Διαγνώσεις και σενάρια για την κρίση

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα                                                                         

Η σημερινή κρίση στην πραγματικότητα δεν ξεκινάει από το 2009 και δώθε.

Αυτή η κρίση που βιώνουμε τώρα με τόσο δραματικό τρόπο είναι η κορυφή του παγόβουνου, όπως συνηθίζουμε να λέμε, που αποτελεί το μικρό μόνο μέρος μιας «παγερής» αλήθειας που κρύβεται στο βάθος της ιστορίας. Η σημερινή κρίση έχει την προϊστορία της, που ξεκινάει από την αρχή της μεταπολίτευσης, επωάζεται και εκτρέφεται ως καρκίνος όλο αυτό το χρονικό διάστημα έκτοτε και καταλήγει στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, που ζούμε σήμερα.  

Δεν προήλθε με άλλα λόγια ως «κεραυνός εν αιθρία», όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν οι διάφοροι επιτήδειοι, που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και συνείδηση, δηλαδή τα πολιτικά κόμματα και τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης, που κατέχουν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι νταβατζήδες, που κόπτονται υποτίθεται στα ηλεκτρονικά μέσα που κατέχουν, υπέρ του «δύστυχου» Έλληνα, ενώ στην ουσία αποτελούν μαζί με τα χρεοκοπημένα και φαύλα πολιτικά κόμματα, τους κύριους υπαίτιους αυτής της καταστροφικής πορείας προς ίδιον όφελος.

Αυτά τα εξωθεσμικά λεγόμενα κέντρα, εντός και εκτός Ελλάδας, που οδηγούν με την γκεμπελική προπαγάνδα τους, να ψηφίζουν οι Έλληνες σαράντα χρόνια τώρα της καταστροφή τους.

Στο σημείο αυτό φυσικά υπεισέρχεται το πρόβλημα των υπαιτίων της κρίσης. Ποια δηλαδή είναι η ιεράρχηση των ευθυνών; Έχουν οι Έλληνες πολίτες την ίδια ευθύνη με όσους άσκησαν εξουσία όπως κόμματα, συνδικάτα, δημόσιοι οργανισμοί, ΜΜΕ κ.λπ. Έχουν λιγότερη αναλογικά, δεν έχουν καμία ευθύνη και ούτω καθεξής.

Το τελευταίο είναι ένα θέμα που θα το εξετάσουμε ξεχωριστά, παρ’ όλο που κατά καιρούς έχουμε κάνει ορισμένες επισημάνσεις, γιατί είναι πολύ σημαντικό, να κάνουμε έναν καταμερισμό ευθυνών. Σ’ αυτό ακούει κανείς επιχειρήματα και ευφυολογήματα μέχρι βαθμού παράκρουσης.[1]

Όμως εκ προοιμίου θα πρέπει να τονίσουμε ότι το ψάρι βρωμάει πρώτα από το κεφάλι. Και το «κεφάλι» είναι όσοι άσκησαν εξουσία είτε άμεσα είτε έμμεσα. Όσοι υπηρέτησαν αυτό το σύστημα, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, που μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή.  Και δυστυχώς δεν βλέπουμε φως στο τούνελ!

Επανέρχομαι στην αρχική μου πρόθεση, που αφορά την προϊστορία, που είναι τόσο για τους παλιούς, όσο και για τους νέους, άγνωστη. Ο λόγος; Για τους παλιούς, γιατί την απωθούν στο υποσυνείδητο τους, επειδή συνήργησαν στο έγκλημα και για τους καινούργιους, γιατί δεν γνωρίζουν αυτή την προϊστορία, που οι κυρίως υπεύθυνοι την αποκρύβουν ερμητικά, για να μην μάθει η καινούργια γενιά τα εγκλήματα των γονιών τους, που υποθήκευσαν το μέλλον τους. Όπως αναλογικά συμβαίνει και με το φάκελο της Κύπρου.

Ασφαλώς «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί» με τον Πάγκαλο. Ένα τρίτο περίπου του ελληνικού λαού κράτησε την αξιοπρέπειά του, μάλιστα με νύχια και με δόντια, όπως λέει ο λαός, γιατί το φαύλο και διεφθαρμένο σύστημα δεν ανέχεται ατιμωρητί την διαφοροποίηση.

Τυχαίνει λοιπόν, χωρίς υποκριτική ταπεινοφροσύνη, να είμαι από τους λίγους (μήπως και ο μοναδικός;) που επεσήμαναν σε ανύποπτο χρόνο τα σημεία της καταστροφικής πορείας που θα ακολουθούσε ο τόπος από την μεταπολίτευση έως σήμερα (και έπεται και συνέχεια, όπως θα δείξω στα επόμενα), για όποιον έχει υπομονή και θέληση να ακούσει την πικρή αλήθεια.

Όσοι φυσικά έχουν λερωμένη την φωλιά τους, γιατί κατά τον ένα ή άλλο τρόπο επωφελήθηκαν από το σύστημα, (περίπου τα δύο τρίτα, είτε από συμφέρον είτε από βλακεία, είτε και από αγαθοσύνη, υπάρχει και αυτή η περίπτωση) δεν θέλουν να ακούσουν για το παρελθόν που τους βαρύνει κατά τον ένα ή άλλο τρόπο, σε έναν μικρό ή μεγάλο βαθμό.

Στην παραίτησή μου από το ΠΑΣΟΚ το έτος 1977, παρ’ όλο που ήμουν από τα ηγετικά και ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η λαμπρή «καριέρα μου» ήταν προ των θυρών, έγραψα τα εξής, που σήμερα μπορεί κάποιος να τα θεωρήσει προφητικά, παρ’ όλο που δεν υπάρχουν μετά Χριστόν προφήτες, αν και προσωπικά, για να είμαι ειλικρινής, είμαι άλλης άποψης.

Εκ προοιμίου δηλώνω κατηγορηματικά και το αποδεικνύω με τα βιβλία μου και «άπειρα» άρθρα και αναλύσεις ότι τα θεμέλια της κακοδαιμονίας έβαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, όταν ήρθε στην εξουσία το 1981.[2] Πολλοί φυσικά θα έχουν αντίρρηση ή δεν το πιστεύουν. Όμως αποδεδειγμένα οι μεγάλες προσωπικότητες είναι σε θέση να κάνουν μεγάλο καλό ή μεγάλο κακό. Παραδείγματα στην ιστορία πολλά. Ένας Μέγας Αλέξανδρος, ένας Λένιν, ένας Χίτλερ, ένας Μάο κ.λπ. είναι σε θέση να διαμορφώσουν τη συλλογική βούληση στην κατεύθυνση που θέλουν. Αναλογικά ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως ιδιοφυΐα, για να μην πω μεγαλοφυΐα, είχε αυτή τη δυνατότητα όμως για το κακό: «Αριστερή φρασεολογία και δεξιά πολιτική πρακτική», όπως έγραφα στην παραίτησή μου. Εκμαύλισε και εκφύλισε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και κατάφερε μέσω της διαφθοράς να καταλάβει και να νέμεται την εξουσία. (Την βαθιά αιτία γι’ αυτήν την κατάντια πρέπει να αναζητήσουμε στον εμφύλιο).[3]

Όλοι οι επίγονοι πρωθυπουργοί, μηδενός εξαιρουμένου, σε μεγάλο ή μικρό βαθμό, ακολούθησαν το καταστροφικό του μοντέλο.  Και αυτό δεν ήταν άλλο από το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσε στην Ελλάδα, όταν ανέλαβε την εξουσία. Το ονομάζουμε παρασιτικό, γιατί παρά τον πακτωλό των χρημάτων από την Ευρωπαϊκή Ένωση (τους Κουτόφραγκους, οι έξυπνοι υποτίθεται ήμασταν εμείς), βασίστηκε στον προγραμματισμένο και σχεδιασμένο δανεισμό, για να μην παράγουμε τίποτε και καταστρέψουμε κάθε παραγωγική βάση της πατρίδας μας. Έκτοτε ζούσαμε μόνο με δανεικά, εμείς, οι έξυπνοι, οι αετονύχηδες! Παραγωγή μηδέν, κατανάλωση στο ζενίθ. Και για να έχουμε άλλοθι, τα ρίχνουμε στους ξένους. Πάντοτε οι άλλοι. Ποτέ εμείς. Έτσι αποκτηνώθηκε ο Έλληνας. Ευτυχώς όχι όλοι. Θα ήταν πολύ τραγικό, αν συνέβαινε τούτο.

Όμως οι συνέπειες δυστυχώς ήταν πολύ μεγαλύτερες γι’ αυτούς που δεν συμμετείχαν στο φαγοπότι. Και σ’ αυτό πήραν μέρος  με άπληστη βουλιμία Έλληνες πολίτες από όλες τις  παρατάξεις.

Εκείνοι, που λόγω αξιοπρέπειας, ζούσαν στην εξαθλίωση, τώρα ζουν στην εξαχρείωση! Κοντά στα ξερά, κάηκαν, που λέει ο λαός, και τα χλωρά, χωρίς φυσικά να έχουν καμία ευθύνη.

Εδώ εντοπίζεται ένα τεράστιο έγκλημα. Το να πληρώσεις, γιατί εγκλημάτησες, είναι δίκαιο, το να πληρώσεις και με το παραπάνω μάλιστα, χωρίς να φταις ο ίδιος, είναι έγκλημα καθοσιώσεως, για να χρησιμοποιήσουμε έναν ελαφρύ όρο.

Και όμως όλα αυτά συνέβησαν στην μεταπολίτευση και κυρίως μετά την άνοδο στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ, γιατί το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε τα θεμέλια της κακοδαιμονίας, όπως ανέφερα προηγουμένως. Αριστερά και δεξιά θεώρησε ότι το κράτος της ανήκε. Οπότε επέπεσαν επάνω του και το καταλήστεψαν.. Και πήραν και δανεικά, γιατί ήταν άπληστοι. Τη ζημιά φυσικά την πλήρωσε το ένα τρίτο του ελληνικού λαού, που υπήρξε το θύμα όλης της υπόθεσης.

Να λοιπόν τι έγραφα τότε στην παραίτησή μου, στις 13.3.1977, προβλέποντας τα μύρια κακά που θα έρχονταν (ενός δοθέντος): «Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, τα πρώτα αχνάρια, τις πρώτες αμυδρές ενδείξεις ότι ακολουθούμε λαθεμένη τακτική, άρχισα να αποκτώ με το κυνήγι των παλαιοκομματικών και τη μέθοδο που ακολουθούσε το Κίνημα τότε. Οι ενδείξεις έγιναν πια βεβαιότητα πριν από το προσυνέδριο στις 16 Μαρτίου 1975 και ύστερα ό,τι ακολούθησε μετά απ’ αυτό. Από κει και πέρα μου ήταν τελείως ξεκάθαρο ότι ακολουθούμε καθοδική πορεία.. Και δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά απολύτως ένδειξη ότι ο κατήφορος αυτός θα σταματήσει...».[4]

Στο σημείο αυτό για την ιστορία και την καλύτερη κατανόησή της θα πρέπει να εξηγήσω ορισμένα πράγματα που φαίνονται λίγο παράξενα. Π.χ. γιατί να τα βάλει ο Ανδρέας Παπανδρέου πρώτα με τους παλαιοκομματικούς; Αυτό πρέπει κάποιους να ξενίζει. Το πράγμα είναι απλό. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να στερεώσει την μονοκρατορία του, μέσω της σαλαμοποίησης των αντιπάλων του, ξεκίνησε από τους παλαιοκομματικούς, που του είχαν φέρει αντιρρήσεις στα σχέδιά του στις αρχές. Τους τρομοκράτησε και τους οδήγησε στη σιωπή. Παλαιοκομματικοί, όπως ήταν, δεν τους ενδιέφεραν ιδεολογίες και γενικά συμφέροντα. Οι άνθρωποι ήθελαν να βολευτούν και κατάλαβαν πολύ νωρίς (και ο Γιάννης Αλευράς ανάμεσα σ’ αυτούς, που έφερε κάποιες αντιρρήσεις στην αρχή και ο Απόστολος Κακλαμάνης και άλλοι) ότι η καριέρα για την οποία και μόνο ενδιαφέρονταν, εξαρτιόταν από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τα περί «σοσιαλισμού και πράσινα άλογα» τα είχαν ούτως ή άλλως «γραμμένα».

Μετά διέγραψε προγραμματισμένα τη Δημοκρατική Άμυνα, που είχε σημαντικούς διανοούμενους, όπως π.χ. τον Σάκη Καράγιωργα, τον άνθρωπο, τον αγωνιστή, το δάσκαλο, που στη νεολαία και όχι μόνο είναι άγνωστος, παρ’ όλο που πρέπει να είναι υπόδειγμα προς μίμηση.[5] Ακολούθησαν οι Τροτσκιστές και κάποιες παραφυάδες. Η τελική σφαγή έγινε με τα στελέχη του ΠΑΚ, που κατά χιλιάδες, αγωνίστηκαν σε ανύποπτο χρόνο εναντίον της χούντας, χωρίς να προσβλέπουν σε θέσεις και αξιώματα. Εκτός φυσικά από τα παραδείγματα εκείνων που προσκύνησαν τον Ανδρέα Παπανδρέου, όπως ο Άκης Τσοχατζόπουλος και άλλοι στη συνέχεια, βασικά όλη η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ κατά καιρούς. (Δεν είναι ο Άκης μόνο!).

Ο Ανδρέας Παπανδρέου κυριολεκτικά επέλεξε στελέχη που δήλωσαν απόλυτη υποταγή στα σχέδια της «ηγεμονίας του». Ο Ανδρέας Παπανδρέου, είπα και έγραψα επανειλημμένα  και το διακηρύττω στη διαπασών «θυσίαζε τους πάντες και τα πάντα στο βωμό της εξουσίας». Είναι αυτός που ανέδειξε το «δανεικό» χρήμα ως το μεγαλύτερο αγαθό. Είχε πει μάλιστα κάποτε ότι «ή θα πρέπει να μειώσουμε δραστικά το δημόσιο χρέος ή διαφορετικά το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα...».[6] (δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις!!! Το ήξερες και όμως υπερχρέωσες την Ελλάδα. Μέσα σε μια δεκαετία το χρέος από 29% το πήγες στο 89% περίπου. Το υπερδιπλασίασες. Τι σε ένοιαζε; Εσύ θα τα πλήρωνες;). Προτίμησε για το σκοπό αυτό όλους τους καιροσκόπους, σοσιαλΗστές, απατεώνες και λωποδύτες, τους οποίους χρησιμοποιούσε ως υποτακτικά του. Αυτούς ήθελε και αυτούς επέλεξε, γιατί μ’ αυτούς μπορούσε να νέμεται άνετα την εξουσία, η οποία τον ενδιέφερε. Φυσικά εξαιρέσεις υπήρχαν, αλλά απειροελάχιστα λίγες. Και αυτές απεχώρησαν, όταν διαπίστωσαν μετά από σύντομο ή μεγάλο χρονικό διάστημα την απάτη της αλλαγής και της παραλλαγής.

Πολλοί βέβαια εγκατέλειψαν το καράβι, όταν άρχισε να βουλιάζει, για να αναζητήσουν σε άλλο καράβι σωτηρία για την καριέρα τους και την προσωπική τους στρατηγική, προσπαθώντας αυτόν τον πάντοτε προδομένο λαό, να τον εξαπατήσουν και πάλι. Και ο νοών νοείτω, περί ποίων ο λόγος!

Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Αν η πορεία συνέχιζε έτσι, όπως την είχαμε σχεδιάσει με τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, την οποία όλοι, όσοι έμειναν στο ΠΑΣΟΚ, πρόδωσαν, τότε ούτε Μητσοτάκης θα υπήρχε, ούτε Σημίτης, ούτε Καραμανλής, ούτε Τζέφρυ Παπανδρέου, ούτε και οι άλλοι, που καταδυναστεύουν τον τόπο για να τον «σώσουν» και ούτε φυσικά θα βιώναμε τα φαινόμενα που βιώνουμε με τόσο επώδυνο τρόπο σήμερα. Σίγουρα ο Τζέφρυ Παπανδρέου έδρασε σε διατεταγμένη αμερικανική υπηρεσία για να δημιουργήσει από την Ελλάδα μια πολυπολιτισμική, πολυφυλετική, πολυεθνική και πολυθρησκευτική χώρα με ανοιχτά σύνορα. Αν υπήρχε αξιοκρατία και γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες και όχι το προσωποπαγές αρχηγικό κόμμα, δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε. Αυτό είναι πέρα από κάθε αμφιβολία. Όλα τα άλλα ανόητα που λέγονται είναι προφάσεις εν αμαρτίες!

Και όλα αυτά αφορούν με δυο λόγια το παρελθόν.

Όμως ας έλθουμε στο παρόν και το μέλλον. Τι μας περιμένει άραγε; Πώς και με ποιο τρόπο θα αλλάξει αυτή η κατάσταση; Υπάρχει διέξοδος; Αυτό είναι το ερώτημα σ’ όλα τα στόματα.

Στο δύσκολο αυτό ερώτημα θα τολμήσω μία ακόμη προφητεία, μήπως συμπληρώσω την πρώτη, που βγήκε αληθινή και δεν διαψεύστηκε έκτοτε από τα γεγονότα που ακολούθησαν, χωρίς να αποφύγουμε την απάντηση.

Η άποψή μου είναι ότι η κατάσταση θα συνεχιστεί, γιατί δεν υπάρχουν ενδείξεις ή «αποχρώσες ενδείξεις», όπως λένε οι δικηγόροι, ότι αυτά που ζήσαμε στον παρελθόν και οι μέθοδοι που ακολούθησαν και ακολουθούν τα κόμματα σήμερα, έχουν αλλάξει σε τέτοιο βαθμό, που να δημιουργούν μια ευοίωνη προοπτική. Το αντίθετο μάλιστα. Η καταστροφική πορεία μπορεί να έχει εκτός από τα κοινωνικά προβλήματα και εθνικές καταστροφές. Προσωπικά, παρ’ όλο που δεν υποτιμώ το πρώτο, με ενδιαφέρει, με «καίει» το δεύτερο. Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, για τον οποίο γίνεται λόγος ως υποψήφια κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για τα εθνικά θέματα. Το λέει και ο τίτλος «Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο» μόνο. Όχι και Εθνικό. Όμως τα εθνικά θέματα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τα κοινωνικά. Με αυτή την έννοια το κόμμα αυτό δεν ενδιαφέρεται στην ουσία και στην πράξη ούτε και για τα κοινωνικά, παρά μόνο για την εξουσία, ως αυτοσκοπό. Όλα τα άλλα είναι για τους αφελείς.

Η πρόβλεψή μου λοιπόν, για να μην μιλήσω για προφητεία, γιατί θα διατρέξω τον κίνδυνο να μου προσάψουν οι καλοθελητές υπεροψία και αλαζονεία και φρόνιμο είναι να λάβω τα μέτρα μου, είναι ότι το δικομματικό παιχνίδι θα συνεχιστεί και στο μέλλον, χωρίς πολλές αλλαγές απ’ ότι στο παρελθόν. Γιατί;  Ίσως μου αντιτείνει κάποιος δικαιολογημένα. Απλούστατα, γιατί η νοοτροπία που καλλιέργησε σαράντα χρόνια το καταναλωτικό μοντέλο με τον ατομιστικό εγωισμό και το προσωπικό ή κομματικό συμφέρον πάνω απ’ όλα δεν έχει αλλάξει καθόλου. Τα πάντα μεταβλήθηκαν σε συντεχνίες. Η μία εναντίον της άλλης. Η κοινωνική συνοχή θρυμματίστηκε. Θα λέγαμε ότι δεν υφίσταται καμία δομική αλλαγή, απ’ αυτή που επεκράτησε στην μεταπολίτευση. Μπορεί τα πρόσωπα και οι συνθήκες να έχουν αλλάξει, όμως το μοντέλο παραμένει στα βασικά του χαρακτηριστικά το ίδιο.

Τι σημασία έχει, αν αντί ένα κόμμα στην εξουσία είναι δύο ταυτόσημα; Δύο όψεις τελικά του ίδιου νομίσματος: Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ;

Δυστυχώς δεν έχουμε βάλει «μυαλά», που λέει η κοινή έκφραση. Είναι τα ίδια και χειρότερα. Γιατί τώρα ζούμε σε μια ιδιόμορφη κατοχή και αντίσταση δεν βλέπουμε πουθενά. Δεν κουνιέται φύλλο. Και φυσικά πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί.

Θα φανεί πολύ προσβλητικό και γνωρίζω ότι πολλοί και φίλοι μου ακόμη θα αγανακτήσουν, αν ισχυριστώ ότι τους Έλληνες τους έχει εκφυλίσει το σύστημα, (αυτό που μερικά χαρακτηριστικά του ανέφερα), ώστε αδυνατούν να αντιδράσουν, περιμένοντας κάποιους σωτήρες. Όμως, όπως είναι γνωστό, σωτήρες δεν υπάρχουν μα ούτε και υπήρξαν ποτέ, για να τους επικαλεστουμε. 

Το δικομματικό παιχνίδι που εφάρμοσαν τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας από την μεταπολίτευση κι εντεύθεν, θα συνεχίζουν να το κατευθύνουν με άλλα κόμματα και άλλους παίκτες. Δεν έχει σημασία, αν στην κυβέρνηση είναι ταυτόσημα πια τα δύο αντίπαλα κόμματα στο παρελθόν (Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ) και στην αντιπολίτευση δύο άλλα αντίπαλα κόμματα, Το ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ και η Χρυσή Αυγή βασικά. Το δικομματικό σύστημα δεν τερμάτισε τη ζωή του, όπως αφελώς νομίζουν πολλοί. Δεν κατέρρευσε, αλλά ζει και βασιλεύει. Πλανώνται πλάνην οικτράν, όσοι πιστεύουν το αντίθετο.

Απλώς άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Είναι προσβλητικό αυτό που λέω για τον Έλληνα πολίτη, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Ο Έλληνας έχασε την ιδιότητα του πολίτη, όπως την διακήρυττε ο Περικλής στον περίφημο επιτάφιο και μεταλλάχτηκε σε ιδιώτη. Το αποδεικνύει η πραγματικότητα και δεν χρειάζεται επιχειρήματα περί του αντιθέτου.

Δεν είναι ώριμος πολιτικά, γιατί κατάφεραν οι έχοντες και κατέχοντες να τον αλλοτριώσουν, αλλά πολιτικάντικα υπερώριμος, γιατί νομίζει, -έτσι του έμαθαν να πιστεύει ότι, άμα καεί το σπίτι του διπλανού, δεν θα έρθει η φωτιά και στο δικό του. Ο λαϊκισμός με τον οποίο τον χειρίστηκαν τα κόμματα που κυβέρνησαν και τα κόμματα που άσκησαν αντιπολίτευση, τον οδήγησαν σε λάθος δρόμο. Απλά τον κορόιδεψαν και τον κοροϊδεύουν, για να τον εκμεταλλεύονται.

Τελευταία έγινε τη μόδας και η προπαγάνδα για  την επιστροφή στη δραχμή. Αρκετοί για λόγους προσωπικής στρατηγικής, για λόγους προσωπικού συμφέροντος, μιλάν για επιστροφή στη δραχμή ως πανάκεια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η επιστροφή στη δραχμή σημαίνει αφανισμό της Ελλάδας. Πρώτον γιατί οι γείτονες και «οι άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας» που τους στηρίζουν, θα βρουν την καλύτερη ευκαιρία να μας ρημάξουν. Ποιος θα τους εμποδίσει: Υπάρχει κανένα κόμμα που θα αντιδράσει; Ας θυμηθούμε τι είχε γίνει με τον Καραμανλή, όταν έφυγε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Δεύτερον αυτοί που έχουν χρήματα στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό ή και στα δύο μέρη, περιμένουν πότε με την επιστροφή στη δραχμή θα διπλασιάσουν ή τριπλασιάσουν τα χρήματά τους, για να αγοράσουν και αυτοί και η ξένοι την δημόσια και ιδιωτική περιουσία της Ελλάδας. Οι άλλοι που δεν έχουν τίποτε ασφαλώς θα πεθάνουν. Δεν θα μείνει ούτε «κολυμβιθρόξυλο» σ’ αυτόν τον τόπο. Τρίτον δεν θα επιτρέψουν και οι ίδιοι οι ξένοι την επιστροφή στη δραχμή, μα ούτε και οι ΗΠΑ, αλλά και τα άλλα κράτη της Ευρώπης, γιατί η επιστροφή στην δραχμή θα σημάνει αναγκαστικά απαρχή διάλυσης της Ευρωζώνης και της Ευρώπης γενικότερα. Η γεωστρατηγική και γεωπολιτική θέση της Ελλάδας είναι πολύ σημαντική, για να αφήσουν την Ελλάδα στην τύχη της.

Η Ελλάδα αποτελεί σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ και δεν θα επιτρέψουν επί μακρόν να αλωνίζουν οι Γερμανοί, όπως θέλουν. Θα συμβεί κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Μετά τους Γερμανούς παρενέβησαν οι Αμερικάνοι. Το ίδιο ή κάτι παρόμοιο θα συμβεί και στην Ελλάδα.

Πολλοί μιλούν συνεχώς για εκλογές κ.λπ. Πραγματικά είτε γνωρίζουν είτε για λόγους παραπληροφόρησης και προπαγάνδας διαδίδουν τέτοιες φήμες. Το ερώτημα που τίθεται σ’ όλους αυτούς είναι: Ποιος θα επιβάλει τις εκλογές; Τα ευχολόγια ορισμένων που κοροϊδεύουν τον κόσμο; Ποιοι αποφασίζουν στην Ελλάδα; Εμείς ή οι τροϊκανοί; Έχουν συμφέρον αυτοί να οδηγήσουν την Ελλάδα σε εκλογές και γιατί, εφόσον δεν τους συμφέρει; Υπάρχει κανένα ρωμαλέο, στιβαρό, δυναμικό λαϊκό κίνημα που θα επιβάλει την θέλησή του; Φυσικά όχι. Αυτά που λεν τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι φρούδες ελπίδες και στάχτη στα μάτια του κόσμου. Με ευχές δεν γίνεται πολιτική. Και το ξέρουν πολύ καλά αυτοί που προπαγανδίζουν εκλογές. Είναι ανεύθυνοι όσοι μιλούν γι εκλογές ή ζητούν εκλογές, τις οποίες ούτως ή άλλως κανείς δεν θέλει και επιθυμεί, αλλά ούτε αυτοί που το ζητούν, κυρίως μάλιστα αυτοί. Εκλογές πριν τις Ευρωεκλογές τον Μάη του 2014 δεν πρόκειται να γίνουν, γιατί δεν το θέλουν τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας που αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς, που λέει ο λόγος. Η μόνη περίπτωση και αυτή είναι απίθανη, πάλι οι ξένοι να εξαγοράσουν μερικούς βουλευτές από τα κόμματα της κυβέρνησης για να την ρίξουν. Όμως δεν υπάρχει τέτοιο ενδιαφέρον. Συνεπώς εκλογές δεν προβλέπονται. Η πρόβλεψή μου είναι ότι αυτοί που αποφασίζουν για τις τύχες μας, θα εφαρμόσουν όλα τα μέτρα του μνημονίου και, αφού δεν θα έχει πια νόημα να μιλάμε για μνημόνια και αντιμνημόνια, θα αναδείξουν τον ΣΥΡΙΖΑ -ΕΚΜ στην κυβέρνηση, γιατί πρέπει να λειτουργεί ο δικομματισμός, όπως ακριβώς ή με παραλλαγές λειτουργούσε και πριν. Αυτή η «αλλαγή», θα γίνει αφού εφαρμοστούν όλα τα μέτρα. Στις επόμενες ή μεθεπόμενες εκλογές. Για να επαληθευτεί το γνωστό στον δικομματισμό: Όταν η δυσαρέσκεια φτάσει σε ένα οριακό σημείο, αντικαθίσταται το ένα κόμμα από το άλλο. Το υποτιθέμενο προοδευτικό από το συντηρητικό. Παλιά μου τέχνη κόσκινο!

Κι αυτό γίνεται γιατί δεν υπάρχει έως αυτή τη στιγμή ένα πραγματικά Πατριωτικό, Παλλαϊκό Κίνημα, που μπορεί να στηριχτεί σε συνειδητές λαϊκές δυνάμεις, για να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση. Με ευχές και ευχολόγια δεν γίνεται αντίσταση. Ο ανθελληνισμός δυνάμεων από δεξιά και αριστερά ξεπέρασε κάθε όριο. Διώχνουμε τον Χριστό για να φέρουμε τον Αλλάχ της Σαρία. (Βλ. περίπτωση ταυτοτήτων επί Κώστα Σημίτη). Σκοπός: Η ισλαμοποίηση της Ελλάδας. Φαίνεται εκ πρώτης όψεως γελοία, αλλά πολλά γελοία, όπως το σκοπιανό, έγιναν πραγματικότητα. Όλος ο κόσμος ανά την υφήλιο έχει αποδεχτεί τα Σκόπια ως Μακεδονία. Τώρα είναι το τζαμί, αύριο θα είναι κάτι άλλο, μεθαύριο κάτι άλλο. Και όλα αυτά για να μην υπάρχει ο κίνδυνος προσέγγισης προς το ομόδοξον ξανθόν γένος. που αποτελεί τον κύριο αντίπαλο της Αμερικής στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Μια νέα μορφή αναβίωσης του Ανατολικού Ζητήματος.[7] Η περιφερειακή ασφάλεια και ενεργειακή πολιτική της Αμερικής είναι απαγορευτική σε οποιαδήποτε προσέγγιση της Κύπρου και της Ελλάδας προς την Ρωσία.

Λύση σαφώς υπάρχει, αλλά όχι από το φαύλο πολιτικό σύστημα που κυριάρχησε μετά την μεταπολίτευση και από τους φαύλους πολιτικούς, τους οποίους αναδεικνύει το σύστημα με τα μέσα που κατέχει και εργάζεται ενάντια στα συμφέροντα της πατρίδας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου το είχε πει, άλλο τι έκανε ο ίδιος: «Στις χώρες που βρίσκονται στο περιθώριο του παγκόσμιου καπιταλισμού, η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, υποτελής, δορυφορική και διαβρωμένη από το μονοπωλιακό κεφάλαιο, όσες αντιδικίες κι αν έχει μαζί του, στα κρίσιμα θέματα θα μιλήσει με τη φωνή του κυρίου της».  Χρειάζεται, όπως είπαμε, ένα πραγματικό Παλλαϊκό Κίνημα που θα βασιστεί στις λαϊκές δυνάμεις που υπάρχουν σ’ όλους τους χώρους: Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή. Κυρίως σ’ αυτήν, γιατί εκεί εγκλωβίστηκαν τα φτωχά λαϊκά στρώματα, εξαιτίας της πολιτικής των άλλων κομμάτων, που τα εγκατέλειψαν στη μοίρα τους.

Χρέος μας είναι αυτά τα λαϊκά στρώματα που πραγματικά υποφέρουν τα πάνδεινα, να τα απεγκλωβίσουμε από την Χρυσή Αυγή, για να μην συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος με χειρότερη μορφή στο μέλλον. Μπορεί να σκεφτεί κανείς, τον εξευτελισμό και την απαξίωση της Ελλάδας, το λίκνο της δημοκρατίας, αν αύριο μεθαύριο αναδείξουν οι εξωθεσμικοί παράγοντες τον ΣΎΡΙΖΑ – ΕΚΜ στην κυβέρνηση και τη Χρυσή Αυγή στην αντιπολίτευση; Δεν μας σώζει κανένα πολιτικό λοιμοκαθαρτήριο!

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, τόσο η συντηρητική, εθνοκάπηλη δεξιά, όσο και η εθνομηδενιστική αναθεωρητική αριστερά, από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά σε συγκλίνουσα πορεία, είναι ενταγμένες εκών άκων στην στρατηγική της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.Από τις δυνάμεις αυτές δεν μπορούμε να περιμένουμε σωτηρία.

Λύσεις υπάρχουν. Όχι μία. Πολλές. Ενδεικτικά θα αναφέρω δύο: Πρώτον τις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, με αιχμή το κατοχικό δάνειο και δεύτερον, λόγω ανθρωπιστική κρίσης το κούρεμα τουλάχιστον του 50% των δανείων και πάγωμα εξυπηρέτησης τους με ρήτρα ανάπτυξης (το έκανε η Γερμανία το 53 με τη συμφωνία των τότε συμμάχων και της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης).

Προϋπόθεση για όλα αυτά όχι πολλές, αλλά μία: Πατριωτική κυβέρνηση. Λύση φυσικά πάρα πολύ δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη, γιατί απλούστατα η λύση αυτή εξαρτάται μόνο από μας τους ίδιους.

Προσωρ. Γραμματεία: Ηλεκτρ. διεύθυνση:damon@damonpontos.gr, Κιν.6937013301