Αν ρωτήσετε τη γνώμη μου, θα συμφωνήσω ότι η Ιστορία δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ποινικό ζήτημα. Γι’ αυτό και δεν έχω πειστεί ότι η αναγνώριση ή η άρνηση μιας γενοκτονίας (και οιουδήποτε άλλου ιστορικού γεγονότος…) μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο νομοθετικής πράξης.
Αυτά σε επίπεδο αρχής. Διότι, από την άλλη πλευρά, όταν ακούω τον Νταβούτογλου να μιλάει για «ευρωπαϊκές αξίες» (τις οποίες υποτίθεται ότι παραβιάζει η Γαλλία αν ψηφίσει τον νόμο για τη γενοκτονία των Αρμενίων) κρατάω την κοιλιά μου από τα γέλια.
Πού τις έμαθε ο Νταβούτογλου τις «ευρωπαϊκές αξίες» για να κρίνει ποιος και πότε τις παραβιάζει;
Μπορούμε να συζητήσουμε αν η Γαλλία έχει δίκιο ή άδικο να προωθεί μια τέτοια νομοθεσία. Μπορούμε να κουβεντιάσουμε και να διαφωνήσουμε για τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας νομοθεσίας.
Αλλά όσοι συμμεριζόμαστε τις «ευρωπαϊκές αξίες» που επικαλείται ο Νταβούτογλου αποκλείεται ποτέ να επικροτήσουμε την Τουρκία όταν απειλεί, εκβιάζει ή τραμπουκίζει ένα ευρωπαϊκό νομοθετικό σώμα. Επειδή συμβαίνει να μην της αρέσει ο τρόπος που νομοθετεί.
Με άλλα λόγια και περισσότερο από τη γαλλική πρωτοβουλία, προκαλούν οι τουρκικές αντιδράσεις. Οι οποίες μαρτυρούν μια παντελή έλλειψη δημοκρατικής κουλτούρας και ανοχής – στοιχεία, τα οποία βρίσκονται στην βάση των «ευρωπαϊκών αξιών» που επικαλείται ο Νταβούτογλου.
Η ουσία της ιστορικής υπόθεσης είναι, βεβαίως, γνωστή και δεδομένη. Στις αρχές του 20ού αιώνα, η τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία εξολόθρευσε με τον πιο άγριο τρόπο περίπου 1,5 εκατομμύριο Αρμενίους που ζούσαν στα εδάφη της.
Η ιστορική έρευνα έχει αποδείξει πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι η σφαγή αυτή είχε κεντρικό σχεδιασμό, διεκπεραιώθηκε μεθοδικά από τον κυβερνητικό μηχανισμό και αφορούσε μια συγκεκριμένη εθνότητα. Συγκεντρώνει, δηλαδή, τα τυπικά και ουσιαστικά χαρακτηριστικά μιας γενοκτονίας.
Περιέργως και για ανεξήγητους λόγους, η Τουρκία εξακολουθεί να αρνείται το αυτονόητο και το αποδεδειγμένο. Δικαίωμά της, θα μου πείτε. Η αγραμματοσύνη, η μισαλλοδοξία κι ο φανατισμός δεν χρειάζονται ούτε παρέα ούτε επιχειρήματα.
Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν δικαιολογείται να εκφοβίζει ή να εκβιάζει όσους έχουν διαφορετική άποψη για τα γεγονότα. Δεν νομιμοποιείται να θεωρεί εχθρική πράξη ακόμη κι ένα αμφιλεγόμενο νομοθέτημα που αναφέρεται σε γεγονότα ηλικίας ενός αιώνα και πλέον.
Και κυρίως δεν δικαιούται να επικαλείται τις «ευρωπαϊκές αξίες» όταν τις ίδιες αυτές αξίες έχει ποδοπατήσει απροκάλυπτα σε κάθε ευκαιρία και με κάθε αφορμή.
Με άλλα λόγια, η νομοθετική πρωτοβουλία για τη γενοκτονία των Αρμενίων είναι μια υπόθεση που σηκώνει πολλή συζήτηση. Να την κάνουμε.
Αλλά μαθήματα Ευρώπης από τον Νταβούτογλου, αλλού!
