Κρεσέντο ανευθυνότητας. Κάπως έτσι περιγράφει ο Μαρκ Φάμπερ τη διαχείριση της κρίσης χρέους και ειδικότερα του ελληνικού προβλήματος από τις κυβερνήσεις στην Αθήνα και την Ευρώπη. Ο διάσημος «γκουρού» των αγορών θεωρεί τους πολιτικούς και τους γραφειοκράτες της Ελλάδας -ειδικότερα- και της Γηραιάς Ηπείρου -γενικότερα- ως τους βασικούς υπεύθυνους για τη σημερινή κρίση, η οποία, κατά τη γνώμη του, μπορεί να αποτελέσει αφορμή για μια οικονομική καταστροφή παγκόσμιας εμβέλειας.
«Οι πολιτικοί δεν εφαρμόζουν πολιτικές που να είναι ωφέλιμες για το λαό και την κοινωνία, αλλά ειδικά διαμορφωμένες ώστε να προστατεύουν την ίδια την κυβέρνησή τους σε βάρος του ιδιωτικού τομέα». Μιλώντας αποκλειστικά στην ΗτΣ, ο Μαρκ Φάμπερ εστιάζει όχι τόσο στη δεδομένη οικονομική διάσταση της κρίσης, αλλά στην πολιτική, στην οποία διαπιστώνει και το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Για τον ίδιο, το παράδειγμα της Ελλάδας είναι ενδεικτικό: αφενός η Ελλάδα δεν έπρεπε να είχε μπει ποτέ στο ευρώ, αφετέρου έπρεπε να έχει αποχωρήσει από την Ευρωζώνη το 2009, μόλις δηλαδή αποκαλύφθηκε το μέγεθος του δημοσιονομικού της ελλείμματος. Και στις δυο περιπτώσεις έγινε το αντίθετο από αυτό που ήταν οικονομικά λογικό ως συνέπεια ανεύθυνων πολιτικών παρεμβάσεων.
Σύμφωνα με τον κ. Φάμπερ, το ίδιο επιχειρείται και σήμερα που η κρίση έχει φτάσει στο απροχώρητο: αντί να επιδιωχθεί το οικονομικά λογικό, δηλαδή η αποχώρηση τόσο της Ελλάδας όσο και των υπολοίπων προβληματικών χωρών από την Ευρωζώνη, το πολιτικό κατεστημένο θέλει να διατηρήσει τις χώρες αυτές στο ευρώ εξαπατώντας τους λαούς της Ευρώπης για το τι σημαίνει αυτή η επιλογή.
Η ιδανική λύση για την Ελλάδα, «θα ήταν να φύγει από το ευρώ, να κάνει στάση πληρωμών σε όλο της το εξωτερικό χρέος, να αναδιαρθρώσει την οικονομία της και να περικόψει μισθούς και συντάξεις», υποστηρίζει ο κ. Φάμπερ. Η εναλλακτική επιλογή της, λέει, θα ήταν να παραμείνει στην Ευρωζώνη αλλά προχωρώντας σε πολύ πιο βάρβαρη μείωση των κρατικών δαπανών, κάτι που πολιτικά είναι πολύ πιο δύσκολο να εφαρμοστεί. Και στις δυο περιπτώσεις, λέει ο κ. Φάμπερ, το κοινωνικό κόστος θα είναι τεράστιο.
Γι’ αυτό και οι πολιτικοί θέλουν να το αποφύγουν πάση θυσία. Έτσι, επιδιώκουν έναν τρίτο δρόμο: προωθούν δήθεν λύσεις, που ουσιαστικά εξαπατούν το λαό. «Τόσο στην Αθήνα όσο και στις υπόλοιπες πρωτεύουσες της Ευρώπης βλέπουμε τους πολιτικούς να κάνουν πλύση εγκεφάλου στους πολίτες ότι υπάρχει διαφορετική λύση στο πρόβλημα του χρέους από τη λιτότητα: η εκτύπωση χρήματος», επισημαίνει ο κ. Φάμπερ. Το παράδειγμα, λέει, το έχουν δώσει οι ΗΠΑ, οι οποίες τυπώνουν ασταμάτητα χρήμα για να χρηματοδοτήσουν το τεράστιο δημοσιονομικό τους έλλειμμα και το αστρονομικό τους χρέος.
Επί της ουσίας, όμως, η κυβέρνηση των ΗΠΑ εξαπατά τον αμερικανικό λαό. Το ίδιο, σύμφωνα με τον κ. Φάμπερ, επιχειρείται και στην Ευρώπη. Γιατί; Διότι οι κυβερνήσεις δεν θέλουν να πουν την αλήθεια στους πολίτες τους, λέει και εξηγείται: «Μια κυβέρνηση βρίσκει πάντα εαυτήν υποχρεωμένη να καταφεύγει σε πληθωριστικά μέτρα, όπως η εκτύπωση χρήματος, όταν δεν μπορεί να διαπραγματευτεί δάνεια και δεν τολμά να επιβάλει φόρους, επειδή έχει λόγους να φοβάται ότι θα χάσει την έγκριση της πολιτικής που ακολουθεί αν αποκαλύψει υπερβολικά πρόωρα τις οικονομικές και γενικές συνέπειες της εν λόγω πολιτικής.
Έτσι, ο πληθωρισμός γίνεται ο πιο σημαντικός ψυχολογικός πόρος οποιασδήποτε οικονομικής πολιτικής, οι συνέπειες της οποίας πρέπει να κρύβονται. Υπ’ αυτήν την έννοια, μπορεί να ονομαστεί όργανο αντιλαϊκής και αντιδημοκρατικής πολιτικής, δεδομένου ότι από την παραπλάνηση της κοινής γνώμης καθιστά δυνατή τη συνέχιση της ύπαρξης ενός συστήματος διακυβέρνησης, που θα ήταν αδύνατο να έχει τη συναίνεση του λαού, αν ο τελευταίος γνώριζε την πραγματική του διάσταση. Αυτή είναι η πολιτική λειτουργία του πληθωρισμού. Όταν οι κυβερνήσεις, δεν θεωρούν απαραίτητο να περιορίσουν τις δαπάνες τους και αναθέτουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να καλύπτουν το έλλειμμα με την έκδοση ομολόγων, η ιδεολογία τους συνιστά μια συγκαλυμμένη απολυταρχία».
Αποτελεί περιζήτητο ομιλητή στα επενδυτικά φόρα λόγω των αντικονφορμιστικών απόψεών του. Η τελευταία του ατάκα με αφορμή την κρίση είναι η εξής: «Αγοράστε ένα ομόλογο του αμερικανικού δημοσίου αξίας 100 δολαρίων και βάλτε το σε ένα κάδρο για να διδάσκετε στα παιδιά σας τι είναι ο πληθωρισμός, παρατηρώντας πως η αξία του ομολόγου αυτού θα φτάσει στο μηδέν μέσα στα επόμενα 20 χρόνια…»
