Πλεόνασμα που, τελικά, μπορεί να επιτευχθεί μονάχα με την εξαθλίωση, την πείνα και τον λιμό ενός απροστάτευτου πληθυσμού που ζει υπό καθεστώς οικονομικής κατοχής των δανειστών του

Γράφει ο Πέτρος Κατσάκος

Μια διαφορετική σημειολογική διάσταση έδωσε άθελά της η ισχυρά κυρία του ΔΝΤ κατά τη διάρκεια πρόσφατης ομιλίας της στην Αυστραλία αναφερόμενη στο πολυδιαφημισμένο πλεόνασμα των Σαμαρά και Στουρνάρα. «Όλοι πανηγυρίζουμε το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας, το πρώτο, αν δεν κάνω λάθος από το 1943», ανέφερε σε κάποιο σημείο της ομιλίας της η κ. Λαγκάρντ. Φράση που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από το ακροατήριό της, που προφανώς δεν σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή πως το '43 η Ελλάδα ήταν εν μέσω κατοχής από τη Ναζιστική Γερμανία και θρηνούσε σχεδόν το 10% του πληθυσμού της από την πείνα και το κρύο. Ο μεγάλος λιμός του 1942 είχε οδηγήσει σε θάνατο 300.000 Έλληνες εκείνον τον χειμώνα ώστε να επιτευχθεί το πολυπόθητο πλεόνασμα εκείνης της εποχής.

Μπορεί το παράδειγμα της Κριστίν Λαγκάρντ να ξεφεύγει από το πεδίο του γνωστικού λάθους και να αγγίζει την ιστορική ύβρι, δεν παύει όμως να προκαλεί αναπόφευκτους παραλληλισμούς με την ανθρωπιστική κρίση που βιώνει σήμερα η χώρα ώστε η κυβέρνηση των “success stories” να πανηγυρίζει το δικό της πρωτογενές πλεόνασμα. Πλεόνασμα που, σύμφωνα με τη συλλογιστική της κ. Λαγκάρντ, μπορεί να επιτευχθεί μονάχα με την εξαθλίωση, την πείνα και τον λιμό ενός απροστάτευτου πληθυσμού που ζει υπό καθεστώς οικονομικής κατοχής των δανειστών του. Προφανώς και είναι εύκολο να επιτύχει μια κυβέρνηση πρωτογενές πλεόνασμα την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι στέκονται στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό, ενώ άλλοι πεθαίνουν από ασφυξία γιατί αναγκάζονται να καίνε σκουπίδια στα τζάκια τους για να κρατηθούν ζεστοί. Προφανώς και είναι εύκολο να πανηγυρίζουμε μετά το 1943 ένα ακόμα πλεόνασμα όταν 800.000 άνθρωποι στερούνται υγειονομικής κάλυψης, όταν υπάρχει κατακόρυφη αύξηση του HIV, των αυτοκτονιών και της παιδικής θνησιμότητας, ενώ παράλληλα αυξάνονται οι θάνατοι από την ασιτία και την κακή διατροφή.

Με τέτοιες συνθήκες είναι προφανές πως η κ. Λαγκάρντ δεν είχε και τόσο άδικο και ας μην σπεύσουν κάποιοι να την κατηγορήσουν μιας και είπε άθελά της μια μεγάλη αλήθεια. Τέτοια πείνα είχαμε να ζήσουμε όντως από το 1943.