Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως υπάρχει και σχετική πρόοδος στις συνθήκες της ελληνικής χρεοκοπίας.
Στην αρχή αυτής της κρίσης, τους πρώτους μήνες του 2010, χιλιάδες συμπατριώτες μας συνωθούντο στις εξόδους του ελληνικού δημοσίου προκειμένου να εξασφαλίσουν μέσω μιας πρόωρης συνταξιοδότησης τα δικαίως ή αδίκως κεκτημένα της εποχής της ευημερίας με δανεικά…
Αποτελεί όμως σημαντικό δείγμα του παράδοξου τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα το νεοελληνικό γίγνεσθαι. Πρόωρη κρατική συνταξιοδότηση για τη διατήρηση των κεκτημένων που απειλούνται από μια κρίση κρατικής χρεοκοπίας.
Όπερ, σαν κάποιος να τρέχει σε τέντα που είναι στημένη στην παραλία δίπλα στην θάλασσα γιατί άκουσε στο δελτίο πως πλησιάζει τσουνάμι.
Φέτος αντί να συνωθούμαστε ως έθνος στα γκισέ των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, συνωθούμαστε στα γκισέ των κομμάτων που υπόσχονται αντιμετώπιση της χρεοκοπίας με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις του δημοσίου, αλλά και ρυθμίσεις που εμποδίζουν τις ευέλικτες μορφές εργασίας.
Ήτοι, εκτός της προφύλαξης από το τσουνάμι στην τέντα, στήνουν φράχτη από ξερά καλάμια και ανοίγουν πέριξ αυτής και αυλάκι στην άμμο να απομακρύνει τα όμβρια…
Από πέρυσι μέχρι φέτος ελάχιστα πράγματα φαίνεται να έχουν αλλάξει… Το παρακάτω κείμενο της στήλης που γράφτηκε πριν από ένα χρόνο περίπου είναι χαρακτηριστικό.
Υπάρχει ένα ατυχές συμβάν στην ιστορία της ελληνικής χρεοκοπίας, καμιά άλλη χώρα δεν είναι σε χειρότερη μοίρα προκειμένου να χρησιμεύει σαν παράδειγμα προς αποφυγή.
Εμείς είμαστε στο παράδειγμα προς αποφυγήν όλων των άλλων και αυτό βγάζει αντίδραση, αντί προσπάθεια αποφυγής.
Η αντίδραση μειώνει την αποτελεσματικότητα της όποιας προσπάθειας αντιστροφής της πορείας προς το «βυθό». Αντί να βρίσκουν ευήκοα ώτα οι φωνές της λογικής βρίσκουν οι φωνές και οι πρακτικές του παραλόγου και της συνωμοσίας.
Αν και διανύουμε το τρίτο έτος της χρεοκοπίας, η κατάσταση λίγο έχει αλλάξει σε ό,τι αφορά τον τρόπο που η κοινή γνώμη ερμηνεύει τα αίτια της κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει.
«…Μιλούσαμε τις προάλλες για τον παραλογισμό μεγάλου αριθμού συμπολιτών να νιώθουν ασφαλείς αν καταφέρουν να συνταξιοδοτηθούν πρόωρα από ένα χρεοκοπημένο κράτος.
Όπερ, να παραδώσουν και το τελευταίο όπλο διαπραγμάτευσης που μπορεί να έχει κάποιος σε μια περίοδο ριζικών μεταβολών, την ανταλλακτική αξία της εργασίας.
Σε συνθήκες πραγματικού πόλεμου κάτι ανάλογο θα σήμαινε μια άνευ όρων παράδοση σε νικητή του οποίου τα καταλύματα και οι προμήθειες σε τρόφιμα δεν επαρκούν, ούτε για τις μάχιμες μονάδες του… Είναι οι περιπτώσεις που οι στρατηγοί καταλαβαίνουν πως μια σφαίρα στοιχίζει φθηνότερα από μια γεμάτη καραβάνα…