 3 εκατομμύρια Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Δηλαδή σχεδόν το 30% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, ή αλλιώς το 1/3 μιας Ελλάδας που αιμορραγεί καθημερινά, σε επίπεδο εθνικής αξιοπρέπειας καθώς και κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.
Ο αριθμός είναι εκκωφαντικά μεγάλος. Και καλό θα ήταν να τον έχουν στο μυαλό τους όσοι γράφουν ομιλίες πολιτικών. Γιατί δείχνει ποια κατάσταση επικρατεί πραγματικά στη χώρα. Χωρίς ωραιοποιήσεις και… μακιγιάζ. Μια πραγματικότητα εθνικής μελαγχολίας, που φτάνει στα όρια της απόγνωσης όταν σκέφτεται κανείς το μέλλον το οποίο έρχεται.
Κυρίως όμως επειδή σε μια κοινωνία 3 εκατομμυρίων φτωχών, συνιστά πολυτέλεια να ομιλεί κανείς περί… μεταρρυθμίσεων. Της ανάγκης να υπάρξουν βαθιές τομές. Της υποχρέωσης του καθενός σε πρόσθετες θυσίες για το κοινό καλό. Απέναντι σε μια τέτοια ρητορική, 3 εκατομμύρια φωνές είναι έτοιμες να θρυμματίσουν τη τζαμαρία της μακαριότητάς μας.
