Του Βασίλη Κυρατζόπουλου
Μετά την Γαλλική Επανάσταση, η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις των Δυτικών ως το «δικαιότερο πολίτευμα». Όμως, οι νικητές αστοί που αναλαμβάνουν τα ηνία της παγκόσμιας διακυβέρνησης, δεν μπόρεσαν να υποδείξουν, αν η παγκόσμια ευημερία θα προέρχονταν από την ευημερία του ατόμου ή της κοινωνίας. Το θεωρητικό άλυτο πρόβλημα εξελίχθηκε σε δύο τάσεις:
Η ιστορική πορεία των δύο τάσεων μετά τα μέσα του 19ου αιώνα καταλήγει σ’ έντονες αντιπαραθέσεις. Έτσι εμφανίζεται η τρίτη συμβιβαστική τάση, δηλαδή αυτών που θεωρούν απαραίτητη την κρατική παρέμβαση στα άτομα και στις κοινωνικές δομές, σεβόμενη τα ατομικά δικαιώματα. Η λεγόμενη κεντρώα παράταξη.
Σ’ ότι αφορά τη σκιαγράφηση του Ελληνικού πολιτευτικού κατεστημένου, μετά τις εκλογές του 1956, υπάρχει μία διάχυτη άποψη, ότι στην Ελλάδα η «δεξιά» διαθέτει δύναμη 42% – 46 % του εκλογικού σώματος έναντι της «αριστεράς» που κατέχει το 48% – 56 %. Κατά τον 20ο αιώνα οπόταν εμφανιζόταν κάποια «ισχυρή θέση» (ή προσωπικότητα) από την δεξιά ή την αριστερά, αφανιζόταν το κέντρο. Τα προαναφερόμενα επιβεβαιώνονται και από τις βουλευτικές εκλογές των τελευταίων είκοσι ετών (Κοίτα Πίνακα Ι και Πίνακα ΙΙ) και δικαιολογούν την επικράτηση των δυναστειών Καραμανλή–Παπανδρέου.
Αν και παγκοσμίως η διασπορά της αριστεράς είναι μεγαλύτερη και με μεγαλύτερες εσωτερικές αντιπαραθέσεις έναντι των δεξιών ιδεολογιών, ο εν λόγω πολιτικός χάρτης της Ελλάδας, πάντα «φόβιζε» τους ΝΑΤΟϊκούς εταίρους μας. Ίσως αυτός ήταν και είναι ένα από τα αίτια που η Τουρκία, παρ’ όλες τις πολιτισμικές διαφορές από τις υπόλοιπες ΝΑΤΟϊκές χώρες, χαίρει μεγαλύτερης εμπιστοσύνης απ’ ότι η Ελλάδα στα κέντρα λήψης αποφάσεων του ΝΑΤΟ. Η ίδια επιφυλακτικότητα ώθησε τους εταίρους μας να δημιουργήσουν μία διχοτομημένη Κύπρο.
Από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, οι «ξένες παρεμβάσεις» στο πολιτικό κατεστημένο της χώρας είναι κοινό μυστικό. Όμως μέχρι των ημερών μας δεν διεκπεραιώθηκε καμία σοβαρή ιστορική έρευνα ως προς τα ιστορικά αποτελέσματα των γεγονότων, που θα εξιχνιάσουν εσωτερικά και εξωτερικά «πώς;», «ποιοι;», «πότε» και τους «μηχανισμούς τέλεσης» των εν λόγω προδοτικών κινήσεων. Η έλλειψη των εν λόγω ερευνών [αν θέλετε «αυτοκριτική» ή «αυτοκάθαρση»] στη χώρα μας, έχει καθιερώσει μία θολή ιστορικοπολιτική πραγματικότητα, δημιουργώντας σύγχυση στις συνειδήσεις των πολιτών, που είναι αναγνωστέα και στα εκλογικά αποτελέσματα.
Η δυναμική των εκλογών του 2012
Οι εκλογές του 2012 ίσως σημαδευτούν από το τέλος της δυναστείας «Παπανδρέου», που εισχώρησε στην Ελληνική πολιτική ζωή με ψέμα που αφορά την μάχη του Μπιζανίου [1], και φεύγει με τα ψέματα που έστειλαν την Ελλάδα στα νύχια των θηρίων του λευκού κολάρου. Εδώ δεν εννοούμε τα προεκλογικά ψέματα, που έτσι και αλλιώς σε διαφορετική κλίμακα και μέγεθος λέγονται από όλες τις πλευρές, αλλά τεχνοκρατικά ψέματα, που έσπρωξαν την χώρα στον Καιάδα. Ας αναφέρουμε μερικά εξ αυτών:
Ι) Το ότι δόθηκαν στοιχεία, που αφορούν το δημοσιονομικό έλλειμμα (15,4%)
- Τα στοιχεία ανακοινώθηκαν χωρίς την επικύρωση της ΕΛΣΤΑΤ και χωρίς να συζητηθούν στο ΔΣ αυτής (κατά παράβαση του νόμου) [2].
- Τα στοιχεία ενώ θα έπρεπε να ανακοινωθούν στις 21/10/2010 (όπως σ’ όλες τις χώρες της Ε.Ε.) ανακοινώθηκαν από κυβερνητικό παράγοντα (δηλαδή Υπ. Οικονομικών Παπακωνσταντίνου) στις 21/11/2010 (λόγω δημοτικών εκλογών), ενώ για τους αριθμούς διαφωνούσαν όλα τα στελέχη που εμπλέκονταν.
- Χωρίς να έχει γίνει απογραφή του δημόσιου αλλά και του κρατικού πλούτου, ανακοινώθηκε το ύψος του ελλείμματος. Δηλαδή χωρίς να ξέρουμε το τι διαθέτουμε και την αξία αυτών, ανακοινώσαμε ότι δεν διαθέτουμε ικανή αξία πλούτου για να καλύψουμε τα δημόσια ελλείμματα[3].
ΙΙ) Ανακοινώθηκε η απόκρυψη στοιχείων από νοσοκομεία και ΔΕΚΟ, τα οποία συνετέλεσαν στην ανατροπή των βασικών στοιχείων, όμως δεν αποκάλυψαν ότι τα περισσότερα εξ αυτών δεν τηρούσαν λογιστικά στοιχεία, όπως ο νόμος ορίζει και ο έλεγχος αυτών ήταν υπαιτιότητα όλων των κυβερνήσεων και του κρατικού ελεγκτικού μηχανισμού.
ΙΙΙ) Ως υπαίτιοι, όλων των δημοσιονομικών κακών, στιγματίστηκαν οι δημόσιοι υπάλληλοι (δημιουργώντας σχετική αδράνεια στην δημόσια διοίκηση και αντιπαραθέσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων της χώρας), χωρίς να είναι γνωστός ο ακριβής αριθμός τους. Στα παράθυρα των τηλεοράσεων ο αριθμός ανακοινώνονταν ως ένα εκατομμύριο. Όμως όπως δεν ήταν γνωστός ο αριθμός τους δεν ήταν γνωστό και το ύψος της μισθοδοσίας τους, αλλά μόνο το κόστος αυτών (που είναι τελείως διαφορετικό στοιχείο).
- Όταν έγινε η σχετική ακριβής ηλεκτρονική καταμέτρηση, ευρέθησαν περίπου 768.000 μισθωτοί του δημοσίου. (Συμφωνούμε ότι ο αριθμός είναι υπέρογκος και με λανθασμένο καταμερισμό ανά την επικράτεια).
- Το κόστος επιβαρύνονταν από μερικά στελέχη των ΔΕΚΟ και από κάποιους προνομιούχους δημοσίους υπαλλήλους. Το ενιαίο μισθολόγιο που επιβάλλονταν να προϋπάρχει από το 2000, διατρήθηκε το 2012 πριν εφαρμοστεί, εξαιρώντας τους τελωνειακούς και τους υπαλλήλους του Υπ. Οικονομικών.
IV) Η τραγική παράληψη αποφυγής δήλωσης «ΑΟΖ» (που επιβαρύνει όλες τις κυβερνήσεις μετά το 1983) σε συνδυασμό με την έμμονη ιδέα παρουσίασης των στοιχείων περί ελλείμματος μόνο σε σύγκριση του ΑΕΠ, διογκώνει την εικόνα του χρέους. Μέχρι την επικράτηση της σχολής Friedman στην καρδιά του δυτικού οικονομικού συστήματος τα βασικά μέτρα σύγκρισης αποπληρωμής χρέους ήταν ο πληθυσμός, το μέγεθος της επικράτειας, η εν λειτουργία ιπποδύναμη μηχανών και η δυναμική των «υπηρεσιών».
V) Η ενοχοποίηση των παραγωγικών τάξεων ως ελλειμματικών[4] και η άρνηση στήριξης του κράτους από άλλες δυνάμεις [5]
Η εν λόγω κατάσταση μπορεί να εμπλουτιστεί με πολλά άλλα στοιχεία, όμως το ζητούμενο δεν είναι αυτό.
Τα αποτελέσματα της δυναμικής του ψεύδους
Ενώ η Γαλλία με πρόφαση τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές για δύο τρίμηνα δεν δίνει στοιχεία στην Παγκόσμια Τράπεζα, η Ελλάδα ψεύδεται σε βάρος του ιδίου του κράτους. Οι ανακοινώσεις στις 23/4/2010 στο Καστελόριζο έχουν και εσωτερικές και εξωτερικές επιπτώσεις. Ας ρίξουμε μία σύντομη ματιά στα τεκταινόμενα:
Εσωτερικές επιπτώσεις
Ι) Οι Ελληνικές Τράπεζες, που την δεκαετία του 1990 «πουλούσαν» το χρήμα με επιτόκιο 24% – 36% και θεωρούνταν ο επικερδέστερος τομέας στην Ελλάδα, αντιμετωπίζουν το «bank run». Σε σύντομο χρονικό διάστημα αποδημούν διαφόρων ειδών καταθέσεις ύψους 73 δις. Ευρώ (αποθεματικά, Μάιος 2010=295 δις, Απρίλιος 2012=222δις)[6] τα οποία αντιστοιχούν στο 25% των συνολικών αποθεμάτων των νομίμων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της Ελλάδος. Εάν λάβουμε υπ’ όψη ότι οι Τράπεζες διατηρούν 3% – 10% αποθεματικό, ενώ τα υπόλοιπα χρήματα τα «πουλάνε», αντιλαμβανόμαστε αμέσως ότι οι Ελληνικές Τράπεζες για να καλύψουν μόνο τις απαιτήσεις των πελατών τους, χωρίς να υπολογιστούν τα λειτουργικά και οργανικά έξοδα των τελευταίων 24 μηνών, προσέφυγαν σ’ εξωτερικό δανεισμό ύψους 35 – 40 δις. Ευρώ, αφού ο εγγυητής «δημόσιο» είναι ήδη χρεοκοπημένος [κοίτα σημ. 4].
Τέλος με το «κούρεμα», που η ικανότητα των εκτελεστών περιορίστηκε μόνο στις Ελληνικές Τράπεζες, αποψιλώνεται και η εγγυητική δύναμη και τα ίδια κεφάλαια των Ελληνικών Τραπεζών.
ΙΙ) Οι Ελληνικές Επιχειρήσεις, από τις 879,4 χιλ. που έδρευαν στην χώρα μας το 2002 (κοίτα Πίνακα IV) και ανήλθαν στις 927,9 χιλ. το 2006, επί των ημερών μας παρέμειναν μόνο οι 749,3 χιλ. με αρνητικό πρόσημο αυτών που ανοίγουν έναντι αυτών που βάζουν λουκέτο. Το 85% των εν λόγω επιχειρήσεων ανήκουν στις Μικρό Μεσαίες Επιχειρήσεις, που απασχολούν λιγότερους από 5 εργαζόμενους ή αυτοαπασχολούνται οι ιδιοκτήτες τους. Σήμερα στην Αττική (που δίνει το μεγαλύτερο μερίδιο φορολογικών εισοδημάτων) το 25,6% των εμπορικών καταστημάτων που εδρεύουν στους εμπορικότερους δρόμους παραμένουν κλειστά[7]. Το αίτιο των λουκέτων δεν περιορίζεται στις οριζόντιες περικοπές μισθών που μείωσαν την καταναλωτική πίστη και τα τραπεζικά αποθέματα άρα και τον κύκλο εργασιών των επιχειρήσεων, αλλά στην αδίστακτη μεσαιωνικού τύπου Ευρωπαϊκή φορολογική πολιτική.
Επί των ημερών μας στην Ελλάδα, ενώ φορολογούνται τα ετήσια εισοδήματα άνω των 5 χιλ Ευρώ, ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής συμπεριλαμβανομένης της Έκτατης Εισφοράς των φυσικών προσώπων ανέρχεται στο 49% έναντι του 43,2% του ΜΟ (Μέσου Όρο) της Ευρωζώνης. Από το 2011 ο φορολογικός συντελεστής για Α.Ε. και ΕΠΕ για μη διανεμόμενα κέρδη ανέρχεται στο 20% ως φόρος εισοδήματος και επιπλέον 25% ως παρακρατούμενος φόρος στο εναπομένον 80% (δηλαδή επιπλέον 20% του συνόλου) στο σύνολο 40%, έναντι 26,1% του ΜΟ όρου της Ευρωζώνης. Για δε το ΦΠΑ που ανέρχεται στην χώρα μας στο 23%, ο ΜΟ της Ευρωζώνης περιορίζεται στο 20%. Τα Έκτακτα Φορολογικά Έσοδα από ακίνητα είναι ένα επιπλέον μέτρο που μειώνει και τα ίδια κεφάλαια αλλά και την αξία των μεγάλων εν Ελλάδι εδρευομένων επιχειρήσεων.
Όσες επιχειρήσεις προσπαθούν να επιβιώσουν μειώνοντας τα κέρδη αλλά και τα έξοδα, έχουν να αντιμετωπίσουν τον επιπλέον 1% έκτακτο φόρο επί του τζίρου (και όχι επί των κερδών) αποψιλώνοντας επιπλέον τα ίδια τα κεφάλαια των επιχειρήσεων [κοίτα σημ.7].
ΙΙΙ) Οι Έλληνες Εργαζόμενοι, που κατέληξαν να αποτελούν μόνο το 41% του συνολικού πληθυσμού της Ελλάδας (κοίτα Πίνακα IV) και επιπλέον μέχρι τα τέλη του 2015 θα αφαιρεθούν 260.000 δημόσιοι υπάλληλοι που θα απολυθούν (δηλαδή το 5,9% των εργαζομένων το Μάρτιο του 2012), έχουν να αντιμετωπίσουν την συνεχή μείωση του μισθού τους. Κατά κάποιο τρόπο είναι αποδεκτή ή μείωση απολαβών του δημοσίου υπαλλήλου, αφού ο εργοδότης του έχει πτωχεύσει, όμως των ιδιωτικών υπαλλήλων; Στελέχη του ΕΒΕΑ ανακοίνωσαν, ότι το κόστος εργασίας στις επιχειρήσεις δεν υπερβαίνει το 15% των γενικών εξόδων και ότι αυτό που επιβαρύνει περισσότερο τις Ελληνικές επιχειρήσεις είναι τα λειτουργικά έξοδα, που παρουσιάζουν συνεχή αυξητική τάση.
Ο Έλληνας εργαζόμενος, που αντιμετωπίζει επίσης, το κόστος της φορολογίας, τα έξοδα διαβίωσης αλλά και το αυξανόμενο λειτουργικό κόστος της οικογενείας του, βλέπει να αποψιλώνονται οι αποδοχές του χωρίς τα έχει την δυνατότητα να επηρεάσει αυτή την πορεία.
***
Έτσι σύσσωμος ο Ελληνικός λαός βγήκε στις πλατείες και ενώ μερικοί άρχισαν να καταφέρονται κατά των «πολιτικών υπαιτίων» άλλοι με επικίνδυνη διάθεση καταφέρονταν κατά πολιτεύματος και θεσμών, που έτσι και αλλιώς σε οποιαδήποτε κατάσταση θα υπάρχουν. Εκτός εάν δεν θα υπάρχει το κράτος της Ελλάδος και οι εν λόγω θεσμοί θα υποβάλλονται και θα ανήκουν σε τρίτους.
Εξωτερικές επιπτώσεις
Οι συντελεστές της 4ης Σταυροφορίας επανέρχονται τον 21ο αιώνα με ίδιες διαθέσεις. Στην δεκαετία του 1990 καταστρέφεται η Βαλκανική οικονομία με διάφορες προφάσεις, στηρίζοντας τους Μουσουλμάνους Αλβανούς και Βόσνιους. Στην δεκαετία του 2000 εισέρχονται ξανά στην Μέση Ανατολή και στα Δυτικά της Άπω Ανατολής, έχοντας θανάσιμους εχθρούς τους Μουσουλμάνους! Αναθέτουν ρόλο χωροφύλακα στην ευρεία περιοχή στην Μουσουλμανική Τουρκία του Erdoğan.
Έτσι στην Ελλάδα τον 21ο αιώνα εμφανίζονται κυβερνήσεις, που αφαιρούν από τίτλους δημοσίων θεσμών την λέξη «εθνικό», αλλάζουν όλη την δομή των υπουργείων, που είχαν διαμορφωθεί στην δεκαετία του 1980, καταργούν οργανισμούς (ΕΟΜΕΧ, ΟΑΕΕ, ΟΕΚ, ΟΕΔΒ, ΟΠΕΠ, ΟΣΚ κ.ά) που έστω με οργανικές ατέλειες έδιδαν στοιχεία και φτηνές λύσεις στους πολίτες της χώρας. Με τις ραγδαίες αλλαγές η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, αντιμετωπίζει πρόβλημα στην απόδοση στατιστικών στοιχείων. Στα όργανα της ΕΕ και του ΟΗΕ το «Greek statistic» μετατρέπεται σε «Non figures statistic».
Τα 14 παράνομα CDΟ’s του πρωθυπουργού Σημίτη με την συνεργασία της Goldman Sachs [κοίτα σημ.4] εξαναγκάζουν την κεκαλυμμένη εκποίηση (ονομαζόμενες αποκρατικοποιήσεις) του πλούτου του Ελληνικού κράτους, που μεταπολεμικά κτίστηκε με την συνδρομή όλων των Ελλήνων. Στους καλούς πελάτες της Goldman Sachs στέλνεται το μήνυμα «party is began».
Η Eldorado Gold, που αποκτά τα μεταλλεία Κασσάνδρας με 11 εκ Ευρώ παραμονές των εκλογών του 2004, αποτιμάται σε 1,8 δις. Ευρώ το 2010.
Αρχές του 2012 για τους κερδοφόρους οργανισμούς ΔΕΗ και ΟΠΑΠ εμφανίζει ενδιαφέρον η επενδυτική εταιρεία Silchester (Σαξονικών συμφερόντων). Το δημόσιο κρατά ελάχιστες μετοχές των εν λόγω οργανισμών και οι υπόλοιπες μεταφέρονται στο ΤΑΙΠΔ [κοίτα σημ.3]. Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και οι μετοχές του ΟΣΕ, ο οποίος είναι ο ιδιοκτήτης των μεγαλύτερων σε έκταση ακινήτων επί της Ελληνικής Επικράτειας. Το 31% της ΔΕΠΑ μεταφέρεται επίσης στο ταμείο και παραμένει μόνο το 34% στο δημόσιο. Όμως αν και η Deutsche Telekom από το 2008 δείχνει ενδιαφέρον για το υπόλοιπο 23% του ΟΤΕ (αφήνοντας μόνο 3% στο δημόσιο) δεν έρχεται σε συμφωνία με το δημόσιο και αφήνει το 23% των μετοχών να πάνε στο Λουξεμβούργο[8] μέσω ΤΑΙΠΔ. Μάλλον προσδοκούν μία φτηνότερη λύση απόκτησης…
Οι αποκρατικοποιήσεις αγγίζουν τον διαμελισμό του Ελληνικού κράτους. Ας δούμε ένα σενάριο, που έχει εφαρμοστεί στην ίδρυση του Ισραήλ και στον διαμελισμό της Κύπρου. Συγκεκριμένα το 92% των κρατικών μετοχών της Αγροτικής Τράπεζας μεταφέρονται στο ΤΑΙΠΔ. Η Αγροτική Τράπεζα εφαρμόζοντας την εκάστοτε κρατική πολιτική δεν εκποίησε τα ακίνητα των γεωργών και κτηνοτρόφων, που οφείλουν στην τράπεζα και εμφανίζει ελλείμματα. Ο νέος ιδιοκτήτης της τράπεζας, που θα αποκτήσει τις μετοχές της Αγροτικής Τράπεζας μέσω Λουξεμβούργου με τον πλειστηριασμό, που θα γίνει βάσει Αγγλικού Δικαίου, το πρώτο που θα απαιτήσει είναι τα οφειλόμενα προς την τράπεζα. Όταν οι γεωργοί και κτηνοτρόφοι δεν θα έχουν να αποπληρώσουν τα οφειλόμενα, τα ακίνητά τους θα εκποιηθούν. Η Τουρκική Κρατική Αγροτική Τράπεζα (Ziraat Bankası), που εδώ και τέσσερα χρόνια δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και έχει υποκαταστήματα σε Ξάνθη και Κομοτηνή, εάν δεν δείξει ενδιαφέρον να αποκτήσει τις μετοχές της Αγροτικής Τράπεζας, σίγουρα θα ενδιαφερθεί για συγκεκριμένα ακίνητα. Το τι ισχύει περί «ψηλής κυριότητας» για τα αποκτημένα αγροτεμάχια δια μέσου Λονδίνου είναι θέμα που θα επιλυθεί στα δικαστήρια της Χάγης. Όμως όταν κυματίζουν ήδη Τουρκικές σημαίες σε Ξάνθη, Κομοτηνή Κω και Ρόδο, το θέμα θα έχει ξεπεράσει τις όποιες δικαστικές διαμάχες.
Οι «ναι σ’ όλα»
Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις που είχαν να διαχειριστούν πρόβλημα ελλείμματος, κοινό σ’ όλη την Ευρώπη, το μετέτρεψαν σε κρίση δανεισμού. Έτσι οι «καλόπιστοι δανειστές» όταν ζήτησαν να δουν συγκεκριμένα δεδομένα (που γνώριζαν ήδη από την Goldman Sachs ότι δεν υπήρχαν), μας έστειλαν τα «λευκά κολάρα», που τα είχαν στείλει σε Αργεντινή, Χιλή, Ισημερινό κ.α., για να βάλουν τα πράγματα «σε τάξη».
Τα λευκά κολάρα βρήκαν, μία Βουλή απαρτιζόμενη από επαγγελματίες πολιτικούς[9], τέως αθλητές, καλλιτέχνες και δημοσιογράφους. Τους έβαλαν να ψηφίσουν συμβάσεις 500 σελίδων (ΦΕΚ Α’ 28-14/2/2012), συνταγμένες σε Λονδίνο και Βρυξέλες, δίνοντάς τους περιθώριο 48 ωρών για ανάγνωση, κατανόηση και άσκηση κριτικής. Οι αντίστοιχες συμβάσεις, που υπόγραφαν οι προπολεμικές κυβερνήσεις δεν ξεπερνούσαν τις 16 σελίδες και συζητιόνταν από 2 έως και 14 μήνες. Έτσι εμφανίστηκαν οι μνημονιακοί «ναι σ’ όλα».
Οι «ναι σ’ όλα» ψήφισαν λευκούς πίνακες, που θα περιείχαν τις εγγυήσεις αποπληρωμής χρέους (σ’ όλες τις εν λόγω προπολεμικές συμβάσεις, αναγράφονταν συγκεκριμένα έσοδα, από συγκεκριμένους κρατικούς πόρους). Δηλαδή έδωσαν στους τραπεζίτες λευκή επιταγή και το δικαίωμα στον τομέα ποσό να γράψουν «Ελληνική Επικράτεια». Για να είναι σίγουροι οι τραπεζίτες ζήτησαν να οπισθογραφηθεί η επιταγή και από τους αρχηγούς των κομμάτων για μελλοντική δέσμευση. Έτσι εμφανίστηκε η μνημονιακή παράταξη (Πίνακας ΙΙΙ).
Ο νέος πολιτικός διαχωρισμός που προέκυψε από τις πλατείες και κατά προέκταση στην Ελληνική Βουλή (μνημονιακή/αντιμνημονιακή), δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτικό διαχωρισμό, που είχε εμφανιστεί με την Γαλλική Επανάσταση. Τότε υπήρχαν οι γαλαζοαίματοι και οι αστοί. Στην σημερινή μεταβιομηχανική περίοδο εμφανίζονται οι χρηματοπιστωτικοί φεουδάρχες (ελέγχουν κέντρα παραγωγής και διαθέτουν υπαλλήλους όλων των κοινωνικών στρωμάτων), που αποκαλούνται εδώ και τρία χρόνια ως «αγορά» ή «αγορές» έναντι των ελεύθερων παραγωγών (επίσης ελέγχουν κέντρα παραγωγής και διαθέτουν υπαλλήλους όλων των κοινωνικών στρωμάτων), που αποκαλούνται ως «παραγωγική τάξη». Σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία οι υπεραξίες των δύο παρατάξεων συσσωρεύονται σε διαφορετικά κέντρα με διαφορετικούς σκοπούς. Όμως η ερώτηση ποιος θα τροφοδοτήσει ποιον; δημιούργησε μία νέα παγκόσμια σύρραξη. Η πιο σκληρή μάχη του παγκόσμιου οικονομικού πολέμου διαδραματίζεται πάλι στην Ελληνική επικράτεια, όπως την περίοδο 1938 – 1951.
Αν και οι αντιμνημονιακοί στις εκλογές του Ιουνίου αύξησαν σε απόλυτη τιμή και τον αριθμό των ψήφων αλλά και τα ποσοστά ως προς το σύνολο των ψήφων (Πίνακας ΙΙΙ) ως προς τους μνημονιακούς, τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, αναμετέδωσαν ότι ο Ελληνικός Λαός έχει συμβιβαστεί με τους χρηματοπιστωτικούς φεουδάρχες. Την επομένη των εκλογών του Ιουνίου, όλοι οι «ηγέτες των εταίρων μας» έτρεξαν να επιβεβαιώσουν τις υπογραφές των αρχηγών του Β’ Μνημονίου, ούτως ώστε να μην σπάσει το μέτωπο τραπεζών Λουξεμβούργου, Γερμανίας και Λονδίνου. Ποια είναι άραγε η λύση;
Η αντιμνημονιακή δράση
Οι διαδικασίες μετατροπής της Ελλάδας σε προτεκτοράτο δουλοπάροικων, λειτουργούσε «μία χαρά» με την συμβολή των «ηγετών των εταίρων» μας, των επαγγελματιών ημεδαπών πολιτικών και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης [κυρίως των τηλεοπτικών καναλιών που ονομάζονται «μεγάλα κανάλια»]. Η δημιουργία «κοινωνικού σοκ» και «κοινωνικής ενοχής» ήταν παλαιά συνταγή του ΔΝΤ. Είχε εφαρμοστεί στον Τρίτο Κόσμο και άρχισε να εφαρμόζεται και στην Ελλάδα.
Στα μέσα του 2011 άρχισαν να δημοσιεύονται μελέτες με περιεχόμενο τις δανειακές συμβάσεις, το ύψος των δόσεων του πακέτου διάσωσης και τον προορισμό των χρημάτων: 40% ξένες τράπεζες, 23% Ελληνικές Τράπεζες, 19% Ελληνική Κυβέρνηση, 18% Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα[10]. Πολλές φορές το μερίδιο της Ελληνικής Κυβέρνησης (19%) δεν αποδόθηκε λόγω του ότι το δημόσιο παρουσιάζει πρωτογενές έλλειμμα. Έτσι οι τράπεζες ανακυκλώνοντας βραχυπρόθεσμα τα κεφάλαιά τους, προσημειώνουν στο Λουξεμβούργο τον «εθνικό πλούτο» των Ελλήνων.
Στα μέσα του 2011 από την έδρα της Βουλής καταγγέλλεται ότι τα μέλη της δυναστείας Παπανδρέου έπαιζαν στα χρηματιστήρια υπέρ της πτώχευσης της Ελλάδας (αγοράζοντας CDS) και διατηρούν εταιρεία σε Ελβετία με αντικείμενο την μεσολάβηση αγορών μεγάλων επιχειρήσεων[11].
Οι Έλληνες άρχισαν να διαδηλώνουν στις πλατείες. Αρχίζουν επιθέσεις κατά των βουλευτών «ναι σ’ όλα». Οι συμμετέχοντες στις αντιδράσεις δεν έχουν κομματική ταυτότητα αλλά ούτε συντονίζονται από κάποιο κέντρο. Γίνονται προσπάθειες συστηματικής ενημέρωσης πολιτών από «κινήματα» (όπως οι «ΣΠΙΘΕΣ» του Θεοδωράκη κ.ά.). Βουλευτές διαφοροποιούμενοι από τους «ναι σ’ όλα», οι μεν «αριστεροί» ενσωματώνονται στο ΣΥΡΙΖΑ (που μέχρι το 2012 η μεγαλύτερη εκλογική του επιτυχία ήταν το 5,12% του 1996), οι δε «δεξιοί» ιδρύουν νέο κόμμα (Ανεξάρτητοι Έλληνες) αρχές του 2012. Υπήρξαν κόμματα που διαφοροποιήθηκαν από αυτά που οπισθογράφησαν την λευκή επιταγή, το καθ’ ένα για δικούς του λόγους, όπως το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή.
Από την πρώτη μέρα το ΚΚΕ δεν συμμετέχει στη συζήτηση με την πάγια αρχή «Έξω από ΕΕ και ΝΑΤΟ». Όμως ειδικά την μεσοπρόθεσμη περίοδο των δύο εκλογικών αναμετρήσεων από στελέχη του κόμματος σημειώνονται αδέξιοι χειρισμοί. Από τον Πίνακα ΙΙ διαπιστώνεται η συνεχόμενη αύξηση της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ, που πλησιάζει να ξεπεράσει το 10% των ψήφων. Εάν ελέγξουμε την μεταπολιτευτική ιστορία του ΚΚΕ, θα διαπιστώσουμε ότι, οπόταν πλησιάζει να περάσει το ποσοστό που καθιερώθηκε από την συνδιάσκεψη της Γιάλτας, δημιουργούνταν πάντα «εσωτερικές ανωμαλίες» (όπως, διάσπαση σε ΚΚΕ εσ., διαγραφή μεγάλου αριθμού μελών της ΚΝΕ μαζί με τον Γράψα, ίδρυση και συμμετοχή στο Συνασπισμό).
Στις παραμονές των εκλογών του Μαΐου επίσης σημειώνεται η αντιπαράθεση των εθνικοσοσιαλιστών στο μνημόνιο. Μέλη του νεοανερχόμενου κόμματος, που κέρδισαν την συμπάθεια των πολιτών καλύπτοντας το κενό της κρατικής ανεπάρκειας σ’ ότι αφορά την «αντιμετώπιση εγκληματικών πράξεων των λαθρομεταναστών», συμπεριλαμβάνονταν στους παρακρατικούς, που προσπαθούσαν να διαλύσουν την οργισμένη μάζα των πολιτών μπροστά από την Βουλή. Το κόμμα που υιοθετεί την βία ως εργαλείο επίλυσης πολιτικών διαφορών, ναι μεν απειλούσε τους «ναι σ’ όλα», όμως επιτέθηκε μόνο σε βουλευτές, που ψήφισαν «όχι». Πρέπει να σημειωθεί ότι με την δυναμική εμφάνιση της Χρυσής Αυγής, από την μία σταμάτησαν όλες οι «μεμονωμένες» επιθέσεις κατά των «ναι σ’ όλα» και κομματικών στελεχών, από την άλλη άρχισε το κυνήγι των λαθρομεταναστών (εκτός αυτών που διαμένουν νόμιμα στην χώρα μας, ο πληθυσμός των οποίων ξεπερνά τις 800.000).
Προφανώς μετά την ανακοίνωση των νέων μέτρων του Ιουλίου, θα αρχίζει να τρίζει και η νέα κυβέρνηση. Το δημόσιο αργά η γρήγορα θα ανακοινώσει την πραγματική οικονομική εικόνα. Το ζητούμενο είναι: όταν έλθει εκείνη η στιγμή να μην είναι σ’ εφαρμογή οι συμβάσεις, που τηρούμενων των άρθρων τους, ο «εθνικός πλούτος» θα μεταβιβαστεί σε τράπεζες (εφόσον οι Ελληνικές θα έχουν πρόβλημα ρευστότητας, προφανώς σε ξένους οίκους), οι οποίες με την σειρά τους και με το αζημίωτο θα τα μεταβιβάσουν στους ενδιαφερόμενους.
Κλείνοντας
Τα κόμματα, ως βασικό κύτταρο της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, πρέπει να ζητούν την ψήφο του πολίτη με συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης. Οι πολίτες πρέπει να ψηφίζουν τα άτομα, που θα είναι ικανά να εφαρμόσουν το εν λόγω πρόγραμμα, προφυλάσσοντας τα δικαιώματά τους. Εδώ λείπει η συνταγματική ασφαλιστική δικλίδα, δηλαδή εάν οι κυβερνήσεις αδυνατούν ή δεν επιθυμούν να τηρήσουν το προαναφερόμενο πρόγραμμα, ο πρόεδρος της χώρας πρέπει να έχει το δικαίωμα να διαλύει την κυβέρνηση ή να προκηρύσσει εκλογές. Ίσως μ’ αυτό τον τρόπο θα μειωθεί η απαράδεκτη και αντισυνταγματική πρακτική της «κομματικής πειθαρχίας», που μεταμορφώνει τους αντιπροσώπους των πολιτών σε πειθήνια όργανα του εκάστοτε κομματικού προεδρείου.
Οι «ναι σ’ όλα» που εκβιάστηκαν (ή εξαγοράστηκαν) με ποικίλους τρόπους είχαν την ευθύνη να παρακολουθήσουν από κοντά και την ροή και την ακεραιότητα των δόσεων, που προέρχονταν από τις συμβάσεις που υπόγραψαν με την ψήφο τους. Αλήθεια γνωρίζει κανείς, τον απολογισμό των εν λόγω δόσεων; Σε ποιες τράπεζες έναντι τίνος μεταφέρθηκαν;
Ποιοι γνωρίζουν και πού βρίσκονται τα κείμενα των δανειακών συμβάσεων, που υπεγράφησαν μετά την μεταπολίτευση; Πόσες εξ αυτών μπορούν να θεωρηθούν «απαχθές χρέος» (odious debt), ως προς τις αρχές του ΟΗΕ;
Πότε θα απαιτήσουμε την επιστροφή του αναγκαστικού δανείου; Πότε θα κλείσουμε το κεφάλαιο «Γερμανικές Αποζημιώσεις» με έντιμους δικαστικούς;
Πότε θα εκμεταλλευθούμε την Ελληνική ΑΟΖ, χωρίς να την καταγράψουμε στο ΤΑΙΠΔ;
Εάν δεν απαντηθούν σύντομα και με ειλικρίνεια τα εν λόγω ερωτήματα, αγαπητοί μου αναγνώστες ετοιμαστείτε για την επόμενη σύντομη εκλογική αναμέτρηση, που μάλλον θα προέλθει με βιαιότερες καταστάσεις απ’ ότι ζήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια.
βκ
