Του Α.Η.Διαματάρη
Μακάρι να μπορούσαν να διαβάσουν και τα αδέλφια μας της Ελλάδας, καθώς και μερικοί ομογενείς μας εδώ την ιστορία του πιτσαδόρου το επάγγελμα, κ. Γιάννη Καμπούρη, που δημοσιεύουμε σε άλλη στήλη.
Μια ιστορία που συμβάλλει στην επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης στον εαυτό μας, που έχει κλονιστεί με τα όσα συμβαίνουν τελευταία.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο κ. Γιάννης Καμπούρης;
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της «Ντέιλι Νιους», ο κ. Καμπούρης αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα ομογενή: Του ανθρώπου που εργάζεται επτά ημέρες την εβδομάδα σε μια πιτσαρία, έντιμα και με αγάπη για τη δουλειά και εκτίμηση στους πελάτες του και που δικαιώνεται τριπλά: πρώτον, σπουδάζει τρία παιδιά σε πανεπιστήμια, δεύτερον μπορεί και αγοράζει σπίτι. Και τρίτον, βραβεύεται η πίτσα του ως μια από τις πέντε (5) καλύτερες ανάμεσα σε 362 πίτσες στο Μανχάταν.
Αν αυτά τα τρία στοιχεία δεν είναι δικαίωση ενός ανθρώπου, τότε τι είναι…
Ο κ. Καμπούρης δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα στην Ομογένεια.
Θα έλεγα ότι είναι σχεδόν ο κανόνας του ομογενή, που παρά τις αμέτρητες δυσκολίες -ξεκίνησε κι αυτός, όπως τόσοι άλλοι, να πλένει πιάτα- με την εργατικότητά του, την τιμιότητά του, την προσήλωσή του στην οικογένειά του, κατάφερε όχι μόνο να σταθεί στα πόδια του αλλά και να πετύχει οικονομικά.
Με κορυφαία επιτυχία τα παιδιά του, τους τρεις απόφοιτους πανεπιστημίων.
Πόσοι Ελληνες γονείς της Ελλάδας δεν θα έκαναν το παν για να είχαν αυτή την ευκαιρία;
Αυτός είναι ο ομογενής. Ο εργατικός, ο ταπεινός, ο πατέρας και η μητέρα της ατέλειωτης προσφοράς.
Πόσα από τα παιδιά της Ομογένειάς μας, όμως, είναι σε θέση να τα καταλάβουν αυτά; Πόσα τιμούν τις αιματηρές θυσίες των γονιών τους με το να είναι υπερήφανα για την καταγωγή τους, να στηρίζουν τα σχολεία, τις εκκλησίες μας, κάθε τι το ομογενειακό, την Ελλάδα και την Κύπρο;
Αντί αυτού, πόσα παιδιά ντρέπονται γιατί οι γονείς τους ήταν ταπεινοί άνθρωποι…
