Του Κυριάκου Κολοβού
Είναι γεγονός ότι το δίπτυχο Κυπριακό – Οικονομία βλήθηκαν περισσότερο (σε βαθμό που κάποιος διερωτάται κατά πόσον η κατάστασή τους είναι αναστρέψιμη) από τις ενέργειες και την εικόνα που εξέπεμπε, όλ’ αυτό το διάστημα, μια παραπαίουσα κυβέρνηση. Η υπόθεση «Μαρί» της 11ης Ιουλίου 2011, ο θάνατος 13 συμπατριωτών μας και η καταστροφή του μεγαλύτερου ηλεκτροπαραγωγού σταθμού του τόπου συνθέτουν μεγάλο μέρος των Έργων και των Ημερών της κυβέρνησης Χριστόφια. Στο Κυπριακό, απ’ την άλλη, η απλοχεριά και η πολιτική του «καλού παιδιού», οι υποχωρήσεις και τα μονομερή φιλοδωρήματα, εκφύλισαν την περιλάλητη «λύση από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους» καθιστώντας τα συμφωνηθέντα επαχθές φόρτο για τον επόμενο διαπραγματευτή.
Οικονομία
Αντιγράφουμε από το πρόγραμμα διακυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια, όπως αυτό δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας(1): «Επιδίωξή μας λοιπόν είναι η διαμόρφωση ενός κράτους στο οποίο θα βρίσκονται σε αρμονία η οικονομική ανάπτυξη και η κοινωνική ευημερία… Η διαπίστωση ότι η ανεργία στην Κύπρο δεν είναι τόσο υψηλή σε σχέση με άλλες χώρες, δεν μπορεί και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μας εφησυχάζει». Αυτά, αρχές τού 2008. Σύμφωνα με τα τελευταία, επίσημα, στατιστικά στοιχεία η ανεργία απειλεί για πρώτη φορά να σπάσει το ψυχολογικό φράγμα του 10%, του ενεργού εργασιακά πληθυσμού, με τα ποσοστά στη νεολαία να είναι σε δυσθεώρητα ύψη. Επομένως, το ερώτημα τίθεται επιτακτικά: Για ποια ευημερία γίνεται λόγος όταν η φρασεολογία της αριστεράς, «δουλειά για όλους», καταστρατηγήθηκε, απ’ τους ίδιους, σε τέτοιο βαθμό, όσο από κανέναν άλλο στο παρελθόν;
Οι τραπεζικοί λογαριασμοί που τηρούν στο ΑΚΕΛ και τα πλεονάσματα που παρουσιάζουν ως κόμμα δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματική εικόνα της κοινωνίας. Σ’ άλλες εποχές μπορεί η λογική «Κόμμα Ισχυρό ίσον Κράτος Ισχυρό» να ήταν επιβεβλημένη προκειμένου τα κομμουνιστικά καθεστώτα να είχαν λόγο ύπαρξης, εντούτοις, η δημοκρατία δεν επιδέχεται τέτοιους πειραματισμούς.
Η λανθασμένη αντίληψη του τι, κοινωνικοοικονομικά, είναι επωφελές σε συνδυασμό με παρωχημένες αντιλήψεις, που έφτασαν να καταστούν ιδεοληψίες, οδήγησαν, για τρία περίπου χρόνια, σε εσφαλμένους χειρισμούς. Οι πανταχόθεν προειδοποιήσεις δεν λήφθηκαν σοβαρά υπόψιν από τους διαχειριστές του οικονομικού χαρτοφυλακίου. Εμμένοντας σε ξεπερασμένες πρακτικές λειτούργησαν αντιστρόφως ανάλογα εν σχέσει με την ένταση των συστάσεων, από μέρους των τρίτων. Το κομπόδεμα, που βρήκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση, όχι μόνο δεν έφτασε, αλλά χρειάστηκε να δανειστούν τόσα που οι μηχανισμοί στήριξης να είναι ορατοί όσο ποτέ.
Μαρί – ΑΗΚ
Ενδεικτικά καταθέτουμε απόσπασμα από το πρόγραμμα διακυβέρνησης(1): «Η βελτίωση της τιμολογιακής πολιτικής για το ηλεκτρικό ρεύμα έτσι που να λαμβάνονται υπόψη οι αυξημένες ανάγκες της πολυμελούς οικογένειας…». Αν για τα χάλια της Οικονομίας δύνανται να επικαλούνται την οικονομική κρίση, για την τιμή του ρεύματος καμία δικαιολογία δεν έχουν. Οι πολιτικές πράξεις του Προέδρου και των υφιστάμενών του, σύμφωνα με το «Πόρισμα Πολυβίου»(2), αποτέλεσαν τον κύριο λόγο που ένα φορτίο με πυρομαχικά έμεινε εκτεθειμένο και εξερράγη προκαλώντας το θάνατο 13 συνανθρώπων μας, δυσαναπλήρωτες υλικές απώλειες και τη σημερινή τιμολογιακή πολιτική της ΑΗΚ, θα συμπληρώναμε. Γράφει, λοιπόν, ο κ. Πολυβίου (σελ. 443): «Σε σχέση με τέτοια καίρια προβλήματα όπως η τραγωδία στο Μαρί, η επίκληση ή η ομολογία άγνοιας ή μη ενημέρωσης ισοδυναμεί με παραδοχή ολιγωρίας, αδιαφορίας και αναποτελεσματικότητας. Ιδιαίτερα μεμπτό είναι να καταλογίζει ο Πρόεδρος ευθύνη στους Υπουργούς και συνεργάτες του και να μην αποδέχεται ο ίδιος την αναγκαία ευθύνη. Ο Πρόεδρος, κατά την άποψή μου, συγχύζει δύο διαφορετικές έννοιες την ενοχή για κάποιο αδίκημα και την πολιτική ευθύνη…». Και συμπεραίνει: «…μεταδίδεται η εντύπωση μιας ασυντόνιστης κυβέρνησης…».
Κυπριακό
Οι εξαγγελίες της παρούσας κυβέρνησης, το 2008, πόρρω απέχουν από τη σημερινή δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει το Κυπριακό. Σημείωναν τότε στο (1): «Με επίκεντρο των προσπαθειών μας την υλοποίηση της Συμφωνίας της 8ης Ιουλίου είναι επιτακτική η ανάγκη να αναλάβει η ε/κ πλευρά την πρωτοβουλία των κινήσεων. Επιβάλλεται να ακολουθηθεί μια ευφάνταστη και ευέλικτη πολιτική… Αν η Τουρκία δεν αλλάξει στάση να επανέλθουν στο προσκήνιο οι ευθύνες της για την αδιάλλακτη πολιτική που ακολουθεί». Και ερωτούμε ευθέως: Για ποια ευφάνταστη και ευέλικτη πολιτική γίνεται λόγος όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος αβίαστα παραχώρησε το κατώτατο όριο των 50000 εποίκων, την εκ περιτροπής Προεδρία, τις προτάσεις στο «Περιουσιακό» με την αναβάθμιση του σφετεριστή σε σχέση με τον νόμιμο ιδιοκτήτη; Όταν στην διαπραγμάτευση το δούναι είναι πολλαπλάσιο του λαβείν τότε δεν οδηγούμαστε σε συμβιβασμό, αλλά σ’ εξευτελισμό.
Συνεπώς, αν η προσπάθεια στην επικείμενη προεκλογική περίοδο θα είναι η υπεράσπιση των ‘αγνών’ προθέσεων περί «Δίκαιης Λύσης» και «Δίκαιης Κοινωνίας» το βέβαιο είναι ότι το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν είναι εύκολο να ικανοποιηθεί. Οι όποιες συνεργασίες και οι απόπειρες συγκάλυψης δεν επαρκούν για να διαγράψουν από τη μνήμη του κόσμου τα κακώς κείμενα και όλα τα στραβά που επισωρεύτηκαν την τελευταία πενταετία. Επομένως, οι σημερινοί κυβερνώντες και οι επίδοξοι συνεργάτες τους, που θα ζητήσουν εκ νέου την ψήφο του λαού, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να υποβληθούν στη βάσανο της κριτικής και της απάντησης όλων αυτών των ερωτημάτων.
