Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης
ΟΙ ΜΕΡΕΣ καλπάζουν όσο πλησιάζει η 6η Μαΐου, η πιο σημαντική Κυριακή της μεταπολίτευσης. Και οι φαρμακωμένοι Ελληνες ταλαντεύονται ανάμεσα σε δύο εφιαλτικά ερωτήματα: «Να σφάξω ή να αγιάσω; Πώς διάολο να ψηφίσω;»
Να «σφάξω»; Να «αγιάσω»; Πώς, διάολο, να ψηφίσω;
ΑΣ ΜΗΝ ΒΙΑΣΤΟΥΜΕ λοιπόν να καταλήξουμε. Πολλά θα αλλάξουν ώς την 6η Μαΐου. Το αναμφισβήτητο είναι ότι το σημερινό Πάσχα βρίσκει την Ελλάδα ταπεινά υπόδουλη στη Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε, σφιχτά δεμένη στο… δρεπανηφόρο άρμα της Λαγκάρντ, φανερά εξαρτημένη από τους βρώμικους «οίκους αξιολόγησης», αλλά και αναίσχυντα προδομένη από το διεφθαρμένο πολιτικό της σύστημα που ήδη κάνει το παν για να ξαναβγεί στην επιφάνεια και να πάρει ανάσες, όπως έδειξε και ο χείμαρρος των τροπολογιών του…
ΤΑΡΑΖΕΤΑΙ κάθε σκεπτόμενος πολίτης βλέποντας και ακούοντας στα θολά κανάλια καλοθρεμμένους «Καραγκιόζηδες» του προεκλογικού θιάσου (ανάμεσά τους δε και καμιά δεκαριά κονδυλοφόρους του δικού μας σιναφιού), να ποζάρουν ως σωτήρες της πατρίδας ενώ θα έπρεπε να έχουν αποσυρθεί υπό την απειλή του μαυρίσματος και της δημόσιας αποδοκιμασίας. Οι σκεπτόμενοι πολίτες θα περίμεναν τουλάχιστον οι μισοί από τους αμαρτωλούς της 35ετίας, όπως π.χ. ο διαβόητος, παρά λίγο πρωθυπουργός μας Τσοχατζόπουλος, να έχουν κρυφτεί στα σπίτια τους…
ΑΥΤΑ για να μην πω ότι αρκετοί σκεπτόμενοι πολίτες, σαν εκείνους που βάζουν καθημερινά τέρμα στη ζωή τους, θεωρούν ότι αν κάποιοι κορυφαίοι είχαν «μπέσα», δηλαδή στοιχειώδες πατριωτικό φιλότιμο, θα έπρεπε να έχουν θέσει τέρμα στη ζωή τους βλέποντας την πατρίδα να καταστρέφεται εξ αιτίας τους.
Ή ΜΗΠΩΣ πρέπει να θυμίσω ότι τέτοιες μέρες, τέλη Απριλίου του 1941, λίγο μετά την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, ο τότε πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κορυζής αυτοπυροβολήθηκε στο γραφείο του γιατί δεν ανεχόταν άλλη εθνική ντροπή; Και ότι το ίδιο έκανε και η σπουδαία συγγραφέας Πηνελόπη Δέλτα, γιαγιά του Αντώνη Σαμαρά, την ίδια μέρα που οι χιτλερικοί μπήκαν στην Αθήνα; Και ότι ανάλογη στάση κράτησε και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος που αρνήθηκε να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου και κατόπιν αυτού έχασε τον θρόνο του;
Ή ΜΗΠΩΣ πρέπει επίσης να θυμίσω ότι η εθνική αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής ξεκίνησε αυθόρμητα με ένα παλικάρι που στάθηκε όρθιο να το «γαζώσει» το πρώτο χιτλερικό άρμα μάχης στη Βυτίνα; Και ότι συνεχίστηκε με τον εύζωνο που έπεσε από την Ακρόπολη με την ελληνική σημαία αγκαλιά; Και ότι κορυφώθηκε από τους ήρωες Γλέζο και Σάντα που κατέβασαν τη «σβάστικα» από την Ακρόπολη για να δώσουν το σύνθημα της αντίστασης σε όλη την σκλαβωμένη Ευρώπη, όπως και έγινε;…
ΘΑ ΠΟΥΝ μερικοί: Σαν πολλά γυρεύεις!.. Αλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι τότε… Τώρα οι μεγάλοι αμαρτωλοί της εθνικής καταστροφής όχι μόνο δεν αυτοκτονούν, όχι μόνο δεν αποσύρονται αλλά και κορυβαντιούν ότι έσωσαν την Ελλάδα από τη χρεωκοπία και τους Ελληνες από την πτώχευση. Οι δε συνεργάτες και συνένοχοί τους αξιώνουν αδιάντροπα την ψήφο των Ελλήνων, καλυπτόμενοι από την Τρόικα που μας απειλεί ότι… αλίμονό μας αν δεν βγάλουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση με τα δύο μεγάλα κόμματα να την υπακούουν τυφλά…
ΘΑ ΠΟΥΝ πάλι οι διστακτικοί: Ε, τότε τι πρέπει να κάνουμε για να σώσουμε την πατρίδα; Να δώσουμε αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα, όπως το θέλει ο Σαμαράς; Να στείλουμε το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη θέση, όπως εκλιπαρεί ο Βενιζέλος; Να ανεβάσουμε την Αριστερά στην εξουσία, όπως το θέλουν οι αλληλομισούμενοι ηγέτες της; Να στείλουμε δέκα κόμματα στη Βουλή, όπως υπαγορεύει η οργή όλων μας; Τι να κάνουμε;
ΑΛΛΑ ας αφήσουμε καλύτερα αυτή την οργή να ξεθυμάνει ώς τη μεθεπόμενη Κυριακή και τότε τα ξαναλέμε…
Πηγή : www.real.gr
