Παρατηρητές των ελληνικών πραγμάτων προσπαθούν να αναλύσουν τις κύριες διαστάσεις της δύστυχης συγκυρίας που βρίσκεται η χώρα, εάν εν τούτοις κανείς θα ήθελε να είναι αντικειμενικός δεν έχει παρά να καταλήξει σε θλιβερές διαπιστώσεις. Το σώμα της κοινωνίας δεν γνωρίζει πώς η αρνείται να συμμετάσχει σε έναν σκληρό αλλά αναγκαίο αγώνα για να απαλλαγεί από τον ζυγό μιας οθωμανικής δομής που κληρονόμησε
Η βασικότερη αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι σχεδόν όλα τα ενεργά της μέλη έχουν μορφωθεί από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδραιώνει αυτές τις δομές στον πυρήνα του σκέπτεσθαι. Το ίνδαλμα του αγαπητού μας Καραγκιόζη τα λέει όλα. Ότι πρέπει να υπάρχει ο αγάς και ο κοτζαμπάσης και αν δεν γίνουμε σαν τον δεύτερο με όλα τα μέσα τότε η μοίρα μας γράφεται από αυτόν. Σε αυτόν προσβλέπουμε για τις ανάγκες μας η ακόμη τις απαιτήσεις μας αφού τον προσκυνήσουμε κατά τακτά διαστήματα στις εκλογές. Και σε αυτό το επίπεδο ηθικής κατάντιας δεν κρύβουμε την υπερηφάνεια μας να είμαστε αναποτελεσματικοί μια και θεωρούμε ότι ο υπόλοιπος κόσμος έχει υποχρέωση να μας πληρώνει οιωνοί για την πολιτιστική κληρονομία της χερσονήσου που ζούμε. Αυτό που μας μένει είναι να αρπάζουμε κάπου κάπου μερικά ψίχουλα με βαγαποντιές ακόμα και από τους διπλανούς μας που μπορεί να είναι ποιο ανήμποροι από εμάς.
Μια τέτοια διαπίστωση όταν λέγεται ανοιχτά δεν αρέσει σε κανέναν αλλά ενδόμυχα την παραδεχόμαστε. Ξέρουμε ότι ζούμε σε ένα μαντρί σαν τα πρόβατα που τα τρέφουν οι λύκοι για να τούς πάρουν το γάλα, το μαλλί και τελευταία την σάρκα. Έχουμε αποδεχτεί σαν έθνος αυτή τη μοίρα μας
Κάθε προσπάθεια, έστω και ατελής για να αναδομηθεί αυτό το έκτρωμα μόρφωσης συναντάει τη λυσσαλέα και επιτυχή αντίδραση ενός συντεχνιακού εκπαιδευτικού κατεστημένου που αποτελείται από κράμα διδακτικού προσωπικού δέσμιου ενός ανήθικου κομματικού διχτιού και αιθεροβάμονες ενός αριστερόστροφου και καταστροφικού πνευματικού κόσμου. Καθώς αυτό το σύστημα δεν αλλάζει τα υπόλοιπα δεν έχουν καμία σημασία. Αλλά και αν αρχίσει να αλλάζει χρειάζονται χρόνια να βγουν νέοι άνθρωποι απαλλαγμένοι από τις οθωμανικές μας καταβολές.
Θα έλεγα να μην βιαστεί κανείς να πει ότι τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται και σε άλλα κράτη για τους απλούς λόγους ότι κάτι τέτοιο δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες μας απέναντι στα παιδιά μας και του γεγονότος ότι η χώρα μας έχει υπερβεί κάθε μετρό ανεκτικότητας τέτοιων ατελειών λειτουργίας του κράτους όχι μέσα στην Ευρώπη αλλά παγκόσμια.
Αδυναμία αυτοκριτικής
Με αυτό το υπόβαθρο γίνεται προφανές ότι σαν άτομα αδυνατούμε να κάνουμε την απαραίτητη αυτοκριτική από την όποια λογικά θα προκύψουν ο δυναμισμός αλλά και οι ανάγκες για δράσεις. Οι δυσκολίες είναι πολλές και χρειάζεται κουράγιο περισσό που πολλοί από εμάς είναι προφανές ότι δεν έχουμε.
Δεν υπάρχει οδηγός αυτοκριτικής. Χρειάζεται να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη κατάματα για να υπάρξει ελπίδα και είναι προφανές ότι δεν μπορούμε. Ξέρουμε που βάζουμε νερό στο κρασί μας και όχι μόνον, αφού έχουμε πιστή ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης. Πόσο προκειμένου να πετύχουμε σε βάρος άλλων χρησιμοποιούμε κοινωνικά αθέμιτα μέσα ναρκώνοντας τη συνείδηση μας, λέγοντας ότι το ίδιο κάνουν όλοι και δεν θέλουμε να μας λένε κορόιδα; Η έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης είναι έννοια ξένη η θεωρητική για μας. Ακόμη και με την απειλή της καταστροφής που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας αδυνατούμε να αξιολογήσουμε την ανάγκη αυτοκριτικής. Να αποφασίσουμε για το τι θα κάνουμε για το παρελθόν μας και πως θα αλλάξουμε για το μέλλον για να σωθούμε σαν έθνος και σαν κοινωνία.
Ενδείξεις κοινωνικής αντίδρασης έξω από τα κομματικά, συνδικαλιστικά η συντεχνιακά κατεστημένα είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Καμία ελπίδα για το χτίσιμο έστω και εμβρυωδών εναλλακτικών απέναντι στις κατεστημένες δομές. Ο πολίτης μένει καρφωμένος στο κουτί της τηλεόρασης με τις περιπέτειες του Ελληνικού ποδοσφαίρου, των Τουρκικών σειρών και ιστορίες πορνοστάρ. Ο ωχαδερφισμός, η άμυνα των βολεμένων και οι ελπίδες των μη βολεμένων είναι τόσο βαθειά ριζωμένα, μόνο που καθώς η καταστροφή γίνεται ποιο ορατή αυτό μετατρέπεται σε ένα σύμπλεγμα φόβου και οργής εναντίον πάντων πλην του εαυτού του.
Ευπιστία και αποπροσανατολισμός
Μια κοινωνία σε τέτοια κατάσταση δεν εκπλήσσει για την συμπεριφορά της. Γίνεται ένας λαός εύπιστος. Η συλλογική κριτική σκέψη αδρανεί. Λαϊκιστικά και δημαγωγικά ρεύματα ευδοκιμούν. Στρατηγικές αποπροσανατολισμού μακριά από τα κύρια ζητήματα επιτυγχάνουν εύκολά και ανεύθυνες πολιτικές είναι οι συνήθεις πρακτικές καθώς παραμένουν αποσυνδεδεμένες από τις συνέπειες τους σε μια κοινωνία που το θυμικό της άγεται από πρόσκαιρες και επιτηδευμένες μνήμες.
Έτσι σύρονται επιλεκτικά εξιλαστήριοι λύκοι και αμνοί προς σφαγήν για να ικανοποιήσουν την οργή των απλών ανθρώπων που πραγματικά υποφέρουν. Κυρίως όμως για να αποπροσανατολίσουν από το κύριο αντικείμενο ενός πραγματικού “πόθεν έσχες“. Ένας διάλογος για Συνταγματική αναθεώρηση κτίζεται με εστίες γύρω από θέματα που ερεθίζουν τους πολίτες. Οι κραυγές απελπισίας των λίγων συνετών που ζητούν ριζικές τομές για αλλαγή του πολιτειακού συστήματος για την πραγματική ανεξαρτησία των θεμελιωδών εξουσιών στο πλαίσιο της ελληνικής πραγματικότητας με διαδικασίες Εθνοσυνέλευσης καταπνίγονται.
Η Ουτοπία της Αναθεώρησης
Ξέρω ότι αρκετοί, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, πολεμούν με τα μέσα που διαθέτουν να κινητοποιήσουν ευαίσθητους πολίτες, ιδίως την νεολαία, για να δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια τέτοια ριζική αναθεώρηση. Δέχομαι ότι αποτελούν την σπίθα μιας ισχνής ελπίδας. αλλά δεν κρύβω ότι η πρόκληση προβάλλει σαν ουτοπία. Η αδράνεια του πολίτικου κορμού της κοινωνίας είναι εξόχως αποθαρρυντική.
Ένα κατεστημένο, ριζωμένο στον τόπο από δημιουργίας του κράτους, με πυρήνα την πλουτοκρατική του μειονότητα δεν έχει κανένα συμφέρον να παραχωρήσει τίποτα από τα προνόμια του σε μια ανήμπορη κοινωνία εμπνεόμενη από αισθήματα υποταγής.
Για τον πολίτη αυτής της χώρας τα περιθώρια για πορεία έξω από τον βούρκο έχουν απελπιστικά στενέψει. Επειδή το πολιτικό κατεστημένο περιλαμβάνει ουσιαστικά όλο το κομματικό φάσμα απομένει μόνον στον ίδιο να δραστηριοποιηθεί πολιτικά, αποφεύγοντας στο μέτρο του δυνατού τη χρήση βίας, για να δημιουργήσει το αντίπαλο δέος και αυτό φαίνεται εξωπραγματικό, μια καθαρή ουτοπία. Θα είναι μια καινούργια εμπειρία για πολλούς από εμάς, ίσως και ξένη για την κουλτούρα μας αλλά μόνο μια τέτοια συλλογική προσπάθεια με επιμονή, αυτοσυγκράτηση και θάρρος μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Κάθε άτομο θα πρέπει να συμμετάσχει στη δημιουργία πολιτικών ομάδων της γειτονίας , του χωριού, της πόλης σε μια διαδικασία που θα έχει σαν μοναδικό σκοπό να αναδείξει την νέα ηγετική γενιά του Έθνους. Τότε μόνον μια ριζική Συνταγματική αναδόμηση δεν θα μοιάζει ουτοπία. Αλλά είναι δυνατή;
Το κατεστημένο που έχει όλα τα οικονομικά μέσα και ελέγχει όλες τις δομές του κράτους θα πολεμήσει γιατί ξέρει τι το περιμένει αν πέσει. Στις εκδηλώσεις για αλλαγή που θα ξεκινούν από απλούς πολίτες θα αντιτάξει πολύ περισσότερα από μασκοφόρους, μαυροφορεμένους και κομματικές νεολαίες.
Επομένως θα πρέπει όλοι να αντιληφτούν ότι χωρίς να σπάσεις αυγά ομελέτα δεν γίνεται. Μια αλλαγή τέτοιας μορφής δεν σχεδιάζεται και δεν είναι άμοιρη κίνδυνων. Οι απλοί πολίτες θα πρέπει τελικά να αποφασίσουν γιατί, αν και πόσο την επιθυμούν.
Ονειρεύομαι ανθρώπους που θα γράψουν και θα φωνάξουν δημόσια για να διαφωνήσουν η να συμφωνήσουν με αυτές τις κραυγές εθνικής απελπισίας.
Ας κάνουμε το 2013 μια καλή χρονιά. Ας αρχίσουμε να χτίζουμε τις ομάδες, τις εκκλησίες μας, τους πυρήνες της κοινωνίας του μέλλοντος. Το χρωστάμε στα παιδιά μας αλλά και σε όλους τους προγόνους μας που αγωνίστηκαν για να μας δωρίσουν μια πατρίδα ελεύθερη.
