Του Μάριου Ευρυβιάδη
Στο Βιβλίο Γκίνες (Guinness World of Records) οδεύουν με μαθηματική ακρίβεια οι πολιτικοί ταγοί του τόπου προεξάρχοντος του Προέδρου, εφόσον αποδεχθούν πρόσκληση από το αγγλοσαξωνικό διεθνές ιερατείο, γνωστό επίσης και ως «Διεθνής Κοινότητα»- INTCOM (International Community) για συμμετοχή σε «πολυμερή» ή «διεθνή» διάσκεψη για την Κύπρο.
Η καταχώρησή της στο Βιβλίο Γκίνες θα εξασφαλιστεί διότι μετά το πέρας της διεθνούς συνάντησης, η Κυπριακή Δημοκρατία (1960-2012) θα παύσει να υφίσταται (R.I.P. – Rest In Peace). Θα την έχει καταλύσει η INTCOM αλλά με την εκ των ων ουκ άνευ πλατιά υπογραφή των Κυπρίων ταγών. Μια τέτοια διαδικασία, με την τελική πράξη υπογραφών, θα είναι χωρίς προηγούμενο και θα αποτελεί ρεκόρ από το 1648 μέχρι το 2012. Κανένα κράτος από καταβολής δεν (αυτό)καταργήθηκε με την συναίνεση των κρατούντων παρά μόνο μετά τη χρήση βίας. Τέτοιες περιπτώσεις κατάλυσης με τη χρήση βίας όπως αυτή της Πολωνίας, υπάρχουν πριν το 1945. Από το 1945 και μετά, ακόμη και η χρήση βίας δεν γίνεται αποδεκτή και δεν νομιμοποιεί καμία τέτοια πράξη. Εάν τελικά η INTCOM καταφέρει τους δικούς μας ταγούς να συνυπογράψουν θα έχουμε ένα πραγματικά ιστορικό γεγονός-ρεκόρ. Αμφιβάλλω αν θα υπάρξει ποτέ και δεύτερο, γι’ αυτό τα ονόματα των ταγών μας θα κατέχουν περίοπτη θέση στο Βιβλίο Γκίνες.
Το έτος 1648 αποτελεί σημαδιακό ορόσημο του σύγχρονου κόσμου όπως τον ζούμε και τον γνωρίζουμε στις μέρες μας. Τότε και μετά από τριετείςς διεθνείς συνεδριακές διαπραγματεύσεις (και κοσμικούς χορούς), και μετά απο ένα τριακονταετή πόλεμο επικών διαστάσεων (2 εκατομμύρια νεκροί, 30% του πληθυσμού της Κεντρικής Ευρώπης) με επίκεντρο τη σημερινή Γερμανία (Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) συνομολογήθηκαν μια σειρά από συνθήκες (Συνθήκες Osnabruk και Munster) που έχουν μείνει στην ιστορία ως η Ειρήνη της Βεστφαλίας (Westphalia) από την ομώνυμη περιοχή της σημερινής Γερμανίας.
Με την Ειρήνη της Βεστφαλίας άνοιξε μια κερκόπορτα από τον παλιό κόσμο στον καινούριο. Αφέθηκαν πίσω ο φεουδαρχισμός και η χριστιανική οικουμενικότητα (και το αλάθητο) της Καθολικής Εκκλησίας και μπήκαμε στο βεστφαλικό κρατοκεντρικό σύστημα, όπου το κράτος είναι η αρχή και το τέλος του συστήματος. Το κράτος αποτελεί πλέον την πηγή νομιμότητας και το Διεθνές Σύστημα καθώς και η Διεθνής Κοινότητα (INTCOM) νομιμοποιούνται από αυτό. Δεν συμβαίνει δηλαδή το αντίθετο όπως προφανώς πιστεύουν οι δικοί μας πολιτικοί ταγοί διότι αλλιώς δεν εξηγείται να έχουν αφήσει σε εκπροσώπους της INTCOM την τύχη του κυπριακού κράτους και συνεπώς την ασφάλεια των πολιτών.
Το βεστφαλικό κράτος, απολυταρχικό στην αρχή και κατόπιν εθνικο-λαϊκό και δημοκρατικό μέσω αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, διατήρησε τα δομικά αφετηριακά του γνωρίσματα. Έχει πολιτικά προσδιορισμένη εδαφική κυριαρχία. Είναι διακρατικά ισότιμο με τα άλλα κράτη του συστήματος και δεν ανέχεται καμία υπερκρατική αρχή παρά μόνο τους συναινετικούς κανόνες και οργανισμούς του Διεθνούς Δικαίου, που σμιλεύθηκαν μέσα από τις πρακτικές λειτουργίες του συστήματος ισορροπίας δυνάμεων (balance of power). Εκ της φύσεώς του το Βεστφαλικό κράτος λειτουργεί αντι-ηγεμονικά και βρίσκεται σε μια συνεχή αντιθεωρητική εγρήγορση. Το βεστφαλικό κράτος δηλαδή (και το σύστημά του) είναι πολέμιο κάθε μορφής ηγεμονισμού, τάσεων ηγεμονίας και κάθε αναθεωρητικής δύναμης. Κάθε φιλόδοξο ηγεμονικό κράτος γνωρίζει ότι θα δημιουργηθούν συσπειρώσεις εναντίον του εάν αποπειραθεί να καταστρατηγήσει τις αρχές της Βεστφαλίας. Και στο βεστφαλικό σύστημα είχαμε πολέμους κάθε φορά που αναθεωρητικές δυνάμεις, πορωμένες από την ισχύ και τη ματαιοδοξία τους, αποπειράθηκαν κάτι τέτοιο.
Τέλος, εξελίχθηκε ως ακρογωνιαίος λίθος του συστήματος η Βεστφαλιακή αρχή της μη ανάμειξης / επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων χωρών.
Εάν μελετήσουμε τη Χάρτα του ΟΗΕ, που αποτελεί μια Διεθνή Συνθήκη και είναι ταυτόχρονα η νομιμοποιητική βάση όλου του μεταπολεμικού διακρατικού συστήματος, θα βρούμε σε αυτό ενσωματωμένες όλες τις αφετηριακές αρχές του βεστφαλικού συστήματος. Η μεγάλη καινοτομία της Χάρτας του ΟΗΕ είναι ότι προγράφει τον πόλεμο και την απειλή χρήσης βίας στην επίλυση διακρατικών διαφορών και εναποθέτει τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Κανείς άλλος και σίγουρα κανένα κράτος ή ομάδα κρατών δεν νομιμοποιούνται να παριστάνουν τους προστάστες των υπολοίπων.
Το διαχρονικό μέλημα του βεστφαλικού κράτους από καταβολής του μέχρι σήμερα είναι η παροχή ασφάλειας στους τότε υπηκόους του και σημερινούς πολίτες του. Όλα έπονται της ασφάλειας. Για αυτό το κράτος έχει μονοπώλιο και νομιμοποιείται να χρησιμοποιήσει βία. Εάν οι κρατούντες αδυνατούν να προσφέρουν ασφάλεια, χάνουν τη νομιμοποίησή του και τη διαχείριση του κράτους θα πρέπει να την αναλάβουν άλλοι που μπορούν. Αλλιώς δεν νοείται και δεν υφίσταται κράτος.
Αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Κύπρο τον τελευταίο καιρό είναι πραγματικά πρωτοφανές. Η ασφάλεια του κράτους και κατ’ επέκταση των πολιτών αφήνεται στα χέρια του κάθε εντολοδόχου τηςINTCOM και σε τελική ανάλυση θα αφεθεί σε τρίτες χώρες που θα λειτουργήσουν ως παραγωγοί, δήθεν, ασφάλειας στην Κύπρο, με πρώτο και κυρίαρχο μέλημά τους τις εξυπηρετήσεις των δικών τους διακρατικών συμφερόντων. Είναι πρωτοφανές αλλά ταυτόχρονα και κωμικοτραγικό διότι οι πολιτικοί ταγοί του τόπου και μαζί τους ένα εσμός από αυλικούς, αυλοκόλακες και διανοούμενους που είναι πάντα διατεθειμένοι να εξυπηρετήσουν την κάθε εξουσία, ντόπια και ξένη, δεν φαίνεται να γνωρίζουν τα στοιχειώδη που διδάσκονται στους πρωτοετείς αναφορικά με τη φύση του κράτους και τις δομές του βεστφαλικού συστήματος, μέσα στο οποίο λειτουργεί ως κεντρικός παίκτης.
Καταλήγουμε λοιπόν στη σημερινή πολιτική κατάντια. Μετά από 374 χρόνια διαδρομής, από τη Βεστφαλία φθάσαμε στη Λευκωσία και από εκεί στο Βιβλίο Γκίνες όπου η καταχώριση των πολιτικών ταγών της Κύπρου, με όνομα και επίθετο θα γίνει με χρυσά γράμματα αφού η περίπτωσή τους θα είναι ιστορικά μοναδική..
