Αλλάζουν σχεδόν τα πάντα στο Ασφαλιστικό τα επόμενα χρόνια. Αρχής γενομένης από το 2014, οι ψηφισμένες ρυθμίσεις των προηγούμενων ετών έρχονται να πέσουν σαν θύελλα πάνω στις πλάτες των ασφαλισμένων. Κοινός παρονομαστής των μέτρων αυτών είναι η παράταση του εργασιακού βίου, η αύξηση των εισφορών και οι δραστικές περικοπές των παροχών των Ταμείων και στην κύρια σύνταξη και στο εφάπαξ και στο επικουρικό.
Πρόκειται για σημαντικές μειώσεις που έχουν στόχο, σε πρώτη ανάγνωση, τη διάσωση των ελλειμματικών ασφαλιστικών ταμείων από τη σίγουρη κατάρρευση. Ομως είναι τόσο μεγάλη η «μαύρη τρύπα», ιδίως στο ΙΚΑ που υπερβαίνει τα 2 δισ. ευρώ, ώστε το όλο εγχείρημα να μοιάζει περισσότερο σαν τιμωρία των ασφαλισμένων παρά ως προσπάθεια σωτηρίας του ασφαλιστικού συστήματος.
Και αυτό για τους εξής απλούς λόγους: Και ο πιο άσχετος περί των οικονομικών μπορεί να καταλάβει ότι τα ελλείμματα στα ασφαλιστικά ταμεία δημιουργούνται κυρίως λόγω της μη είσπραξης των ασφαλιστικών εισφορών. Κάτι που παραπέμπει ευθέως στην αδυναμία των πολιτών να τις καταβάλουν. Οχι γιατί δεν θέλουν ή για να τα ξοδέψουν αλλού. Αλλά απλώς γιατί δεν έχουν εργασία!
Η υπέρογκη αύξηση της ανεργίας στη χώρα σε συνδυασμό με την εκτεταμένη κακοπληρωμένη και απλήρωτη εργασία δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για την οικονομική ασφυξία των Ταμείων.
Είναι φυσικό, όταν δεν υπάρχουν εργαζόμενοι σε αυτή τη χώρα, να μην υπάρχουν και ασφαλιστικές εισφορές. Η ύφεση και η ανεργία δημιουργούν και επαυξάνουν αυτό τον καταστρεπτικό φαύλο κύκλο. Για να βγει κανείς από το εφιαλτικό αυτό αδιέξοδο, δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι. Ούτε μαγικές λύσεις, του στιλ «κόβω συντάξεις μέχρι να τις μηδενίσω».
Μοναδικός τρόπος να μπει ξανά το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας σε βιώσιμη φάση είναι να μπει σε καλό δρόμο και το πρόβλημα της ανεργίας. Οσο αυτή δεν μειώνεται, δεν υπάρχει ελπίδα.
Αλλά για να μειωθεί η τεράστια ανεργία, που τείνει να αποκτήσει δομικά, μόνιμα χαρακτηριστικά, χρειάζεται να ξανακινηθεί η οικονομία, να γίνουν επενδύσεις (που είναι ανύπαρκτες), να πέσει ζεστό χρήμα στην αγορά. Αλλά κι όλα αυτά να γίνουν, θα χρειαστεί τουλάχιστον μία δεκαετία για να πέσει κάτω από το 10% η ανεργία.
Μπροστά στον άλυτο αυτό γρίφο, η κυβερνητική ακινησία βλάπτει. Απαιτούνται άμεσες και στοχευμένες κινήσεις. Χωρίς συνολική πολιτική παραγωγικής ανασυγκρότησης για τη χώρα, ωστόσο, δεν υπάρχει ελπίδα. Οι συνεχείς περικοπές οδηγούν μόνο στη συρρίκνωση και την ολοκληρωτική κατάρρευση του παραπαίοντος ασφαλιστικού συστήματος.
