Και όχι μόνο, προσθέτουν οι πηγές, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα φέρουν και νέα πρόσωπα στο προσκήνιο.
Τι εννοούν; Τις ανακατατάξεις που προκαλεί η οικονομική κρίση και τις ανατροπές που φέρνουν τα Μνημόνια στη ζωή των πολιτών και στη λειτουργία της χώρας. Και οι αποδείξεις είναι ορατές σε κάθε χώρα από την οποία πέρασε το ΔΝΤ, τις συνταγές του οποίου έχει πια αφομοιώσει και η υποτιθέμενη Ευρώπη των λαών…
Αυτονόητος ο στόχος των σχεδιασμών, που έχουν άρωμα εξωτερικού αλλά και των εγχώριων… φιλικών δυνάμεων. Είναι ο έλεγχος των πολιτικών εξελίξεων στη μετά «τρόικα» εποχή, κατά την οποία θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι δεσμεύσεις και η επιτήρηση για την υλοποίησή τους, χωρίς να χρειάζεται η φυσική παρουσία του Τόμσεν. Άλλωστε, από μπάστακες άλλο τίποτε…
Την επόμενη μέρα τη «βλέπουν» οι προστάτες μας ως εξής: Με έναν πολιτικό χάρτη που θα περιλαμβάνει ένα ακροδεξιό κόμμα, ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό, συν τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, με τη Χρυσή Αυγή αποδεκατισμένη και… ακίνδυνη, κατά τους αρχιτέκτονες, και από κει και πέρα θα υπάρχουν τα διάφορα κομματίδια.
Πιο αναλυτικά, το σκεπτικό των επί χάρτου υπολογισμών προβλέπει:
1) Τη διάσπαση του σημερινού δεξιού χώρου -στον οποίο μετράνε, εκτός της ΝΔ, το κόμμα του Καμμένου, το νέο κόμμα Πολύδωρα – Ζώη, τη Δράση κ.λπ.- σε δύο κομμάτια. Κατ' αρχάς, θα δημιουργηθεί ένα που θα καλύψει τον ακροδεξιό χώρο, με επικεφαλής ένα από τα σημερινά ονόματα που έχουν ρίζες σε αυτόν τον κόσμο και μπορούν να εκφράσουν τις θέσεις του – ενδεικτικά αναφέρουν τον Μάκη Βορίδη. Επιδίωξη αυτού του κόμματος θα είναι η αφαίμαξη της Χρυσής Αυγής, ώστε να περιορισθεί στο πραγματικό ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας που πάντα εντασσόταν και εντάσσεται συνειδητά σε αυτόν τον χώρο, όχι όμως στα σημερινά ποσοστά που παίρνει ο Μιχαλολιάκος.
2) Τη συνολική κάλυψη του δημοκρατικού κεντροδεξιού χώρου από ένα κόμμα που είτε θα είναι η σημερινή ΝΔ είτε κάποιο νέο κόμμα. Ήδη επανειλημμένα έχουν διατυπωθεί έμμεσα οι προθέσεις του Αντώνη Σαμαρά για την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Και μάλιστα είχε λεχθεί ότι ήταν έτοιμος να προχωρήσει, συνενώνοντας και δυνάμεις από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ που μετέχουν στη συγκυβέρνηση και η πολιτική τους είναι πιο δεξιά και από των δεξιών. Δεν έκανε, όμως, το βήμα λόγω των αντιδράσεων που υπήρξαν κυρίως από την Καραμανλική πλευρά – αντιδράσεις που αφορούν μέχρι και την αλλαγή του ονόματος…
3) Τη δημιουργία ενός κόμματος που θα καλύψει τον κεντροαριστερό χώρο, συγκεντρώνοντας όλες τις διάσπαρτες σήμερα δυνάμεις του, με την πανσπερμία τίτλων και καρδιά τις δυνάμεις που πριν από το 1967 είχαν ενωθεί κάτω από την ομπρέλα της Ένωσης Κέντρου, με ηγέτη τον Γεώργιο Παπανδρέου, που έμεινε στην Ιστορία ως ο «Γέρος της Δημοκρατίας». Και μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών κάλυψε όλο τον χώρο, ενώνοντας και άλλες ομάδες, ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη σημαία του ΠΑΣΟΚ, το οποίο σήμερα πνέει τα λοίσθια.
Στόχος των σχεδίων αυτών, που -όπως προείπαμε- όχι απλώς έχουν τις έξωθεν ευλογίες αλλά είναι και… έμπνευσης από έξω, είναι τα τρία αυτά κόμματα να συγκεντρώνουν το 60%, αλλά να είναι ισοδύναμα, να έχει το καθένα πάνω – κάτω 20%, ώστε να σχηματίζουν κυβέρνηση που θα βρίσκεται στο πλαίσιο των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και με ανοιχτό το μάτι και το αυτί στις εντολές και στους σχεδιασμούς της Ουάσινγκτον στην καυτή γειτονιά μας, εν όψει μάλιστα και των ανακατατάξεων που προβλέπονται.