Ενάντια στον συντηρητισμό της τεχνοφοβίας

Διάβασα πρόσφατα στο www.ediktyo.gr ένα κειμενάκι, που προφανώς σκοπό είχε να γνωρίσει στους Έλληνες αυτόνομου την προσωπικότητα του Pentti Linkola. Κεντρικός τίτλος της οποίας είναι ότι “… Ο,τιδήποτε έχουμε δημιουργήσει ως πολιτισμός τα τελευταία 100 χρόνια, πρέπει να καταστραφεί”. Σαφώς είναι θεμιτό και σωστό να διευρύνεται η σκέψη των συντρόφων, από τις διάφορες θεωρητικές πλατφόρμες που άτομα ή ομάδες χτίζουν πάνω στην βάση ενός υγιούς φυλετισμού. Γιατί η μέχρι τώρα διάσταση του εθνικισμού στην χώρα, στο επίπεδο της συνθηματολογίας είναι ελεεινή, στο επίπεδο της πολιτικής συναισθηματική, στο επίπεδο της λύσης ανύπαρκτη.

Στο πλαίσιο λοιπόν της “γνώσης” η γνωριμία των Ελλήνων εθνικιστών με σύγχρονα πολιτικά ρεύματα στο εξωτερικό, είναι όχι απλά σωστή, αλλά κρίνεται απαραίτητη, τουλάχιστον από το μέρος μου. 

 Στο πλαίσιο όμως της διαμόρφωσης της δικής μας, νέας, πολιτικής ιδεολογίας μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ακριβώς αυτές τις θεωρητικές πλατφόρμες, όχι αυτούσιες αλλά έστω και ένα μέρος τους.

 Από τα λίγα που διάβασα σχετικά με τον Pentti Linkola καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι πρόκειται για έναν γνήσιο θεωρητικό της “συντηρητικής επανάστασης”, του φιλοσοφικού ρεύματος που επί της ουσίας διαμόρφωσε αυτό που σήμερα αποκαλείται εθνικιστικό κίνημα. Ο φινλανδός “θεωρητικός της οικολογίας και ψαράς”, αποτελεί ένα ακόμη τέκνο της αγωνίας ενός αρκετά σημαντικού μέρους της ευρωπαϊκής ανεξάρτητης διανόησης, που βλέπει το τέλμα στο οποίο βυθίζονται οι “λευκές” κοινωνίες της Ευρώπης. Και ζητά με δύο λόγια, μια επιστροφή σε μια παλιότερη εποχή, όπου όλα ήταν καλά, όλα ήταν όμορφα, όλα ήταν ανθηρά. Ασυνήθιστο; Όχι. Το ίδιο μονοπάτι ακολουθεί στο σύνολό της ολόκληρη η “τάση” αυτών που αντιδρούν στον σύγχρονο κόσμο. Τα πράγματα δεν πήγαν καλά, ας κάνουμε μία στροφή επιτόπου για να ξαναρχίσουμε.

 Πέτυχε ποτέ μία τέτοια κίνηση; Αν και έγιναν κάποιες προσπάθειες, η αλήθεια είναι ότι από την αρχή του το κίνημα της “συντηρητικής επανάστασης” ή αντεπανάστασης όπως κάποιοι θα έλεγαν, ήταν καταδικασμένο και αποτυχημένο. Η προσπάθεια στο να επιστρέψουμε σε κάποιο χρονικό σημείο στο παρελθόν, είναι από την ίδια της τον χαρακτήρα αποτυχημένη. Γιατί είναι ενάντια στην φύση. Είναι σαν να προσπαθεί κανείς να πάει αντίθετα στην εξέλιξη. Και όσο και εάν όροι όπως η “πρόοδος” η “αειφόρος ανάπτυξη” και λοιπά, είναι κατασκευάσματα του υλιστικού -καπιταλιστικού και σοσιαλιστικού – μοντέλου που κυριάρχησε στον σύγχρονο κόσμο, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την εξέλιξη που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και το οποίο είναι αυτό που τελικά διαμόρφωσε την ίδια την ζωή, στο μικρό αυτό μέρος του σύμπαντος, που είναι ο πλανήτης μας. Μπορεί η εξέλιξη να οδηγήσει σε καταστροφικά αποτελέσματα. Τα εκατοντάδες χιλιάδες, εάν όχι εκατομμύρια εξαφανισμένα είδη της ζωής, από την αρχή της το επιβεβαιώνουν. 

 Μπορεί όμως το “πισωγύρισμα” να είναι η λύση; Μπορούμε εμείς ως εθνικιστές να ζητάμε την “κατάργηση” της ζωής όπως την ξέρουμε σήμερα και την επιστροφή σε ένα προσδιορίσιμο (ποιό άραγε είναι το ιδανικό;) ή απροσδιόριστο σημείο στο παρελθόν;“

Εμπρός πίσω”
Η επιρροές του ρομαντισμού στον εθνικιστικό χώρο είναι δεδομένες. Και μέσα στο πλαίσιο αυτής της επιρροής υπάρχει και η “προσμονή” ενός παρελθόντος το οποίο ήταν πάντα καλύτερο και πάντα πιο “ανθρώπινο”. Ένα παρελθόν όπου οι άνθρωποι ήταν πιο καλοί, ένα παρελθόν όπου τα πάντα ήταν πιο “ξεκάθαρα”, όπου τα προβλήματα ήταν λιγότερα και ούτω καθ’ εξής.

Όλοι όσοι επιζητούν μια τέτοιου είδους επιστροφή όμως αδυνατούν προφανώς να αντιληφθούν ότι η ιστορία, δεν είναι μικρά ξεχωριστά επεισόδια κινουμένων σχεδίων, αλλά προφανώς αποτελεί μία συνέχεια. Υιοθετώντας επί της ουσίας την γραμμική ροή της ιστορίας των υλιστών, θέλουν απλά στην γραμμή αυτή να κάνουμε rewind για να βρεθούμε στο επιθυμητό ιστορικό πλαίσιο.

Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι οι ρίζες της σημερινής κατάστασης δεν βρίσκονται 45, 50 ή 100 χρόνια πίσω. Λες και εάν πάμε 100 χρόνια πίσω θα καταφέρουμε να αλλάξουμε την σειρά των επιλογών που μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα. Λές και θα καταφέρουμε να ανατρέψουμε την βιομηχανική επανάσταση και την έκρηξη του διαφωτισμού που σε μεγάλο βαθμό επηρέασαν την δομή και τον χαρακτήρα της κοινωνίας μας.
Εμπρός πίσω φώναζε στο Κολοκοτρωνίτσι ο σιχαμένος Ρώμας. Και όμως είναι αυτή η προσωπικότητα που δείχνει να ενσωματώνει ακριβώς τα χαρακτηριστικά των συντηρηρητικών. Γιατί όσο “επαναστάτης” και εάν φαίνεται ο Linkolla, στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ακραία συντηρητικός, ο οποίος θέλει απλά να χρησιμοποιήσει “επαναστατικά μέσα” για να σταματήσει την εξελικτική πορεία και να την φέρει πίσω σε ένα χρονικό σημείο που του άρεσε. Το ίδιο μπορεί κανείς να πει για τα περισσότερα κινήματα που απορρέουν από την Ευρωπαϊκή “Νέα Δεξιά”, όπως και εάν αυτά εκφράζονται, είτε σοσιαλιστικά, είτε κοινοτιστικά, είτε και αναρχικά. Ζητούμενο όλων αυτών είναι το backtrack στον χρόνο. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της “επιστροφής” προκύπτουν μία σειρά από ζητήματα. Όπως αυτό της τεχνοφοβίας και της προσπάθειας επαναφοράς ενός “φυσικού” τρόπου ζωής, δήθεν οικολογικού.

Ποιός άραγε είναι “φυσικός” τρόπος ζωής; Πότε έχασε ο άνθρωπος το “φυσικό” του περιβάλλον; Ποιά ήταν η χρονική στιγμή; Όταν έχτισε το πρώτο του πυρηνικό εργοστάσιο; Ή το πρώτο τραίνο με ατμό; Ή μήπως όταν εφήυρε την πενικιλίνη; Ή όταν περιέφραξε το πρώτο του χωράφι; Ή μήπως όταν το … όργωσε για πρώτη φορά; όταν μήπως εξημέρωσε ένα από τα πρώτα οικόσιτα ζώα, το άλογο και το καβάλησε για να επιταχύνει περισσότερο από ότι μπορούσε ο “φυσικός του τρόπος” δηλαδή τα πόδια του; Την ίδια λογική σειρά θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για όλα τα “προβλήματα” της εποχής. Πότε ξεκινά ο επικίνδυνος καπιταλισμός; Όταν ιδρύεται η Wall Street, όταν ιδρύεται η πρώτη τράπεζα των ναϊτών ιπποτών; Όταν κόβεται το πρώτο νόμισμα; Ή μήπως όταν γίνεται η πρώτη ανταλλαγή προϊόντος; Και ούτω καθ’ εξής.

Είναι λοιπόν αδύνατον να επιχειρήσουμε να αλλάξουμε την ιστορία, επιστρέφοντας σε ένα χρονικό σημείο στο παρελθόν και κάνοντας μια νέα “αρχή”, ακριβώς επειδή αυτό το χρονικό σημείο δεν είναι η αρχή.

Και πέρα από το πρακτικό του ζητήματος, είναι αντίθετο με την ίδια την φύση του ανθρώπου – ιδιαίτερα του λευκού ανθρώπου – να προσπαθήσει να διαμορφώσει το μέλλον με βάση την εικόνα ενός εξιδανικευμένου παρελθόντος. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την -κατά Spengler- φαουστιανή φύση του που τον θέλει δεσμευμένο στην διαμόρφωση του μέλλοντος. Του μέλλοντος. Αυτή είναι η λέξη – κλειδί. Του μέλλοντος που προκύπτει μέσα από το σήμερα, όπως ακριβώς το χθές διαμόρφωσε το σήμερα. Κάτι το οποίο δεν μπορεί σίγουρα να προκύψει μέσω του στρουθοκαμηλισμόυ της τεχνοφοβίας, αλλά αντίθετα μόνο μέσω του εναγκαλισμού της.

Αλήθεια ποιός έσωσε περισσότερα δέντρα; Οι οικολόγοι ή ο τύπος που ανακάλυψε το usb; Αλήθεια ποιός θα βοηθά περισσότερο το “φυσικό” περιβάλλον. Αυτός που κονταροχτυπιέται να μην χρησιμοποιούν οι άνθρωποι τα μηχανήματα τα οποία εφήυραν ή αυτός που λιώνει το κεφάλι του, προκειμένου να ανακαλύψει καθαρότερες μορφές ενέργειας; Τέτοιου είδους λεκτικά παιχνίδια θα μπορούσε να παίζει κανείς για αρκετή ώρα, εκτός όμως από το ότι είναι χαμηλής χρησιμότητας, παρά μόνο για χρήση σε καφενειο-facebookικές συζητήσεις, η ουσία είναι ότι καιρός είναι πια το εθνικιστικό κίνημα να ζητήσει να γίνει διαμορφωτής του μέλλοντος.

Και για να το κάνει αυτό θα πρέπει να ζει στην εποχή του. Και να μην την αρνείται. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει την αποδοχή του σήμερα και την υποταγή μας ως εθνικιστών στον σύγχρονο τρόπο ζωής, όπως αυτός διαμορφώνεται υπό το πρίσμα του θριαμβεύοντος καπιταλισμού; Φυσικά και όχι. Αυτή η επιλογή “διαχείρισης” του σήμερα στο πλαίσιο μιας προσπάθειας “καλυτερευσής” του είναι το ίδιο καταστροφική με την επιστροφή στο παρελθόν που κάποιοι άλλοι πρεσβεύουν.

Ας θυμηθούμε εδώ την έκφραση “Νοσταλγοί του μέλλοντος”, της οποίας η ανάλυση μας δίνει ακριβώς την απάντηση που χρειαζόμαστε σε αυτό το δίλημμα.

Αυτό το οποίο μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι η ανατροπή της ροής της ιστορίας από την κοίτη που δημιουργείται από τον κονφορμισμό των κοινωνιών. Πρέπει να γίνουμε η κβαντική φυσική που θα αντικαταστήσει την υπάρχουσα φυσική. Αλλιώς το να κατηγορούμε τον … Νεύτωνα ή τον Αϊνστάιν, πολύ λίγη σημασία έχει.

Από το παρελθόν πρέπει να πάρουμε μόνο αυτά που χρειαζόμαστε. Και να τα ενσωματώσουμε στην εικόνα που διαμορφώνουμε για το μέλλον. Να προσπεράσουμε κάθε προσπάθεια επαναφοράς ενός “παρελθόντος”, το οποίο άλλωστε είναι ένοχο για το παρόν μας, και να κάνουμε το άλμα προς τα εμπρός.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι όχι το “κακομοίρικο” πνεύμα των συντηρητικών – ακόμη και εάν αυτοί δηλώνουν επαναστάτες” – αλλά το πνεύμα των πρωτοπόρων το πνεύμα αυτών που καθοδηγούν την ανθρώπινη ιστορία και όχι αυτών που σύρονται πίσω της.

Για να προκύψει όμως αυτό το όραμα, ειδικά μέσα από μία δράκα ανθρώπων σαν και εμάς, που δεν βρίσκονται στα εργαστήρια του MIT αλλά στις πόλεις και στα χωριά, μίας περιθωριακής χώρας του κόσμου, είναι απαραίτητο να προϋπάρξει μία δύναμη της θέλησης σε επίπεδο που δεν μπορούμε ακόμη να βιώσουμε. Και είναι ακριβώς αυτό το στοιχείο που πρέπει να πάρουμε από το άμεσο φυλετικό μας παρελθόν. Αυτή όμως είναι μία άλλη μεγάλη κουβέντα, που θα πρέπει και αυτή να ξεκινήσει.

Προς το παρόν ας αρχίσουμε να συμμετέχουμε στην διαμόρφωση του μέλλοντος, υιοθετόντας την “εργαλειακή” χρήση, των μέσων που μας προσφέρει η τεχνολογία και ας ξεκινήσουμε να αναπτύσσουμε ιδέες σχετικά με τα αντικείμενα τα οποία θα απασχολήσουν την ανθρωπότητα τις δεκαετίες που έρχονται. Ας μπούμε στον κόσμο της βιοηθικής, ας δούμε τι σημαίνουν τα “μεταλλαγμένα” – πέρα από χιποειδείς καταστάσεις, ας αναπτύξουμε ενδιαφέρον για την “ενέργεια” και τις καθαρές μορφές της, ας δούμε τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μας, έξω από τον μικρόκοσμο των “εθνικιστών”. Και όταν επιλέξουμε τι από όλα αυτά θα ενσωματώσουμε στον πολιτικό μας λόγο, ας προσπαθήσουμε να γίνουμε επιτέλους “σημαντικοί” στην διαμόρφωση του μέλλοντος.