Σε πλήρη «ευθυγράμιση» με την Ουάσιγκτον(;) ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος….
Του Αλέξανδρου Στεφανόπουλου
« …ἐμφανίζομεν σημεῖα διαλύσεως…»(σ.σ Ως Ορθόδοξη Εκκλησία) με αυτή την πρωτόγνωρη δήλωση βόμβα για τα ιστορικά χρονικά της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην υπέρ 2000χιλιετή ιστορία της αλλά απολύτως ειλικρινή και μάλλον εξομολογητικού και –γιατί όχι και – απολογητικού χαρακτήρα διαπίστωση άνοιξε τις εργασίες της πιο κρίσιμης ίσως, στην ιστορία του θεσμού των Προσυνοδικών Συνόδων και Πανορθόδοξων Διασκέψεων, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Βαθρολομαίος
«Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
Ἡ παροῦσα Σύναξις ἡμῶν εἶναι καιρίας σπουδαιότητος. Ἔρχεται εἰς μίαν ἱστορικήν συγκυρίαν κατά τήν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία ὑφίσταται ἰσχυρούς κλυδωνισμούς καί κρίνεται ἡ δυνατότης αὐτῆς νά ἀσκήσῃ τήν σωτήριον ἀποστολήν της. Τίποτε δέν εἶναι πλέον δεδομένον, ὡς ἦτο εἰς ἄλλας ἐποχάς˙ ὅλα ἠμποροῦν νά ἀλλάξουν ἀπό τήν μίαν στιγμήν εἰς τήν ἄλλην. Ὁ ἐφησυχασμός εἶναι πηγή καταστροφῆς. Οὔτε κρατικαί ἐξουσίαι δύνανται νά διασφαλίσουν τήν Ἐκκλησίαν, οὔτε πλοῦτος ἤ δύναμις κοσμική, οὔτε αἱ κοινωνίαι ἀποδέχονται τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἄνευ ἀμφισβητήσεων καί ἀντιρρήσεων. Σήμερον πρέπει νά πείσωμεν τούς ἀνθρώπους ὅτι διαθέτομεν λόγον ζωῆς, μήνυμα ἐλπίδος καί βίωμα ἀγάπης. Πρέπει πρός τοῦτο νά διαθέτωμεν κῦρος καί ἀξιοπιστίαν.
Βασικήν προϋπόθεσιν διά νά πείσωμεν τόν κόσμον ἀποτελεῖ πρώτιστα πάντων ἡ ἰδική μας ἐσωτερική ἑνότης. Εἶναι θλιβερόν καί ἐπικίνδυνον διά τό κῦρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τό νά ἐμφανιζώμεθα πολλάκις ἔναντι τῶν ἐκτός αὐτῆς διῃρημένοι καί ἀντιδικοῦντες. Ἔχομεν καί διδάσκομεν τήν τελειοτέραν ἐκκλησιολογίαν, ἀλλ᾿ ἀρνούμεθα ἐνίοτε νά τήν ἐφαρμόσωμεν. Ἔχομεν μίαν ἀκριβῆ τάξιν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καθωρισμένην ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλά δίδομεν ἐνίοτε τήν ἐντύπωσιν πρός τούς ἔξω ὅτι διαφωνοῦμεν ἀκόμη καί περί τοῦ ποῖος εἶναι «πρῶτος» ἐν ἡμῖν. Ἔχομεν τόν συνοδικόν θεσμόν ὡς αὐθεντίαν, πρός τήν ὁποίαν πάντες δέον νά συμμορφώνωνται, ἀλλ᾿ ἐπιτρέπομεν δι᾿ ὀλιγωρίαν ἤ κακῶς νοουμένην σκοπιμότητα, ὑποκρύπτουσαν πολλάκις ἀτομικήν αὐτοπροστασίαν, νά καταπατῶνται αἱ συνοδικαί ἀποφάσεις ὑπό μερίδων τῶν ποιμνίων ἡμῶν διεκδικουσῶν τό ἀλάθητον τῆς πίστεως. Γενικῶς εἰπεῖν, ἐμφανίζομεν σημεῖα διαλύσεως. Καιρός νά δώσωμεν προτεραιότητα εἰς τήν ἑνότητα τόσον ἐντός ἑκάστης τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, ὅσον καί μεταξύ τούτων» .
Ο κ. Βαρθολομαίος αφού εισαγωγικά αναφέρθηκε σε μια σειρά ζητήματα που θα απασχολήσουν τις εργασίες αυτής της μείζονος και ιστορικής σημασίας για το μέλλον και την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας εκκλησιαστικής συνάθροισης των Αρχηγών και Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών κατά την διάρκεια της σύγκλησης της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου Πανορθοδόξου χαρακτήρα, η οποία προετοιμάζεται 50 και πλέον έτη, άσκησε δριμύτατη κριτική, με ευθείς «βολές» και «πυρά» κατά κύριο λόγο προς την πλευρά της Ρωσικής Εκκλησίας για τον μέχρι σήμερα τρόπο εσωτερικής λειτουργίας σύμπασας της ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης τόνισε τους δυο βασικούς κινδύνους που διατρέχει σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία και γενικά ο Χριστιανικός κόσμος, είναι αφενός οι διώξεις των χριστιανών (και κυρίως των Ορθοδόξων) και η εκκοσμίκευση της Εκκλησίας.
Η ομιλία του κ. Βαρθολομαίου, που παρουσιάζει πλήθος στοιχείων έντονης εσωτερικής αυστηρής (αυτό)κριτικής για το πώς λειτουργούν σήμερα, ειδικά τις τελευταίες 10ετιες όπως άφησε να εννοηθεί, οι εσωτερικές δομές, τόσο σε διορθόδοξο επίπεδο διαλόγου και συνεννόησης όσο και εσωτερικά στις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, εστιάζει στο καυτό ζήτημα των δίπτυχων και της απόδοσης του Αυτοκεφάλου καθώς και σε μια σειρά νομοκανονικής φύσεως ζητήματα όπως πχ. το πρόβλημα που ατύπως φαίνεται να έχει τεθεί εδώ και 10ετιες της πρωτοκαθεδρίας μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών.
Θέμα που αν και έχει λυθεί στο παρελθόν με αποφάσεις προηγούμενων Οικουμενικών Συνόδων, αποφάσεις και Ιεροί Κανόνες στις οποίες όχι τυχαία κάνει μνεία ο Οικουμενικός Πατριάρχης, εν τούτοις αίφνης μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού(1989), το ζήτημα δείχνει ολοένα πια και πιο έντονα να τίθεται ευθέως από την Μόσχα και ως εκ τούτου αποτελεί αγκάθι που δηλητηριάζει τις σχέσεις μεταξύ Πατριαρχείου Μόσχας και Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.
Η Μόσχα ήδη από τα χρόνια των Τσάρων, και της μεγάλης επικυριαρχίας της μετά τον πλήρη εκχριστιανισμό των Ρως είχε αρχίσει σιωπηρά να θέτει τέτοια ζητήματα λόγω της πληθυσμιακής υπεροχής των Σλαβόφωνων Εκκλησιών αλλά πρόλαβε τις εξελίξεις η επανάσταση των Μπολεσβίκων- Κουμουνιστών και οι μετέπειτα διωγμοί των Χριστιανών από τα στυγνά κουμουνιστικά καθεστώτα στα οποία μαρτύρησαν 100αδες 1000αδες νεομάρτυρες Ορθόδοξοι Χριστιανοί καθώς η πίστης και το ορθόδοξο βίωμα διώκονταν.
Η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η επάνοδος και ενδυνάμωση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αυτομάτως πέρα όλες τις άλλες επιρροές που εν τω μεταξύ δέχτηκαν λόγω γεωπολιτικών ανακατατάξεων που άλλοτε βίαια και άλλοτε σιωπηρά επήλθαν στην ευρύτερη ανατολική Ευρώπη αλλά και στις Ασιατικές χώρες (Κίνα και Αφρική) όπου η Ρωσία και γενικά οι σλαβόφωνες Εκκλησίες επαναδραστηριοποιήθηκαν εντονότερα το πρόβλημα μεταξύ της Εκκλησίας της Ρωσίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονο.
Πρόβλημα με αμφίρροπες αλληλεπιδράσεις σε άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες κυρίως Σλαβόφωνες που τυγχάνουν της σφαίρας επιρροής των Νεό Ρώσων Ορθοδόξων θεολόγων και αναλυτών οι οποίοι είναι θιασώτες και οπαδοί της θεωρίας της Τρίτης Ρώμης. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι ως Πρώτη Ρώμη στην ιστορία του Χριστιανισμού αναφέρεται η Εκκλησία του Παύλου και Πέτρου στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους των διωγμών μέχρι και το σχίσμα μεταξύ Δυτικών(Βατικανό) και Ανατολικών, δεύτερη Νέα Ρώμη αναφέρεται και έχει χαρτογραφηθεί ιστορικά θεολογικά και νομοκανονικά η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης που συνέχισε την Ιερά Παράδοση ως συνέχεια της Ορθής(εξ ου και Ορθοδοξία) Πίστη της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας μετά το σχίσμα.
Πρόβλημα που σήμερα πια άπτεται άμεσα και έμμεσα των γεωπολιτικών εξελίξεων που ξεκίνησαν με την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπου αναγκαστικά με την αλλαγή των γεωπολιτικών δεδομένων τέθηκε άμεσα εκ των νέων καταστάσεων που δημιουργήθηκαν και ζήτημα δημιουργίας νέων Ορθοδόξων (Αυτοκεφάλων ή ΗμιΑυτόνομων) Εκκλησιών αναλόγως των εθνικών συνόρων(βλ. Σκόπια, Λευκορωσία, Ουκρανία, Τσεχία, Σλοβακία, Σλοβενία, Αλβανία κτλ). Τακτική(δημιουργίας νέων Ορθοδόξων Εκκλησιών ή αναβίωση άλλων παλαιοτέρων) που και σήμερα συνεχίζεται με συνεχείς ρυθμούς και από τα πριν και μετά την νέα κατάσταση και αιματηρά γεγονότα στην Ουκρανία. Αυτή η νέα πολιτική κατάσταση, της κοσοβοποίησης της περιοχής, επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει άμεσα και την εσωτερική κατάσταση στην Ορθοδοξία αφού άμεσα, ευθέως και επί τάπητος πλέον τέθηκε ζήτημα για το ποιος παραχωρεί το Αυτοκέφαλο σε αυτές τις νέες Ορθόδοξες Εκκλησίες αλλά και κατ επέκταση ποιος έχει το δικαίωμα να συγκαλεί Συνόδους μείζονος σημασίας, για το μέλλον και την ενότητα της Ορθοδοξίας. Συνόδους οι οποίες θα επιλύουν ριζικά τα μεγάλα προβλήματα.
Χαρακτηριστικά τα όσα με εμφατικό, αλλά πολύ συγκεκριμένα «φωτογραφικό» λόγο, τόνισε για την εσωτερική κατάσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας τονίζοντας τα «κακώς κείμενα» της έως τώρα προσυνοδικής διαδικασίας αλλά και για αποφάσεις που ενώ έχουν ληφθεί και έχουν συνυπογραφεί εν τούτοις δεν τηρούνται τα συμπεφωνημένα. Αναφέρει δηλαδή ο Οικουμενικός Πατριάρχης απευθυνόμενος προς τους λοιπούς ορθόδοξους ηγέτες ότι «Ὡς γνωστόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία συνίσταται ἐξ αὐτοκεφάλων κατά τόπους Ἐκκλησιῶν, αἵτινες κινοῦνται ἐντός ὁρίων καθωρισμένων ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν χορηγησάντων τήν αὐτοκεφαλίαν Τόμων, ἔχουσαι τό δικαίωμα πλήρους αὐτοδιοικήσεως ἄνευ οἱασδήτινος ἔξωθεν ἐπεμβάσεως. Τό σύστημα τοῦτο, τό ὁποῖον ἐκληροδότησαν εἰς ἡμᾶς οἱ Πατέρες ἡμῶν, ἀποτελεῖ εὐλογίαν, τήν ὁποίαν δέον νά τηρήσωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Διά τοῦ συστήματος τούτου ἀποφεύγεται πᾶσα ἐκτροπή εἰς ξένας πρός τήν Ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογίαν ἀντιλήψεις περί ἀσκήσεως παγκοσμίου ἐξουσίας ὑφ᾿ οἱασδήτινος κατά τόπον Ἐκκλησίας ἤ Προκαθημένου αὐτῆς. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποτελεῖ κοινωνίαν αὐτοκεφάλων καί αὐτοδιοικουμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.
Ἀλλ᾿ εἰς τοῦτο τό σημεῖον ἀκριβῶς ὑπόκειται ἕν σοβαρόν ἐρώτημα. Πῶς καί διά ποίου τρόπου ἐκφράζεται ἡ κοινωνία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν; Ἡ ἱστορική πεῖρα κατέδειξεν ὅτι πολλάκις αἱ αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι φέρονται ὡς αὐτάρκεις Ἐκκλησίαι, ὡσάν νά λέγουν πρός τάς λοιπάς Ἐκκλησίας «χρείαν σου οὐκ ἔχω» (Α΄ Κορ. 12, 21). Ἀντί νά ἐπιζητήσουν συνεργασίαν μετά τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐπί θεμάτων ἀφορώντων εἰς σύνολον τήν Ὀρθοδοξίαν, ἐνεργοῦν αὐτοβούλως ἀναπτύσσουσαι διμερεῖς σχέσεις μετά τῶν ἐκτός τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνίοτε μάλιστα μετά τινος πνεύματος ἀνταγωνισμοῦ. Ἄλλαι αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι διαφοροποιοῦν τήν στάσιν αὐτῶν ἔναντι τῶν μή Ὀρθοδόξων μή μετέχουσαι ἐνεργῶς εἰς πανορθοδόξως ἀποφασισθείσας ἐνεργείας.
Συμβαίνει μάλιστα προσφάτως καί πανορθοδόξως προσυνοδικῶς ληφθεῖσαι ἀποφάσεις νά μή τηρῶνται ὑπό τινων Ἐκκλησιῶν παρά τό ὅτι αὗται συνυπέγραψαν τάς ἀποφάσεις ταύτας. Τί δέ νά εἴπωμεν διά περιπτώσεις αὐτοβούλων ἀμφισβητήσεων κανονικῶν ὁρίων μεταξύ ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, προκαλουσῶν παραπικασμούς καί ἐνίοτε διαταραχήν τῆς κοινωνίας αὐτῶν; Πάντα ταῦτα καθιστοῦν ἐμφανῆ τήν ἀνάγκην ἑνός ὀργάνου, θεσμικῶς ἤ μή κατοχυρουμένου, τό ὁποῖον νά ἐπιλύῃ τάς ἀνακυπτούσας διαφοράς καί τά δημιουργούμενα ἑκάστοτε προβλήματα, ὥστε νά μή ὁδηγώμεθα εἰς διαιρέσεις καί συγκρούσεις»
Ο πνευματικός ηγέτης σύμπασας της Ορθοδοξίας, υποδεχόμενος στην Κωνσταντινούπολη τους υπόλοιπους ομότιμους ισόκυρους και ισότιμους με Εκείνον Αρχηγούς και Προκαθήμενους Εκκλησιών, δεν έκρυψε εξ αρχής την μεγάλη αγωνία του για το μέλλον της Ορθοδοξίας σπεύδοντας να επισημάνει ότι είναι «Καιρός νά δώσωμεν προτεραιότητα εἰς τήν ἑνότητα τόσον ἐντός ἑκάστης τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, ὅσον καί μεταξύ τούτων».
Κατά τα άλλα ο κ. Βαρθολομαίος ανοίγοντας την εισηγητική ομιλία του καυτηρίασε το ζήτημα των διωγμών και τα μαρτύρια των Χριστιανών στις χώρες της Μέσης Ανατολής(Συρία Αίγυπτο κτλ) και εν γένει στις Ισλαμικές χώρες όπου όχι απλά διώκονται αλλά καθημερινά σφαγιάζονται και γίνονται βανδαλισμοί σε Ορθόδοξους Ναούς, αναφέρθηκε επίσης στις οικολογικές «ανησυχίες» και τις πρωτοβουλίες που έχει λάβει το Πατριαρχείο από τα χρόνια ακόμα του αοιδίμου μακαριστού Πατριάρχη Κων/Πόλεως Κυρού Δημητρίου, στην ανάγκη συνέχειας του διαλόγου με τις άλλες Χριστιανικές Εκκλησίες.
Κύριο βάρος ο κ. Βαρθολομαίος έδωσε στην ανάγκη της οριστικοποίησης της ημερομηνίας ή δυνατόν μέσα στο 2015 σύγκλησης της Αγίας και Μεγάλης Πανορθόξου Συνόδου, οι προετοιμασίες της οποίας χρονολογούνται από το 1947 και εντεύθεν επί Πατριάρχη Αθηναγόρα.ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
Οι εργασίες της 5ης κατά σειρά προσυνοδικής πανορθοδόξου συνάξεως θα ολοκληρωθούν καλώς εχόντων των πραγμάτων την Κυριακή της Ορθοδοξίας 9 Μαρτίου με Πατριαρχικό και ΠολυΑρχιερατικό συλλείτουργο στον ιερό Ναού του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι και στο διάστημα αυτό θα πρέπει να έχουν ληφθεί αποφάσεις και να υπάρξει συμφωνία για:
1. Τον κατάλογο (αντζέντα) με τα ζητήματα δηλ. που θα μελετήσει και επί των οποίων θα αποφανθεί η Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος
2. Για την ημερομηνία σύγκλησης της Αγίας και Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου
3. Για τον τόπο διεξαγωγής
4. Για τον αριθμό των αντιπροσώπων κάθε Εκκλησίας
5. Για το δικαίωμα ψήφου κάθε Εκκλησίας
Αυτό που με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται είναι κατ αρχήν οι τοποθετήσεις του Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών, κ. Κύριλλου δευτερευόντως τα όσα θα πουν οι αντιπρόσωποι εκπρόσωποι και αρχηγοί των μη ελληνόφων Ορθοδόξων Εκκλησιών (Σλαβόφωνοι και Εκκλησία της Αντιόχειας) και φυσικά τα όσα θα αναφέρουν οι ελληνόφωνοι Αρχηγοί και Προκαθήμενοι των κατά τόπους ορθόδοξων Εκκλησιών (Αλβανίας , Κύπρου, Ιεροσολύμων, Αλεξανδρείας, και Ελλαδικής )
Η σημασία της σύγκλησης αυτής της Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου, είναι πέρα από ιστορικής σημασίας αφού θα συγκληθεί μετά από 1227 χρόνια από την τελευταία 7η Οικουμενική Σύνοδο και για τούτο θεωρείται μεγάλο γεγονός όχι μόνο για την Ορθόδοξη Εκκλησία αλλά και για τις άλλες Χριστιανικές Εκκλησίες ( Ευαγγελική, Βατικάνειο, Αγγλικανική κτλ) αλλά και για τις σχέσεις του Χριστιανικού κόσμου με τις άλλες θρησκείες. Έτσι το αν και κατά πόσο θα επιτύχει αυτή η προσπάθεια των τελευταίων 50 ετών για την σύγκληση μιας τέτοιας Συνόδου, που κατά τα ειωθότα θα πρέπει, και αυτό είναι το επιδιωκόμενο και σε αυτό θα πρέπει να προσβλέπουν και προσδοκούν οι Αρχηγοί και προκαθήμενων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, είναι Αυτή η Αγία και Μεγάλη Πανορθόδοξος Σύνοδος να επέχει θέση Οικουμενικού χαρακτήρα. Δηλαδή να λάβει οικουμενική διάσταση. Αυτό για να επιτευχθεί απαιτείται πρωτίστως ενότητα ώστε τα αποτελέσματα οι αποφάσεις και τα κείμενα που θα υιοθετηθούν από όλες ανεξαιρέτως και ομοφώνως τις Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Μείζον δε τούτων, ύψιστης και καθολικής σημασίας για την ενότητα της Ορθοδοξίας είναι η έκδοσης κοινού ανακοινωθέντος το οποίο θα πρέπει να συνυπογράψουν ομόφωνα όλοι οι εκπρόσωποι –αντιπρόσωποι των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.
Αν αυτό δεν συμβεί υπό οποιοδήποτε προσχηματικό λόγο τότε, κυριολεκτικά ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου σε όλο τον κόσμο και ειδικά στις περιοχές της Ανατολικής Ευρώπης, και τις καυκάσιες χώρες λόγω και των όσων πολλαπλών και συνεχών τριβών, με πολλά γεωπολιτικής σημασίας γεγονότα, αλλά και εκκλησιαστικής φύσεως συμβάντα που καταγράφηκαν όλη αυτή την προηγούμενη 20ετια. Εξελίξεις και γεγονότα στο εκκλησιαστικό διορθόδοξο γίγνεσθαι κατά καιρούς έφεραν τις δυο Εκκλησίες (Κωνσταντινουπόλεως και Μόσχας) λίγο πριν το Σχίσμα. Αν επομένως δεν καταβληθούν ουσιαστικές προσπάθειες εξεύρεσης λύσης στα καυτά προβλήματα και τις εστίες τριβής στους κόλπους της Ορθοδοξίας τότε είναι βέβαιον πως και επισήμως πια θα έχει οριστικοποιηθεί η ρήξη. Θα έχει επέλθει αυτό που όλοι απευχόμαστε. Ένα νέο επώδυνο και οδυνηρό σχίσμα στους κόλπους της Ορθοδοξίας.
Εξέλιξη που αν συμβεί ειδικά στην παρούσα φάση θα επηρεάσει έντονα –εντονότατα – τις γεωπολιτικές εξελίξεις όχι μόνον στο εσωτερικό της Ουκρανίας αλλά και σε όλες τις άλλες Ρωσόφωνες περιοχές οι οποίες βασικό και κυρίαρχο θρήσκευμα είναι η Πίστης στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Δεν αρκεί όμως αυτή η διαδικασία λήψης αυτών των αποφάσεων εν όψει της Αγίας και Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου να γίνουν αποδεκτές μόνον από τους ηγέτες ή τους αντιπροσώπους που θα μετάσχουν της Αγίας Μεγάλης Πανορθοδόξου.Συνόδου, αλλά για να είναι απολύτως έγκυρη η διαδικασία και σύμφωνη προς τους ιερούς κανόνες και τις παραδόσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας θα πρέπει νωρίτερα τα κείμενα αυτά και οι αποφάσεις να έχουν γίνει αποδεκτά και από τις Συνόδους των Ιεραρχών, των κατά τόπους ανά τον κόσμο Ορθοδόξων Εκκλησιών.
Έτσι δια αυτής της πολύπλοκης και πολύχρονης, μεν αλλά αταλάντευτης διαδικασίας, διαφυλάσσεται και διακηρύσσεται η Συνοδικότητα και κυρίως η Αποστολική Διαδοχή ανά τους αιώνες.
Θεσμοί Αξίες και Ιερές πλέον Παραδόσεις που κράτησαν ζωντανή την Ορθή Πίστη- έστω και με πολλές ταλαντεύσεις με τις κατά καιρούς αιτιάσεις των κακοδόξων και αιρετικών με πολλές και οδυνηρές στις περισσότερες περιπτώσεις εξελίξεις- και κυρίως ζωντανή ζέουσα ζώσα και δρώσα με συνέχεια και συνέπεια την Ορθοτομούσα Αλήθεια της Πίστης στην Μια Μόνη και Αδιαίρετη Τριάδα.
Αγία Τριάδα που είναι η Κεφαλή της Μιας Αγίας Καθολικής Αποστολικής και Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Της Εκκλησίας δηλαδή που θεμελίωσε ο ίδιος ο Σωτήρας Χριστός, ο Μονογενής Υιός του Θεού με το Μαρτύριο, το Αίμα την Σταύρωση και εν τέλει την Αγία Ανάσταση Του και ίδρυσαν θεσμικά πια και διοικητικά, κατά το ανθρώπινο μέρος της Θεόιδρυτης και Θεόπνευστης Εκκλησίας οι Πρωτοκορυφαίοι των Αποστόλων ο Πρώτος μετά τον Ένα, Απόστολος των Εθνών Παύλος με συνιδρυτή του Απόστολο Πέτρο.
ΕΔΩ ΣΥΝΕΧΗΣ ΡΟΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΣΜΟ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΕΔΩ
ΑΓΝΩΣΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΣΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ και Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ
