Γράφει ο Μανώλης Ασαριώτης
Μία από τις εκατοντάδες μαντινάδες, που έχουν λεχθεί και γραφεί για αυτό το πολύτιμο αγαθό στη ζωή ενός ανθρώπου. Για αυτό το αγαθό θέλω να σας μιλήσω.
Φίλος: δεν νοιάζεται για το ποιος είναι πιο όμορφος, πιο πλούσιος, πιο τυχερός. Δεν ασχολείται με το ποιος πήρε πρώτος τηλέφωνο, αν το δώρο ήταν ακριβό, αν ο λογαριασμός μοιράστηκε 50-50. Το βλέμμα είναι αρκετό για να συνεννοηθείς μαζί του, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να περάσει ώρες ατελείωτες ακούγοντας το πρόβλημά σου και προσπαθώντας να βρει μαζί σου την καλύτερη λύση. Σου δίνει το κλειδί του αυτοκινήτου, χωρίς δεύτερη σκέψη, και το κλειδί του σπιτιού του, πριν του το ζητήσεις.
Φίλος είναι εκείνος, που -όσο μακριά κι αν είστε- αν τον πάρεις τηλέφωνο και του ζητήσεις βοήθεια, θα κινήσει γη και ουρανό για να έρθει κοντά σου. Θα γελάσει πιο δυνατά από 'σένα στη χαρά σου και θα κλάψει περισσότερο στη λύπη σου.
Εγώ έχω έναν τέτοιον άνθρωπο στο… πλάι μου.
Σήμερο αποφάσισα να γράψω για φιλία…
γι’αυτά που δεν διαβάζονται σε τοίχους και βιβλία.
Στην Κρήτη όντεν ήμουνε κάπου στα πέντε χρόνια…
εγνώρισα ‘ναν αδερφό για κήπους και σαλόνια.
Πολλές φορές χωρίσαμε στο διάβα όλων των χρόνων…
και άλλες τόσες σμίξαμε κόντρα στο πείσμα όλων.
Τηλέφωνα και γράμματα γίναν καλοί μας φίλοι…
κι εβάστηξαν τη σχέση μας μη σβήσει το φυτίλι.
Στα δύσκολα ‘μαστε μαζί και στις χαρές παρέα…
Κάνω τον απολογισμό και λέω πως είν’ ωραία.
Βαλάντης είναι στ’όνομα, χρυσός είναι στη χάρη…
κι απίς τον δεις θα πεις πως είναι παλικάρι.
Οψάργας τον εχάρηκα εκειά στην εκκλησία…
όρκο ζωής σαν έδωκε σε Θιο και κοινωνία.
Τον γιο του Σταύρο βάφτισε στ' όνομα του κυρού του…
κι ούλοι του ευχηθήκαμε να μοιάσει του παππού του.
Και ΝΑΙ η φιλία είναι σαν το κρασί. Όσο παλιώνει γίνεται καλύτερη, πιο δυνατή.
