Tου Αθανασιου Ελλις
Μετά την πρόσφατη αποχώρηση του Παναγιώτη Ρουμελιώτη από τη θέση του Ελληνα εκπροσώπου στο ΔΝΤ, η Ελλάδα έχει μείνει χωρίς παρουσία στο Ταμείο στην πλέον δύσκολη και κρίσιμη περίοδο κατά την οποία κρίνεται η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και η παροχή ή όχι της νέας χρηματοδότησης. Το κενό πρέπει να καλυφθεί άμεσα με τον διορισμό νέου εκπροσώπου το συντομότερο δυνατό. Είναι βέβαιο ότι τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας υπάρχουν ικανοί άνθρωποι που πληρούν τις προϋποθέσεις. Με δεδομένη την ιδιότυπη πολιτική κατάσταση στη χώρα και την κρισιμότητα της συγκυρίας, απαιτείται η επιλογή προσώπου κοινής αποδοχής από τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση ή τουλάχιστον από τα δύο μεγάλα. Στις συνθήκες που επικρατούν δεν υπάρχουν περιθώρια για προσωρινές λύσεις.
Η διαδικασία επιλογής πρέπει να γίνει με γνώμονα τις εθνικές προτεραιότητες. Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να επιλεγεί άνθρωπος χωρίς έντονη κομματική ταυτότητα, κάτι που θα βοηθήσει στην περίπτωση που δεν προκύψει αυτοδυναμία από τις εκλογές και βρεθούμε και πάλι σε φάση συνεργασιών. Ο νυν υπουργός Οικονομικών, ο οποίος έχει τις δικές του απόλυτα σεβαστές πολιτικές βλέψεις, δεν πρέπει να αναζητήσει στέλεχος του ΠΑΣΟΚ για τη συγκεκριμένη θέση, αλλά κάποιον ο οποίος θα είναι σε θέση να συνεργασθεί και με τον Αντώνη Σαμαρά και το οικονομικό επιτελείο της Ν. Δ., όπως και με τον κ. Παπανδρέου και τους επίδοξους αντικαταστάτες του. Η επιλογή θα είναι, άλλωστε, και ένα δείγμα γραφής για το μέλλον.
Σε μια χρονική στιγμή κατά την οποία διακυβεύεται η χρεοκοπία της χώρας ή ακόμη και η έξοδός της από το ευρώ, δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου. Απαιτείται άμεσα η επιλογή ενός προσώπου που να διαθέτει διαύλους επικοινωνίας με παράγοντες επιρροής και, ει δυνατόν, να γνωρίζει τους μηχανισμούς λειτουργίας και λήψης αποφάσεων του Ταμείου. Πέραν της εμπειρίας του ως υπουργού Εθνικής Οικονομίας και της συμμετοχής του σε διεθνείς οργανισμούς, ο μέχρι πρότινος εκπρόσωπος της Ελλάδας, Παναγιώτης Ρουμελιώτης είχε το επιπρόσθετο πλεονέκτημα της προσωπικής φιλίας που τον συνέδεε με τον πρώην γενικό διευθυντή Ντομινίκ Στρος-Καν, και η οποία, είναι βέβαιο, ότι αξιοποιήθηκε στον βαθμό που αυτό ήταν εφικτό.
Ο νέος εκπρόσωπος χρειάζεται όχι απλά για να μεταφέρει τις ελληνικές θέσεις στην ηγεσία του Ταμείου, αλλά και να καταθέσει την άποψή του για το ευκταίο αλλά και το εφικτό, ακόμη και αν αυτή δεν συνάδει με διακηρυγμένες εξαγγελίες ή υποσχέσεις των πολιτικών προϊσταμένων του. Να συμβάλει, δηλαδή, στη διαμόρφωση της πολιτικής σε ό, τι αφορά τη συνεργασία με την τρόικα. Αν έχει εμπειρία και από ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, ακόμη καλύτερα. Την όλη διαδικασία διευκολύνει η παρουσία στην πρωθυπουργία του Λουκά Παπαδήμου, που δεν ανήκει σε κόμμα, έχει ιδία γνώση του αντικειμένου και, θεσμικά, θα έχει τον τελικό λόγο. Τη στιγμή που η Κριστίν Λαγκάρντ διαβουλεύεται με την Αγκελα Μέρκελ και τον Νικολά Σαρκοζί τον χειρισμό του ελληνικού ζητήματος, οι διαβουλεύσεις για το PSI βρίσκονται σε οριακό σημείο και την άλλη εβδομάδα αναμένονται στην Αθήνα οι επικεφαλής της τρόικα, δεν νοείται να μην έχει η Ελλάδα εκπρόσωπο στο ΔΝΤ.
