Καμιά φορά με πιάνουνε τύψεις όταν διαβάζω όσα κατά καιρούς έχω γράψει!
Μια αίσθηση πως έχω ξεπεράσει τα εσκαμμένα με κυριεύει. Μια υποψία ότι ζητάω πολλά, σχεδόν τα πάντα, από τον άνθρωπο που γύρισε από την «πολιτική έρημο» και έπεσε κατευθείαν στον σωρό με τις κοπριές που σώρευαν οι άλλοι δεκαετίες. Κι έρχονται και τα σχόλια όλων αυτών των συν-σχολιαστών που συμφωνούν μαζί μου και η υποψία γίνεται τυραννική αμφιβολία. Μήπως ζητάμε όλοι μαζί πάρα πολλά από έναν και μόνο άνθρωπο; Μήπως τα ζητάμε πολύ επιτακτικά, πολύ γρήγορα και δεν του αφήνουμε χρόνο να κινηθεί και χώρο να αναπνεύσει; Όλα αυτά τα συσσωρευμένα λάθη και εγκλήματα μιας ολόκληρης εποχής, μήπως είναι αδύνατον να καταφέρει να τα ισοπεδώσει και να τα θάψει ένας μονάχα άνθρωπος σε τόσο λίγο διάστημα; Μήπως απαιτούμε το αδύνατο;
Ύστερα πάλι, βάζοντας κάτω τα ιστορικά και πολιτικά δεδομένα της χώρας, δεν μπορώ παρά να μας δικαιολογήσω. Είναι ο φόβος που μας ωθεί να γινόμαστε πιεστικοί και καμιά φορά αμετροεπείς. Ο φόβος μήπως χαθεί η ευκαιρία. Ο φόβος μήπως το παλιό και σάπιο επανακάμψει και καθίσει στο σβέρκο μας για πολλές δύσκολες δεκαετίες ακόμη. Η ανησυχία μήπως και δεν προλάβουμε. Οι μετρημένες και ζυγισμένες μικρές αλλαγές και οι βήμα το βήμα μεταρρυθμίσεις, αλίμονο, μας φαίνονται τόσο ανεπαρκείς και ατελέσφορες, όταν τις συγκρίνουμε με τον όγκο της μεταρρυθμιστικής επανάστασης που πρέπει να συντελεστεί! Και η ανάγκη αυτή των δραστικών τομών που περιμένουμε από τον Πρωθυπουργό, μας φαίνεται ακόμη πιο πιεστική και αναπόδραστη, όσο παρατηρούμε τις εναλλακτικές λύσεις και βεβαιωνόμαστε πως είναι, από την μια πλευρά ανεύθυνα νεφελώδεις και από την άλλη πλευρά αντικειμενικά επικίνδυνες.
Εκτός από τον φόβο όμως, υπάρχει και κάτι άλλο που μας κάνει τόσο ανυπόμονους. Και αυτό είναι η αίσθηση της στιγμής. Αυτό που ονομάζεται «momentum» και νιώθουμε πως είναι ΤΩΡΑ. Βαθιά μέσα μας καταλαβαίνουμε πως πριν λίγους μήνες ήταν ακόμη ΝΩΡΙΣ αλλά μετά από λίγους μήνες ίσως να είναι πια ΑΡΓΑ για την αλλαγή πορείας της χώρας. Όλοι όσοι δεν παραδοθήκαμε στην «ανακουφιστική» μαγγανεία της νομοτελειακής καταστροφής, όλοι όσοι ακόμη ελπίζουμε στην σωτηρία και την ανάσταση της χώρας, μπορούμε να ψυχανεμισθούμε πως ΤΩΡΑ είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να τελειώνουμε με το παλιό, το σάπιο, το διεφθαρμένο παρελθόν και να αρχίσουμε να οικοδομούμε το καινούριο, υγιές, αξιοκρατικό μέλλον για την Πατρίδα μας. Η βασανιστική βεβαιότητα, πως αυτό το τρένο που περνάει μπροστά μας θα είναι το τελευταίο και πως θα αργήσει απελπιστικά να περάσει κάποιο άλλο αν το χάσουμε, μας κάνει τόσο πιεστικούς και καμιά φορά απερίσκεπτους.
Ζητάμε λοιπόν τα πάντα και τα ζητάμε όσο πιο γρήγορα γίνεται! Καθώς περνούν οι μέρες, γινόμαστε ολοένα και περισσότεροι. Όπως και να μας χαρακτηρίσει κανείς, τα κίνητρά μας είναι αγνά και πεντακάθαρα. Είμαστε έτοιμοι να «βάλουμε πλάτη» όταν μας ζητηθεί, αρκεί να δούμε τα πράγματα να αλλάζουν. Οι ανακολουθίες μας απογοητεύουν ασύμμετρα και οι παλινωδίες μας κάνουν να θυμώνουμε βαθιά μέσα μας. Έχουμε υπομονή όσο ακούμε το σφύριγμα του τρένου. Έχουμε δύναμη να τραβήξουμε πάνω του ολόκληρη την κοινωνία, ακόμη και αυτούς που έχουν παραδοθεί ή σχεδόν καταστραφεί. Πιέζουμε ασφυκτικά, γιατί ο χρόνος είναι λίγος και αν το τρένο προσπεράσει, θα είναι πια αργά. Έχουμε την δυναμική να ανεβάσουμε την χώρα ψηλά. Αρκεί κάποιος εκεί πάνω να δώσει το σύνθημα!
