Υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια, την οποία, πάρα πολλοί (πολιτικοί και πολίτες) εθελοντικά ή εξ ανάγκης αρνούνται πεισματικά να παραδεχτούνε. Οι ευρωπαίοι εταίροι μας (ακόμη και το ΔΝΤ) έχουν ρίξει τόσα λεφτά στην χώρα μας, όσα δεν έχουν ποτέ ξανά ρίξει σε μία μόνο χώρα, στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Και μάλιστα, γνωρίζοντας καλά πως έχουν ελάχιστες ελπίδες να τα πάρουν κάποτε πίσω. Το ΔΝΤ, αντιλαμβανόμενο το ολέθριο λάθος της ανάμιξής του στην ελληνική κρίση, σπεύδει πανικόβλητο να οργανώσει θέσεις άμυνας, με σκοπό να περιφρουρήσει την επιστροφή των δανεικών που «έχωσε» στο ελληνικό βαρέλι δίχως πάτο. Και λίγο – πολύ έχει κάνει γνωστό πως δεν πρόκειται να «βάλλει» ούτε σεντ παραπάνω, ενώ άρχισε ήδη την κλάψα στην ποδιά της ΕΕ και τις απειλές προς την χώρα μας ώστε να μην χάσει τα ωραία του δολάρια που παρασύρθηκε να μας δανείσει.
Φυσικά, αυτά τα χρήματα δεν μας τα δανείσανε από μεγαλοθυμία και συμπόνια τα συνεταιράκια μας. Ο φόβος της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας μας και κατά συνέπεια οι επιπτώσεις μιας τέτοιας εξέλιξης στις δικές τους οικονομίες, ήταν που τους επέβαλε να φανούν τόσο φιλεύσπλαχνοι και να σταθούν τόσο αλληλέγγυοι. Και μην ακούσω για τοκογλύφους και άλλα φαιδρά, γιατί θα μαλώσουμε! Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, εξακολουθούμε ως χώρα να παράγουμε πρωτογενή πλεονάσματα. Αυτό από μόνο του σημαίνει, πως δεν πληρώνουμε ούτε σεντ από δικά μας λεφτά σε τόκους ή δόσεις δανείων. Αντίθετα, δανειζόμαστε επιπλέον χρήματα από όσα θα χρειαζόμασταν για την πληρωμή των ετήσιων τοκοχρεολυσίων μας, ώστε να καλύπτουμε με τα έξτρα δανεικά την τρύπα του πρωτογενούς μας ελλείμματος. Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Οι εταίροι μας δανείζουν χρήματα, ώστε να πληρώνουμε όσα δάνεια λήγουν, καθώς και τους τόκους των υπολοίπων. Μας δανείζουν και λίγα ακόμη (τα τελευταία μάλλον) για να κλείσουμε και φέτος την μαύρη τρύπα του πρωτογενούς μας ελλείμματος. Ότι λέγεται και γράφεται συνεπώς για κέρδη των τοκογλύφων από την ελληνική κρίση, ΔΕΝ αφορά (ακόμη τουλάχιστον) κέρδη εις βάρος μας. Εμάς (ακόμη) δεν μας περισσεύει ούτε ένα σεντ ώστε να μας το πάρουν. Οι «βρομοδουλειές» και τα «ριξίματα» λαμβάνουν χώρα προς το παρόν μεταξύ των φιλεύσπλαχνων δανειστών μας. Όλα αυτά από φόβο μην καταρρεύσουμε και τους πάρουμε μαζί μας στην κόλαση.
Όπως είναι φυσικό, αυτός ο φόβος δεν είναι δυνατόν να διαρκέσει για μια ζωή. Οι εταίροι μας είναι βέβαιο ότι θωρακίζονται αργά και σταθερά για το ενδεχόμενο κατάρρευσής μας. Αυτό σημαίνει, πως δημιουργούν αντισώματα στις οικονομίες τους, για την άμεση χασούρα που θα υποστούν σε περίπτωση χρεοκοπίας μας και προσπαθούν να ελέγξουν το φαινόμενο του «ντόμινο» που πιθανώς να ακολουθήσει την κατάρρευσή μας. Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που είναι βέβαιο, είναι πως οι εταίροι και δανειστές μας (με την εξαίρεση του «φραγκοφονιά» ΔΝΤ), τα έχουν ήδη κλάψει τα δισεκατομμύρια που μέχρι τώρα μας έχουν δανείσει στο μεγαλύτερο ποσοστό τους. Ότι πάρουν πίσω από αυτά, κέρδος θα είναι. Όπως λέει και η παροιμία, «από την ζημία, κέρδος μην περιμένεις». Άρα, και OSI θα μας κάνουν, και πλάτες θα μας κρατήσουν, και την παλαβή θα κάνουν, και το ΔΝΤ θα πληρώσουν για πάρτη μας στο τέλος, αν δούνε ότι την βγάζουμε την μπάλα από το πλεκτό και ξεκινάμε καινούρια σέντρα στο κέντρο, με άλλον προπονητή, άλλο πλάνο αγώνα και καινούριους παίκτες με όρεξη για αγώνα και πάθος για τη νίκη.
Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε; Εμείς τον φάγαμε σχεδόν τον γάιδαρο. Το περάσαμε το ποτάμι, μουσκίδι γίναμε σχεδόν όλοι. Οι απειλές που ακούγονται για «κούγκια», εκβιασμούς, επαναστάσεις και ηρωικούς θανάτους ομού μετά «των εχθρών του γένους» είναι χωρίς αντίκρισμα. Οι άλλοι θα χάσουν κοντά στα 400 δις, χαμένα ήδη λεφτά κι εμείς θα χάσουμε τα αυγά και τα πανέρια. Θα μας πάρουνε τα σώβρακα. Θα μας αγοράσουν «μπιρ παρά» όσοι δεν κουράστηκαν ακόμη σαν όρνια να περιμένουν στην γωνία. Δεν μας φοβούνται οι εταίροι μας, τακτοποιημένο το ‘χουν το μαγαζάκι. Απλά, για λόγους γοήτρου, πολιτικής και τσαμπουκά, θα προτιμούσαν να σωνόμασταν μέσα στο ευρώ κι ας μας χάριζαν το μεγαλύτερο μέρος των δανεικών. Πάλι κερδισμένοι θα ήταν από όλες τις πλευρές. Στην τελική θα παίρνανε πίσω και ένα μέρος από τα λεφτά τους. Όμως κι εμείς το ίδιο κερδισμένοι θα ήμασταν! Η κατάσταση που σιγά – σιγά διαμορφώνεται ανάμεσα σε εμάς και τους εταίρους μας, είναι win –win και όποιος δεν το παραδέχεται είτε έχει ιδεολογικές αγκυλώσεις είτε υπακούει σε ιδιοτελείς σκοπιμότητες είτε το μυαλό του είναι σκοτισμένο (και δικαίως) από τις δυσκολίες που περνά στην προσωπική του ζωή, λόγω της κρίσης.
Κι ερχόμαστε τώρα στο «ζουμί» της υπόθεσης. Ο πιο μεγάλος εχθρός της χώρας μας τούτη την ώρα, είναι η ηττοπάθεια και η απελπισία. Αν σαλπίσουμε τώρα υποχώρηση, θα χάσουμε κάθε πιθανότητα ανάκαμψης μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, θα χαραμίσουμε τρία χρόνια λιτότητας και θυσιών του λαού μας και θα ξεκινήσουμε την μοναχική μας πορεία στο εθνικό νόμισμα και μέσα στις αφιλόξενες αγορές, από το δυσμενέστερο δυνατόν σημείο. Κάτι που στις αρχές του 2010 ίσως και να οδηγούσε μετά από πολλά χρόνια κάπου, στο 2013 θα είναι μια σκέτη αυτοκτονία. Η κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί πως η κοινωνία μετεωρίζεται επικίνδυνα ανάμεσα στην υπομονή και την συντεταγμένη πορεία προς τα εμπρός και την άτακτη υποχώρηση, χωρίς καμιά ελπίδα ανασύνταξης των δυνάμεων. Μια μικρή σπίθα, μια στραβή κίνηση, μια λάθος επιμονή, μια ανάλγητη εικόνα, η έλλειψη παραδείγματος, η έλλειψη τόλμης, ένα ολέθριο «εάλω η πόλις», μπορεί να σταθεί η μοιραία αφορμή για το καταστροφικό πισωγύρισμα.
Πρέπει όλοι να καταλάβουμε πως εδώ που φτάσαμε, αρκεί μια μικρή ώθηση για να ξεπεράσουμε την κρίση. Έχουμε πάρει θέση σταθεροποίησης, πράγμα απαραίτητο μαζί με λίγο χρόνο για την, χωρίς κίνδυνο εμφάνισης οικονομικού vertigo, αντιστροφή της πτωτικής πορείας σε ανοδική. Οι απώλειες είναι δυσβάστακτες όπως είναι φυσικό. Αυτή την ώρα του μετεωρισμού ανάμεσα φθοράς και αφθαρσίας, όλη η προσοχή της κυβέρνησης πρέπει να στραφεί στην προστασία των αδύναμων κρίκων και στην διατήρηση των τελευταίων ιστών κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης που έχουν μείνει ανέπαφοι. Και στην δημιουργία, με την βοήθεια αυτών που ακόμη αντέχουν, καινούριων τέτοιων ιστών συγκράτησης για όσους δυστυχούν και βρίσκονται σε απελπιστική θέση.
Εικόνες σαν κι αυτές που είδαμε προχθές στην διανομή τροφίμων, εικόνες παιδιών που πεινάνε στα σχολεία, εικόνες ανθρώπων να ψάχνουν στα σκουπίδια, εικόνες σπιτιών χωρίς θέρμανση, χωρίς ρεύμα και χωρίς νερό, εικόνες αρρώστων χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εικόνες τέτοιες ντροπής, είναι ανεπίτρεπτες και θα πρέπει να εκλείψουν. Τα κονδύλια που είναι απαραίτητα ώστε να πάψουμε ως κοινωνία να ζούμε τέτοιες καταστάσεις, είναι τόσο λίγα σε σχέση με όσα έχουμε δανειστεί ως τώρα, που κανείς εχέφρων πολίτης δεν θα δεχθεί ως δικαιολογία το «λεφτά δεν υπάρχουν» για αυτές τις στοιχειώδεις μέριμνες τούτη την δύσκολη ώρα. Και αν δεν υπάρχουν, ας βρεθούν άμεσα, από αυτούς που έχουν και κατέχουν. Οι λίστες (Lagarde και οι άλλες), είναι στα χέρια μας. Ας τις αξιοποιήσουμε επιτέλους προς θεραπεία των ανοιχτών πληγών της κοινωνίας. Τι περιμένουμε; Αν δεν τα καταφέρει η κυβέρνηση σε αυτό το σχετικά απλό και αναμφίβολα κρίσιμο στοίχημα, τότε δεν είναι άξια εκ των πραγμάτων να βγάλει την χώρα από την κρίση. Και μοιραία, μέσα στους επόμενους μήνες θα καταρρεύσει, οδηγώντας και την χώρα στην καταστροφή.
Το πρώτο αδιάφορο, το δεύτερο αδιανόητο!
