Της Μαριάννας Τζιαντζή
Προ κρίσης ο τραπεζικός ουρανός έβρεχε καταναλωτικά και άλλα δάνεια. Περνάτε από την τράπεζα, έλεγαν οι τηλεοπτικές διαφημίσεις, κάνετε μια αίτηση και μέχρι να σας ετοιμάσουν ένα χοτ ντογκ στο σαντουιτσάδικο της γωνίας, το δάνειό σας έχει κιόλας εγκριθεί. Ταχύτητα, ευκολία, εξυπηρέτηση.
Με την ίδια ταχύτητα μπορεί κανείς σήμερα να αποκτήσει ιδιωτική ασφάλεια υγείας. Σύμφωνα με μια ραδιοφωνική διαφήμιση, αρκεί να τηλεφωνήσετε σε μια ασφαλιστική εταιρεία, να απαντήσετε σε λίγες απλές ερωτήσεις και το ασφαλιστήριο συμβόλαιο θα φτάσει σύντομα στο σπίτι σας. Τιμές προσιτές, μας διαβεβαιώνουν.
Σε μια τηλεοπτική διαφήμιση, ένας ασθενής που μόλις του αφαίρεσαν μια πέτρα από τη χολή, χοροπηδά από τη χαρά του στο κρεβάτι του πόνου επειδή, χάρη στην ιδιωτική ασφάλιση, εξασφάλισε μια ονειρεμένη νοσηλεία. Πουθενά αλλού στη ζωή του δεν είχε βρει τόση εξυπηρέτηση, τόσο ζεστό περιβάλλον, τόση φροντίδα, δίχως ίχνος γραφειοκρατίας και αναμονής και χωρίς να ξοδέψει μια ολόκληρη περιουσία. Ούτε στα μπουζούκια να είχε πάει.
Πράγματι τα μνημόνια είναι ευτυχία και η κρίση μια ευκαιρία, όχι όμως για τον τόπο γενικά, αλλά για τα πεδία απ’ όπου το κοινωνικό κράτος την κάνει με άγαρμπα, βαριά -και όχι ελαφρά- πηδηματάκια και η ιδιωτική πρωτοβουλία έρχεται, με το αζημίωτο, να καλύψει τα κενά. Ήδη τα δημόσια νοσοκομεία έχουν γίνει Γολγοθάς όπου ο ασθενής πρέπει να κουβαλά ακόμα και τις αποστειρωμένες γάζες του. Κλινικές ολόκληρες καταργούνται (π.χ., τρεις πνευμονολογικές κλινικές στη Σωτηρία), αξονικοί τομογράφοι δεν υπάρχουν ή δεν λειτουργούν, ασθενοφόρα δεν έχουν οδηγούς, ενώ οι απλήρωτοι ή οι κακοπληρωμένοι νοσηλευτές και οι γιατροί τρέχουν και δεν φτάνουν.
Το μέλλον της υγείας είναι ιδιωτικό διαπιστώνουμε, δηλαδή η δημόσια υγεία δεν έχει μέλλον. Το success story της κυβέρνησης σταματά στις πύλες των νοσοκομείων: μόλις τις διαβείς, αρχίζει ένα στόρι δυστυχίας, εγκατάλειψης και προκλητικής αδιαφορίας, όμως οι ένοχοι κυκλοφορούν θρασείς και ελεύθεροι. Ένοχοι για εγκλήματα κοινωνικού πολέμου.
Μεγάλα λόγια, θα μου πείτε. Όμως μεγάλος είναι ο τρόμος των ανθρώπων μπροστά στο ενδεχόμενο της αρρώστιας, όχι γιατί η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, αλλά γιατί το δημόσιο νοσοκομείο εξελίσσεται σε πτωχοκομείο και καταυλισμό προσφύγων.
