Του ΝΙΚΟΥ ΒΑΡΔΙΑΜΠΑΣΗ, Δημοσιογράφου -συγγραφέα
Εκτός από την πολιτική, οικονομική και κοινωνιολογική ανάλυση της σύγχρονης τραγωδίας που βιώνουμε, προσφέρεται και μια ερμηνεία ποιητική.
Ο Ομηρος και ο Αισχύλος εξηγούν με τον τρόπο τους όσα διαδραματίζονται στην πτωχευμένη χώρα.
Οι νήπιοι, οι μωροί… φάγανε τα βόδια… του ήλιου (…τα βόδια των κοινοτικών επιχορηγήσεων, των Ολυμπιάδων, των αμυντικών δαπανών, τόσα και τόσα…) και ο Θεός, για να τους τιμωρήσει, τους καταδίκασε να χάσουν τη χώρα τους και να παραδέρνουν στα φουρτουνιασμένα πελάγη…
«νήπιοι, οι κατά βους Υπερίονος Ηελίοιο/ ήσθιον αυτάρ ο τοίσιν αφείλετο νόστιμον ήμαρ»
(Ομήρου Οδύσσεια στ. 7-9).
Εγώ σας προλέγω -γράφει ο Αισχύλος- να μην καταριέστε την τύχη σας, ότι ο Δίας τάχατες σας έσπρωξε να πέσετε στα δίχτυα της Ατης (…Μέρκελ) και να σπαρταράτε, μέσα σε αυτά, όπως τα ψάρια. Σ' αυτά μπλεχτήκατε μόνοι σας, από την άνοιά σας.
«Εις απέρατον δίκτυον άτης/ εμπλεχθήσεσθ' υπ' ανοίας»
(Προμ. Δεσμ. στ. 1071-1080).
Οι σημερινοί δηλώνουν αθώοι… χωρίς να αποδέχονται το «όπως στρώσατε θα κοιμηθείτε».
Από το 1974 βρίσκονταν σε μια σχέση αμοιβαίας εξαχρείωσης με το πελατειακό κράτος της «κληρονομικής δημοκρατίας» που το στήριζαν με μικροψυχία και ιδιοτέλεια, για να κάνουν τις δουλειές τους.
Ποτέ δεν απαίτησαν, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, πολίτευμα πραγματικής δημοκρατίας.
Η δημοκρατία με τις δύο ολιγαρχικές αναθεωρήσεις του Συντάγματος του 1986 και του 2011 υποβαθμίστηκε· αλλοιώθηκε.
Με τις αναθεωρήσεις αυτές ο πρωθυπουργός γίνεται… Κυβερνήτης, όπως έγραφε ο Α. Μάνεσης.
Ενας Κυβερνήτης «χωρίς θεσμικά αντίβαρα, χωρίς αντισταθμιστικούς μηχανισμούς». Υπερέχει του ΠτΔ, που παύει να έχει ρυθμιστικές αρμοδιότητες. Το υπουργικό συμβούλιο δεν λειτουργεί πλέον ως συλλογικό όργανο. Τυπικά ακούει και επιδοκιμάζει τις αποφάσεις του πρωθυπουργού. Υπερέχει στο κόμμα, στο Π.Γ., στην Κ.Ε. και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα που κάνουν αποδεκτές τις αποφάσεις του χωρίς συζήτηση… διά βοής…
Μόνος με το Αλάθητό του, συντάσσει τα ψηφοδέλτια των περιφερειών και επιβάλλει το εκλόγιμο με τη σειρά αναγραφής των ονομάτων στις λίστες Επικρατείας και Ευρωβουλής. Με το Αλάθητό τους αυτός και οι λοιποί αρχηγοί προκαθορίζουν τη σύνθεση Βουλής και Ευρωβουλής, στο ποσοστό που τους αναλογεί… Και μόνος ο Κυβερνήτης αποφασίζει τη διάλυση της Βουλής (Αρθρο 41 του Συντάγματος)… «προκειμένου να αντιμετωπισθεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας», δικαίωμα που ανήκε από κοινού, πριν από την αναθεώρηση, στον ΠτΔ και στην κυβέρνηση.
Με την πρόωρη διάλυση όμως... «πριν το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος» [κατά κανόνα την κλοπή, τη ληστεία… του Δημοσίου Ταμείου], σταματάει τη δίωξη και παραγράφει την ευθύνη «όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της κυβέρνησης» (Αρθρο 86 του ισχύοντος Συντάγματος).
Παράλληλα θεσμοθετεί την έλλειψη κάθε διαχειριστικού ελέγχου, στους χοντρούς ειδικούς λογαριασμούς Αμυνας (προμήθειες), Εξωτερικών (Air Μαξίμου), Εσωτερικών (χαφιέδες) και Αθλητισμού (Ολυμπιάδες), από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Τα παραστατικά εκατομμυρίων νόμιμα καταστρέφονται...
Χρειάστηκε λοιπόν το συνδυασμό των πιο πάνω αρθρων 41 και 86 για να πλουτίζει με ατιμωρησία. Ηταν… προβλεπτικός και κυνικός ο Κυβερνήτης…
Αντιλαμβάνονται, έστω και τώρα, οι πολίτες, πως κύρια αιτία της κακοδαιμονίας είναι αυτή ακριβώς η ποιότητα της «Δημοκρατίας» και ότι πάνω σε θεμέλια ισονομίας και ισηγορίας πρέπει να ξεκινήσει η όποια μελλοντική ανασυγκρότηση;
Εάν το αντιλαμβάνονται πρέπει να ζητήσουν… Συντακτική Εθνοσυνέλευση, τίποτε περισσότερο.
