Γράφει ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης
Την Τετάρτη(9 .10.13) το βράδυ, είχα το προνόμιο να παραστώ σε μιά ακόμα μυσταγωγία, απ’ αυτές που ξέρει να δημιουργεί ο Ποιητής Δημήτρης Ιατρόπουλος.
Το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αμαρουσίου ήταν κατάμεστο απο φίλους του Ποιητή. Κάθε ηλικίας….. Ξαφνικά, τα φώτα χαμηλώνουν και ο Αγγελος Καλαβρυτινός, με τον μαγευτικό ήχο από το σαξόφωνό του, μας οδηγεί όλους να σιγοτραγουδήσουμε το «Για Πάντα Μαζί», ένα απο τα αγαπημένα τραγούδια του Ποιητή. Η εκδήλωση ήταν από τους φίλους, για τους φίλους του Ποιητή. Αρα το «για πάντα μαζί», αποτελούσε και μια ομολογία δέσμευσης!
Η δημοσιογράφος Ζέτα Καραγιάννη, απολυμένη της ΕΡΤ, όπως είπε, υπό τα χειροκροτήματα του κοινού, έδωσε το έναυσμα για την παρουσίαση. Ο ηθοποιός Τέλης Ζώτος, πήρε πρώτος τον λόγο και αφηγήθηκε μοναδικά «τον βίο και την πολιτεία του Δημήτρη Ιατρόπουλου», όπως την έγραψε ο φίλος του Ποιητή, δημοσιογράφος Γιάννης Φλέσσας. Πότε πρόλαβε και τα έζησε όλα αυτά ο μπαγάσας…..Αλλοι θα ήθελαν δέκα ζωές και βάλε! Ζωή σαν παραμύθι! Μυστήριο, περιπλανήσεις, ταξίδια, εντάσεις, αναχωρήσεις, επιστροφές, αλλά και δημιουργική γραφή! Ποιήματα, στίχοι, χρονογραφήματα, συνεντεύξεις, αφιερώματα, πολιτικές ομιλίες, διαφημιστικά, βιβλία, ανθολογίες! Ων ούκ έστιν αριθμός!!!
Είναι συγκλονιστικό και εξόχως προφητικό, αυτό που αποκαλύπτει ο Γ. Φλέσσας, οτι του είπε ο Ποιητής το 1981. «Σε τριάντα χρόνια απο τώρα, το 2011, οι Ελληνες θα γίνουμε γκαρσόνια των Ευρωπαίων και αυτό θα γίνει τάχα μου για να σωθεί η Πατρίδα»! Ανατριχιαστικό!
Μόλις που προλάβαμε να συνέλθουμε από το σόκ της πρόβλεψης, το μικρόφωνο πήρε ένας από τους αγαπημένους τραγουδιστές της εφηβείας μου, ο Κωστής Χρήστου (τεράστια επιτυχία του το «αλλοίμονο σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν») και απέδωσε συγκλονιστικά «με τον τρόπο του», το διάσημο τραγούδι του Frank Sinatra “My way”, σε ελληνική απόδοση, απο ποιόν άλλον; Από τον Δημήτρη Ιατρόπουλο. Η Μούσα του Ποιητή, η «Κατερίνα του» διάβασε συγκινημένη, (μετά απο τόσα χρόνια, ακόμα συγκινείται όταν διαβάζει κείμενα για τον «Δημήτρη της») , την κριτική που έγραψαν για το «Ασανσέρ», δυο φημισμένοι Πανεπιστημιακοί από τις ΗΠΑ. «Εχοντας διαβάσει το «Ασανσέρ» αποκόμισα την εντύπωση οτι πρόκειται για ένα έργο πολύ πρωτότυπο και μοναδικό», γράφει στην κριτική του ο Dr George Menake, από το Montclair State University του New Jersey.
Για να συμπληρώσει ο Dr Slomo Eizenstein, του Stanford: «Οπως όλα τα μεγάλα έργα που αφορούν στην ανθρώπινη φύση, «ΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ», εμπεριέχει στην συναισθηματική του ταύτιση και στην υψηλή του ευφυϊα, τους σπόρους της ελπίδας».
Ο Τέλης Ζώτος (λυπούμαι που άργησα να μάθω πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι) απέδωσε ένα απόσπασμα από την κρτική που έγραψε για το «ΑΣΑΝΣΕΡ», ο Καθηγητής Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας του Παντείου, Γιάννης Παπαμιχαήλ: «Θα έλεγα οτι μόνον ένας άνθρωπος με τις βαθιές ευαισθησίες, την πραγματική παιδεία, την προσωπικότητα και τα πολιτικά βιώματα του Δημήτρη Ιατρόπουλου, θα ήταν σε θέση να πάρει πάνω του και να πραγματοποιήσει, σε μια πολυδιάστατη αφήγηση, αυτή τη μεταφορά των αδιεξόδων, των εγκλωβισμών, αλλά και των αποθεμάτων ενέργειας που διαθέτει ακόμη σήμερα, η μπλοκαρισμένη ελληνική κοινωνία».
Στη συνέχεια το μικρόφωνο πήρε η Λιζέτα Νικολάου και παρέσυρε το κοινό από «Βενετιά και Φανάρι, Μαρμαρά και Αϊβαλί»! Ομολογώ, οτι δεν ήξερα ο,τι αυτό το τραγούδι το είχε γράψει ο Ιατρόπουλος, αλλά μάλλον είναι λίγα αυτά που ξέρω για το έργο του.
Η Λιζέτα είπε και ένα ακόμα εκπληκτικό τραγούδι, το γνωστό «Ντόνα-Ντόνα» και πάλι σε ελληνικούς στίχους από τον Δημήτρη Ιατρόπουλο.
Υστερα πήρε το λόγο για να παρουσιάσει ένα απόσπασμα από το «Ασανσέρ», με τίτλο «Περί Κολασεως, διότι ο Παράδεισος απέδρασε», που επέλεξε ο ίδιος, όπως μας είπε, άλλος ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, ο ηθοποιός Πάνος Κατέρης. Το κεφάλαιο τελειώνει ως εξής: «Και, κάποτε, φτάνεις στο σημείο να πιστεύεις πως οι άλλοι θέλουν να σε βοηθήσουν να βγάλεις το σακάκι σου, και διαπιστώνεις έντρομος πια, οτι στα χέρια τους έμεινε το δέρμα σου».
Νεκρική σιγή στο ακροατήριο…. Δυο, που καθόταν μπροστά μου, κούνησαν συγκαταβατικά το κεφάλι τους. «Λες και το έγραψε για μένα», μονολόγισε ο ένας. Μας για εμάς το έγραψε… Ολο το «Ασανσέρ» για εμάς το έγραψε…Ταλαιπώρησε την ψυχή του για να το κάνει, για τους αναγνώστες του.
Τελευταίος, ανέβηκε αγέρωχος στο βήμα ο Ποιητής, μες το γαλάζιο του σακάκι και τα μαλλιά του ν΄ανεμίζουν, σαν ήρωας βγαλμένος απ’ την «Ιλιάδα». «Χαιρετώ τη Συμμορία», είπε. Και προς στιγμήν όλοι πάγωσαν! «Με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου», εξήγησε και το ακροατήριο ξέσπασε σε γέλια και χειροκροτήματα! Δεν είπε πολλά, αλλά «ούκ εν τω πολλώ το εύ».
«Εγώ γράφω για να ζωγραφίζει η Κατερίνα μου, και η Κατερίνα ζωγραφίζει, για να γράφω εγώ», συνέχισε… Υστερα μας είπε για τον Νικηφόρο Βρετάκο, για τον στίχο που έστειλε ως αντίδωρο στον μεγάλο Γιάννη Ρίτσο(«το χειροκρότημα είναι δυο χαστούκια που ερωτεύτηκαν στον αέρα») και για τον αντιμνημονιακό αγώνα που κάνει, μέσα από το διαδίκτυο. Οχι, για το «Ασανσέρ», δεν μίλησε. Για αυτό μίλησαν όλοι οι άλλοι…. Τελειώνοντας μας κάλεσε για ένα ποτήρι ελληνικό κρασί… Ετσι τελειώνουν οι μυσταγωγίες…..
