Οι Αλέν Φρασόν και Ντανιέλ Βερνέ, πρώην διευθυντές σύνταξης της «Λε Μοντ» και ειδικοί στις διεθνείς σχέσεις, ερεύνησαν τις χαώδεις σχέσεις των ΗΠΑ και της Κίνας σε διάστημα μεγαλύτερο των δύο αιώνων και διαπιστώνουν – στο βιβλίο τους που κυκλοφόρησε με τίτλο«Η Κίνα εναντίον της Αμερικής. Η μονομαχία του αιώνα» – πως η αντιπαλότητά τους γίνεται ολοένα και πιο έντονη. 

Στις δύο χώρες υπάρχουν οι αισιόδοξοι, που στοιχηματίζουν σε μια ήρεμη συνύπαρξη, και οι απαισιόδοξοι, που προαναγγέλλουν μια αναπόφευκτη σύγκρουση. Στους τελευταίους περιλαμβάνεται ο συνταγματάρχης Λιου Μινγκφού, η συνάντηση του οποίου με τους δύο συγγραφείς στο Πεκίνο περιγράφεται στα αποσπάσματα του βιβλίου που ακολουθούν.
 
Στην αρχή της συζήτησης ο συνταγματάρχης είναι ήρεμος, συγκρατημένος, επαγγελματικός. Στο κάτω-κάτω διδάσκει στις στρατιωτικές σχολές, έχει οδηγό και υπασπιστή. Είναι μια προσωπικότητα στον κύκλο των Κινέζων που χαράσσουν στρατηγική. Παίρνει, λοιπόν, τόνο ειδικού και εξηγεί στους συνομιλητές του: «Η Κίνα και οι ΗΠΑ έχουν μπροστά τους έναν αιώνα στον οποίο η σχέση τους θα είναι εξαιρετικά περίπλοκη. Και η σχέση αυτή θα καθορίσει την εικόνα της εποχής».
Ο συνταγματάρχης Λιου Μινγκφού εξέδωσε στις αρχές του 2010 ένα βιβλίο που τον έκανε διάσημο. Εχει τίτλο «Το κινεζικό όνειρο», έχει κάνει τέσσερις επανεκδόσεις, θα μεταφραστεί στα αγγλικά, διδάσκεται στην Ακαδημία Αμυνας του Πεκίνου και στις άλλες στρατιωτικές ακαδημίες της χώρας. «Ο κινεζικός λαός πρέπει να καταλάβει πως ανάμεσα σ’ εμάς και στις ΗΠΑ δεν υπάρχει παρά μόνον ένα διακύβευμα: ποιος θα είναι ο πρώτος. Το όνειρό μας είναι να γίνουμε οι πρώτοι. Να γίνουμε η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη. Θα είναι ο δικός μας τρόπος για να συμμετάσχουμε σ’ έναν κόσμο χωρίς ηγεμονική δύναμη, διότι η Κίνα, βλέπετε, δεν θα μπορούσε να ασκήσει την εξουσία της με κυριαρχικό τρόπο, όπως κάνουν οι ΗΠΑ».
 
Με άλλα λόγια, πρέπει να γίνει η Κίνα ένας γίγαντας για να τερματιστεί η αμερικανική πρωτοκαθεδρία. Μόνο τότε ο κόσμος θα γίνει πραγματικά πολυπολικός, επειδή η Κίνα δεν θα καταχραστεί της θέσεώς της.
 
Ο Λιου Μινγκφού είναι ένας από τους πιο θερμούς σημαιοφόρους ενός ρεύματος που έχει μερικές φορές ούριο άνεμο στο Πεκίνο, αυτό του υπερεθνικισμού. «Οι ΗΠΑ έχουν ένα όνειρο, να διευθύνουν τον κόσμο· εμείς έχουμε το δικό μας, να είμαστε το νούμερο 1», επαναλαμβάνει. «Ο 21ος αιώνας θα είναι η ιστορία της κούρσας ανάμεσα σε αυτά τα δύο όνειρα, του ανταγωνισμού μεταξύ τους. Σήμερα η Αμερική, για να ζήσει το όνειρό της θέλει να πνίξει το δικό μας». Ο συνταγματάρχης Λιου δικαιολογείται: «Το όνειρό μας είναι πολύ πιο νόμιμο, στον βαθμό που ουδέποτε στην Ιστορία μας υπήρξαμε επεκτατική χώρα. Πιο πρόσφατα αντλήσαμε διδάγματα από την Ιστορία της Βρετανίας και των ΗΠΑ, αυτών των δύο αυτοκρατοριών. Ο δρόμος που ακολούθησαν, αυτός του ιμπεριαλισμού, οδήγησε το Λονδίνο στην ήττα και θα οδηγήσει εκεί και την Αμερική».
«Θέλετε να μάθετε την εικόνα που έχει ένας κινέζος στρατιωτικός για τις ΗΠΑ;» Ο τόνος δεν είναι τόνος ερώτησης, αλλά μάλλον πρόσκλησης να τον ακούσουμε πιο προσεκτικά.«Δεν είναι πια ικανές να ηγηθούν του κόσμου. Εκαναν τα δέκα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα κόλαση για τον λαό τους και για τον υπόλοιπο κόσμο. Η συμβολή τους σ’ αυτή την αρχή του αιώνα; Δύο πόλεμοι [στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ] και μια δημοσιονομική και οικονομική κρίση. Απολογισμός: πολλοί νεκροί, από τους οποίους πολύ λίγοι είναι αληθινοί τρομοκράτες. Αυτό αποδεικνύει πως δεν μπορούν πλέον να είναι η κυρίαρχη δύναμη που προσποιούνται πως είναι. Πρέπει να παραχωρήσουν τη θέση».

Ο καπιταλισμός του χρέους. 

Ο Λιου Μινγκφού χειρονομεί, υψώνει τον τόνο, καλεί ως μάρτυρες τον κινέζο διερμηνέα, τον υπασπιστή του και τον οδηγό του. Μια μεγάλη στιγμή αγανάκτησης προαναγγέλλεται, ένα κύμα οργής, μια λυρική απογείωση, η τελική ομοβροντία. «Αν εμείς εφαρμόζουμε τον σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά [ο επίσημος χαρακτηρισμός του Πεκίνου για το οικονομικό άνοιγμά του] εκείνοι ανέπτυξαν  τον καπιταλισμό με αμερικανικά χαρακτηριστικά, αυτά μιας χώρας που της αρέσει να κάνει πόλεμο στον κόσμο».
Ο συνταγματάρχης παίρνει από την τσέπη τού υπασπιστή ένα μάτσο χαρτονομίσματα και τα πετάει στον αέρα. Πέφτουν σαν βροχή στο τραπέζι. «Είναι επίσης ένα καπιταλισμός που κατασκευάζει χρέος, που κόβει νόμισμα. Είναι ένας καπιταλισμός παικτών. Αν η Κίνα είναι το εργαστήριο του κόσμου, η Αμερική είναι το καζίνο του. Είναι ένας καπιταλισμός απατεώνων που δεν αναγνωρίζει τα λάθη του, πιέζει για μια ανατίμηση του γουάν, στην πραγματικότητα για να σκοτώσει το γουάν (…) Είναι ένας καπιταλισμός ληστών, ένας καπιταλισμός διαφθοράς, ένας δικτατορικός καπιταλισμός. (Οι ΗΠΑ) πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη για την παγκόσμια οικονομική κρίση που προκάλεσαν και να αποζημιώσουν όλους αυτούς που κατέστρεψαν. Θα έπρεπε να προσαχθούν ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου».
 
Σε ηπιότερο τόνο, ο καθηγητής της Ακαδημίας Αμυνας συνεχίζει: «Σήμερα οι ΗΠΑ προσπαθούν να σχηματίσουν έναν συνασπισμό με την Ινδία, την Ιαπωνία, την Αυστραλία για να αναχαιτίσουν την Κίνα στον Δυτικό Ειρηνικό. Θέλουν να υψώσουν ένα θαλάσσιο τείχος κατά μήκος των 2.000 χιλιομέτρων των ακτών μας».
 
Είναι δυνατόν να γίνει ένας πόλεμος;
 
Απάντηση:
«Ισως, πιθανόν. Γιατί; Διότι η Κίνα βρίσκεται σε πλήρη άνοδο και εκείνοι εξασθενούν. Ετσι δημιουργούν εχθρούς. Αποσταθεροποιούν την Κίνα και την περιοχή του Ειρηνικού. Τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα μάς απειλούν προς ανατολάς, νότια της Σινικής Θάλασσας. Δημιουργούν στρατηγική αστάθεια».
 
Ο Λιου Μινγκφού δεν θέλει οι φιλοξενούμενοί του να φύγουν με κακή εντύπωση, αυτή μιας Κίνας που είναι εξίσου πολεμοχαρής με τις ΗΠΑ, όπως τουλάχιστον τις περιγράφει. Καθόλου. «Υπάρχουν τρεις δυνατοί ρόλοι για την Κίνα», καταλήγει. «Αυτόςτης τίγρης που, όπως η Αμερική, θέλει να φάει όλο τον κόσμο. Αυτός του αρνιού που, επειδή χοντραίνει, καταλήγει να φαγωθεί από τους άλλους. Τέλος, αυτός του ελέφαντα, ζώου φυτοφάγου που δεν τρώει τους άλλους, αλλά και δεν επιτρέπει να το καταβροχθίσουν».
Καταλάβαμε, ο ελέφαντας είναι η Κίνα του Λιου Μινγκφού.