Είναι το νόμιμον και ηθικόν;

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, δημοδιδασκάλου

Κάποιοι φίλοι και σύντροφοι από τους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, ασκώντας καλοπροαίρετη κριτική στο άρθρο μου, που δημοσίευσα πριν από δύο μέρες με τίτλο: «Καθυστερημένα Κάλαντα», μου είπαν, εκφράζοντας παράλληλα και την απορία τους, πως συμπεριέλαβα στα «κάλαντα» αυτά, ανάμεσα στα άλλα ονόματα και τον Στρατούλη. «Όχι δα και τον Στρατούλη!» ήταν η απάντησή τους. Και από την άλλη το επιχείρημα ότι δεν είναι δα και επιλήψιμο να είναι κανείς πλούσιος και συνάμα αριστερός, αναφέροντάς μου ορισμένα παραδείγματα όπως του Ένγκελς, του Αλαβάνου και άλλων, που κωλύομαι να αναφέρω, γιατί μπορεί να αποκαλυφθεί η ταυτότητά τους. Αν κι εδώ θα μπορούσα πάλι να επικαλεσθώ την γνωστή παραβολή του πλουσίου του Ευαγγελίου, αλλά δεν το κάνω. Όμως προσπαθώ όσο μπορώ να μην αδικώ κανέναν, παρ’ όλο που λέω ειρωνικά και αυτοσαρκαστικά: Μέτρησα τα λάθη μου και τα βρήκα πάλι λάθος! Σε αντίθεση με άλλους που πιστεύουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, έστω κι αν δεν το ομολογούν.

Επειδή τίποτε δεν πρέπει να είναι ταμπού και σωστό και πρέπον είναι να έχει κάποιος το θάρρος να συζητά τα πάντα δημόσια και να κάνει την αυτοκριτική του και συνάμα να εκτίθεται στην κριτική (όχι μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε του Ευαγγελίου), θα πω με παρρησία: Ναι, το θέμα δεν είναι ο Στρατούλης και οι Στρατούληδες. Σαν αυτόν είναι δεκάδες χιλιάδες.

Αν κι εδώ υπάρχει κάποιο πρόβλημα, που όμως είναι πρόβλημα άλλης ηθικής τάξης, για το οποίο θα αναφερθώ πιο κάτω.

Το πρόβλημα είναι ο Τσακαλώτος (για να μην αναφερθώ σ’ όλη την συνωμοταξία, που περιλαμβάνει τους Τσακαλώτους» και έχει σχέση με το ερώτημα, κατά πόσο το ΝΌΜΙΜΟΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΝ. Είναι γνωστή η ιστορία!

Εδώ λοιπόν πράγματι υπάρχει πρόβλημα. Αν δεν το βλέπει η Αριστερά, δεν είναι δυστυχώς μόνο δικό της πρόβλημα. Γιατί, αν ήταν μόνο δικό της πρόβλημα, δεν θα το συζητούσαμε. Είναι πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολο της.

Να ξεκαθαρίζουμε συνεπώς τα θέματα, γιατί συνήθως διαστρεβλώνονται και εκφυλίζονται και οι έννοιες. Γίνονται κι αυτές θύμα της διαφθοράς και του εκφυλισμού, που διατρέχει και διακατέχει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δεν υπάρχει μόνο κρίση στην οικονομία.

Δεν κατηγόρησε κανείς, τουλάχιστον όχι εγώ, για να μην πάρω στο «λαιμό» μου και άλλους, που βρίσκονται από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ στη λίστα του «πόθεν έσχες», ότι παρανόμησαν. Δηλαδή δεν δήλωσε τα εισοδήματά του και δεν φορολογήθηκε. Εδώ είναι αυτό που ονομάζουμε «ΤΟ ΝΟΜΙΜΟΝ», στα γνωστά καπιταλιστικά πλαίσια. Όμως μήπως για την αριστερά και τους αυτοχαρακτηριζόμενους αριστερούς υπάρχει εκτός από το «ΝΟΜΙΜΟΝ» και το «ΗΘΙΚΟΝ»; Κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον. Γιατί υπάρχουν και άλλοι που το «ηθικόν» δεν του δίνουν καμία σημασία. Για την αριστερά λένε, η ηθική είναι μια αστική έννοια. Κι εδώ είναι το πρόβλημα. Γιατί, ο «φουκαράς» που δεν έχει να φάει, όταν βλέπει μπροστά του τον χορό των εκατομμυρίων από τους διάφορους Τσακαλώτους «αριστερούς», όχι μόνο τον πιάνει ίλιγγος, αλλά δυσανασχετεί, εξοργίζεται, αγανακτεί και ξεσπάει, λέγοντας: «Αυτοί θα μας σώσουν; Να μην σώσουν και μας σώσουν! Εγώ θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή». Όταν πάω να αρθρώσω λέξη, προσπαθώντας να αντικρούσω το επιχείρημά τους, ψελλίζοντας: «Μα ξέρεις η Χρυσή Αυγή…κ.λπ», γίνομαι ακόμη και ύποπτος ότι εγώ είμαι με τους καπιταλίστες και ότι δεν με ενδιαφέρει η μαύρη τους μοίρα! Και άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας! Το πράγμα λοιπόν δεν είναι αστείο!

Οπότε πρέπει να μιλήσουμε και για το «ΗΘΙΚΟΝ» του πράγματος, τουλάχιστον όσον αφορά την «Αριστερά». Επειδή ένας καπιταλίστας ισχυρίζεται ότι «κύριοι αυτός είναι ο καπιταλισμός. Στον καπιταλισμό ζούμε, οπότε το «νόμιμον» είναι και ηθικόν, κατά τα καπιταλιστικά ειωθότα, είτε σας αρέσει, είτε δεν σας αρέσει.

Είναι το ίδιο όμως για όσους συγκαταλέγουν λεκτικά τον εαυτό τους στην Αριστερά; Θα έλεγα ευθαρσώς, όχι!

Για να γίνει το πρόβλημα τελείως σαφές, η γλώσσα μας, με τις δυνατότητες που έχει, μας δίνει τη λύση. Παίρνουμε λοιπόν ένα εξόφθαλμο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, π.χ. τον Τσακαλώτο και τους Τσακαλώτους. Δικαιολογείται ο Τσακαλώτος ότι τα εκατομμύριά του τα κληρονόμησε από τους γονείς του. Καλώς θα λέγαμε (υπόθεση κάνουμε). Ως εδώ κανένα πρόβλημα. Όμως ο Τσακαλώτος το παίζει σούπερ – αριστερός. Όταν λοιπόν ο Τσακαλώτος, ως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, καταφέρεται ενάντια στο Διεθνές Χρηματοπιστωτικό σύστημα, τους διεθνείς τοκογλύφους και όλο το νεοφιλελεύθερο συνονθύλευμα και σ’ όσους βγάζουν τα χρήματά τους εκτός Ελλάδας και λοιπά και λοιπά και πάει και βάζει τα χρήματά του και τα επενδύει σ’ αυτούς που ρουφούν το αίμα του φτωχού λαού, δηλαδή την BlackRock, την Tz Morganκ.λπ. και όχι στην Ελλάδα,  τότε το «ηθικόν» παίζει ασφαλώς καθοριστικό ρόλο και τονίζω, τουλάχιστον για την Αριστερά ή αυτήν που θέλει να χαρακτηρίζει τον εαυτό της Αριστερά. Γιατί οι έννοιες αριστερά, δεξιά, κεντροδεξιά, κεντροαριστερά έχουν χάσει το νόημά τους και πρέπει να το ψάξει κανείς εξαρχής, ώστε να βάλει τις έννοιες στην σωστή τους θέση. Αλλιώς υπάρχει «απόλυτη» σύγχυση και άντε να βρεις άκρη. Ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται ό,τι θέλει. Είναι γνωστό το γνωστό ότι στην «Ελλάδα είσαι ό,τι πεις».  

Το δεύτερο επιχείρημά μου είναι ότι ένας που βάζει στο «κούτελό του» την ταμπέλα ότι είναι αριστερός, δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι θα πραγματώσει τον σοσιαλισμό, έστω και τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, όταν θα φτάσουμε στην αταξική κοινωνία ή τον κομμουνισμό. Και μέσα στον καπιταλισμό υπάρχουν περιθώρια να εφαρμόσεις κοινωνικά μέτρα τέτοια που θα αποτελέσουν υπόδειγμα και παράδειγμα για το τι πραγματικά θέλεις να υλοποιήσεις, όταν πάρεις την εξουσία. Δηλαδή θα μπορούσαν οι διάφοροι Τσακαλώτοι και μη, να επενδύσουν στην Ελλάδα τα χρήματά τους, ιδρύοντας εδώ κα τώρα και όχι μέσω του κράτους (κρατισμός του υπαρκτού σοσιαλισμού) για παράδειγμα μια τράπεζα λαϊκής βάσης (είναι οικονομολόγος και από αυτούς έχει αρκετούς ο ΣΥΡΙΖΑ), στην οποία κι εκείνος που δεν έχει, θα μπορούσε ή θα ήταν πρόθυμος παρ’ όλα αυτά, να βάλει ως μέτοχος τον «οβολόν» του, να δημιουργήσει συνεταιρισμούς, να προσπαθήσει στην πράξη να καταργήσει τους μεσάζοντες, ιδρύοντας εδώ και τώρα καταστήματα, όπου θα υπάρχει η άμεση σχέση ανάμεσα στον παραγωγό και τον καταναλωτή, όπως έχει δημιουργήσει το Πατριωτικό Μέτωπο το «Αλληλέγγυο», που καταργεί τον μεσάζοντα, να δημιουργήσει εταιρείες λαϊκής βάσης, για να καταργήσει ή αποδυναμώσει τον καπιταλιστή εκμεταλλευτή, να φροντίσει στα πλαίσια της αλληλεγγύης για τους λαθρομετανάστες που πεινάνε και δεν έχουν στέγη, να τους τακτοποιήσει είτε σε καταλύματα αριστερών που έχουν πάνω από πέντε ή έξι ή εφτά ή πιο πολλά σπίτια (δεν λέω για τους Έλληνες που πεινάνε ή αυτοκτονούν ή κοιμούνται στους δρόμους) και πολλά άλλα, που θα πάρει μάκρος να τα κατονομάσουμε. Απλώς αναφέρουμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα. Να μην περιμένει δηλαδή η Αριστερά να αναδειχτεί στην κυβέρνηση, ώστε μέσα από το κράτος, δηλαδή από τους γνωστούς ύποπτους (εννοώ τους φορολογούμενους, που πάντοτε επωμίζονται ως κορόιδα το μεγαλύτερο βάρος της κρίσης, γιατί δεν έγιναν λαμόγια, προσπαθώντας να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους), να προσπαθήσει λοιπόν να υλοποιήσει το πρόγραμμά της. Αλλιώς θα είναι αργά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν πείθει κανέναν. Τουλάχιστον εκείνους που έχουν μελετήσει τον υπαρκτό σοσιαλισμό και τα αποτελέσματά του.

Εδώ λοιπόν υπάρχει απύθμενη ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, σαν αυτήν που ανέφερα για τους γραμματείς και φαρισαίους υποκριτές του Ευαγγελίου. Πρέπει να υπάρχει από τώρα στην πράξη το υπόδειγμα και το παράδειγμα και το πρότυπο και όχι να μετατίθεται στο μέλλον. Πρέπει να υπάρχουν έμπρακτα παραδείγματα, για να έχει κανείς εχέγγυα ότι αυτό που λέει θα το πραγματοποιήσει κι  όλας και δεν είναι οι υποσχέσεις λόγια του αέρα που τα παίρνει ο άνεμος. Να υπάρχει δηλαδή αυτό που λέμε  διαλεκτική σχέση θεωρίας – πράξης και όχι αριστερή φρασεολογία και δεξιά πολιτική πρακτική, σαν αυτή που εφάρμοσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να θυμηθούμε και κάποιους μεγάλους «σοσιαλιστές», που αποτελούν πρότυπο μίμησης για κάποιους. Η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του εκεί βασίζεται. Ο κόσμος δεν πιστεύει ούτε την πολιτική, ούτε τους πολιτικούς και στην απελπισία του ψηφίζει την Χρυσή Αυγή.

Και ένα τελευταίο. Αντί να υπόσχεται η Αριστερά ότι θα αποκαταστήσει τους μισθούς και συντάξεις θα έπρεπε πραγματικά να είναι ριζοσπαστική στην πράξη και να πει ότι δεν θέλει καμία αύξηση στου μισθούς και τις συντάξεις και μάλιστα μείωσή τους, με την προϋπόθεση όμως ότι το κράτος θα εξασφαλίσει πραγματικά δωρεάν παιδεία, υγεία, και αν όχι δωρεάν, αλλά μικρή επιβάρυνση στο ηλεκτρικό, το νερό, τις μεταφορές και τα απαραίτητα μέσα διατροφής και φυσικά εργασία, ει δυνατόν, για όλους ή να λαμβάνει πρόνοια για τους ανέργους, όπως γίνεται στις σκανδιναβικές χώρες. Και όχι να διαγκωνίζονται οι «αριστεροί» μεταξύ τους έως προχθές ποιος θα δώσει περισσότερους μισθούς ή συντάξεις παίζοντας την κολοκυθιά. Και το νόμιμον και ηθικόν ερώτημα είναι: Καλά δεν κατάλαβαν σαράντα χρόνια τώρα ότι ζούμε με δανεικά; Ας μην ανοίξουμε ή ξίσουμε και άλλες πληγές προς το παρόν, ασκώντας κριτική στα κακώς έχοντα της Αριστεράς, αν και πολλές φορές έχουμε αναφερθεί στα προβλήματα αυτά. Γιατί τα της δεξιάς, για να μιλούμε με συμβατικούς όρους, τα ξέρουμε.

Το σύστημα του υπαρκτού σοσιαλισμού, μπορεί να είχε τα μύρια όσο κακά, κυρίως στο θέμα των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά αυτά τα προβλήματα τα είχε σε ένα βαθμό αντιμετωπίσει θετικά. Τέτοιες εναλλακτικές προτάσεις αποτελούν πραγματική ριζοσπαστική πολιτική και όχι υποσχέσεις πάλι ότι κατά κάποιο τρόπο «λεφτά υπάρχουν», που αυτή τη φορά δεν υπάρχουν πραγματικά.

Σ’ όλα αυτά υπάρχει εκτός από το «ΝΟΜΙΜΟΝ» και το «ΗΘΙΚΟΝ».

Αυτά,  και φυσικά υπάρχουν και άλλα εφτά!