Της Έλενας ΚΟΥΝΤΟΥΡΑ
Βουλευτού Α’ Αθηνών – Ανεξάρτητοι Έλληνες Στο «έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι, ο νεαρός Ρασκόλνικωφ σκοτώνει μια γριά τοκογλύφο θεωρώντας ότι λύνει τα οικονομικά του προβλήματα και απαλλάσσει την κοινωνία από ένα παράσιτο. Τελικώς, καταδικάζεται από τις τύψεις του. Στο «έγκλημα και ατιμωρησία» που έγραψαν ΠαΣοΚ και Βενιζέλος με τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001 και τον εκτελεστικό νόμο 3126/2003, ευρέως γνωστό ως νόμο περί ευθύνης υπουργών, αλλά και με την τροποποίηση 3961/2011, κάθε υπουργός και υφυπουργός μπορεί και σκοτώνει το συμφέρον και την εμπιστοσύνη ενός λαού, λύνοντας το οικονομικό ζήτημα το δικό του και των απογόνων του. Χωρίς να φοβάται ότι μπορεί να τον αγγίξει κανένας και τίποτα. και γνωρίζοντας ότι δεν θα τιμωρηθεί, Για τύψεις δε, ας μη γίνεται καν λόγος.
Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, που έθετε μαζί τους στο απυρόβλητο και τους αποκαλούμενους «συμμετόχους» (εννοώντας προφανώς τους άμεσους συνεργάτες τους, πολιτικούς ή άλλους) ήρθε να δώσει πέπλο ασυλίας σε ένα πολιτικό προσωπικό που ανδρώθηκε με τη νοοτροπία του «είπαμε να κάνει στον εαυτό του ένα δωράκι, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια!» – το οποίο είχε πει ο ιδρυτής του ΠαΣοΚ για στέλεχος της ΔΕΗ. Και με υποθέσεις, όπως του Εθνικού Κτηματολογίου που δεν έγινε ποτέ, του εγκλήματος του Χρηματιστηρίου, του σκανδάλου του C4i κ.α.. Για να φτάσουμε να ομολογούν κορυφαία κυβερνητικά και κομματικά στελέχη ότι πήραν στο χέρι χρήμα από τη Siemens. Και επί των ημερών της ΝΔ, ουδείς μπορεί να παραβλέψει το σύστημα των κουμπάρων, τη συνταγή των off-shore, το σκάνδαλο του ΟΣΕ, τις υποκλοπές, καθώς και τη τη χαμένη ευκαιρία της αναθεώρησης του Συντάγματος του 2008.
Στην Ελλάδα σήμερα, οι πολίτες διαδηλώνουν αγανακτισμένοι και φωνάζουν «οι κλέφτες στη φύλακη». Από ένστικτο και διαίσθηση, ως επί τω πλείστον. Διότι αν γνώριζαν με πάσα λεπτομέρεια, πόσο καλά η νομοθετική εξουσία έχει θωρακίσει την εκτελεστική απέναντι στο ενδεχόμενο μίας πραγματικής και παραδειγματικής τιμωρίας σε περίπτωση οικονομικού ή άλλου σκανδάλου, ενδεχομένως θα οδηγούμασταν σε κοινωνική έκρηξη με απροσμέτρητες επιτπώσεις.
Η κατάσταση έχει φτάσει στο μη παρέκει. Το σύστημα είναι πλέον γυμνό και μοναδική λύση είναι η κάθαρση και η τιμωρία. Τέλος στην ατιμωρησία! Δεν χρειαζόμαστε εδώ έναν Έλληνα Ντι-Πιέτρο, όπως αναφέρουν κατά καιρούς τίτλοι δημοσιευμάτων, με προφανή σκοπό να αλιεύσουν εντυπώσεις. Ούτε μπορούμε να σκοντάφτουμε σε κάθε εισαγγελέα, που φτάνοντας την έρευνά του σε ευθύνες κυβερνητικών προσώπων και συνεργατών, θα στέλνει το φάκελο στη Βουλή, μη μπορώντας να πράξει κάτι διαφορετικό σύμφωνα με τα ισχύοντα και να αναλαμβάνει η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής που αν και όταν συγκληθεί θα βγάλει ένα πόρισμα τελικά «αθωωτικό». Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η μη κλήτευση του επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ για το φουσκωμένο έλλειμμα του 2009 και το πόρισμα της Επιτροπής της Βουλής που δεν απέδωσε ουσιαστικές ευθύνες σε κανέναν.
ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ. ΤΩΡΑ!
Οι περιστάσεις επιβάλλουν απόφαση και δράση. Τώρα! Ο λαός και η κοινωνία απαιτούν:
– Κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Οι υπουργοί, υφυπουργοί, οι συνεργάτες τους, οι βουλευτές και γενικώς το πολιτικό προσωπικό της χώρας, να έχουν ακριβώς την ίδια νομική αντιμετώπιση με κάθε πολίτη, δίχως εξαιρέσεις και αστερίσκους. Και αυστηρότερη ακόμη, διότι υποτίθεται ότι αποτελούν πρότυπα. Το ερώτημα το οποίο δικαίως εγείρεται, δεν είναι μόνο γιατί δεν έχει μπει έστω και ένας πολιτικός στη φύλακη, αλλά για ποιους λόγους στη φυλακή μπορεί ανά πάσα στιγμή να μπει οποιοσδήποτε πολίτης, αλλά ποτέ κανένας πολιτικός -ότι και αν έχει διαπράξει.
– Εφαρμογή όχι μόνο του «πόθεν», αλλά κυρίως του «έσχες». Με άλλα λόγια, δεν θα οφείλουν οι πολιτικοί να προσκομίζουν μονάχα αναφορά της περιουσίας τους, αλλά και όλα τα αποδεικτικά στοιχεία για το πως την απέκτησαν.
– Εξαντλητικός έλεγχος των οικονομικών και της περιουσίας, όχι απλά των υπουργών, υφυπουργών, των βουλευτών, αλλά και όλων των προσώπων που έχουν περάσει από θέση κυβερνητικής ευθύνης. Δηλαδή, γενικούς και ειδικούς γραμματείς υπουργείων, προέδρους Οργανισμών, διοικητές ΔΕΚΟ κ.α., ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει πιθανότατα και ο έλεγχος της περιουσίας διευθυντών υπουργικών γραφείων. Εξυπακούεται ότι επιβάλλεται να ελέγχεται η περιουσία και του στενού πυρήνα της οικογένειάς όλων των προηγουμένων, καθώς και η συνάφεια των εργασιών και συμφωνιών που κάνουν επιχειρηματικά-επαγγελματικά με το Δημόσιο, με την παρουσία συγγενών τους σε θέσεις κυβερνητικής ή γενικότερα κρατικής ευθύνης.
– Δήμευση της περιουσίας εκείνων για τους οποίους αποδεικνύεται αδίκημα ή δεν μπορούν με κανέναν νόμιμο τρόπο να τη δικαιολογήσουν.
Η εποχή της μίζας, της αρπαχτής, του παράνομου ή καταχρηστικού πλουτισμού και της γενικής ασυσοδίας, κάπου εδώ λαμβάνει τέλος. Και όποιος δεν έχει καταλάβει σε ποια εποχή περνούν πλέον η Ελλάδα και οι Έλληνες, δεν έχει θέση όχι μόνο στην πολιτική, αλλά γενικότερα, ανάμεσά μας. Το έγκλημα θα σημαίνει τιμωρία. Και τιμωρία, ίσον φυλακή.
